شکستگی باز و شکستگی بسته دقیقا چه معنایی دارند. تقسیم بندی

شکستگی ها را میتوان به شکل های مختلفی دسته بندی کرد. یکی از مهمترین آنها تقسیم بندی شکستگی ها به دو دسته باز و بسته است. در زیر به تعریف و توضیح شکستگی های باز و بسته میپردازیم.

 

شکستگی های باز استخوان

شکستگی باز به دسته ای از شکستگی ها میگویند که در آنها بر اثر زخمی که ایجاد شده، محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا کرده است.

توجه داشته باشید که این فضای بیرون لزوما بیرون از بدن نیست. بطور مثال اگر شکستگی استخوان لگن طوری باشد که استخوان شکسته شده دیواره روده را پاره کند و به داخل فضای روده برود آنرا شکستگی باز مینامند.

یا هنگامی که یک دنده شکسته شده، بافت ریه را سوراخ کرده و به داخل کیسه های هوایی ریه برود در واقع با فضای بیرون ارتباط پیدا کرده و نام شکستگی باز را به خود میگیرد.

 

واضح ترین مثال برای شکستگی های باز حالتی است که لبه تیز قطعه استخوانی شکسته شده پوست را سوراخ کرده و از آن بیرون میزند. در این حال زخمی ایجاد شده و این زخم، استخوان را به فضای بیرون ارتباط میدهد.

 

توجه به این نکته مهم است که وجود یک زخم پوستی هر چند وسیع و بزرگ بر روی محل شکستگی لزوما به معنای باز بودن آن نیست. در این موارد اگر زخم پوستی به محل شکستگی راه نداشته باشد آنرا شکستگی باز نمیدانند.

 

برعکس، ممکن است پوست روی یک استخوان شکسته شده فقط یک سوراخ کوچک داشته باشد ولی این سوراخ به محل شکستگی راه داشته باشد. در این حال شکستگی را باز میدانند.

 

اهمیت شکستگیهای باز دقیقا در همین ارتباط فضای بیرون و داخل است چون از همین راه است که میکروبها میتوانند به محل شکستگی وارد شده و موجب مهمترین عارضه آن یعنی عفونت شوند. احتمال عفونت در شکستگی های بسته بسیار کم است مگر اینکه عمل جراحی در محل شکسته شده انجام شده باشد.

 

خطر دیگری که در شکستگیهای باز وجود دارد و اهمیت آنها را بیشتر میکند، احتمال خونریزی از محل زخم است. به بیان دیگر این احتمال وجود دارد که مقدار زیادی از خون بدن از طریق همین زخم از دست برود.

 

شکستگی های باز را بر طبق تقسیم بندی گاستیلو و آندرسون Gustilo- Anderson به سه گروه تقسیم میکنند

 

گروه یک

 

در این گروه طول زخم ایجاد شده کمتر از یک سانتیمتر است. زخم تمیز بوده و آسیب عضلات مختصر است. شکستگی ها ساده هستند.

 

 

گروه دو

 

در این گروه طول زخم بین یک تا ده سانتیمتر است. آسیب عضلات و دیگر بافت های نرم وجود دارد ولی شدید نیست. شکستگی ممکن است چند تکه ای باشد.

 

 

گروه سه

 

در این گروه طول زخم بیش از ده سانتیمتر است. زخم آلوده بوده و آسیب بافت های نرم مانند عضلات و عروق و اعصاب زیاد است. شکستگی ها غالبا چند تکه ای هستند. این گروه خود به سه دسته تقسیم میشود.

 

    A : موقعی است که جراح میتواند عضلات و پوست اندام را بر روی استخوان شکسته شده قرار داده و زخم را بخیه کند.

    B : موقعی است که عضلات و پوست اندام چنان از بین رفته اند که نمیتوان زخم را بخیه کرد و برای پوشاندن روی استخوان نیاز به جراحی ترمیمی و پیوند پوست و عضله وجود دارد.

    C : موقعی است که آسیب عروقی بوجود آمده در اندام چنان شدید است که برای زنده ماندن اندام نیاز به جراحی عروق وجود دارد.

 

 

شکستگی های بسته استخوان

 

 در این شکستگیها، پوست روی محل شکستگی سالم است. ممکن است در حین حادثه این پوست کمی خراشیده شود و یا زخمی در پوست ایجاد شده باشد ولی در شکستگی بسته، زخم به محل شکستگی راه ندارد و به بیان دیگر محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا نکرده است.

 

احتمال عفونت در این شکستگیها کم است و اگر هم خونریزی در محل شکستگی ایجاد شود در محل میماند و از بدن خارج نمیشود.

                                 

عوارض شکستگی های تنه استخوان بازو چیست

شکستگی تنه استخوان بازو در اغلب موارد بدون مشکل خاصی بهبود میابد. با این حال ممکن است عوارض احتمالی بدنبال آن بوجود آید که مهمترین آنها عبارتند از:

 

آسیب عصبی

 

آسیب عصب رادیال Radial nerve در حدود ده درصد شکستگی های تنه استخوان بازو ایجاد میشود. عصب رادیال در نیمه میانی و دورتر از آن به استخوان بازو بسیار نزدیک بوده و به همین خاطر در موقع شکستگی احتمال آسیب آن زیاد است.

 

علامت عمده آسیب عصب رادیال فلج شدن عضلات بالا آورنده یا اکستانسور مچ و انگشتان دست است به بیان دیگر بیمار نمیتواند مچ دست و انگشتان دست خود را بالا بیاورد. آسیب عصب رادیال همچنین میتواند موجب کاهش حس لمس در پوست پشت دست شود.

 

درمان آسیب و فلج شدن عصب رادیال بعد از شکستگی بازو صبر کردن است. بسیاری از این آسیب ها از نوع نوروپارکسی بوده و بعد از گذشت مدتی خود بخود بهبود میابند.

 

در صورتی که پزشک معالج بعد از گذشت مدت زمان معینی علائمی از بهبودی را مشاهده نکرد اقدام به عمل جراحی میکند. در حین جراحی محل احتمالی آسیب عصب نمایان شده و در صورت پارگی ترمیم میشود.

 

اگر به هر دلیلی ترمیم عصب امکان پذیر نبود روش دیگر درمان، انتقال تاندون است. در این روش پزشک جراح محل اتصال بعضی از تاندون های اندام فوقانی را تغییر میدهد و بدین وسیله سعی میکند توانایی انجام حرکاتی را که دست امکان انجام آنها را ندارد به آن بازگرداند.

 

جوش نخوردن شکستگی استخوان

 

گاهی بعد از گذشت زمان لازم شکستگی جوش نمیخورد. جوش نخوردن شکستگی میتواند هم در درمان غیر جراحی و هم در درمان جراحی اتفاق بیفتد. درمان جوش نخوردن شکستگی استخوان بازو عمل جراحی و پیوند استخوان است.

 

معمولا همراه با پیوند استخوان، محل شکستگی با پلاک فیکس میشود و یا اگر قبلا از پلاک برای درمان شکستگی استفاده شده است ولی محل شکستگی حرکت میکند، پلاک تعویض میشود.

بد جوش خوردن شکستگی استخوان

 

در درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو معمولا قطعات شکسته شده بصورت کاملا دقیق در کنار هم جوش نمیخورند ولی این وضعیت معمولا تغییری در ظاهر بازو ایجاد نمیکند. کوتاه شدن حتی چند سانتیمتری بازو هم معمولا مشکلی در عملکرد اندام فوقانی ایجاد نمیکند.

 

عفونت استخوان

 

عفونت استخوان بیشتر در شکستگی های باز تنه استخوان بازو دیده میشود. احتمال عفونت در بیمارانی که برای درمان شکستگی جراحی شده اند بیش از بیمارانی است که برای درمان آنها از روش های غیر جراحی استفاده شده است. علائم عفونت معمولا بصورت قرمزی و تورم بازو و بعد از مدتی خروج ترشحات چرکی از محل است.

 

ممکن است بیمار علائم عمومی مانند تب هم داشته باشد. درمان این عارضه معمولا استفاده از آنتی بیوتیک تزریقی و عمل جراحی است. در حین جراحی بافت های مرده از بازو خارج شده و ممکن است نیاز باشد تا پلاک یا میله داخل استخوانی بیمار خارج شده یا تعویض شود.

                                 

درمان جراحی شکستگی تنه استخوان بازو چگونه است

شکستگی تنه استخوان بازو را در اکثر موارد میتوان بدون انجام عمل جراحی و تنها با گچ گیری یا استفاده مناسب از بریس درمان کرد. با این حال گاهی اوقات پزشک معالج تصمیم میگیرد تا برای درمان درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از عمل جراحی کمک بگیرد. مهمترین این موارد عبارتند از :

 

·         در صورتیکه جااندازی بسته این شکستگی موفقیت آمیز نباشد و یا پزشک معالج احساس کند درمان غیر جراحی نمیتواند شکستگی را در وضعیت مناسبی جوش دهد.

 

·         شکستگی با دیگر آسیب های بدنی بخصوص همراه با شکستگی در اندام های دیگر باشد. در این وضعیت بیمار نمیتواند مراقبت های لازمی را که در درمان با گچ مورد نیاز است به درستی انجام دهد.

 

·         در موارد مشخصی که شکستگی، همراه با مشکلات عصبی یا عروقی است

 

·         در شکستگی های باز

درمان جراحی معمولاً به صورت جااندازی باز شکستگی و ثابت کردن قطعات شکسته شده با پیچ و پلاک است. در این نوع درمان معمولاً بیمار قادر است روز بعد از جراحی، شانه و آرنج خود را حرکت دهد.

در واقع شروع انجام این حرکات چند روز بعد از عمل جراحی الزامی است چون در صورت انجام نشدن این حرکات، دامنه حرکتی مفاصل شانه و آرنج بسرعت محدود میشود.

بیمار بعد از انجام جراحی تا موقعی که پزشک معالج اجازه نداده است نباید با اندام آسیب دیده چیزی را بلند کند ولی البته حرکات مفاصل را باید انجام بدهد.

معمولا بعد از گذشت چند ماه محل شکستگی به اندازه ای سفت میشود که بیمار توانایی بلند کردن اجسام را با اندام آسیب دیده بدست میاورد. انجام حرکات سنگین تر معمولاً به گذشت حداقل شش ماه زمان نیاز دارد.

بعد از جوش خوردن شکستگی بازو معمولاً نیازی به خارج کردن پیچ یا پلاک از بازو نیست مگر در موارد مشخصی که پزشک معالج اعلام میکند.

دربعضی موارد ممکن است برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از نیل یا میله داخل استخوانی Intramedullary nail استفاده شود.

در این روش درمانی معمولا جااندازی شکستگی بصورت بسته انجام میشود و سپس از طریق یک شکاف کوچک در ناحیه شانه یا آرنح، استخوان بازو سوراخ شده و یک میله بلند فلزی از طریق این شکاف و سوراخ به داخل کانال مدولری استخوان بازو فرستاده میشود. ممکن است لازم باشد تا این میله به توسط چند پیچ به استخوان بازو متصل شود.

گاهی اوقات برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از اکسترنال فیکساتور استفاده میشود. از این وسیله، بخصوص در درمان شکستگی های باز تنه استخوان بازو و یا شکستگی هایی که همراه با عفونت هستند استفاده میشود.

                                 

پلیکا چیست؟

سندرم پلیکا بیماری است که  موجب التهاب و حساسیت غشایی می‌شود که مفصل زانو را مرطوب نگه می‌دارد. زمانی که این بافت در داخل مفصل زانو، ملتهب می‌شود، شما دچار زانودرد می‌شوید و زانوی شما نسبت به لمس کردن حساس می‌شود. سندرم پلیکا معمولا بر اثر وارد کردن فشار بیش از حد به زانو و انجام فعالیت‌های تکراری ایجاد می‌شود. در برخی از موارد نیز وارد شدن ضربه‌ی مستقیم به زانو می‌تواند موجب بروز این عارضه شود.

 

آناتومی

 

پلیکا اصطلاحی است که برای توصیف یک چین‌خوردگی (پلیسه) در لایه آستر پوشاننده مفصل زانو به کار می‌رود. تصور کنید که لایه آستر داخلی مفصل زانو به شکل یک آستین لباس باشد که از بافت سینوویال ساخته شده است. بافت سینوویال یک ماده نازک و لغزنده است که سطح داخلی تمامی مفصل‌های بدن را می‌پوشاند. دقیقاً همان گونه که یک خیاط، چند پلیسه ازجنس پارچه در قسمت پشت آستین‌های یک پیراهن می‌گذارد تا بازوها بتوانند بدون محدودیت در داخل آستین حرکت کنند، در آستین سینوویال مفصل زانو هم چند چین‌خوردگی وجود دارد که حرکت بدون محدودیت استخوان‌های واقع در مفصل زانو را امکانپذیر می‌سازد.

 

پلیکا یا بافت سینوویال در مفصل زانو در حالت طبیعی چندین چین‌خوردگی در ساختار خود دارد، اما فقط یکی از این چین‌خوردگی‌ها می‌تواند برای مفصل زانو مشکل‌ساز شود. این ساختار را اصطلاحاًپلیکای پزشکی می‌نامند. پلیکای پزشکی به قسمت انتهای تحتانی استخوان کشکک زانو متصل است و دنباله آن به سمت انتهای تحتانی استخوان بزرگ ران پا امتداد پیدا می‌کند و در سمت داخلی مفصل زانو، یعنی آن طرفی که به زانوی دیگر نزدیک‌تر است، به پایین استخوان ران پا متصل می‌شود. پلیکای پزشکی در زانوی اغلب ما انسان‌ها (حدود 50 تا 70 درصد) وجود دارد و هیچ مشکل یا عارضه خاصی هم ایجاد نمی‌کند.

 

                                 

تفاوت‌های دیسک کمر خفیف و شدید

دیسک کمر عارضه ای است که در اثر وارد شدن فشار زیاد یا ضعیف شدن عضلات کمر در اثر بالا رفتن سن ممکن است به وجود آید. مهمترین علامت آن درد می باشد. درد معمولا در قسمت پشت بدن و پا بروز می کند. راههای درمان دیسک کمر شامل روش های بدن جراحی و جراحی می باشد. البته درمان دیسک کمر با جراحی بسته و باز فقط در صورتی که سایر درمان ها مموثر نباشد از سوی پزشک متخصص ستون فقرات تجویز می شود.

 

دیسک کمر خفیف

 

مرحله‌ی اول دیسک کمر خفیف دژنرانسیون دیسک می‌باشد، در این مرحله با توجه به فرآیند پیری مواد شیمیایی دیسک تغییر می‌یابند و باعث ضعف دیواره‌ی دیسک می‌شوند، اما در این شرایط مواد داخلی دیسک بیرون نمی‌زنند. هنگامی که دیسک کمی به مرحله‌ی بیرون زدگی پیشرفت می‌کند، در این حالت موقعیت یا شکل دیسک تغییر می‌کند و به همراه آن تغییرات جزئی در کانال نخاعی و یا اعصاب نخاعی نیز ایجاد می‌شود. به این مرحله بیرون زدگی دیسک یا برآمدگی دیسک نیز می گویند. برای دیسک کمر خفیف، روش‌های درمانی محافظه کارانه تر می‌توانند شامل تجویز داروهای ضد التهابی، درمان فیزیوتراپی و مراقبت‌های کایروپراکتیک (ماساژ درمانی) باشند.

 

دیسک کمر شدید

 

دیسک کمرشدید با بیرون زدگی شروع می‌شود، در این حالت هسته پولپوس (ماده‌ی ژل مانند داخل دیسک) از آنولوس فیبروس (دیواره‌یبیرونی دیسک که شبیه لاستیک ماشین است) به بیرون نشت می‌کند اما در داخل پوشش دیسک باقی می‌ماند. هنگامی که دیسک به حالت شدید خود می‌رسد، به مرحله‌ی بیرون زدگی یا بیرون زدگی کامل دیسک می‌رسد، در این حالت هسته پولپوس از آنولوس فیبروس عبور می‌کند و سپس می‌تواند به خارج دیسک بین مهره‌ای برود. دیسک کمر شدید، مانند زمانی که موجب ایجاد علائم عصبی (ضعف، سوزن سوزن شدن، بی حسی) در فرد می‌شود ممکن است نیاز به درمان جراحی توسط جراح ستون فقرات داشته باشد.

 

                                 

درمان درد دیسک کمر

ناگهان درد شدیدی در ناحیه کمر و ستون فقرات به سراغتان می‌آید، بخصوص وقتی صبح‌ها از خواب بیدار می‌شوید یا کار سنگینی انجام می‌دهید، کمرتان بشدت درد می‌گیرد. با کمی استراحت، این کمردرد آزاردهنده تخفیف می‌یابد، اما بسرعت با نشستن یا کار کردن دوباره به سراغتان می‌آید.این ها نشانه‌هایی آشنا برای تمام کسانی است که بیماری دیسک کمر را تجربه کرده‌اند.

 

درمان درد دیسک کمر

 

درمان محافظه کارانه برای درد دیسک کمر عموما شامل اجتناب از موقعیت های دردناک، پیروی از تمرینات از پیش برنامه ریزی شده و داروهای ضددرد برای کاهش شدت بیماری دیسک کمر بوده و حدودا از هر 10 نفر که این موارد را رعایت می کنند 9 نفر بهبود پیدا می کنند.

 

درمان های خانگی

 

استفاده از داروهای مسکن در دسترس همچون پروفن در کاهش درد دیسک کمر موثر است.استفاده از پک های سرد و گرم و همچنین اجتناب از استراحت بیش از حد در رختخواب به بهبود درد دیسک کمر کمک نموده و جزء درمان های خانگی درد دیسک کمر محسوب می شود.در طول دوره درمان درد دیسک کمر از فعالیت هایی که درد دیسک کمر شما را بدتر می نماید، اجتناب کنید

 

فیزیوتراپی

 

پزشک ممکن است به شما درمان زیر را نیز برای کاهش درد دیسک کمر توصیه نماید:

 

سرد و گرم کردن و درمان درد دیسک کمر

 

کشش و درمان درد دیسک کمر

 

اولتراسوند و درمان درد دیسک کمر

 

استفاده کوتاه مدت از حمایت کننده ها برای کمر و درمان درد دیسک کمر

 

 جراحی دیسک کمر

 

تعداد کمی از افرادیکه دیسک کمردارند، برای درمان دیسک کمر نیاز به جراحی دارند. پزشک شما در صورت شکست درمان های محافظه کارانه (عدم هیچگونه بهبود درد دیسک کمر پس از شش هفته) برای شما درمان جراحی دیسک کمر پیشنهاد نماید. همچنین در شرایط زیر نیز درمان جراحی دیسک کمر پیشنهاد می گردد:

 

دیسک کمر و بی حسی و یا ضعف

 

دیسک کمر و مشکل در ایستادن و یا راه رفتن

 

دیسک کمر و از دست دادن کنترل مثانه و روده

 

                                 

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی، فراهم کننده خدمات برای مردم و جمعیتها می‌باشد تا حداکثر حرکت و توانایی عمل(Movement and functional ability) را در طول دوران زندگی حفظ نماید ویا توسعه داده و به حال اول بر گرداند. فیزیوتراپی شامل ارایه خدماتی است به حرکت و عملکرد فرد میباشد که توسط فرآیند پیری یا صدمات و بیماریها، مورد تهدید قرار می‌گیرند. حرکت(Movement) کامل و کارامد در قلب چیزی قرار دارد که از آن به عنوان سلامتی نام برده می‌شود.

 

 

 

فیزیوتراپی به شناسایی و افزایش پتانسیلهای حرکتی برای بهبود، پیشگیری(Prevention)، درمان و نوتوانی، می‌پردازد. فیزیوتراپی شامل اثرات متقابل متخصص طب فیزیکی ، بیمار وخانواده آنها و یا سایر افرادی می‌باشد که از بیمار مراقبت می‌کنند، بر یکدیگر می‌باشد، تا بتوانند پتانسیلهای حرکتی بیمار را ارزیابی کرده و در ایجاد اهداف مورد نظر همه با استفاده از دانش و مهارتهای ممتاز فیزیاتریست به توافق برسند.

 

 

دیدگاه منحصر به فرد فیزیوتراپیست از بدن و نیازها و پتانسیلهای حرکتی آن برای رسیدن به تشخیص و استراتژی درمانی نقش اساسی دارد و تثبیت کننده هر موقعیتی می‌باشد که در آن خدمات ارایه می‌شود. این شرایط با توجه به هدف فیزیوتراپی در بهبود سلامت، پیشگیری، درمانی و بازتوانی، متغیر است.

 

 

 

ماهیت فرایندهای فیزیوتراپی

فیزیوتراپی، خدمتی است که تنها توسط و یا با هدایت و نظارت یک متخصص طب فیزیکی صورت می‌گیرد وشامل : بررسی، تشخیص، برنامه ریزی درمانی، مداخله و ارزیابی می‌باشد.

 

 

 

بررسی (Assessment): شامل معاینه (Examination) انفرادی و گروهی نقص‌های بالقوه یا بالفعل، محدودیتهای عملکردی، ناتواناییها، یا سایر مشکلاتی که توسط گرفتن تاریخچه، غربالگری و همچنین با استفاده از آزمایشات خاص و اندازه گیری و ارزیابی نتایج معاینات از طریق انالیز آنها در چهارچوب یک فرایند منطقی بالینی می‌توان به آن پی برد.

 

 

 

تشخیص (Diagnosis): از معاینات و ارزیابی آنها بدست می‌آید و بیانگر نتیجه حاصل از فرایند منطقی بالینی می‌باشد. تشخیص ممکن است به صورت نقص حرکتی بیان شود یا شامل دسته‌های مختلفی از آسیبها، محدودیتهای حرکتی، توانائیها/ ناتوانیها یا سندرمها باشد.

 

 

 

برنامه ریزی (Planning): با تعیین نیاز به مداخله آغاز می‌شود و معمولا به ایجاد برنامه‌ای برای مداخله ختم می‌شود که شامل اهداف نهایی قابل اندازه گیری که با بیمارخانواده یا فردی که از وی مراقبت می‌کند، قابل بحث می‌باشد.

 

 

 

مداخلات (Intervention): انجام می‌شوند و برای رسیدن به اهداف توافق شده تغییر میابند و میتواند شامل :درمان با دست، بهبود حرکتی، استفاده از وسایل فیزیکی، مکانیکی و الکتریکی-درمانی، آموزش عملکرد، فراهم کردن وسایل کمکی و نحوه استفاده از آنها، راهنمایی و ارایه مشورت به بیمار، مستند سازی، هماهنگی و ارتباطات باشد. مداخلات همچنین ممکن است با هدف پیشگیری از آسیبها، محدودیتهای حرکتی، ناتوانیها یا صدمات صورت گیرند که در این صورت شامل بهبود و حفظ سلامتی، کیفیت زندگی و توانایی در تمام سنین و جمعیتها می‌باشد.

 

 

 

ارزیابی(Evaluation): مستلزم انجام مجدد معاینات با هدف ارزیابی نتایج حاصل می‌باشد

                                 

.

بادکش درمانی فیزیوتراپی 2 (نویسنده دکتر مجید داستانی)

کاربرد درمانی و مکانیسم تأثیر بادکش

بادکش گذاری با مکانیسم های متعدد باعث رفع دردها و درمان بیماری های مختلف می شود که در زیر به تعدادی از آن ها اشاره می شود:

1.     یکی از علل درد و خستگی در قسمت های مختلف بدن، تجمع بعضی مواد نظیر اسید لاکتیک و سایر مواد زائد سلولی در مویرگ های بدن است که معمولا" با اختلال در خون رسانی موضعی همراه است. بادکش با ایجاد خلأ، باعث انبساط عروق سطحی، تجمع خون در موضع و افزایش خون رسانی موضعی می شود؛ در نتیجه، اکسیژن و غذای بیشتری به سلول ها می رسد و درد و خستگی برطرف می شود.

2.     افزایش خون رسانی موضعی با فراخوانی سلول های دفاعی و فاکتورهای ضد التهاب خونی به موضع، باعث تسریع ترمیم آسیب های بافتی و عفونت های موضعی می شود؛ مثلا" با بادکش کردن اطراف زخم بستر می توان به ترمیم و بهبود این زخم ها کمک شایانی کرد.

3.     بادکش با ایجاد خلأ در تخلیه سموم و عفونت های موضعی؛ مثلا" در گزیدگی با مار و عقرب کمک کننده است.

4.     بادکش با ایجاد فشار منفی باعث انبساط عضلانی می شود و در رفع اسپاسم عضلانی که منشأ بسیاری از دردهای موضعی است، کمک کننده است.

5.     بادکش با تحریک روده ها و دستگاه گوارش باعث بهبود برخی از بیماری های گوارشی، نظیر زخم معده، تنبلی روده و یبوست می شود.

6.     بادکش متناوب با جذب خون به عضلات در رفع لاغری موضعی و افزایش بافت ماهیچه ای موضع مؤثر است.

7.     در چاقی های موضعی، بادکش گرم در سوزاندن چربی های موضعی با مکانیسم فراخوان خون به ناحیه پرچربی مؤثر است.

8.     از فشار منفی ایجاد شده توسط بادکش می توان در کنترل و تنظیم بعضی از خونریزی ها در بدن بهره گرفت؛ مثلا" در هایپر منوره (قاعدگی با خونریزی شدید) می توان زیر سینه ها را بادکش کرد. با این عمل فشار خون از اندام تحتانی به سمت اندام فوقانی متوجه شده، از شدت خونریزی کاسته می شود یا در خونریزی کم (هایپو منوره) با بادکش کردن ران ها و ساق پاها می توان فشار خون را از قسمت های فوقانی به سمت اندام تحتانی متوجه ساخت و میزان خونریزی را افزایش داد. در خون دماغ شدید با بادکش کردن اطراف ناف (در طرف خونریزی) فشار خون به قسمت های تحتانی منتقل و خون دماغ کم کم متوقف می شود.

9.     تعدادی از دردهای عضلانی بر اثر درگیر شدن اعصاب حسی بین ماهیچه ها یا بافت پیوندی سخت  شده ایجاد می شود؛ بنابراین، با بادکش نمودن در بسیاری از موارد این فشار از روی عصب برداشته شده و درد تسکین می یابد.

10.                        در رفع خواب رفتگی و گز گز اندام، بادکش با تسریع خون رسانی و اکسیژن رسانی بافتی مؤثر است.

11.                        برخی از اطبا و حکما از فشار منفی بادکش برای کمک به خروج سنگ های کلیوی استفاده می کنند؛ به این صورت که پس از روغن زدن، مسیر کلیه ها را از طرف کلیه به سمت مثانه بادکش متحرک می کنند.

12.                        در افرادی که دارای طبع سرد و تر و در اصطلاح طب سنتی بلغمی مزاج هستند، بادکش گرم و خشک کاربرد فراوانی دارد و جایگزین مناسبی برای حجامت تر است.

13.                        طبق تعریف طب سنتی، گاهی دردها بر اثر غلبه سردی بر بافت یا عضو ایجاد می شود و تجربه نشان داده است که بسیاری از دردهای موضعی با گرم کردن موضع تسکین می یابند. بادکش گرم در رفع این دردها مؤثر است.

14.                        افزایش خون رسانی پوست توسط بادکش گذاری در رفع بسیاری از بیماری های پوستی مؤثر است.

15.                        در زانوهایی که دچار تورم، درد و تجمع مایع در مفصل شده اند (تجمع موضعی بلغم) با 40 تا 120 جلسه بادکش متناوب به صورت یک روز در میان می توان کم کم این مایع را از محیط خارج کرد.

بازنشر صرفا با اجازه و ذکر منبع مجاز است

نویسنده:دکتر مجید داستانی

                                 

بادکش درمانی فیزیوتراپی 1 (نویسنده دکتر مجید داستانی)

 

 

 

سلامتی و مکاتب مختلف پزشکی

بشر از آغاز آفرینش، دغدغه ای به نام «سلامتی» و در مقابل، «درد و بیماری» داشته است. همه اقوام و تمدن ها با توجه به امکانات طبیعی اطراف خود و میزان هوش و نبوغ  و حتی (طبق نظر بعضی از دانشمندان) با استفاده از راهنمایی های پیام آوران الهی روش های گوناگونی را برای حفظ سلامتی و تسکین آلام و شفای امراض گوناگون برگزیدند. با گذشت زمان، این تجربیات به صورت مدون و قابل انتقال درآمد و مکتوب گردید. «طب سوزنی، ماساژ درمانی، هومیوپاتی، طب گیاهی، رفلکسولوژی، طب شیمیایی، روان درمانی، آیورودا، حجامت، تنقیه و روش ها و مکاتب مختلف طبی دیگر» همه و همه از تلاش بشریت برای حفظ سلامتی و بازگرداندن آسایش به بیماران خبر می دهند. این مکاتب هر کدام با یک دیدگاه ویژه و با تئوری های خاص خود عمل می کنند. علیرغم وحدت موضوع مورد بررسی در تمامی این مکاتب که همان «سلامتی و تندرستی انسان» است، هر کدام با نگاه ویژه خود به بشر و سلامتی او می نگرند. طب سوزتی معتقد است جریان انرژی در مدارهای خاصی در کل بدن انتشار می یابد و اختلال در این جریان انرژی، موجب اشکال در عملکرد اعضا و نهایتا" بروز بیماری می شود. بر اساس این مکتب، سوزن زدن به نقاط خاص، جریان انرژی را تحت تأثیر قرار می دهد و می تواند سلامتی را به فرد بازگرداند و یا درد را کنترل نماید. همچنین، طب سنتی چین به وجود دو نیروی فرضی «یین» و «یانگ» معتقد است، که با یکدیگر در تعادل اند و تعادل و سلامتی اعضا را موجب می شوند و بر هم خوردن این تعادل، موجب بروز بیماری می شود. در «آیورودا»، عدم تعادل در «دوشاها» (شامل واتا، پیتا، و کافا) موجب ناهماهنگی ذهن و بدن و بروز بیماری می شود.

مکتب «هومیوپاتی» به «مشابه درمانی» معتقد است. دارویی مانند دیگوکسین که با دوزهای بالا موجب عوارض جانبی، مانند بی اشتهایی، اختلالات بینایی و یا آریتمی می شود، می تواند با غلظت های بسیار پایین در درمان بی اشتهایی، اختلالات بینایی و آریتمی به کار گرفته شود. در طب جدید در بیشتر موارد به اصل درمان با مخالف، عمل می شود. برای مثال، گلو درد یا فارنژیت ایجاد شده با استرپتوکوک بتاهمولیتیک را با داروی از بین برنده این عامل مهاجم درمان می کنند، یا در درمان سرطان به طور معمول، داروهای از بین برنده سلول های مهاجم استفاده می شود و یا در مواردی که التهاب بروز کرده است از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی یا استروئیدی استفاده می شود.

در روش هایی مانند «دعا درمانی، هیپنوتیزم و مراقبه یا مدیتیشن» به ابعاد دیگر انسان، مانند روان و نفس و حالات روحی – روانی مختلف، توجه می شود و معتقدند ایجاد تغییرات در این حالات، موجب تغییردر روند بیماری می شود. یکی از مسائل شیرین و در عین حال پیچیده در دنیای درمان، اثر دارونما است که معمولا" در تحقیقات بالینی به منظور حذف تأثیرات روحی – روانی دارو استفاده می شود. چگونه کپسولی که در آن نشاسته یا ماده ای بی اثر (دارونما) وجود دارد، می تواند روی بیماری های پیچیده ای مانند آرتروز یا ام.اس. به صورت قابل توجهی اثر بگذارد و چگونه برخورد صحیح یک استاد پزشکی می تواند نشاط و شادابی را برای مدتی برای بیمار دچار آرتروز به ارمغان بیاورد؟ این ها سؤال هایی هستند که به صورت جدی ذهن محققان بالینی را متوجه خود کرده و تعدادی از آنان را به استفاده از این پدیده ساده در درمان بیماری ها ترغیب نموده است.

هدف مکاتب و روش های مختلف پزشکی (با دیدگاه ها و تئوری های گوناگون)، حفظ سلامتی جامعه و درمان دردمندان است. «روش مؤثر و با عارضه جانبی و هزینه کمتر و همخوان با فرهنگ ملی و استقلال کشور»، روش برتر محسوب می شود. امروزه اندیشمندان بزرگ جهان پزشکی به این نتیجه رسیده اند که هیچ روش مطلقی برای درمان تمامی بیماری ها وجود ندارد و لازم است رهروان تمامی مکاتب پزشکی، به دور از تعصب، دست به دست هم بدهند، از اختلافات دست بردارند، آگاهی خود را از مکاتب دیگر بالا ببرند. با توجه به معیارهای بیان شده، توسعه سلامتی و درمان را وجهه همت خود قرار دهند.

از دیدگاه عقلانی، معیار صحت و علمی بودن یک روش در حیطه علوم تجربی و پزشکی به عنوان یکی از شاخه های اصلی علوم تجربی، پراگماتیسم یا عمل گرایی است؛ یعنی اگر در حیطه عمل، یک روش از کارایی برخوردار بوده و عوارض و هزینه آن کم باشد، این روش قابل احترام است؛ حتی اگر مکانیسم عملکرد آن، از دیدگاه مکاتب دیگر مشخص نباشد. بسیاری از اندیشمندان مکاتب پزشکی معتقدند بشر به زودی از واژگان «آلوپاتی، طب جایگزین و طب مکمل» و مرزبندی بین این مکاتب گذر خواهد کرد و واژه جدیدی به نام «طب فراگیر» چتر گسترده خود را برای خدمت رسانی هر چه بیشتر با کارآیی بیشتر و عوارض و هزینه کمتر بر سرتمامی مکاتب پزشکی خواهد گسترد.

به طور کلی، بادکش درمانی (کاپینگ) در اکثر تمدن ها استفاده می شده است و به یقین می توان گفت که حجامت و بادکش درمانی در خاورمیانه قدمتی هزاران ساله دارد.

در مصر باستان در یکی از کتب پزشکی مرجع که 1550 سال قبل از میلاد مسیح روی پاپیروس نگاشته شده، از بادکش درمانی نام برده شده است. بادکش گذاشتن یا به قول عامه، لیوان انداختن امروزه در بین اهل فن به حجامت گرم و خشک شهرت یافته و از روش های مهم درمانی در طب سنتی و طب سوزنی (چینی) است که دارای سابقه چند هزار ساله است. از گذشته های دور اطباء و حکمای مشرق زمین به خواص درمانی بادکش گذاری پی برده و در درمان بسیاری از بیماری ها و دردها از آن بهره می گرفته اند. در طب سنتی چین، بادکش درمانی و طب سوزنی با یکدیگر تلفیق شده است و در بسیاری از موارد اطبای چینی برای افزایش تأثیر طب سوزنی، آن را همراه با بادکش به کار می برند.

در طب سنتی ایران زمین نیز درمان با بادکش سابقه ای طولانی دارد و توسط اطبای بزرگی چون ابوعلی سینا، رازی، جرجانی و... به کرات برای درمان بیماری ها و دردهای مختلف تجویز شده است و امروزه نیز با نام های «لیوان انداختن» یا کوزه گذاشتن در اقصی نقاط کشور رواج دارد. در طب کلاسیک و جدید نیز مطالعات فراوانی روی تأثیرات بادکش در درمان بیماری ها و مکانیسم این تأثیرات انجام شده است. در این میان، می توان به مطالعات فراوان دکتر یوهان ابلر (پزشک آلمانی) و پروفسور وُن نیسر اشاره کرد. کتاب های فراوانی نیز در این زمینه در سراسر جهان به چاپ رسیده است که برای نمونه، می توان به کاپینگ تراپی نوشته پروفسور کِی چیرالی از انگلستان و کتاب های متعدد در مورد بادکش درمانی یا خلأ درمانی اشاره کرد.

در شبکه های علمی اینترنت نیز مقالات متعدد، بیش از 360 هزار مورد در این زمینه موجود است که با واژه های کلیدی Cupping، Dry Cupping میتوان آن ها را ملاحظه نمود. ساخت دستگاه های Cupping therapy که در ایران به دستگاه (دردکُش) معروف است، استفاده از این شیوه درمانی را برای عموم مردم آسان نموده است.

 

 

ادامه دارد....

 

 

بازنشر صرفا با اجازه و ذکر منبع مجاز است

نویسنده:دکتر مجید داستانی

 

                                 

 

 

 

مگنت درمانی 2(نویسنده مجید داستانی)

        معرفی دستگاه مغناطیس درمانی

دستگاه مغناطیس درمانی، شامل یک تولید کننده ی جریان الکتریکی پالسی (ژنراتور الکترومغناطیس پالسی) و یک یا تعدادی بیشتر اپلیکاتور است.

اپلیکاتورها در دستگاه مغناطیس درمانی، متناسب با کاربردهای درمانی و اندام های مختلف، به شکل های متفاوت طراحی شده اند. بیشتر دستگاه ها، دارای دو اپلیکاتور استوانه شکل با قطرهای 30 و 70 سانتی متر هستند که به چنین اپلیکاتور هایی، سولنوئید گفته می شود. به هنگام مغناطیس درمانی، تمام تنه یا یک اندام به طور کامل در داخل سولنوئید، عضو را احاطه می کند. علاوه بر سولنوئید، برخی دستگاه ها دارای اپلیکاتورهایی به نام دیسک هستند که به منظور قرارگیری مستقیم روی یک اندام طراحی شده اند. دیسک به گونه ای روی یک اندام طراحی شده اند. دیسک به گونه ای روی یک اندام گذاشته می شود که قطب شمال آن روی اندام قرار گیرد.

بیمار در حین درمان هیچ احساسی از میدان مغناطیسی اعمال شده، ندارد. بنابراین برای آنکه او بتواند، پالس های میدان را درک کند و از وجود میدان مطلع باشد، می توان یک آهنربای کوچک به دست او داد. آهنربای کوچک، داخل میدان مغناطیسی تنها زمانی برقرار می شود که ژنراتور روشن شود. تفاوت میان میدان الکترو مغناطیس با میدان مغناطیس دایمی (مانند آهنربا) در همین موضوع است.

-کاربردهای مغناطیس درمانی در فیزیوتراپی

در ادامه به بیان برخی از شایع ترین کاربردهای مغناطیس درمانی که تاکنون مورد بررسی قرار گرفته اند، خواهیم پرداخت.

ترمیم بافت

شواهد بسیاری وجود دارد که استفاده از PEMF، در روند ترمیم بافت مؤثر است. قرار دادن بافت در معرض میدان مغناطیسی، سبب تسهیل و تسریع مهاجرت یون های کلسیم و فیبروبلاست ها به منطقه ی آسیب دیده می شود. از طرفی انرژی ایجاد شده به وسیله ی میدان مغناطیسی، سبب بهبود شکل گیری بافت های اسکار می شود.

شکستگی استخوان

محققان مدت 40 سال است که از مغناطیس درمانی پالسی، برای درمان شکستگی ها استفاده می کنند و موفقیت های چشمگیری نیز در این زمینه به دست آورده اند; به طوری که FDA در سال 1979، مجوز قانونی کاربرد مغناطیس درمانی را صادر کرد.

ترمیم استخوان شکسته نیازمند هماهنگی سلول های ویژه ای در استخوان است که سلول های اُستئوبلاست و اُستئوکلاست نامیده می شوند. سلولهای اُستئوبلاست در شکل دهی و استخوان سازی دخالت دارند; در حالی که فعالیت اصلی سلول های اُستئوکلاست، باز جذب استخوان است. در حالت طبیعی باید فعالیت این دو نوع سلول در حالت تعادل باشد تا میزان سلول های استخوان ثابت بماند. اما زمانی که شکستگی رخ می دهد، باید اُستئوبلاست ها سریع تر از اُستئوکلاست ها عمل کنند تا مراحل ترمیم سریع تر طی شود. گاهی اوقات ترمیم به صورت مطلوب انجام نمی شود و جوش نخوردن رخ می دهد. این نوع شکستگی ها نیازمند تحریک بیشتری هستند تا بتواند روند ترمیم را طی کنند. میدان الکترومغناطیس با مکانیسم های مختلفی سبب تسهیل جوش خوردن استخوان های شکسته می شود. چهار مکانیسم زیر مورد توافق اکثر محققان است:

·      تحریک کلسیم سازی بافت های فیبروکارتیلیج در فضای بین استخوان ها.

·      تأثیر افزایش جریان خون ناشی از PEMF بر روی عملکرد کانال های یونی کلسیم.

·      اثر مهارکنندگی بر فاز باز جذب کلسیم در مراحل ترمیم.

·      اثر تحریک کنندگی بر فعالیت شکل دهی و استخوان سازی سلول های اُستئوبلاست.

اگر حداقل شش ماه از زمان شکستگی بگذرد و جوش خوردگی استخوان ها صورت نگیرد، به آن شکستگی جوش نخورده می گویند. این شکستگی ها که %3 کل شکستگی ها را به خود اختصاص می دهند، میزان غیر قابل تحملی درد و ناراحتی برای بیمار به جای می گذارند. PEMF یکی از درمان هایی است که در این موارد، با درصد موفقیت بالای 80% مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. همچنین استفاده از مغناطیس درمانی در مراحل اولیه ی جوش خوردن استخوان، زمان ماندن اندام در گچ را کاهش می دهد.

با این حال چند عامل مهم در ترمیم استخوان های شکسته وجود دارد که سبب کاهش پاسخ به درمان می شود. از این عوامل می توان به سن بیمار و مدت زمانی که از جوش نخوردن استخوان شکسته می گذرد، اشاره کرد. با این وجود این دو عامل مهم و تأثیر گذار، در مواردی استفاده PEMF برای ترمیم استخوان ها در افراد مسن و یا ترمیم استخوان های شکسته ای که مدت زیادی از جوش نخوردن آن ها گذشته نیز نتایج خوبی نشان داده است.

آرتروز

مغناطیس درمانی یکی از مؤثرترین روش ها برای درمان آرتروز است. در مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است، کاهش چشمگیری در میزان تخریب مفصل گزارش شده است.

Ryang در سال 2013، نتایج حاصل از 14 مطالعه که به بررسی آثار PEMF

در بیماران مبتلا به اٌستیوآرتریت پرداخته بودند را جمع آوری کرد. در این مطالعات 428 بیمار تحت درمان با PEMF  قرار گرفتند و 448 بیمار به عنوان شاهد در مقابل دستگاه خاموش قرار داده شدند. به طور میانگین 4 تا 8 هفته پس از درمان، گروه PEMF بهبود چشمگیری داشت. در اکثر این بیماران، PEMF سبب کاهش درد و التهاب شده بود.

تسکین درد

یکی از شایع ترین کاربرد های مغناطیس درمانی، کاهش درد است. پیشینه ی استفاده از مغناطیس درمانی در این زمینه به دو هزار سال پیش، یعنی قبل از کاربرد طب سوزنی بر می گردد. گزارش های موفقیت آمیز بسیاری در خصوص تسکین دردهای ناشی از آرتریت، آرتریت روماتوئید، فیبرومیالژیا، کمردرد، سردرد، اِسترین و اِسپرین های عضلانی، تاندونیت، CTS، آسیب دیدگی لیگامان ها و مفاصل در دسترس است. محققان آثار میدان های مغناطیسی در درمان درد های ناشی از آرتریت را مورد بررسی قرار داده اند و مؤثر بودن آن را در این نوع دردها تأیید کرده اند.

ادامه دارد....

بازنشر صرفا با اجازه و ذکر منبع مجاز است

نویسنده:دکتر مجید داستانی