ورزش‌درمانی برای سوزش زانو

احساس سوزش در زانو ممکن است به فرایند‌ها و اختلالات مختلفی مربوط باشد. برای مثال، هر نوع سوختگی پوست (سوختگی حرارتی، الکتریکی یا شیمیایی) باعث زانودرد و سوزش در محل آسیب‌دیده شود. وارد آمدن آسیب به عصب‌های پا (نوروپاتی محیطی) باعث احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن می‌شود که در اصطلاح پزشکی به آن بیماری پارستزی (خواب رفتن پا) می‌گویند. دیابت و مصرف بیش‌ازحد الکل، دو علت شایع نوروپاتی محیطی هستند. انواع مختلف آرتروز (التهاب مفاصل) می‌تواند موجب بروز درد و خشکی مفصل زانو شود و این درد در برخی موارد به شکل سوزش احساس می‌گردد. ورزش‌های  فیزیوتراپی خاصی جهت افزایش قدرت عضله چهار سر ران وجود دارد که به ثبات مفصل زانو کمک می‌کنند. ازجمله این تمرینات عبارتند از:

 

تمرینات تقویت و کشش عضلات چهارسر ران

 

بر روی کمر دراز بکشید و یک رول فومی کوچک یا یک حوله‌ی رول شده را زیر زانوی خود قرار دهید. عضلات ران پای خود را منقبض کنید و با فشار به حوله سعی کنید پای خود را کاملاً صاف کنید. این حالت را برای ۵ ثانیه نگه دارید و سپس عضلات خود را شل کنید. این حرکت را برای هر پا، ۱۰ بار تکرار کنید. این حرکت موجب تقویت عضلات چهارسر ران پا می‌شود.

 

بالا آوردن پا در حالت صاف

 

بر روی کمر دراز بکشید و هر دو پای خود را دراز کنید. پای راست خود را در حدود ۶ اینچ به سمت بالا ببرید و آن را برای ۱۰ ثانیه در این حالت نگه دارید. توجه کنید که در حین انجام این حرکت، عضلات شکم شما منقبض باشند. می‌توانید برای پشتیبانی بیشتر از کمر خود، دستان خود را در زیر قسمت پایینی کمر خود قرار دهید. همچنین توجه کنید که عضلات چهارسر ران شما کاملاً درگیر باشند. این حرکت موجب تقویت عضلات شکم و چهارسر ران می‌شود. این حرکت را برای هر پا، ۵ بار تکرار کنید.

 

کشش همسترینگ

 

بایستید و یکی از پاهای خود را به سمت جلو بالا ببرید. زانویی که در عقب قرار دارد را خم کنید و سپس از مفصل لگن به سمت جلو خم شوید. می‌توانید برای حفظ تعادل، دستان خود را روی ران پایی که خمیده است قرار دهید. اگر کشش را احساس نمی‌کنید، بیشتر به سمت جلو خم شوید  و یا لگن خود را به سمت جلو بچرخانید.

 

حرکت داخل ران

ر روی زمین و به کمر دراز بکشید. زانوهای خود را خم کنید به طوری که کف پاهایتان کاملاً روی زمین قرار گیرد. بین زانو‌های خود، یک پشتی یا توپ سبک یا رول فومی قرار دهید. با  فشار دادن زانو‌ها به سمت هم دیگر، شیء بین پاهای خود را فشار دهید و این حالت را برای ۵ تا ۱۰ ثانیه نگه دارید. سپس عضلات خود را شل کنید و این کار را ۱۰ الی ۲۰ بار تکرار کنید. این حرکت عضلات داخل ران را تقویت می‌کند.

 

بالا آوردن لگن (حرکت پل)

 

بر روی کمر دراز بکشید. زانوهای خود را خم کنید به طوری که کف پاهایتان کاملاً روی زمین قرار گیرد. پاشنه‌ی پا‌ها باید با باسن نزدیک شود. لگن خود را از روی زمین بلند کنید و به سمت بالا ببرید و آن را برای ۵ تا ۱۰ ثانیه نگه دارید. سپس دوباره به حالت اول بازگردید و این حرکت  را ۱۰ الی ۲۰ بار تکرار کنید. این حرکت موجب تقویت عضلات همسترینگ می‌شود که از زانو پشتیبانی می‌کنند.

                                 

تنیس البو یا آرنج تنیس بازان و علت ایجاد آن

آرنج مفصلی است که اجازه بلند کردن و پایین آوردن اشیائ و چرخش به داخل و خارج دست را میسر می کند.  درد ارنج در اثر علل تاندونی عضلانی ویا استخوانی ایجاد می شود. معمولا شدت درد زیاد نیست ولی اهمیت زیادی دارد. درد آرنج یکی از علل شایع درد می باشد که در اکثر موارد به آن توجه نمی شود و یا فراموش می شود. یکی از رایج ترین علت درد آرنج, بیماری آرنج تنیس بازان است. تنیس البو یا آرنج تنیس بازان‌ بیماری است که به دلیل التهاب تاندون‌های واقع در برجستگی استخوانی سطح پشت آرنج (لترال اپی‌کوندیل) به وجود می‌آید؛ تکرار حرکت‌های خاص مچ دست نیز در بروز آن بی‌تأثیر نیست. البته تنها تنیس بازان به این بیماری مبتلا نمی‌شوند و هر فردی که به تاندون‌های ساعدش فشار زیادی وارد شود، در معرض ابتلا به تنیس البو قرار دارد و باید تحت درمان درد آرنج تنیس البو قرار بگیرد.

 

علت ها و دلایل

 

استفاده ی بیش از حد

 

مطالعات اخیر نشان داده است که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به عضله ی ساعد ایجاد می شود.ماهیچه اکتانسورکارپی رادیالیس برویس (ECRB) به پایداری مچ در حالتی که آرنج راست است، برای مثال در هنگام زدن ضربه ی زمینی در تنیس کمک می کند. وقتی که ماهیچه  ECBR در اثر استفاده ی بیش از حد ضعیف می شود، پارگی های میکروسکوپی در تاندون در محل اتصال به بازو ایجاد می شود. این امر موجب التهاب و درد آرنج می شود. ماهیچه ی ECBR همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خاص خود بیشتر در معرض آسیب قرار داشته باشد. با خم و راست شدن آرنج، این ماهیچه بر روی برآمدگی های استخوانی ساییده می شود و این امر در طول زمان موجب استهلاک ماهیچه می شود.

 

فعالیت ها

 

تنها ورزشکاران نیستند که به عارضه  آرنج تنیس بازان دچار می شوند. بسیاری از افراد مبتلا به بازوی تنیس بازان، در فعالیت های شغلی و تفریحی شرکت می کنند که نیاز به استفاده شدید و مکرر از ماهیچه ی ساعد دارد. نقاشان، لوله کش ها و نجاران به ویژه مستعد ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران خودکار، آشپزها و حتی قصاب ها بیش از سایرین دچار این عارضه می شوند. به نظر می رسد که تکرار فعالیت و بلند کردن اجسام سنگین در این مشاغل موجب آسیب می شود.

 

سن

 

اغلب افرادی که به آرنج تنیس بازان دچار می شوند، بین 30 تا 50 سال سن دارند، با این حال همه ی افرادی که دارای فاکتورهای خطر هستند، می توانند به این عارضه دچار شوند. در ورزش های راکتی مثل تنیس، تکنیک غلط ضربه زدن و استفاده از تجهیزات نامناسب می تواند موجب آسیب شود.

 

علت ناشناخته

 

آرنج تنیس بازان ممکن است بدون هیچ آسیب ناشی از فعالیت شدید یا مکرری ایجاد شود. این رویداد با عنوان "موذی" یا با علت نامعلوم شناخته می شود.

                                 

علائم و عوامل خطر زا تنیس آلبو

تنیس البو یا آرنج تنیس بازان، یک عارضه‌ی التهابی است که در طی آن، در قسمت خارجی آرنج، درد احساس می‌شود. این عارضه ممکن است در هر گروه سنی بروز کند، ولی معمولاً در افراد بین ۳۵ تا ۵۰ سال دیده شده و به میزان برابری بر روی زنان و مردان اثرگذار می‌باشد. برنامه‌ی درمانی این عارضه شامل استراحت و فیزیوتراپی است ولی در مواردی که بیماری طولانی‌مدت می‌گردد، ممکن است گزینه‌ی عمل جراحی نیز، مطرح شود.

 

عوامل خطرزا

 

عواملی که خطر ابتلا به عارضه آرنج تنیس را افزایش می‌دهند عبارتند از:

 

    سن: با وجود این که بیماری تنیس البو ممکن است افراد سنین مختلف را تحت تاثیر قرار دهد اما در بین افراد 30 تا 50 سال بیشتر مشاهده می‌شود.

    شغل: مشاغلی نظیر لوله‌کشی، نقاشی، نجاری، قصابی و آشپزی که مستلزم حرکات مکرر بازو و مچ دست هستند بیشتر موجب بیماری تنیس البو می‌شوند.

    ورزش‌های خاص: ورزش‌های راکتی خطر ابتلا به بیماری آرنج تنیس‌بازان را افزایش می‌دهد. خصوصا اگر فرد ناشی باشد و تکنیک‌ها را به درستی انجام ندهد.

 

علائم

 

از علائم بیماری آرنج تنیس بازان می‌توان به درد و حساسیت به لمس در قسمت دستگیره استخوانی آرنج اشاره کرد. دستگیره استخوانی آرنج جایی است که تاندون‌ها به استخوان متصل می‌شوند. درد ناشی از این بیماری ممکن است به قسمت فوقانی و تحتانی بازو سرایت کند. با وجود این‌که تنیس البو به آرنج آسیب می‌رساند اما معمولا فعالیت‌هایی که با دست انجام می‌شوند را مختل می کند. درد ناشی از تنیس البو ممکن است هنگام انجام برخی فعالیت‌ها بیشتر احساس شود:

 

·         بلند کردن اجسام

·         مشت کردن دست یا گرفتن اجسامی نظیر راکت

·         باز کردن در و یا دست دادن

·         بلند کردن دست یا صاف کردن مچ دست

 

·         تنیس البو شبیه به بیماری دیگری به نام گلف البو است. این بیماری تاندون‌های داخل آرنج را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

                                 

تشخیص تنیس آلبو یا آرنج تنس بازان

بیماری تنیس البو یا آرنج تنیس بازان، به دلیل استفاده ی بیش از حد از بازو ایجاد می شود و موجب درد شدید بازو می شود. عامل ایجاد این درد شدید وضعیت، تنها آرنج تنیس بازان و سایر ورزش های راکتی نیست، بلکه سایر ورزش ها و فعالیت ها نیز ممکن است شما را در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دهند. بازوی تنیس بازان، التهاب تاندون هایی است که عضلات ساعد را در سمت خارج آرنج به هم وصل می کنند. عضلات و تاندون های ساعد در اثر استفاده ی بیش از حد (با انجام مکرر یک حرکت) آسیب می بینند. این امر موجب دردناک شدن و حساس شدن بازو در قسمت خارجی آرنج می شود.

 

تشخیص

 

پزشک شما به منظور تشخیص بیماری عوامل زیادی را مورد بررسی قرار می دهد. این عوامل شامل چگونگی پیشرفت علایم بیماری، هر گونه عوامل خطر مرتبط با شغل شما و شرکت در ورزش های خاص می شود.

 

پزشک از شما در مورد فعالیت هایی که موجب ایجاد علایم می شود و این که این علایم در کدام قسمت از بازو ظاهر می شوند، سوال می کند. چنانچه تاکنون دچار آسیب آرنج شده اید، حتما به پزشکتان اطلاع دهید. همچنین چنانچه سابقه آرتریت روماتوئید و یا بیماری عصبی دارید، به پزشک اطلاع دهید.

 

طی انجام معاینات، پزشک انواع آزمون ها را به کار می گیرد تا با دقت بیماری را تشخیص دهد. برای مثال پزشک ممکن است از شما بخواهد مچ دست و انگشتانتان را راست کنید در حالی که بازویتان کاملا کشیده است و ببیند که آیا این کار موجب درد می شود یا نه. چنانچه نتایج آزمایشات مثبت باشد، پزشک متوجه می شود که ممکن است ماهیچه های آن قسمت آسیب دیده باشند.

 

پزشک ممکن است آزمایشات اضافی شامل اشعه ایکس، MRI، الکترومیوگرافی (EMG) و تست نوار عصب عضله را توصیه کند تا سایر احتمالات دلایل ایجاد مشکل شما را رد کند.

                                 

درمان بدون جراحی آرنج تنیس بازان (تنیس آلبو)

درمان این عارضه بیشتر به دوره بیماری و درمان‌های قبل بستگی دارد. بیمار برای بهبود کامل به استراحت و عدم انجام فعالیت‌هایی که موجب تشدید بیماری می‌شوند نیاز خواهد داشت. این کار موجب بهبود تاندون‌ها می‌شود. طبق تحقیقات به عمل آمده بیماری تنیس البو در بیشتر بیماران ظرف حداکثر 1 سال کاملا بهبود می‌یابد.

درمان بدون جراحی

 

    استراحت کردن: اولین گام برای بهبودی این است که به بازویتان استراحت دهید. به این معنا که باید شرکت در ورزش های مختلف و یا انجام فعالیت های سنگین را برای چندین هفته متوقف کنید.

 

    مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی : داروهایی مثل آسپیرین یا ایبوپروفن به کاهش درد و ورم کمک می کنند.

 

    بررسی تجهیزات ورزشی: چنانچه در ورزش های راکتی شرکت می کنید، پزشک به شما توصیه می کند تا از مناسب بودن تجهیزات ورزشی اطمینان حاصل کنید. راکت های سخت تر اغلب می تواند به کاهش فشار وارد بر بازو کمک کند، در نتیجه از ماهیچه ی ساعد کار زیادی کشیده نمی شود. چنانچه راکت شما بیش از حد بزرگ باشد، آن را با یک راکت کوچکتر تعویض کنید تا از بازگشت علایم بیماری جلوگیری کنید.

    فیزیوتراپی: انجام ورزش های خاص به تقویت عضلات ساعد کمک می کند. فیزیوتراپ شما همچنین ممکن است روش هایی مثل اولتراسوند، ماساژ یخ یا تکنیک های تحریک کننده ی عضله به کار گیرد تا بهبود عضله را سرعت بخشد.

    بریس یا آتل مخصوص: با استفاده از بریس در قسمت پشت ساعد، می توان به کاهش علائم بیماری تنیس البو کمک کرد. این کار باعث کاهش علایم بیماری توسط استراحت دادن عضلات و تاندون ها می شود.

    تزریق استروئیدها: استروئیدهایی مثل کورتیزون، داروهای ضد التهاب بسیار موثری هستند. پزشک شما ممکن است به درون ماهیچه ی آسیب دیده استروئید تزریق کند تا علایم درد و ورم را کاهش دهد.

    شوک ویو تراپی: طی شوک ویو درمانی، امواج صوتی به بازو منتقل می شود. این امواج صوتی موجب تسریع در پروسه ی بهبودی طبیعی بدن می شود. شوک ویو درمانی توسط پزشکان زیادی مورد آزمایش قرار گرفته است، اما منابع اندکی تاثیر آن را نشان داده اند.

                                 

درمان آرنج تنیس بازان با عمل جراحی

چنانچه علایم بیماری شما پس از گذشت 6 تا 12 ماه از درمان تنیس البو رفع نشود، پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. اغلب روش‌های جراحی تنیس البو یا آرنج تنیس بازان شامل جدا کردن ماهیچه آسیب دیده و اتصال مجدد ماهیچه سالم به استخوان می‌شود. روش صحیح جراحی برای شما به طیفی از عوامل خاص بستگی دارد. این عوامل شامل دامنه جراحت، سلامت عمومی بدن و نیازهای شخصی شما می شود. در مورد گزینه های درمانی و خطرات احتمالی همراه با هر روش درمانی، با پزشکتان صحبت کنید.

 

جراحی باز

 

رایج‌ترین روش ترمیم آرنج تنیس بازان، جراحی باز است. در این روش برشی بر روی بازو ایجاد می‌شود. جراحی باز معمولا به صورت سرپایی انجام می‌شود و به ندرت به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد.

 

عمل جراحی آتروسکوپی

 

تنیس البو را همچنین می‌توان با استفاده از وسایل بسیار کوچک و ایجاد برش‌های کوچک ترمیم کرد. همانند جراحی باز این روش نیز به صورت سرپایی انجام می‌شود.

 

خطرات عمل جراحی

 

مانند هر عمل جراحی، خطراتی در عمل جراحی آرنج تنیس بازان یا  تنیس البو وجود دارد. رایج ترین مواردی که باید مورد بررسی قرار گیرد، شامل موارد زیر می شود:

 

    عفونت

·         آسیب به عصب و رگ های خونی

·         احتمال توانبخشی پس از مدت طولانی

·         از دست دادن قدرت

·         از دست دادن انعطاف پذیری

·         احتمال احتیاج به جراحی مجدد

 

توان‌بخشی پس از جراحی

 

فعالیت‌های توان‌بخشی پس از عمل جراحی عبارت‌اند از استراحت، ورزش و روش‌های درمانی محتاطانه که این فعالیت‌ها به بهبودی شما کمک خواهند کرد. میزان موفقیت شما در برنامه‌ی توان‌بخشی، به میزان همکاری با پزشک و فیزیوتراپیست و همچنین نحوه‌ی مدیریت بهبودی در منزل به‌صورت روزانه، بستگی دارد. هیچ دو برنامه‌ی توان‌بخشی، مانند یکدیگر نیستند. مدت زمان موردنیاز برای اجرای برنامه‌ی توان‌بخشی، به میزان جراحت قبل از انجام عمل جراحی، نوع عمل جراحی انجام‌شده و میزان فعالیت و سلامتی شما قبل از انجام عمل، بستگی دارد.

                                 

انحراف ستون فقرات (اسکولیوز) چیست؟

اسکولیوز به انحنای جانبی ستون فقرات نسبت به خط عمودی و مستقیم آن گفته می‌شود. اگر از پهلو به ستون فقرات نگاه کنیم، باید در قسمت فوقانی کمر دارای قوس خفیف (به سمت پشت) باشد و در قسمت تحتانی کمر نیز باید اندکی قوس کمری (انحنا به سمت شکم) داشته باشد. هنگامی که فردی را که دارای ستون فقرات طبیعی است، از جلو یا پشت مشاهده می‌کنیم، ستون فقرات به شکل یک خط راست و مستقیم به نظر می‌رسد. اما هنگامی که فرد مبتلا به انحراف ستون فقرات ( اسکولیوز) را از جلو یا پشت مشاهده می‌کنیم، ستون فقرات او منحنی به نظر می‌رسد.

 

چه کسانی در معرض ابتلا به  انحراف ستون فقرات (اسکولیوز) هستند؟

 

در اغلب موارد انحراف ستون فقرات در کودکان و نوجوانان ایجاد شده و درمان می‌شود. شایع‌ترین نوع اسکولیوز، اسکولیوز ایدیوپاتیک نام دارد که در دوران نوجوانی ایجاد می‌شود. این نوع اسکولیوز در نوجوانان و در سنین رشد و بلوغ رخ می‌دهد. در صورتی که اسکولیوز در دوران بعد از بلوغ رخ دهد، به آن اسکولیوز بزرگسالی گفته می‌شود. علت این دو نامگذاری این است که اسکولیوز رخ داده در طی دوران رشد استخوانی از نوع دیگر اسکولیوز تشخیص داده شود. اسکولیوز بزرگسالی ممکن است در نتیجه‌ی عدم درمان اسکولیوز در دوران کودکی و نوجوانی باشد و یا در همان دوران بزرگسالی شکل گرفته باشد. علل بروز انحراف ستون فقرات در دوران بزرگسالی از دلایل بروز انحراف ستون فقرات در دوران کودکی، معمولا کاملا متفاوت است.

 

اسکولیوز ممکن است در بارداری نیز اتفاق بیفتد. اسکولیوز در بارداری بیشتر از حالتی که فرد به تنهایی دچار یکی از این شرایط باشد، می‌تواند در صورت بروز همزمان برای فرد نگران‌کننده باشد. به هر حال، مهم است توجه داشته باشید به خاطر ابتلای مادر به اسکولیوز، نوزاد در معرض خطر قرار نمی‌گیرد.

                                 

علت و درمان درد ساق پا

در غالب اوقات علت درد ساق پا نامشخص است. یک تئوری در این زمینه اینست که کرامپ موقعی ایجاد میشود که یک عضله در کوتاه ترین طول خود قرار گرفته و تحریک میشود تا باز با انقباض خود کوتاه تر شود. در این حال عضله دچار اسپاسم دردناک میشود.

در مواردی هم علت درد ساق پا مشخص است. مهمترین علل درد ساق پا عبارتند از

• مصرف بعضی داروها مانند دیورتیک ها ( داروهای ادرار آور)، نیفدیپین، سایمتیدین، سالبوتامول، استاتین، تربوتالین، کلوفیبرات، پنی سیلامین، فنوتیازین و نیکوتینامیک اسید

• خستگی مفرط عضله

• کم آبی

• عدم تعادل در میزان سدیم و پتاسیم خون

• دیالیز کلیوی

• ماه های آخر بارداری

• کم کاری غده تیروئید

• باریک شدن عروق ساق

• مصرف زیاد الکل

• بعضی بیماری های عصبی

• سیروز کبدی، مسمومیت با سرب و یا سارکوئیدوز

 

درمان درد ساق پا:

در زمان حمله کرامپ، درد در ساق پا معمولا با کشش و ماساژ مرتفع میشود. درد ساق پا و حساسیت 24 ساعته بعد از کرامپ را میتوان با مصرف استامینوفن کاهش داد.

در صورتی که کرامپ بصورت مکرر ادامه یافته و تکرار شود دوری از مشکلاتی که در بالا ذکر شد میتواند احتمال بروز آن را کاهش دهد. انجام مداوم نرمش های کششی عضلات پشت ساق سه بار در روز هم ممکن است بتواند از علت درد ساق پا و شدت و یا تعداد حملات بکاهد.

برای انجام کشش عضلات پشت ساق و کاهش درد استخوان ساق پا به فاصله 90-60 سانتیمتر دور از یک دیوار و به طرف آن بایستید. در حالی که کف پاها و پاشنه پاهای خود را بر روی زمین ثابت نگه داشته اید به طرف دیوار خم شوید بطوریکه در عضلات پشت ساق خود احساس کشش کنید. این حالت را تا وقتی میتوانید حفظ کرده و سپس مجدد به حالت ایستاده و قائم برگردید. این حرکت را روزی سه بار و هر بار چند مرتبه تکرار کنید. این نرمش ها برای اثر کردن نیاز به 4-2 هفته زمان دارند و در این مدت باید نرمش ها را بطور مداوم انجام داد.

در کسانی که درد ساق پادرشب دارند ممکن است استفاده از بریس مفید باشد. این بریس ها مچ پا را در وضعیتی نگه میدارند که کف پا عمود بر ساق قرار میگیرد.

اگر هیچکدام از روش های فوق موثر واقع نشدند استفاده از یک قرص کینین قبل از خواب ممکن است شدت و یا تکرر حملات درد ساق پادرشب را کاهش دهد. این دارو ممکن است عوارض خطرناکی داشته باشد و باید به توسط پزشک تجویز شود.

از داروهایی مانند دیلتیازم، وراپامیل، منیزیم، ویتامین ب، naftidrofuryl و orphenadrine هم در درمان کرامپ عضلانی ساق استفاده شده است.

 

                                 

بهبود و عوارض بعد از آرتروسکوپی زانو

آرتروسکوپی زانو یکی از روش های مهم تشخیصی و درمانی است که امروزه بطور رایجی در تمامی مفاصل بزرگ و متوسط بدن از آن استفاده میشود.

 

بازپروری بعد از انجام آرتروسکوپی زانو :

 بهبودی بعد از جراحی آرتروسکوپی زانو بسیار سریعتر و راحتتر از دیگر جراحی های متداول است با این حال باید مراقبت هایی را بعد از جراحی رعایت کرد.
باید زانو را تا چند روز بعد از جراحی بالاتر از سطح قلب قرار داد پس بیمار باید دراز کشیده و اندام تحتانی را بالا نگه دارد.
استفاده از یخ برای سرد کردن زانو میتواند مفید باشد.

اطراف زانو پانسمان شده است و پزشک زمان تعویض پانسمان و اینکه بیمار چه موقع میتواند دوش بگیرد را تعیین میکند. بعد از چند روز پزشک ارتوپد بیمار را مجدداً ویزیت کرده و زانو را معاینه میکند.

بیماران اغلب بعد از آرتروسکوپی زانو باید تا مدتی از عصای زیر بغل استفاده کنند. مدت و نحوه استفاده را پزشک معالج تعیین میکند.

زمان استفاده از اتومبیل و رانندگی را هم پزشک معالج با در نظر گرفتن متغییر هایی مثل نوع بیماری زانو، شدت درد بیمار، نوع داروهای استفاده شده به توسط بیمار، توانایی بیمار در کنترل زانو و اینکه اتومبیل از دنده اتوماتیک استفاده میکند یا خیر تعیین میکند. معمولا بیماران میتوانند بعد از یک تا سه هفته رانندگی کنند. از داروهایی برای کاهش درد بعد از عمل استفاده میشود و ممکن است داروهایی برای کاهش احتمال لخته شدن خون برای بیمار تجویز شود.

یکی از مهمترین قسمت های بازپروری بعد از آرتروسکوپی زانو تقویت عضلات اطراف زانو و بدست آوردن دامنه حرکات زانو است که با انجام نرمش های بخصوصی باید زیر نظر فیزیتراپ انجام شود.

 

عوارض احتمالی پس از آرتروسکوپی زانو :

 آتروسکوپی زانو مانند هر عمل جراحی دیگر ممکن است با عوارضی همراه باشد مثل عفونت یا لخته شدن خون در ساق یا جمع شدن خون در زانو.

در صورت بروز علائم زیر باید بیمار به پزشک معالج مراجعه کند : تب، لرز، قرمزی یا گرمای دائم در اطراف زانو، افزایش شدت درد زانو، تورم زیاد زانو و ایجاد درد یا تورم در عضلات پشت ساق

 

نتایج درمان با آرتروسکوپی زانو

بعد از جراحی های آرتروسکوپی زانو معمولا بیمار میتواند بعد از شش تا هشت هفته به فعالیت های بدنی عادی برگردد مگر در بازسازی های ACL که این مدت ممکن است قدری طولانی تر باشد. برای انجام فعالیت های بدنی شدیدتر مثل ورزش های پرفعالیت بیمار باید مدت بیشتر صبر کرده و بازپروری زانو را با دقت و پشتکار بیشتری ادامه دهد. نتایج کلی درمان البته بستگی مستقیم به نوع بیماری دارد که به بخاطر آن آرتروسکوپی زانو انجام شده است    .

 

                                 

درمان غیر جراحی وجراحی تنگی کانال نخاع گردنی

تنگی کانال نخاعی گردن بیماری است که در آن کانال استخوانی درون مهره ها تنگ شده و در نتیجه به نخاع که درون آن قرار دارد فشار وارد میشود. این فشار موجب بروز علائمی میشود.

در مواردی که شدت علائم تنگی کانال نخاعی گردن بوده و یا مشکلات بیمار در حال بدتر شدن باشد درمان بصورت انجام عمل جراحیتنگی کانال نخاعی است. در غیر این صورت معمولا در ابتدا درمان با استفاده از روش های غیر جراحی صورت میگیرد و تنها در صورتی که مشکلات بیمار به این درمان ها پاسخ مناسبی ندهد استفاده از عمل جراحی در دستور کار قرار خواهد گرفت.

مهمترین اقدامات  درمان غیر جراحی تنگی کانال نخاعی گردن عبارتند از

• استفاده از گردنبند طبی به جهت محدود کردن حرکات گردن به مدت سه ماه

• کاهش فعالیت های بدنی شدید و تکراری در سر و گردن و اندام های فوقانی

• استفاده از فیزیوتراپی   بصورت تحریک الکتریکی برای کاهش درد و کشش سر و گردن

• تزریق کورتیکواستروئید در فضای اپیدورال اطراف نخاع گردنی برای کاهش التهاب در اطراف نخاع و در نتیجه کاهش فشار بر روی آن

 

معمول ترین روش های جراحی  درمان تنگی کانال نخاع گردنی عبارتند از

• لامینکتومی : لامینا Lamina تیغه استخوانی است که قسمت پشتی حلقه استخوانی مهره را میسازد. لامینا یک پوشش استخوانی را در پشت نخاع ایجاد کرده و آن را حمایت میکند. لامینکتومی Laminectomy به معنای برداشتن لامینا است تا فضای بسته اطراف نخاع تبدیل به یک فضای باز شده و فشار از روی آن برداشته شود.

• دیسککتومی قدامی و فیوژن : در این روش جراحی ابتدا دیسک بین مهره های گرفتار، برداشته شده که به آن دیسککتومی Discectomy میگویند و سپس به جای آن تکه ای استخوان که معمولا از لگن بیمار بداشته میشود قرار داده میشود. به این ترتیب دو مهره مجاور از هم فاصله گرفته و به هم جوش خورده و یکی میشوند. این کار موجب کاهش فشار بر روی نخاع گردنی میشود

• کورپکتومی و گرافت استرات : کورپکتومی Corpectomy به این معنا است که جراح جسم مهره چند مهره مجاور را از بدن خارج کرده و فضای خالی ایجاد شده با استخوان پیوندی ( گرافت استرات Strut graft ) که از محل دیگر تهیه شده جایگزین میشود. از پیچ و پلاک برای بیحرکت نگه داشتن مهره ها و گرافت استفاده میشود. از این روش در درمان تنگی کانال های شدید استفاده میشود.