دنده گردنی و سندرم توراسیک اوت لت. علائم و درمان

دنده گردنی نام دنده ای در بدن است که بطور طبیعی نباید وجود داشته باشد ولی گاهی هست و وجود آن دردسر ساز میشود. وجود دنده گردنی ممکن است باعث ایجاد درد در گردن و دست و بیحسی یا مور مور شدن دست شود. برای درک بهتر این وضعیت باید ابتدا آناتومی ناحیه را بهتر بدانیم

اهمیت دنده گردنی چیست

 

برای درک اهمیت دنده گردنی باید ابتدا بدانیم فضای خروجی سینه یا توراسیک اوتلت Thoracic outlet چیست.

در جلو و بالای دنده اول، استخوان ترقوه قرار گرفته است. بین دنده اول و استخوان ترقوه فضایی وجود دارد که به آن فضای خروجی سینه یا توراسیک اوت لت میگویند.

 

از لحاظ آناتومی این فضا در بین قاعده گردن و زیر بغل شما قرار گرفته است. در نزدیکی این فضا عضلاتی هم به نام عضلات اسکالن Scalenus muscles قرار دارند. اهمیت این فضا در اینست که عروق و اعصاب مهمی از آن عبور میکنند.

 

اعصاب مهمی که از دو طرف مهره های گردنی خارج میشوند به هم میپیوندند و ایجاد شبکه ای را میکنند که به آن شبکه بازویی Brachial plexus میگویند از این شبکه بازویی اعصاب مهمی منشعب میشود که حس و حرکت کل اندام فوقانی را ایجاد میکنند. این شبکه بازویی از توراسیک اوت لت عبور میکند.

 

همچنین شریان مهمی به نام شریان ساب کلاوین Subclavian یا زیر ترقوه ای از آئورت خارج میشود و از این فضا عبور میکند و سپس به اندام فوقانی رفته و کل اندام را تغذیه میکند. در این فضا وریدی هم به همین نام قرار دارد.

 

اهمیت این فضای توراسیک اوت لت در بیماری است که به علت تنگ شدن این فضا ایجاد شده و به آن سندرم توراسیک اوتلت Thoracic outlet syndrome میگویند.

 

این فضا به علل مختلفی میتواند تنگ شود. تنگ شدن آن معمولا در طرف راست یا چپ است ولی میتواند دو طرفه هم باشد. بدنبال تنگ شدن این فضا اعصاب شبکه بازویی تحت فشار قرار میگیرند و فشار به این اعصاب، علائمی را برای بیمار ایجاد میکند.

 

گاهی هم ممکن است شریان یا ورید ساب کلاوین هم در این فضا گیر کنند که فشار به آنها هم میتواند علائم دیگری را برای بیمار ایجاد کند.

 

اهمیت دنده گردنی اینست که وجود آن یکی از شایعترین علل ایجاد سندرم توراسیک اوت لت است

 

 

                                 

.

علل شکستگی استابولوم چیست

همانطور که گفته شد شکستگی های استابولوم معمولا به دنبال تصادف اتومبیل و دیگر وسایل نقلیه ایجاد میشوند. سقوط از ارتفاع و یا حوادث حین کار هم از دیگر علل این نوع شکستگی ها هستند.

 

 معمولا در حین حوادثی که گفته شد، سر استخوان ران بر اثر نیروهایی که به آن وارد میشود بشدت به استابولوم ضربه زده و این ضربه شدید موجب شکسته شدن حفره استابولوم میشود.

 

گاهی اوقات در حین حادثه و در اثر نیروهایی که گفته شد، ممکن است سر استخوان ران از حفره استابولوم که حالا شکسته شده است خارج شود که به آن دررفتگی مفصل ران میگویند. پس در بسیاری اوقات، شکستگی استابولوم همراه با دررفتگی مفصل ران است

.

 

تصادف اتومبیل و سقوط از ارتفاع از شایعترین علل شکستگی های استابولوم هستند

بر اثر شکستگی های استابولوم سطح بسیار صاف و یکنواخت آن شکسته و ناهموار شده و دیگر نمیتواند بستر مناسبی برای حرکت یکنواخت و نرم سر استخوان ران در آن باشد.

اگر اجازه داده شود تا شکستگی در همین وضعیت جابجا شده جوش بخورد، سطح مفصلی سر استخوان ران به سطح ناهموار استابولوم ساییده شده و این سایش میتواند بتدریج موجب از بین رفتن پوشش غضروفی سر فمور و استابولوم شود.

 

بعد از مدتی تمام غضروف روی سر فمور و داخل استابولوم از بین رفته و استخوان هم شروع به ساییده شدن و از بین رفتن میکند. این روند را آرتروز یا ساییدگی مفصل میگویند.

 

فعالیت روزمره بیماری که دچار ساییدگی مفصل میشود به علت ایجاد درد و محدودیت حرکت مفصل، بشدت کاهش میابد.

 

 شکستگی استابولوم میتواند موجب خونریزی شدید داخلی شود. این خونریزی ها اکثرا به علت شکسته شدن استخوان و خونریزی از سطح شکسته شده استخوان ایجاد میشوند ولی میتوانند به علل دیگری مثل پاره شدن بافتهای اطراف استخوانهای شکسته شده نیز بوجود آیند.

 

ندرتا به علت فشار لبه تیز شکستگی، عروق بزرگی که از مجاورت استابولوم عبور میکنند پاره شده که میتوانند خونریزی های شدیدی را ایجاد کنند.

 

شکستگی های استابولوم میتوانند با آسیب احشاء داخلی مثل روده و یا مثانه همراه باشند. گاهی اوقات در حین حادثه، اعصاب مجاور استابولوم بر اثر شکستگی آسیب میبینند.

 

این آسیب ها میتوانند موجب عوارضی مانند اختلال در حس و حرکت اندام تحتانی یا اختلال درعملکرد روده یا مثانه و یا عملکرد جنسی شوند

 

 

                                 

.

عمل جراحی شکستگی استابولوم چگونه انجام میشود. از ابتدا تا انتها

درمان بیمار با شکستگی استابولوم در چند مرحله صورت میگیرد. در اولین مرحله و بعد از مراجعه بیمار صدمه دیده به بیمارستان، پزشک معالج اولیه در صورتیکه بیمار هوشیار باشد از وی سوالاتی راجع به مشکل وی و بخصوص محل درد میکند.

معاینه بیمار با دقت انجام میشود. در صورتیکه بیمار نیاز به اقدامات فوری و اورژانسی داشته باشد ابتدا این اقدامات انجام میشود.

اقدامات اورژانس

یکی از مواردی که جان بیمار را در خطر قرار میدهد و نیاز به اقدام سریع و اورژانس دارد کاهش فشار خون در بیمار است که دچار شکستگی استابولوم شده است.

مثلا بیماری که به علت خونریزی شدید بعد از شکستگی دچار کاهش شدید فشار خون و شوک شده است نیاز به درمان سریع کاهش فشار خون دارد.

بعد از اینکه پزشک مطمئن شد خطر فوری جان بیمار را تهدید نمیکند اقدام به بررسی های تکمیلی میکند. یکی از این اقدامات عکسبرداری از ناحیه لگن است. این عکسبرداری میتواند شکستگی های استابولوم را مشخص کند.

در صورتیکه شکستگی استابولوم همراه با دررفتگی مفصل لگن باشد، این دررفتگی به توسط پزشک ارتوپد به روشهای خاصی جااندازی میشود.

ممکن است برای جااندازی اولیه دررفتگی نیاز به بیهوش شدن بیمار در اطاق عمل باشد. برای جااندازی معمولا نیازی به جراحی باز نیست و این کار با انجام مانورهای خاصی و بصورت بسته انجام میشود.

در صورتیکه دررفتگی مفصل ران بیمار بصورت بسته جااندازی شود، پس از جااندازی معمولا بطور موقت یک پین در زیر زانو یا بالای آن و در درون استخوان گذاشته میشود تا به توسط آن بیمار تحت کشش اسکلتی قرار بگیرد.

ین کشش در مدتی که بیمار برای جراحی اصلی ( یعنی جراحی برای جااندازی شکستگی استابولوم) آماده میشود استابولوم را از سر استخوان ران دور نگه میدارد تا سر استخوان ران به توسط استابولوم شکسته شده خراشیده نشود.

ممکن است شکستگی استابولوم بدون دررفتگی باشد که مسلما نیازی به جااندازی اولیه هم ندارد. در این صورت برای بیمار پین گذاشته شده و تحت کشش اسکلتی قرار میگیرد تا بعد از چند روز که آماده جراحی شد عمل وی انجام شود.

 بعد از انجام اقدامات اولیه لازم، بیمار به بخش ارتوپدی منتقل میشود تا بعد از آماده شدن، تحت عمل جراحی برای شکستگی استابولوم قرار بگیرد

عمل جراحی دررفتگی همراه شکستگی استابولوم

 گاهی اوقات دررفتگی مفصل ران در ناحیه لگن بصورت بسته جا نمی افتد. در این صورت مفصل باید با عمل جراحی جااندازی شود.

به این معنی که بعد از بیهوش شدن بیمار پوست شکافته شده، عضلات ناحیه لگن کنار زده شده و مفصل ران زیر دید مستقیم پزشک جراح جااندازی میشود.

در این جراحی پزشک ارتوپد بافتی را که مانع جااندازی بسته دررفتگی بوده کنار زده و سر استخوان ران را در درون حفره استابولوم قرار میدهد.

اگر همراه با دررفتگی شکستگی استابولوم هم وجود داشت در همین مرحله شکستگی هم جااندازی شده و قطعات شکسته شده به توسط پیچ و پلاک در سر جای خود محکم میشوند.

اقدامات اولیه در بخش ارتوپدی

 

شکستگی استابولوم جزء شدیدترین و پرعارضه ترین شکستگی های بدن است که درمان آن نیازمند دقت و تبحر زیادی است.

بیمارانی که دچار این شکستگی میشوند ممکن است همزمان دچار آسیب های دیگری در بدن هم باشند. این بیماران قبل از جراحی نیازمند مراقبت های خاصی هستند.

در بخش ارتوپدی و  قبل از عمل جراحی برای بیماری که شکستگی استابولوم دارد اقداماتی صورت میگیرد تا بیمار به اصطلاح برای عمل جراحی آماده شود.

تهیه عکس های تکمیلی و سی تی اسکن از ناحیه لگن و استابولوم از جمله این اقدامات است. این اطلاعات تصویری، به پزشک جراح کمک میکند تا شکل و تعداد قطعات شکسته شده و مقدار و جهت جابجایی آنها را با دقت بیشتری مطالعه کرده و روش جراحی و نوع وسایلی را که برای جراحی نیاز دارد مشخص کند.

قبل از جراحی شکستگی استابولوم، آزمایشاتی نیز برای بیمار انجام میشود و در صورت لزوم، متخصصین دیگری مثل متخصصین داخلی و قلب و عروق و بیهوشی بیمار را معاینه کرده و با انجام اقدامات لازم او را برای عمل جراحی آماده میکنند.

معمولا انجام اقدامات ذکر شده چند روز طول میکشد ولی به تاخیر افتادن عمل جراحی بیش از یک هفته از زمان شکستگی، برای بیمار مضر بوده و بعد از این مدت هرچه جراحی دیرتر انجام شود به همان نسبت هم بدست آوردن نتایج خوب مشکل تر میشود. در مدت بستری در بخش و تا زمان انجام عمل جراحی توجه به چند نکته برای بیمار مهم است

     بیمار نباید به هیچ وجه بدون اجازه پرستار به وزنه هایی که به اندام تحتانی وی متصل شده است دست زده و یا آنها را جابجا کند. این کار میتواند موجب دررفتگی مجدد مفصل ران شده و یا ممکن است موجب آسیب بیشتر به استخوان های شکسته شود.

     کمان فلزی که به پین متصل شده است نباید به پوست پای بیمار فشار وارد کند. در مدت زمانی که بیمار تحت کشش قرار گرفته است تنها جسم فلزی که میتواند با پوست بیمار تماس داشته باشد پین است.

    گاهی لغزش کمان فلزی که به پین متصل شده است موجب میشود کناره کمان به پوست فشار آورد و اگر این فشار مدتی ادامه یابد موجب زخم و عفونت میشود.

     تا قبل از انجام تمامی اعمال جراحی لازم، بیمار نباید در تخت بنشینید و فقط در موقع غذا خوردن میتواند با گذاشتن چند بالشت در پشت خود یا با کمی بالا آوردن پشت تخت، به حالت نیمه نشسته قرار بگیرد. نشستن کامل در تخت موجب میشود کشش به درستی اعمال نشود که نتیجه آن آسیب بیشتر به استابولوم و سر فمور و یا احتمال دررفتگی مجدد مفصل ران است.

     چون لازم است بیمار مدتی به پشت بخوابد، احتمال بوجود آمدن زخم بستر وجود دارد.

 

    این زخمها معمولا به علت فشار مداوم به یک قسمت از بدن بوجود میاید و بیشتر در پوست روی استخوان دنبالچه یعنی در ناحیه ای کمی بالاتر از باسن ها است و یا میتواند در پوست زیر پاشنه پا بوجود بیاید. برای جلوگیری از ایجاد زخم بستر باید نکات لازم رعایت شوند.

در اطاق عمل

شکستگی استابولوم در غالب موارد نیاز به درمان جراحی دارد. جااندازی باز این شکستگی ها باید بسیار دقیق باشد تا از بد جوش خوردن شکستگی و ایجاد عوارض احتمالی بعدی پیشگیری کند.

این نوع اعمال جراحی به توسط دسته ای از متخصصین ارتوپدی که در مورد شکستگی های استابوولم تجربه و مهارت کافی دارند انجام میشود.

در اطاق عمل بر حسب نوع شکستگی استابولوم، پزشک جراح از راه ( اپروچ  Approach) های متفاوتی برای کنار زدن بافت نرم ( پوست و عضلات ) و نمایان کردن استخوانهای شکسته شده استفاده میکند که عبارتند از

     راه ( اپروچ ) پشتی : در این روش، بیمار در حین جراحی به پهلو خوابانده شده و شکاف جراحی در روی پوست کنار و پشت باسن داده میشود

      راه ( اپروچ ) جلویی : در این روش، بیمار بصورت طاق باز روی تخت جراحی قرار گرفته و شکاف جراحی در پایین شکم داده میشود

     راه ( اپروچ ) وسیع : در این روش بیمار در حین جراحی به پهلو خوابانده شده و شکاف جراحی در روی پوست کنار و پشت باسن داده میشود ولی شکاف جراحی نسبت به راه ( اپروچ) پشتی بزرگتر و وسیع تر است

 

 

جااندازی و فیکس کردن شکستگی استابولوم

به روند درمان جراحی این شکستگی ها جااندازی باز و فیکس کردن شکستگی میگویند. کلمه باز به این معنی است که جراح با شکاف دادن پوست و عضلات زیر آن، استخوانهای شکسته شده را برای جااندازی نمایان میکند.

جااندازی به این معنا است که جراح با استفاده از وسایل جراحی، قطعات شکسته شده را گرفته و آنها را جابجا کرده و در کنار یکدیگر یعنی در وضعیتی که قبل از شکستگی بودند قرار میدهد.

فیکس کردن به این معنا است که جراح با استفاده از پیچ و پلاک، قطعات شکسته شده را به یکدیگر و به قسمتهای سالم لگن متصل میکند.

پلاک ها در واقع نوارهای باریک فلزی هستند که سوراخهایی در طول آنها تعبیه شده است. از طریق این سوراخها پیچ هایی عبور کرده و به استخوان وارد میشوند.

جنس این پیچ و پلاک ها از آلیاژهای خاصی مثل فولاد ضد زنگ یا تیتانیوم است تا با بافتهای بدن واکنش ندهد.

جراحی شکستگی استابولوم مانند هر عمل جراحی دیگر با خونریزی همراه است. مقدار این خونریزی میتواند از چند صد سی سی تا حد لیتر باشد.

 

قبل از شروع عمل جراحی، مقداری خون برای بیمار آماده میشود تا در صورت زیاد بودن خونریزی در حین عمل جراحی مصرف شود.

بیهوشی

لازمه عمل جراحی از بین بردن درد ناشی از جراحی است و این کار توسط متخصص بیهوشی انجام میشود. پزشک متخصص بیهوشی برای از بین بردن درد حین جراحی از روشهای مختلفی استفاده میکند.

این روشها در مورد جراحی شکستگی استابولوم شامل بیهوشی عمومی و یا بیحسی منطقه ای است. تصمیم گیری در مورد اینکه کدامیک از این روشها به نفع بیمار بوده و برای وی خطر کمتری دارد به عهده متخصص بیهوشی است.

در هر دو این روشها کنترل فشار خون اهمیت زیادی دارد. کنترل دقیق فشار خون با تنظیم دقیق مقدار سرم و خونی که در موقع عمل جراحی به بیمار داده میشود میسر است.

دانستن اینکه بدن بیمار برای حفظ فشار خون به چه مقدار سرم و خون در حین عمل جراحی نیاز دارد مستلزم دانستن مقدار خروجی مایعات بدن یعنی مقدار ادرار است.

اندازه گیری مقدار ادرار بیمار برای محاسبه مقدار سرم مورد نیاز بسیار مهم است. برای این کار ادرار بیمار باید توسط لوله ادراری که به آن سوند ادراری گفته میشود به یک کیسه پلاستیکی که به آن کیسه ادراری گفته میشود هدایت و جمع آوری و سپس اندازه گیری میشود.

پس در بسیاری از اعمال جراحی شکستگی استابولوم ممکن ات قبل از شروع جراحی برای بیمار سوند ادراری گذاشته شود.

ناشتا بودن

معده بیماری که برای انجام عمل جراحی آماده میشود باید خالی باشد چون بر اثر داروهای بیهوشی و یا لوله ای که پزشک متخصص بیهوشی برای تنفس مصنوعی در نای بیمار میگذارد ممکن است بیمار اغ زده و استفراغ کند.

اگر معده حاوی مواد غذایی باشد این مواد در موقع استفراغ  میتوانند به دستگاه تنفس بیمار وارد شده و موجب خفگی او شوند.

پس لازمه یک بیهوشی موفق، خالی بودن معده است. برای این منظور بیمار باید از حدود هشت ساعت قبل از جراحی از خوردن و آشامیدن اجتناب کند.

حتی در مواردی هم که تصمیم به عمل جراحی شکستگی استابولوم با بیحسی موضعی یا منطقه ای است به علت اینکه ممکن است در حین جراحی نیاز شود تا بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار گیرد، باید اقدامات ذکر شده انجام شود.

 

عمل جراحی معمولا بین دو تا چهار ساعت طول میکشد. بعد از انجام جراحی، پزشک جراح لوله هایی را در محل عمل قرار میدهد تا به توسط آنها خونهای اضافی که در محل جراحی مانده اند یا ممکن است در چند ساعت اولیه بعد از عمل جراحی در محل عمل جمع شوند را به بیرون از بدن هدایت کند.

 

ماندن این خون در محل جراحی موجب بالا رفتن احتمال عفونت بعد از جراحی میشود و باید از بدن خارج شود.

 

بعد از جراحی شکستگی استابولوم

 

بعد از انجام عمل جراحی، بیمار مدتی در محلی در کنار اطاق عمل به نام ریکاوری میماند.

 

در این مدت بیمار توسط پرستاران خبره تحت نظر بوده و بعد از اینکه هوشیاری خود را بطور کامل بدست آورد به بخش منتقل میشود. در بخش بیمار ممکن است تا مدتی حالت گیجی داشته باشد که به تدریج بهبود میابد.

اگر جراحی شکستگی استابولوم با بیهوشی عمومی انجام شده است، تا چند ساعت نباید چیزی برای خوردن به او داده شود. بعد از چند ساعت، میتوان پس از کسب اجازه از پرستار ابتدا چند قاشق آب به وی داد و اگر تحمل کرد و دچار ناراحتی نشد میتوان بتدریج به او مایعات بیشتری داد.

اگر بیمار با بیحسی منطقه ای عمل شده، تا ۲۴ ساعت نباید پشت تخت او را بالا آورد و سر بیمار باید کاملا پایین باشد وگرنه دچار سردرد شدیدی میشود که ممکن است تا چند روز ادامه یابد.

در مدتی که بیمار در بخش میماند تا وقتی که از بیمارستان مرخص میشود اقداماتی برای بیمار انجام میشود که عبارتند از:

 

     در چند روز اول بعد از عمل، درد بعد از جراحی که در همه بیماران البته با شدت و ضعف متفاوت وجود دارد با مسکن های قوی و بعد از آن با مسکن های معمولی کاهش پیدا میکند. مصرف مسکن تزریقی نباید زیاد باشد چون موجب مسمومیت میشود.

 

     در چند روز بعد از عمل جراحی، به بیمار آنتی بیوتیک تزریقی داده میشود تا احتمال عفونت بعد از عمل جراحی کاهش پیدا کند.

 

     به بیمار داروهایی داده میشود تا از لخته شدن خون در پاها جلوگیری شود. لخته شدن خون در اندامهای تحتانی بسیار خطرناک بوده و ممکن است موجب آمبولی ریوی و اختلال در عملکرد قلب و ریه شود.

 

     داروهایی به بیمار داده میشود تا از ایجاد استخوان اضافه در اطراف شکستگی استابولوم جلوگیری کند. این استخوانها در بعضی بیماران در عضلات اطراف محل شکستگی تشکیل شده و موجب محدود شدن حرکات مفصل میشوند.

 

     از بیمار مجددا عکسبرداری میشود تا وضعیت استخوانهای شکسته شده بعد از جااندازی و فیکس شدن توسط پیچ و پلاک مشخص شود

 

 

                                 

.

 

     لوله هایی که در محل جراحی گذاشته شده است و به آنها درن میگویند بعد از چند روز از زخم خارج شده و پانسمان زخم هم بعد از گذشت چند روز از عمل جراحی تعویض میشود.

 

     توسط یک فیزیوتراپ به بیمار آموزش داده میشود تا چطور بتواند در تخت یا روی صندلی بنشیند و چطور توسط عصای زیر بغل یا واکر راه برود یا چطور اندامها و مفاصل خود را حرکت دهد تا از خشکی آنها جلوگیری شود.

مراقبت از شکستگی استابولوم بعد از جراحی چگونه است

شکستگی استابولوم نوعی از شکستگی های لگن هستند که همانطور که از نامشان پیدا است در حفره استابولوم واقع در لگن خاصره ایجاد میشوند.

 

علت این شکستگی ها معمولا تصادف اتومبیل یا سقوط از بلندی است. غالب این شکستگی ها نیاز به عمل جراحی دارند.

 

چند روز پس از عمل جراحی، بیمار از بیمارستان مرخص شده به منزل میرود. در این مدت او نیاز به مراقبت های خاصی داشته و باید به نکات مهمی توجه کند که عبارتند از:

 

۱- تا مدتی بعد از جراحی شکستگی استابولوم ممکن است درد مختصری در محل جراحی احساس شود که بتدریج در یک تا دو هفته اول بعد از عمل از بین میرود.

 

برای کاهش این درد پزشک معالج داروهایی را برای بیمار تجویز میکند. بیمار باید هر گونه افزایش در شدت درد را به پزشک معالج اطلاع دهد.

۲- ممکن است داروهای آنتی بیوتیک خوراکی برای بیمار تجویز شود تا در منزل استفاده کند. این داروها به منظور پیشگیری از ایجاد عفونت احتمالی در محل جراحی باید به توسط بیمار مصرف شود.

 3—ممکن است داروهایی برای جلوگیری از استخوان سازی اضافی در اطراف مفصل به بیمار داده شود. گرچه این داروها خواص ضد درد هم دارند، بیمار نباید گمان کند که از این داروها باید فقط در زمان درد استفاده کند.

استفاده نکردن مداوم از این داروها موجب افزایش احتمال تشکیل استخوان نابجا در اطراف مفصل هیپ شده که نتیجه آن محدودیت شدید حرکت مفصلی است.

-4 داروهایی برای جلوگیری از لخته شدن خون در ورید های اندامهای تحتانی به بیمار داده میشود که ممکن است تزریقی یا خوراکی باشند. این داروها تا مدت زمانی که پزشک مشخص کرده است باید مصرف شوند.

لخته شدن خون در پاها از عوارض خطرناک شکستگی استابولوم است و در مواردی میتواند حتی منجر به مرگ بیمار شود. گاهی اوقات حتی با وجود مصرف این داروها، خون در ورید های عمقی پا لخته میشود.

علامت عمده این عارضه ورم کردن ساق است. پس در صورت ورم کردن ساق، بیمار را باید در اسرع وقت به نزدیکترین مرکز درمانی رساند تا به توسط پزشک معاینه شود. در صورت تائید لخته شدن خون در ساق، بیمار در بیمارستان بستری میشود.

۵- بیمار در چند هفته اول بعد از شکستگی استابولوم، باید بطور مرتب مچ هر دو پای خود را به پالا و پایین حرکت دهد. هر دقیقه ده مرتبه. هدف از این کار افزایش جریان خون در ساق است تا بدینوسیله از ایجاد لخته در وریدهای عمقی ساق پیشگیری شود.

 

 

۶- پانسمانی که روی زخم های بیمار گذاشته شده است باید توسط یک پرستار بصورت روزانه مراقبت شود. معمولا در هر روزی که پانسمان تعویض میشود لکه هایی در روی پانسمان مشاهده میشود که بر اثر ترشحات طبیعی زخم است.

این ترشحات ممکن است تا یکی دو هفته ادامه یابد و بعد از آن، ترشح زخم قطع شده و زخم به اصطلاح خشک میشود. در این زمان دیگر نیازی به تعویض روزانه پانسمان وجود ندارد. اگر ترشح زخم بعد از این مدت همچنان ادامه یافت باید به پزشک معالج اطلاع داد.

 

۷- بخیه ها معمولا بعد از دو تا سه هفته از جراحی خارج میشوند.

۸-  بیمار باید حرکاتی را که به توسط پزشک یا فیزیوتراپ به وی آموزش داده شده است در منزل بطور مرتب انجام دهد تا مفاصل وی دچار خشکی نشوند.

 

 

۹- بیمار میتوانید با عصای زیر بغل یا توسط واکر راه برود ولی نباید اندامی را که جراحی شده است به زمین بگذارد. اگر قبل از اینکه شکستگی بطور کامل جوش بخورد، بیمار پایش را به زمین بگذارد نیروی وزن بیمار به محل شکستگی اعمال میشود.

در این حال شدت نیروهای وارده به محل شکستگی استابولوم ممکن است آنقدر زیاد باشد که پیچ و پلاک ها را جابجا کرده ودر نتیجه قطعات شکستگی هم جابجا شوند.

 

 

-10 معمولا لازم است بعد از سه هفته بیمار جهت معاینه مجددا به پزشک جراح مراجعه کند.

۱۱- وقتی بیمار در تخت به پشت میخوابد میتواند برای راحتی بیشتر یک بالش را در زیر زانوهای خود قرار دهد یا وقتی به شانه طرف سالم میخوابد میتواند یک بالش را بین ساقهای خود قرار دهد.

۱۲- بیمار باید از تغذیه خود مراقبت کند. باید از غذاهای حاوی پروتئین و کلسیم کافی برای کمک به جوش خوردن شکستگی کمک گرفت. لبنیات مهمترین موادی هستند که در این امر به بیمار کمک میکنند.

 

 

۱۳- ممکن است بیمار بعد از شکستگی دچار افسردگی شود. در این مدت ممکن است مرتبا سوالهایی ذهن او را مشغول کند، که چرا این اتفاق برای او افتاده و یا اینکه در آینده چه سرنوشتی در انتظار او خواهد بود.

این احساسات تا حدودی طبیعی بوده و اطرافیان نزدیک بیمارباید برای رهایی از این وضعیت به بیمار کمک کنند.

 

۱۴- بیمار برای بدست آوردن توانایی های قبل از شکستگی نیاز به زمان زیادی دارد. شکستگی استابولوم نیاز به حدود سه ماه زمان برای جوش خوردن دارد.

 

معمولا بعد از این مدت بیمار میتواند بدون کمک عصا، پای خود را کاملا به زمین گذاشته و راه برود. بیمار برای راه رفتن جدای از یک استخوان جوش خورده و یک مفصل سالم، نیاز به عضلات قوی هم دارد و مفاصل وی هم باید حرکت مناسبی داشته باشند.

 

اگر بیمار در مدت زمان بعد از جراحی شکستگی استابولوم حرکاتی را که پزشک یا فیزیوتراپ به وی آموزش داده است بطور مرتب انجام بدهد حرکات مفصل هیپ در اکثر موارد به حد قبل از شکستگی برگشته و قدرت عضلات هم تا حدودی حفظ میشوند. تنها در این زمان است که وی میتواند پایش را کاملا به زمین گذاشته و راه برود.

 

 ذکر شد که قدرت عضلات فقط تا حدودی حفظ شده است. علت اینست که به علت وزن نگذاشتن روی اندام تحتانی در سه ماه بعد از حادثه، عضلات اندام تحتانی بیمار تا حدودی ضعیف میشوند .

 

در نتیجه ممکن است حتی بعد از اینکه بیمار بتواند بدون عصا راه برود، به علت همین ضعف عضلات، تا مدتی در حین راه رفتن لنگش داشته باشد.

 

به یاد آورید که عضلات نقش مهمی در راه رفتن طبیعی دارند و تا زمانی که بیمارنتواند قدرت و هماهنگی عضلاتش را مجددا بدست آورد لنگش وی ادامه خواهد داشت.

 

نگران نباشید، اگر بیمار طبق دستور پزشک و فیزیوتراپ به راه رفتن و نرمشهای خود ادامه دهد راه رفتن وی به حد طبیعی باز خواهد گشت.

 

اگر بیمار دستورات را به درستی رعایت کند و مراقبت کافی را به خرج دهد خواهد توانست بعد از حدود چهار تا شش ماه از عمل جراحی شکستگی استابولوم، به راحتی راه برود و کارهای روزمره خود را انجام دهد. برگشت به فعالیتهای شدیدتر ورزشی که نیازمند قدرت و هماهنگی بیشتر است ممکن است به یک سال زمان نیاز داشته باشد.

 

۱۵- بعد از حدود سه ماه قطعات شکسته شده به هم جوش میخورند و غضروف آسیب دیده هم ترمیم نسبی پیدا میکند. اکنون استابولوم بهبود یافته و میتواند وزن بدن را تحمل کند.

 

از این به بعد بدن دیگر نیازی به پلاک و پیچ هایی که در محل گذاشته شده اند ندارد ولی چون این وسایل برای بدن ضرری ندارند و از طرف دیگر انجام یک عمل جراحی مجدد برای درآوردن آنها ممکن است موجب آسیب بیشتر به بدن شود پیچ و پلاک ها در محل خودشان باقی میماند.

 

 

                                 

درمان تورتیکولی چگونه است

مادر در طول روز باید اسباب بازی های بچه را در سمتی بگذارد که  بچه سرش را به طرفی که مشکل دارد بچرخاند. در حین جابجا کردن بچه وی را باید طوری این طرف و آنطرف برد که مجبور شود سرش را به طرفی که مشکل دارد بچرخاند.

وقتی بچه را در تخت میگذاریم باید او را رو به دیوار بخوابانیم تا مجبور شود سرش را برای دیدن اطراف به طرفی که مشکل دارد بچرخاند و در موقع شیر دادن هم بچه را در جهتی قرار دهیم که مجبور شود سرش را به طرف دیگر بچرخاند.

 

درمان دیگری که در این بیماران مفید است نرمش های کششی گردن است. این نرمش ها با حرکت دادن سر انجام میشود به نحوی که چانه بچه و گوش بچه شانه او را لمس کند. نرمش ها را پزشک یا فیزیوتراپ به مادر آموزش داده و مادر روزی چند بار آنها را برای بچه انجام میدهد. این عارضه در ۹۰ درصد موارد با اقدامات و نرمش های ذکر شده خوب میشود.

 

معمولا این درمان ها تا سن یکسالگی ادامه میابد. اگر تا این سن بچه خوب نشد نیاز به درمان جراحی وجود دارد. در حین جراحی پزشک ارتوپد طول عضله کوتاه شده را با انجام برش هایی در آن بلند میکند. بعد از جراحی بچه باید تا مدتی بریس های گردنی مخصوصر را بپوشد و فیزیوتراپی را ادامه بدهد.

کجی گردن یا تورتیکولی ممکن است مادرزادی نبوده و در سنین بالاتر به علل دیگری بوجود آید. مکانیسم ایجاد و درمان، در موارد دیگر متفاوت است و توضیحاتی که در بالا داده شد فقط در مورد کجی گردن یا تورتیکولی است که بعد از تولد بچه دیده میشود.

 

 

                                 

علائم کجی گردن بچه یا تورتیکولی چیست

در این بیماری اگر بچه در یک ماه اول عمرش معاینه شود معمولاً یک توده در یک طرف گردن وی و در یک سوم میانی عضله  استرنوکلیدوماستویید لمس میشود. (عضله  استرنوکلیدوماستویید در دو طرف گردن قرار دارد).

 

گاهی اوقات این توده در بدو تولد وجود دارد و گاهی اوقات در هنگام تولد وجود ندارد ولی در یکی دو هفته اول بعد از تولد ظاهر میشود. توده ذکر شده معمولاً بدون درد است. معمولا در ۴-۲ هفته اول بعد از تولد کم کم بزرگتر شده و سپس بتدریج شروع به کوچک شدن میکند بطوریکه در سنین ۶-۴ ماهگی کاملا کوچک شده یا کلا از بین میرود.

 

سر بچه به طرفی که توده هست کج میشود ولی چانه بیمار به طرف مقابل میچرخد. حرکات گردن محدودیت دارد.

 

اگر بیماری درمان نشود بتدریج و با گذشت زمان به علت اینکه بچه بیشتر به یک طرف میخوابد ممکن است یک طرف سر و صورت پهن شود. پس این بیماری میتواند در دراز مدت موجب نامتقارن شدن صورت شود. در سنین بالاتر کم کم ستون مهره گردنی و حتی سینه ای دچار انحراف جانبی یا اسکولیوز میشود.

 

در حدود ۲۰-۱۰ درصد این بچه ها مشکلات مادرزادی مفصل لگن هم وجود دارد پس به محض دیدن این عارضه بچه باید از لحاظ  مفصل لگن هم بررسی شود

 

 

                                 

.

تورتیکولی یا کجی گردن در بچه ها. علائم و درمان

تورتیکولی یا کج بودن گردن یک بیماری است که بیشتر در نوزادان دیده میشود.

 

بعضی از مادران در ۸-۶ هفته اول بعد از زایمان متوجه میشوند گردن نوزادشان به یک طرف کج و منحرف شده است. نوزاد بیشتر سرش را به یک طرف نگه میدارد و چرخاندن سر به طرف دیگر برایش مشکل است. به این بیماری تورتیکولی مادرزادی Congenital muscular torticollis میگویند.

علت ایجاد تورتیکولی مادرزادی چیست

 

هنوز علت این بیماری به درستی شناخته نشده است. علل مختلفی که برای ایجاد آن ذکر میکنند. بعضی فکر میکنند سر و گردن بچه در شکم مادر در وضعیت نامناسبی قرار میگیرد و در نتیجه به همان شکل فرم گرفته و باقی میماند.

علت دیگری که ذکر میشود این است که در حین بارداری به شکم مادر ضربه وارد میشود و این ضربه موجب خونریزی در درون عضله استرنوکلیدوماستویید میشود که آن هم موجب کج شدن گردن میشود.

 

با این حال شایع ترین مکانیسم این است که در حین زایمان گردن بچه کشیده میشود و این کشش موجب پارگی در عضله استرنوکلیدوماستویید و متعاقب آن خونریزی در عضله میشود.

 

این خونریزی به تدریج جذب شده ولی در محل آن بافت بخصوصی ایجاد میشود ( مانند گوشت اضافه که در هنگام بریده شدن پوست ایجاد میشود). خاصیت این بافت اینست که طول آن بتدریج کم میشود. کوتاه شدن طول بافت، موجب کوتاه شدن طول عضله و در نتیجه کج شدن گردن به یک طرف میشود.

 

با کج شدن گردن سر بچه هم به یک طرف کج شده و چانه او به سمت دیگر منحرف میشود. با در نظر گرفتن اینکه حدود نیمی از بچه هایی که دچار تورتیکولی مادرزادی هستند بصورت بریچ یا با پا بدنیا میایند و در این نوع زایمان به بدن نوزاد فشار زیادی وارد میشود به نظر میرسد این مکانیسم توجیه بیشتری داشته باشد

 

 

                                 

.

درمان آسیب دستگاه ادراری

 

 

مهمترین آسیب های سیستم ادراری بدنبال شکستگی ها و آسیب های حلقه لگنی پاره شدن مثانه و پاره شدن مجرای ادرار بعد از مثانه است. شیوع این آسیب ها در مردان بیش از زنان است.

 

در بیماران با آسیب حلقه لگنی معمولا پزشک از بیمار میخواهد تا ادرار کند. اگر بیمار بتواند به راحتی ادرار کرده و رنگ ادرار وی طبیعی باشد معمولا آسیب جدی دستگاه ادراری وجود ندارد ولی اگر بیمار نتواند ادرار کند یا رنگ ادرار وی خونی باشد یا در نوک مجرای ادراری وی خون مشاهده شود احتمال آسیب دستگاه ادراری وجود دارد.

 

در این موارد پزشک معالج بررسی هایی را برای کشف پارگی های احتمالی مثانه یا مجرای ادراری انجام میدهد.

 

این بررسی ها بصورت انجام سیستوگرافی ( عکس برداری رنگی از مثانه) و اورتروگرافی رتروگراد ( عکس برداری رنگی از مجرای ادراری) است.

 

اگر این بررسی ها آسیب مجرای ادراری را نشان دهد پزشک معالج ممکن است برای برقرار کردن جریان ادرار، سوند یا لوله ای را از راه شکم به درون مثانه بیمار بفرستد که به آن سیستوستومی سوپراپوبیک Suprapubic cystostomy میگویند.

 

البته در صورتیکه بیمار نیاز به جراحی ارتوپدی بر روی جلوی حلقه لگنی داشته باشد بهتر است بجای سوند شکمی سوند از طریق مجرای ادراری آسیب دیده کارگذاشته شود.

 

پارگی مجرای اداری معمولا نیاز به عمل جراحی ترمیمی دارد ولی چون ترمیم زود هنگام آن با عوارضی همراه است معمولا متخصصین ارولوژیست ترجیح میدهند ترمیم جراحی آن را بصورت تاخیری و پس از چند ماه انجام دهند.

 

در صورتیکه مثانه دچار پارگی شده و بیمار نیاز به عمل جراحی ارتوپدی در جلوی حلقه لگن داشته باشد پارگی مثانه باید ترمیم شود ولی در صورتیکه نیازی به عمل جراحی ارتوپدی در جلوی حلقه لگن نباشد در مواردی ممکن است متخصص ارولوژیست ترمیم پارگی مثانه را به بدن واگذار کرده و آنرا جراحی نکند.

 

نتایج آسیب های حلقه لگن و درمان آنها

 

 در شکستگی های پایدار یعنی شکستگی هایی که در نوجوانان بصورت کندگی استخوان است و یا در شکستگی افراد مسن  که بدنبال زمین خوردن ایجاد میشوند، معمولا شکستگی بخوبی جوش خورده و بیمار مشکل خاصی پیدا نمیکند.

 

در شکستگی هایی که بدنبال آسیب های پر انرژی مثل تصادف اتومبیل یا سقوط از ارتفاع بوجود میاید وضعیت متفاوت است.

 

وضعیت نهایی این بیماران تا حد زیادی به دو عامل مهم بستگی دارد. یکی کیفیت جااندازی حلقه لگن تغییر شکل یافته به توسط پزشک معالج و دیگری آسیب دیگر ارگان هایی که در داخل لگن قرار گرفته و در حین شکستگی آسیب دیده اند.

 

اگر پزشک بتواند شکل حلقه لگن را با عمل جراحی به وضعیت قبل از شکستگی بازگرداند نتایج خوب است. البته بیماران تا ماهها بعد از اینکه توانایی راه رفتن را پیدا میکنند لنگش دارند. این لنگش عمدتا به علت آسیب و یا ضعیف شدن عضلات اطراف لگن ایجاد میشود و این عضلات برای بدست آوردن مجدد کارایی نیاز یه تمرینات ویژه و بمدت زیاد دارند.

 

مشکلات دیگر مانند درد در ناحیه لگن، خوب راه نرفتن و یا مشکلات جنسی ممکن است به علت آسیب اعصاب لگن بوجود آید.

 

این آسیب ها در حین ضربه اولیه ای که موجب شکستگی شده است بوجود میاید و ممکن است بعد از چند ماه کاملا بهبود پیدا کرده و یا ممکن است این بهبودی کامل نبوده و موجب مشکلات ذکر شده گردند.

 

 

                                 

کنترل خونریزی و شوک

 

کنترل کاهش فشار خون و خونریزی

مهمترین و خطرناک ترین مشکلاتی که آسیب های ناپایدار حلقه لگنی ایجاد میکنند مشکلات احشایی است یعنی آنها که مربوط به خود شکستگی نیستند.

این مشکلات همانطور که گفته شد شامل کاهش شدید فشار خون و آسیب های دستگاه ادراری است. پس اولین قدم در درمان این بیماران کنترل فشار خون آنهاست.

در آنهاییکه افت فشار خون دارند درمان، ابتدا با تزریق سرم نمکی یا رینگر شروع میشود. در صورت شدید بودن کاهش فشار خون یا عدم پاسخ به سرم درمانی، به بیمار خون تزریق میشود تا جایگزین خون از دست رفته شود.

 

 از طرف دیگر باید جلوی خونریزی بیشتر را گرفت. در صورتیکه آسیب حلقه لگنی به صورتی باشد که دو استخوان بی نام از یکدیگر جدا شده و دور شده باشند باید آنها را به یکدیگر نزدیک کرد.

 

تا وقتی که این استخوان ها به یکدیگر نزدیک نشوند خونریزی ادامه خواهد یافت و ممکن است این خونریزی آنقدر ادامه یابد که هر چه خون به بیمار تزریق میشود به داخل لگن خونریزی کرده و در نهایت بیمار از دست برود. نزدیک کردن استخوان های بی نام از طریق عمل جراحی امکان پذیر است.

 

 وقتی بیمار اولین بار به توسط پرسنل درمانی آمبولانس در محل تصادف دیده میشود، اگر با معاینه اولیه، مشکوک به آسیب حلق لگنی باشد پرسنل درمانی، کمربند مخصوصی را به دور لگن وی میبندند تا بطور موقت استخوان های جابجا شده را به یکدیگر نزدیک نگه دارد.

 

نکته بسیار مهم در استفاده از این وسیله اینست که نمیتوان از آن برای مدتی بیش از چند ساعت استفاده کرد وگرنه موجب بروز زخم فشاری در زیر آن میشود.

 

وقتی پزشک معالج در بیمارستان با عکس برداری از لگن مشخص کرد که لگن شکسته و قطعات شکسته شده دچار جابجایی زیادی شده اند برای بند آوردن خونریزی با استفاده از عمل جراحی قطعات را به هم نزدیک میکند.

 

این عمل ممکن است بصورت بسته و بدون شکاف جراحی باشد و پس از جااندازی، استخوان ها به توسط اکسترنال فیکساتور به هم متصل شوند و یا ممکن است بصورت جراحی باز باشد.

 

در صورت جراحی باز ممکن است برای در کنار هم نگه داشتن قطعات، از اکسترنال فیکساتور یا پلاک استفاده شود.

 

این عمل جراحی ممکن است موقتا و فقط برای کنترل خونریزی انجام شده و بعد از چند روز عمل جراحی نهایی بیمار برای جااندازی قطعات و تثبیت آنها صورت گیرد و یا ممکن است عمل اول و آخر بیمار یکی باشد.

 

علل دیگر خونریزی و شوک چیست

 

آسیب حلقه لگن ضایعه بسیار شدیدی است و نشانه آن است که بیمار ضربه بسیار شدیدی را تحمل کرده است بنابراین در بسیاری از این بیماران، شکستگی و ضایعات در دیگر نواحی بدن هم وجود دارد. منبع و منشا شوک ناشی از خونریزی در این بیماران بجر خونریزی داخل لگن ممکن است عوامل زیر باشد

 

• خونریزی داخل شکمی به علت پارگی احشاء داخل شکم مانند طحال یا کبد

 

• خونریزی داخل ریه

 

• خونریزی در ران به علت شکستگی ران و یا خونریزی از زخم های بازی که بوجود آمده است.

 

پزشک معالج بررسی های وسیعی را در این بیماران انجام میدهد تا متوجه شود علت خونریزی و کاهش فشار خون بیمار چیست و پس از کشف علت، متناسب با آن درمان مورد نیاز را انجام میدهد.

 

 

 

                                 

درمان آسیب ها و شکستگی های حلقه لگن چیست

آسیب ها و شکستگی های حلقه لگنی در دو دسته پایدار و ناپایدار قرار میگیرند. در مورد هر کدام از این آسیب ها در مقاله “آسیب های حلقه لگن (انواع،علل و علائم)” به تفصیل بحث شده است.

آسیب های پایدار حلقه لگنی نسبتا خوش خیم هستند ولی انواع ناپایدار آن شدیدترین و وخیم ترین آسیب های سیستم اسکلتی بدن انسان است که نه تنها موجب تغییر شکل لگن خاصره میشوند بلکه آسیب های جدی را به احشاء لگنی وارد میکنند.

پس درمان آسیب ها و شکستگی های حلقه لگنی شامل دو قسمت است. یکی درمان خود شکستگی و دیگری درمان آسیب های همراه آن. مهمترین مشکلاتی که در شکستگی های ناپایدار حلقه لگنی باید به آنها توجه کرد شوک و کاهش فشار خون و آسیب های سیستم ادراری است.

درمان شکستگی های پایدار حلقه لگن

شکستگی های پایدار حلقه لگنی در غالب موارد نیاز به درمان جراحی ندارند. در این آسیب ها تنها به بیمار توصیه میشود بمدت حدود سه هفته در بستر دراز کشیده یا بنشیند.

در این مدت بیمار میتواند بر روی صندلی بنشیند و برای راه رفتن از واکر یا دو عصای زیر بغل استفاده کند. وی در این مدت نباید پای طرف آسیب دیده را بر روی زمین گذاشته و به آن وزن وارد کند.

در این مدت استفاده از گرمای موضعی و داروهای مسکن میتواند درد بیمار را کاهش دهد. پس از ۴-۳ هفته درد بیمار از بین رفته و شکستگی ها تا حد زیادی جوش میخورند. در این زمان بیمار میتواند بدون واکر یا عصا، هر دو پای خود را بر زمین گذاشته و راه برود. مسلما بیمار تا چند هفته در حین راه رفتن کمی درد و لنگش دارد ولی این مشکلات بتدریج از بین میروند.

 

درمان آسیب های ناپایدار حلقه لگن

درمان  آسیب ناپایدار حلقه لگنی عمل جراحی است. همانطور که گفته شد در آسیب های ناپایدار حلقه لگن، معمولا آسیب قدامی بصورت شکستگی راموس های پوبیس و یا جداشدگی دو استخوان بی نام در محل سمفیز پوبیس است.

آسیب خلفی ( پشت) لگن هم معمولا بصورت شکستگی استخوان ایلیاک یا در رفتگی مفصل ساکروایلیاک ( مفصل بین استخوان ایلیاک و ساکروم) و یا شکستگی استخوان ساکروم است.

در این آسیب ها جااندازی و فیکس کردن شکستگی یا دررفتگی در قسمت خلفی لگن بسیار مهمتر از قسمت قدام یا جلوی آن است.ر بسیاری از اوقات پس از جااندازی و تثبیت استخوانی در قسمت پشت، حلقه لگن محکم شده و نیازی به جراحی جلوی لگن نیست ولی در مواردی، هم پشت و هم جلوی لگن باید جااندازی و فیکس شوند.

 

پزشک معالج برای فیکس کردن شکستگی یا دررفتگی های قسمت پشت لگن ممکن است از پیچ و پلاک یا پیچ به تنهایی استفاده کند. فیکس کردن آسیب های جلوی لگن هم ممکن است با استفاده از پیچ و پلاک یا اکسترنال فیکساتور انجام شود.

 

در دهه های قبل برای درمان آسیب های ناپایدار حلقه لگن از کشش اسکلتال استفاده میشد. در این روش پزشک معالج میله فلزی را در استخوان ساق یا ران بیمار قرار میداد و آنرا به وزنه ای متصل میکرد و بیمار سه ماه در همین وضعیت میماند. امروزه این روش منسوخ شده است.

 

استفاده از این روش نه تنها نمیتواند شکستگی یا دررفتگی را جااندازی کند بلکه موجب ایجاد عوارض بسیار جدی برای بیمار مانند زخم بستر، عفونت های ادراری و تنفسی و لخته شدن خون در پا و حتی مرگ بیمار شود.

 

بیماران با شکستگی حلقه لگن یا نیاز به عمل جراحی ندارند که معمولا پس از چند هفته استراحت بدون کشش و وزن نگذاشتن روی پا میتوانند راه بروند و یا نیاز به عمل جراحی دارند که باید این عمل برای آنها انجام شود. پس کشش در درمان قطعی این بیماران بی معنی است.

 

البته بیمارانی که نیاز به عمل جراحی دارند از زمان بستری شدن در بیمارستان تا زمانی که عمل جراحی برای آنها انجام میشود نیاز به کشش اسکلتال دارند تا شکستگی آنها آسیب بیشتری به احشاء نزند.

 

نکته بسیار مهم در درمان آسیب های حلقه لگن اینست که درمان این بیماران باید هر چه زودتر انجام شود.

 

در صورت نیاز به عمل جراحی، برای بدست آوردن نتایج خوب، این کار باید در یک هفته اول بعد از ضربه انجام شود. پس از گذشت یک هفته از آسیب، انجام عمل جراحی بسیار مشکل شده و نتایج آن همیشه خوب نخواهد بود.

 

معمولا بیماران بعد از جراحی آسیب های ناپایدار حلقه لگن میتواندد با کمک واکر یا دو عصای زیر بغل راه بروند ولی پای طرف اسیب دیده را نباید به زمین فشار دهند. راه رفتن بدون عصا یا واگر معمولا بعد از گذشت سه ماه از عمل جراحی است.