درمان آسیب ها و شکستگی های حلقه لگن چیست
آسیب ها و شکستگی های حلقه لگنی در دو دسته پایدار و ناپایدار قرار میگیرند. در مورد هر کدام از این آسیب ها در مقاله “آسیب های حلقه لگن (انواع،علل و علائم)” به تفصیل بحث شده است.
آسیب های پایدار حلقه لگنی نسبتا خوش خیم هستند ولی انواع ناپایدار آن شدیدترین و وخیم ترین آسیب های سیستم اسکلتی بدن انسان است که نه تنها موجب تغییر شکل لگن خاصره میشوند بلکه آسیب های جدی را به احشاء لگنی وارد میکنند.
پس درمان آسیب ها و شکستگی های حلقه لگنی شامل دو قسمت است. یکی درمان خود شکستگی و دیگری درمان آسیب های همراه آن. مهمترین مشکلاتی که در شکستگی های ناپایدار حلقه لگنی باید به آنها توجه کرد شوک و کاهش فشار خون و آسیب های سیستم ادراری است.
درمان شکستگی های پایدار حلقه لگن
شکستگی های پایدار حلقه لگنی در غالب موارد نیاز به درمان جراحی ندارند. در این آسیب ها تنها به بیمار توصیه میشود بمدت حدود سه هفته در بستر دراز کشیده یا بنشیند.
در این مدت بیمار میتواند بر روی صندلی بنشیند و برای راه رفتن از واکر یا دو عصای زیر بغل استفاده کند. وی در این مدت نباید پای طرف آسیب دیده را بر روی زمین گذاشته و به آن وزن وارد کند.
در این مدت استفاده از گرمای موضعی و داروهای مسکن میتواند درد بیمار را کاهش دهد. پس از ۴-۳ هفته درد بیمار از بین رفته و شکستگی ها تا حد زیادی جوش میخورند. در این زمان بیمار میتواند بدون واکر یا عصا، هر دو پای خود را بر زمین گذاشته و راه برود. مسلما بیمار تا چند هفته در حین راه رفتن کمی درد و لنگش دارد ولی این مشکلات بتدریج از بین میروند.
درمان آسیب های ناپایدار حلقه لگن
درمان آسیب ناپایدار حلقه لگنی عمل جراحی است. همانطور که گفته شد در آسیب های ناپایدار حلقه لگن، معمولا آسیب قدامی بصورت شکستگی راموس های پوبیس و یا جداشدگی دو استخوان بی نام در محل سمفیز پوبیس است.
آسیب خلفی ( پشت) لگن هم معمولا بصورت شکستگی استخوان ایلیاک یا در رفتگی مفصل ساکروایلیاک ( مفصل بین استخوان ایلیاک و ساکروم) و یا شکستگی استخوان ساکروم است.
در این آسیب ها جااندازی و فیکس کردن شکستگی یا دررفتگی در قسمت خلفی لگن بسیار مهمتر از قسمت قدام یا جلوی آن است.ر بسیاری از اوقات پس از جااندازی و تثبیت استخوانی در قسمت پشت، حلقه لگن محکم شده و نیازی به جراحی جلوی لگن نیست ولی در مواردی، هم پشت و هم جلوی لگن باید جااندازی و فیکس شوند.
پزشک معالج برای فیکس کردن شکستگی یا دررفتگی های قسمت پشت لگن ممکن است از پیچ و پلاک یا پیچ به تنهایی استفاده کند. فیکس کردن آسیب های جلوی لگن هم ممکن است با استفاده از پیچ و پلاک یا اکسترنال فیکساتور انجام شود.
در دهه های قبل برای درمان آسیب های ناپایدار حلقه لگن از کشش اسکلتال استفاده میشد. در این روش پزشک معالج میله فلزی را در استخوان ساق یا ران بیمار قرار میداد و آنرا به وزنه ای متصل میکرد و بیمار سه ماه در همین وضعیت میماند. امروزه این روش منسوخ شده است.
استفاده از این روش نه تنها نمیتواند شکستگی یا دررفتگی را جااندازی کند بلکه موجب ایجاد عوارض بسیار جدی برای بیمار مانند زخم بستر، عفونت های ادراری و تنفسی و لخته شدن خون در پا و حتی مرگ بیمار شود.
بیماران با شکستگی حلقه لگن یا نیاز به عمل جراحی ندارند که معمولا پس از چند هفته استراحت بدون کشش و وزن نگذاشتن روی پا میتوانند راه بروند و یا نیاز به عمل جراحی دارند که باید این عمل برای آنها انجام شود. پس کشش در درمان قطعی این بیماران بی معنی است.
البته بیمارانی که نیاز به عمل جراحی دارند از زمان بستری شدن در بیمارستان تا زمانی که عمل جراحی برای آنها انجام میشود نیاز به کشش اسکلتال دارند تا شکستگی آنها آسیب بیشتری به احشاء نزند.
نکته بسیار مهم در درمان آسیب های حلقه لگن اینست که درمان این بیماران باید هر چه زودتر انجام شود.
در صورت نیاز به عمل جراحی، برای بدست آوردن نتایج خوب، این کار باید در یک هفته اول بعد از ضربه انجام شود. پس از گذشت یک هفته از آسیب، انجام عمل جراحی بسیار مشکل شده و نتایج آن همیشه خوب نخواهد بود.
معمولا بیماران بعد از جراحی آسیب های ناپایدار حلقه لگن میتواندد با کمک واکر یا دو عصای زیر بغل راه بروند ولی پای طرف اسیب دیده را نباید به زمین فشار دهند. راه رفتن بدون عصا یا واگر معمولا بعد از گذشت سه ماه از عمل جراحی است.
