درمان آرتروز لگن و ران

اگرچه تغییر مفصل ران (لگن) نشأت گرفته از ابتلا به آرتروز برگشت‌پذیر نیست، اما پیشرفت بیماری را می‌توان آهسته کرد. اصلی‌ترین درمان این عارضه فیزیوتراپی است که با هدف کاهش بار تحمیل شونده بر مفصل‌های ران (لگن)، کاهش التهاب و افزایش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی انجام می‌شود. درمان‌های پزشکی، مانند تجویز دارو، تزریق و جراحی، نیز در موارد متوسط تا شدید آرتروز لگن کاربرد دارد.

 

روش های درمان آرتروز مفصل لگن و ران

 

درمان غیر جراحی آرتروز مفصل لگن و ران

 

درمان آرتروز لگن به طور قطعی وجود ندارد ولی روش‌های درمانی برای کاهش ناراحتی و کنترل تخریب مفصل ناشی از این بیماری وجود دارد.

 

دارو: پزشک ممکن است بعد از تشخیص آرتروز لگن برای کنترل درد داروهایی تجویز کند.

 

–        داروهای ضدالتهابی نظیر ایبوپروفن

 

–        کورتیکواستروئید ها، تزریق برای جلوگیری التهاب در مفصل

 

–        دارو های ضد روماتیسمی برای بهبود علائم (SMARD) و داروهای ضد روماتیسمی برای بهبود بیماری (DMARD)

 

عصا و واکر: وسایلی نظیر عصا و واکر به بیمار برای راه رفتن آسان‌تر و مطمئن‌تر کمک می‌کند.

 

درمان فیزیکی: این درمان‌ها نقش بسیار حیاتی در مدیریت درمان غیر جراحی آرتروز مفصل لگن و ران دارند.

 

–        هدف اولیه از درمان‌های فیزیکی یادگیری چگونگی کنترل علائم و افزایش حداکثری کارکرد ران‌ها و مفاصل ران‌ها است.

 

–        یادگیری راه‌های آرام کردن درد و علائم دیگر شامل ماساژ و گرما درمانی

 

–        یک عصا یا واکر برای کاهش فشار روی مفاصل ران‌ها در هنگام راه رفتن موردنیاز است.

 

–        محدوده‌ای از حرکات و تمرینات کششی برای بهبود حرکت در مفاصل ران‌ها

 

عمل جراحی

 

در صورتی که روش های غیرجراحی در تسکین درد موثر نباشند، جراحی بهترین گزینه بعدی است. نوع مخصوص جراحی که به بهترین شکل هر فرد را درمان می کند متغیر است و تصمیمی است که باید با مشورت با جراح ارتوپد گرفته شود. در اغلب موارد آرتروز پیشرفته، جراحی تعویض مفصل لگن برای کاهش درد و بازیابی فعالیت مفصل لگن بهترین روش درمانی است. روش های جراحی مخصوص درمان بیماری آرتروز لگن از قرار زیر هستند:

 

استئوتومی: در این روش جراحی ،راس استخوان ران یا حفره ای مفصل بریده می شود و مجددا هم طراز می گردد تا فشار از مفصل لگن برطرف شود. این روش به ندرت برای درمان آرتروز لگن استفاده می شود.

 

جراحی بازسازی مفصل لگن: در این روش جراحی تعویض مفصل لگن، استخوان و غضروف آسیب دیده در حفره مفصل لگن خارج می شود و یک شل فلزی جایگزین آن می شود. با این حال، راس استخوان ران خارج نمی شود، بلکه در عوض با یک پوشش فلزی نرم پوشانده می شود.

 

جراحی تعویض مفصل لگن کامل: پزشک راس استخوان ران و حفره مفصل لگن آسیب دیده را خارج می سازد و سپس سطوح مفصل سرامیکی، پلاستیکی یا فلزی جدید را در جای آنها قرار می دهد تا دامنه حرکتی مفصل لگن خود را بازیابی شود.

                                 

حرکات اصلاحی برای آرتروز لگن و ران

تمرین‌های زیر معمولاً به بیماران مبتلا به این عارضه آموزش داده می‌شود. البته پیش از شروع هر تمرین باید با متخصص فیزیوتراپی در مورد مناسب بودن تمرین‌ها مشورت کرد. این تمرین‌ها معمولاً ۳ بار در روز و تنها به شرط بروز نیافتن یا تشدید نشدن علائم انجام می‌شود. متخصص فیزیوتراپی زمان مناسب شروع تمرین‌های اولیه و زمان پیشرفته‌تر کردن تمرین‌ها و انجام حرکت‌های متوسط، پیشرفته و دیگر حرکت‌های اصلاحی را تعیین می‌کند. بر اساس یک قاعده کلی، زمانی می‌توان شدت یا دشواری تمرین‌ها را افزایش داد که این کار به تشدید علائم دامن نزند.

 

تمرین‌های کششی آرتروز لگن

 

کشش عضله خم کننده لگن

 

این تمرین زمانی بهترین نتیجه را به دست می‌دهد که روی کف و با گذاشتن بالشتی زیر زانو انجام شود. برای کشیده شدن عضله خم کننده لگن سمت چپ بدن در حالت زانو زده، روی زانوی چپ، قرار بگیرید، بالشتی را زیر زانوی چپ بگذارید و زانوی راست را برای حفظ تعادل خم کنید. کمر را در حالت خنثی نگه دارید، وزن بدن را در حالی به جلو بیاندازید که روی حرکت لگن تمرکز کرده‌اید. باید کششی را در جلوی سمت چپ لگن احساس کنید. ۲۰ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۳ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

کشش عضله پیریفورمیس

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. برای کشیده شدن پای راست، مچ راست را روی زانوی چپ قرار دهید. پای چپ را ضمن حفظ این حالت به سمت قفسه سینه بیاورید. برای آن که راحت‌تر بتوانید زانوی چپ را تا قفسه سینه بالا بیاورید، دست‌ها را روی پشت ران چپ قرار دهید. باید در باسن پای راست احساس کشش کنید. ۲۰ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۲ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

حرکت کششی بالا بردن یک زانو تا قفسه سینه

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. یک زانو را به کمک دست‌ها تا قفسه سینه بالا بیاورید. مراقب باشید دچار گرفتگی زانو نشوید. در صورت درد گرفتن زانو، دست‌ها را در عوض جلوی زانو، روی پشت ران قرار دهید. ۲۰ ثانیه در این حالت کشش بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۳ بار، تکرار کنید.

 

کشش عضله همسترینگ

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. طناب بازی، قلاده سگ یا کمربند را دور برجستگی (توپی) کف پایی بیاندازید که قرار است تحت کشش قرار بگیرد. پا را صاف نگه دارید، بازوها و طناب را برای بلند کردن پا بالا بیاورید. باید در پشت زانو یا پشت ران احساس کشش کنید. ۶۰ ثانیه در این حالت کشش بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۲ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

تمرین‌های تقویتی آرتروز لگن

 

بالا بردن پا در حالت صاف

 

به پشت دراز بکشید، زانوی بیمار را صاف کنید و زانوی سالم را خم کنید. عضله چهارسر پای بیمار را منقبض کنید و ضمن حفظ انقباض، پا را از روی زمین بلند کنید و تا سطح زانوی خمیده بلند کنید. پا را به آهستگی بالا و پایین ببرید. این حرکت را در ۲ نوبت ۱۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

 

پل

 

به پشت دراز بکشید و هر دو زانو را خم کنید. شکم را منقبض کنید، باسن را به اهستگی از کف زمین بلند کنید و ۵ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت را در ۲ نوبت ۱۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

 

ابداکشن یا دور کردن لگن از بدن

 

به پهلو به گونه‌ای دراز بکشید که پای دردناک قرار بگیرد. پای جراحی نشده را جهت حفظ تعادل خم کنید. عضله چهارسر را منقبض کنید و در این بین زانو را تا حد امکان صاف نگه دارید. پا را به آهستگی به سمت بالا ببرید و پا را به آرامی بالا و پایین ببرید. این حرکت را در ۲ نوبت ۲۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

                                 

پیچ خوردگی و آسیب رباط مچ پا

پیچ خوردن مچ پا یکی از رایج‌ترین صدمات وارده به مچ و قوزک پا است و می‌تواند پیچیده و به شدت دردناک باشد. هنگام ابتلا به پیچ خوردگی مچ پا، ما باید در مورد علل و انواع پیچ خوردگی، راه‌های درمان و آنچه در طول درمان و توان‌بخشی انتظار می‌رود انجام شود و همچنین راه‌های پیشگیرانه برای کمک به جلوگیری از صدماتی که ممکن است به مچ پا وارد شود اطلاعاتی داشته باشیم.

 

علت ها و دلایل

 

اکثر پیچ خوردگی مچ پا زمانی رخ می‌دهند که افراد سریع‌تر یا بیشتر از حد طبیعی چرخیده یا رو مچ پای خود می‌پیچند. در مواردی نیز مچ پا به سمت داخل می‌غلتد و روی پهلویش قرار می‌گیرد که این باعث می‌شود رباط‌های متصل کننده مچ به استخوان‌های ساق پا آسیب ببینند و علت درد مچ پا می باشد. برای آسیب‌دیدگی مچ پا، لزوماً نیازی نیست که در حال انجام بازی سخت و خشنی باشید، زیرا پیچ‌خوردگی مچ پا می‌تواند تنها با برداشتن یک قدم به شکلی ناشیانه یا به هم خوردن تعادل روی پله‌ها نیز اتفاق بیفتد.

شایع‌ترین نوع پیچ‌خوردگی مچ پا، پیچ‌خوردگی به طرف داخل  یا پیچ‌خوردگی رباط خارجی نام دارد. در این نوع پیچ‌خوردگی، مچ پا طوری می‌چرخد که کف پا رو به داخل قرار می‌گیرد، و باعث می‌شود که رباط‌های طرف بیرونی مچ پا دچار کشیدگی شده و شاید هم آسیب ببینند.

 

به نوعی از پیچ‌خوردگی که در آن مچ پا به طرف مخالف می‌چرخد، یعنی طوری که کف پا رو به بیرون قرار می‌گیرد، پیچ‌خوردگی رباط میانی گفته می‌شود. در این وضعیت رباط‌های قرار گرفته در طرف داخلی مچ پای فرد آسیب می‌بینند. پیچ‌خوردگی‌های رباط میانی نسبتاً به ندرت رخ می‌دهند. اگر مچ یک پایتان مکرراً دچار پیچ‌خوردگی می‌شود یا اینکه درد مچ پایتان بیش از ۴ تا ۶ هفته طول بکشد، امکان دارد به عارضه پیچ‌خوردگی مزمن دچار شده باشید. این نوع پیچ‌خوردگی دائمی با انجام فعالیت‌هایی که نیازمند پیچاندن یا چرخاندن مچ پا هستند، مانند دویدن، رقصیدن یا ورزش کردن، بدتر شده و شدت می‌یابد.

                                 

علائم پیچ خوردگی مچ پا

روزانه، تعداد افراد زیادی دچار پیچ خوردگی مچ پا یا دررفتگی مچ پا می‌شوند. این مشکل زمانی رخ می دهد که در هنگام ورزش کردن یا شرکت در فعالیت‌های جسمانی دیگر پای خود را درست روی زمین قرار نمی‌دهید یا در حین راه رفتن پای خود را روی سطح نامسطحی می‌گذارید. پیچ خوردگی و پارگی رباط مچ پا در بین ورزشکاران، غیر ورزشکاران، کودکان و بزرگسالان ممکن است وجود می‌آید و باید سریعا برای درمان پارگی رباط مچ پا اقدام گردد. آسیب دیدگی های ناشی از وارد شدن ضربه با سرعت زیاد بطور خاص در صورتی می تواند خطرناک باشد و موجب شکستگی مچ پا شود.

 

علائم

 

علائم پیچ‌ خوردگی درجه ‌یک مفصل پا به شرح زیر است:

 

    درد حاد: مرحله ۱ ممکن است کمتر از ۳ ماه طول بکشد، و در مرحله ۲ این زمان به کمتر از ۳ تا ۶ ماه می‌رسد. در مرحله سوم، درد مچ پای شدید مقاوم به درمان، ممکن است بیش از ۶ ماه طول بکشد و شدت درد همیشه چه در حالت استراحت یا فعالیت بسیار شدید است.

    کشش بیش‌ از حد: معاینه پا، مانند لمس مفصل در همان سمتی که رباط مصدوم شده به شناسایی علایم پیچ خوردگی مچ پا کمک می‌کند. لمس سطحی پا ممکن است باعث درد خفیف تا متوسط شود و فشار شدید باعث درد متوسط ​​تا شدید می‌شود.

    تورم مفصل: ممکن است در رباط آسیب‌دیده مرحله ۱مشاهده شود.  تورم مفصل در رباط آسیب‌دیده و متورم مرحله ۲و۳ در اطراف مفصل گسترش می‌یابد.

    حرکت مفصل: مانند خمیدگی، کشش و چرخش محدود نیست، اما دردناک است. حرکت فعال مفصل در طی معاینه بسیار دردناک است، در مرحله دوم و سوم، بیمار قادر به انجام حرکات منفعل مفصل است.

    اسپاسم عضلانی: یا سفتی ماهیچه‌های ساق پا و عضلات پا در مرحله ۱ مشاهده نمی‌شود. در مرحله دوم و سوم، اسپاسم عضلانی یا سفتی مشاهده ‌می‌شود.

    ضعف عضلات: در مرحله اول و دوم  پیچ‌ خوردگی مچ پا رایج نیست.  پس از ۴ تا ۶ ماه  درد مزمن ممکن است  در عضلات ساق پا و پای بیمار ضعف عضلانی ایجاد شود.

                                 

درمان پیچ خوردگی مچ پا

نحوه درمان پیچ خوردگی مچ پا به شدت آسیبتان بستگی دارد.

 

کنترل پیچ‌خوردگی مچ پا در خانه

 

استراحت: مفصلتان را استراحت دهید تا بهبود پیدا کند. به شکل و ترتیبی که به شما آموزش داده می‌شود فعالیت‌های عادی‌تان را از سر بگیرید.

یخ: یخ به کاهش درد و تورم کمک می‌کند. یخ همچنین می‌تواند از آسیب رسیدن به بافت جلوگیری کند. از یک کیسه یخ استفاده کرده یا تکه‌های یخ خورد شده را در یک کیسه پلاستیکی قرار دهید. کیسه یخ را در یک حوله قرار دهید و آن را هر ساعت به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه بر روی رباط آسیب‌دیده قرار دهید. تا زمانی که برای شما تعیین شده از یخ استفاده کنید.

کمپرس: از فیزیوتراپ بپرسید که آیا نیاز هست که دور رباط آسیب‌دیده‌تان یک بانداژ الاستیک یا قوزک بند طبی ببندید. زیرا یک بانداژ الاستیک از ناحیه آسیب دیده محافظت کرده و همچنین با کم کردن تورم و حرکت به بهبود مفصلتان کمک می‌کند. از بانداژ تا زمانی که به شما گفته شده استفاده کنید.

بالا بردن: در هر فرصتی که توانستید مچ پای آسیب‌دیده را بالاتر از سطح قلبتان نگه‌دارید. این کار به کاهش یا محدود کردن تورم کمک می‌کند. برای بالا بردن مچ پایتان آن را روی چند بالش قرار دهید.

 

کنترل پیچ خوردگی با داروها

 

در اکثر موارد داروهای مسکن بدون نسخه (مانند ایبوپروفن (آدویل، مورتین آل‌بی و غیره)، ناپروکسن (آلوِ یا غیره) یا استامینوفن (تایلنول یا غیره)) برای کنترل درد پیچ‌خوردگی مچ پا کافی هستند.

 

ابزارها

 

معمولاً از آنجا که راه رفتن با یک مچ پای پیچ‌خورده می‌تواند دردناک باشد، تا زمانی که درد فروکش کند به استفاده از چوب زیر بغل نیاز خواهید داشت. همچنین ممکن است فیزیوتراپ به شما توصیه کند که از یک ابزار پلاستیکی متحرک  مانند یک اسپلینت استفاده کنید.

 

فیزیوتراپی

 

در کل، هدف فیزیوتراپ برگرداندن شما به نقش‌هایی است که پیش از آسیب‌دیدگی در خانه، محل کار و اجتماع به عهده داشتید. بدون توان‌بخشی کافی و مناسب امکان بروز مشکلاتی جدی (مانند کاهش دامنه حرکت، درد و تورم مزمن، و ناپایداری مفصل) وجود دارد که می‌توانند توانایی شما برای انجام فعالیت‌های عادی‌تان را به شدت کاهش دهند. پس از کاهش ورم، می‌بایست به یک فیزیوتراپ مراجعه کنید. او می‌تواند با استفاده از برخی مدالیته‌های خاص درد و ورمتان را کم کرده و سپس با ارائه تمریناتی به بازیابی دامنه حرکت، قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل مچ پایتان کمک کند. می‌توان با استفاده از تمرینات پایداری و تعادل مجدداً به عضلات مچ پا آموزش داد که در کنار یکدیگر از مفصل مچ پا حمایت کنند. این تمرینات می‌توانند شامل درجات مختلفی از چالش‌های تعادلی، مانند ایستادن روی یک پا، باشند.

 

مدالیته‌های مورد استفاده برای کاهش درد و ورم

•    یخ و بلافاصله حمام آب گرم

•    تحریک الکتریکی (اینترفرنشیال یا گالوانیک با ولتاژ بالا)

•    اولتراسوند

•    ماساژ اصطکاکی متقاطع

•    ارتزهای نرم با گوه خارجی  ۵/۰ تا ۳ میلی‌متری، در صورت نیاز برای درمان پیچ‌خوردگی مچ پا.

•    درمان پیچ خوردگی با لیزر پرقدرت

•    درمان با امواجی از هوا

اولتراسوند معمولاً با هدف گرم کردن عمقی ساختارهای بدن مورد استفاده قرار می‌گیرد. گرم کردن عمقی تاندون‌ها، عضلات یا رباط‌ها باعث افزایش گردش خون شده که تصور می‌شود این کار بتواند فرایند بهبودی طبیعی بدن را تسریع کند. افزایش دمای بافت‌ها با استفاده از اولتراسوند می‌تواند به ‌منظور تسکین درد نیز مورد استفاده قرار گیرد. گرم کردن عمقی بافت‌ها را می‌توان برای افزایش خاصیت “کشسانی” عضلات و تاندون‌هایی که سفت شده‌اند مورد استفاده قرار داد. در صورتی ‌که به خشکی زانو مبتلا شده‌اید، متخصص طب فیزیکی شما می‌تواند قبل از انجام ورزش‌های دامنه‌ی حرکتی از التراسوند برای کمک به افزایش توسعه ‌پذیری بافت‌های اطراف زانو کمک بگیرد. این کار می‌تواند توانایی زانوی شما برای خم شدن را افزایش دهد.

                                 

ورزش و حرکات اصلاحی برای درمان پیچ خوردگی مچ پا

حرکات ورزشی زیر عموما برای درمان پیچ خوردگی مچ پا توصیه می‌شوند. شما باید قبل از شروع این حرکات ورزشی در مورد کارایی آن‌ها برای درمان خود، با فیزیوتراپیست مشورت کنید. عموما این حرکات روزی سه مرتبه باید انجام شوند، البته به شرطی که باعث به وجود آمدن یا تشدید علائم از جمله درد مچ پا نشوند. فیزیوتراپیست زمان مناسب برای شروع حرکات اصلاحی مقدماتی و سپس حرکات ورزشی متوسط و پیشرفته را تعیین می‌کند. به عنوان یک قاعده کلی، اضافه شدن حرکات ورزشی یا پیشرفت سطح آن‌ها باید وقتی صورت بگیرد که علائم هنگام انجام ورزش ها تشدید نشده باشد.

 

حرکات کششی

 

بعضی از حرکات کششی مفید برای بهبود پیچ خوردگی مچ پا به شرح زیر است (به یاد داشته باشید که انجام این تمرینات را فقط با صلاحدید فیزیوتراپیست انجام دهید):

 

·         بنشینید، مچ پا و پای خود را تا حد امکان بالا بیاورید. این کار را به آرامی تا زمانی که در ماهیچه ساق پای خود احساس کشیدگی کنید، انجام دهید، این وضعیت را 10 ثانیه حفظ کنید (از 1 تا 10 بشمارید). این حرکت ورزشی را 10 مرتبه تکرار کنید.

·         بنشینید، مچ پای خود را به سمت پایین و به داخل بکشید، این وضعیت را حفظ کنید و از یک تا ده بشمارید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

·         در حالت نشسته، مچ پای خود را به بالا و به خارج  بکشید. این وضعیت را حفظ کنید و از1 تا 10 بشمارید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

 

·         بنشینید و انگشتان پای خود را به سمت پایین بکشید. این وضعیت را حفظ کنید و از 1 تا 10 بشمارید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

 

حرکات تقویتی

 

·         مچ پای خود را مجاورت یک شی ثابت مانند مبل قرار دهید و به سمت پایین و داخل به آن فشار دهید. این وضعیت را حفظ کرده و از 1 تا 10 بشمارید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

 

·         مچ پای خود را مجاورت یک شی ثابت مانند مبل قرار دهید و به سمت بالا و خارج فشار دهید. این وضعیت را حفظ کرده و از 1 تا 10 بشمارید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

·         بنشینید و یک باند کشی دور پای خود قرار دهید و لبه‌های باند کشی را با دو دست خود بگیرید، تا حد امکان مچ پای خود را به سمت پایین بیاورید و سپس به وضعیت اولیه برگردید. این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

 

·         بنشینید و باند کشی را به یک شی ثابت ببندید و آن را دور پای خود قرار دهید. پای خود را به سمت پایین قرار دهید سپس مچ پای خود را تا حد امکان به سمت بالا بکشید ، سپس به وضعیت ابتدایی برگردید و این حرکت را 10 مرتبه تکرار کنید.

·         بنشینید و یک باند کشی را دور یک شی ببندید و سپس به دور لبه خارجی پای خود بیندازید و مچ پا را به سمت پایین و داخل حرکت دهید و سپس به حالت اولیه باز گردید. این ورزش مچ پا را 10 مرتبه تکرار کنید.

·         بنشینید و یک باند کشی را دور یک شی ببندید و سپس به دور لبه داخلی پای خود بیندازید و مچ پا را به سمت بالا و خارج حرکت دهید و سپس به حالت اولیه باز گردید. این ورزش مچ پا را 10 مرتبه تکرار کنید.

                                 

صدا دادن مفصل گردن و علل آن

گردن از هفت استخوان گردن به نام مهره های گردن تشکیل می‌شود که توسط عضله‌ها، رباط‌ها (لیگامان‌ها) و تاندون‌ها حمایت می‌شوند و به این ترتیب حرکت دادن و نگه داشتن سر و گردن به گونه‌ای ممکن می‌شود که می‌توان گردن را بدون تحمل هیچ فشاری چرخاند، خم کرد و حرکت داد. با این وجود، گردن در اثر فشار مداوم هنگام چرخاندن صدای تق تق را تولید می‌کند. این صدا معمولاً بی‌خطر است؛ اما اگر صدا دادن گردن همراه با درد باشد باید به پزشک مراجعه نمود.

 

علل

 

    تشکیل حباب داخل مایع: مایع غلیظی (مایع سینوویال) که اطراف هر هفت مفصل گردن وجود دارد، با توجه به خاصیت روان کنندگی‌اش باعث حرکت نرم و لغزنده‌ی گردن می‌شود. این مایع حاوی گازهای دی اکسید کربن و نیتروژن است که می‌توانند حباب تشکیل بدهند. حرکت دادن مفصل‌های گردن فشار بیشتری را به این حباب‌ها وارد می‌کند و در نتیجه این حباب‌ها می‌ترکند و صدا می‌دهند. این فرایند، تشکیل حباب داخل مایع، می‌تواند علت صدا دادن مفصل گردن شود و به صورت صدای تق تق گردن نمود می‌یابد.

    نقش رباط‌ها (لیگامان‌ها): رباط در محل تلاقی دو یا چند استخوان از مفصل حمایت می‌کند و حرکت آن را ممکن می‌سازد. بعضی از استخوان‌ها برجستگی‌هایی دارند که رباط‌ها به آنها گیر می‌کنند؛ هنگام حرکت گردن این برجستگی کمتر می‌شود و رباط آزاد می‌شود. در نتیجه‌ی لغزیدن رباط از سطح برآمدگی استخوان، گردن صدا می‌دهد.

    مشکل مفصلی: ناهموار شدن سطح مفصل مشخصه‌ی اصلی بیماری‌هایی مانند پوکی استخوان و آرتروز گردن محسوب می‌شود. این عارضه‌ها تغییرات فرسایشی مهره های گردن را به دنبال دارند که به نوبه خود به صدا دادن آن می‌انجامد.

    آرتروز گردن: استئوآرتریت گردن (اسپوندیلوز گردن) به موازات پا به سن گذاشتن افراد بروز می‌یابد. دیسک‌های اسفنجی بین مهره‌های گردن پس از پنجاه سالگی تحلیل می‌روند و قابلیت حفاظتی طبیعی خود را از دست می‌دهند. مهره‌های گردنی و رباط‌های مربوط به آنها در اثر ضخیم‌تر شدن در فضای بین استخوان‌ها پیشروی می‌کنند و در نتیجه این فضا کوچک و کوچک‌تر می‌شود. پیامد این امر، درد و سفتی گردن است که در بیماران مسن‌تر با صدا دادن گردن نیز همراه است. آرتروز گردن گاهی از حالت اندامی نامناسب نشأت می‌گیرد. گردن برخی افراد، مانند ورزشکاران یا ژیمناست‌ها، در نتیجه‌ی فعالیت‌های سنگین صدمه می‌بیند. مفصل آسیب دیده‌ی گردن فشار بیشتری را تحمل می‌کند و باعث صدا دادن گردن هنگام انجام حرکت‌هایی خاص می‌شود.

                                 

علائم صدا دادن مفصل گردن

صدا دادن مفصل گردن حالتی است که در آن هنگام چرخش و یا انحراف گردن (خم شدن جانبی)، صدای واضحی از ناحیه سر بگوش می‌رسد. در اغلب موارد، صدا کردن گردن در اثر خشکی عضلات گردن است که موجب می‌شود در هنگام حرکت‌های خاص گردن، مهره‌ها بر روی یکدیگر ساییده شده و صدا تولید کنند.

 

علائم

 

صدا دادن مفصل گردن به همراه درد، می تواند نشانه ی وجود انحراف در ساختار مهره ها و یا آسیب به مفاصل، رباط ها و یا غضروف ها باشد. همچنین ممکن است عارضه ای جدی در ستون فقرات و دستگاه اسکلتی عضلانی منجر به صدا دادن گردن همراه با درد شده باشد. به همین دلیل، در صورتی که پس از به گوش رسیدن صدایی بلند از گردن، فرد احساس درد شدید کند، باید بلافاصله به پزشک مراجعه شود.

 

سایر علائم همراه با صدا دادن گردن

 

·         از دیگر علائم همراه با صدا دادن گردن می توان به موارد زیر اشاره کرد :

 

·         کاهش دامنه ی حرکتی: سر و گردن ممکن است انعطاف پذیری طبیعی خود را از دست بدهند.

 

·         سر درد: در در ناحیه پشت سر یا گردن که به شقیقه ها و یا پیشانی منتشر می شود.

 

·         درد عضلانی و حساس شدن بافت: زمانی که بر روی عضلات گردن فشار وارد شود.

 

·         بی حسی و یا احساس خارش در دست ها: این می تواند در اثر پینچ شدن یک عصب و یا اسپوندیلوز گردنی ایجاد شود.

·         گرفتگی: در ناحیه اسپاسم عضلانی ممکن است یک توده سفت احساس شود.

                                 

عوارض صدا دادن گردن

اغلب مواقع، صدا دادن گردن ناشی از تخریب مفاصل یا آرتروز است. علاوه بر تق تق گردن، همچنین در ناحیه گردن خود دچار درد و خشکی مفصل می شود. اگر صدا دادن گردن همراه گردن درد و است به منظور جلوگیری از این علائم آزاردهنده، بهترین کار این است که از یک گردن بند طبی برای  محافظت از گردن خود استفاده کنید و آن را به آرامی ماساژ دهید تا هم درد آن تسکین پیدا کند و هم دامنه حرکات آن افزایش یابد. ماساژ آزادسازی تنش به همراه فیزیوتراپی و حرکات کششی منفعلانه خفیف توصیه می شود.

 

عوارض صدا دادن گردن

 

صدای تق تق گردن می تواند عوارضی به همراه داشته باشد از جمله:

 

    گردن درد:  صدای تق تق گردن می تواند پس از مدتی قابلیت حرکتی گردن را کاهش دهد. این مشکل به دلیل تحلیل رفتن و ساییدگی غضروف اطراف مهره ها می باشد که در نهایت منجر به تغییرات دژنراتیوی آرتروز می شود. با افزایش فشار وارده بر اعصاب، این می تواند به التهاب و درد گردن نیز منجر شود.

 

    آرتروز: صداهای ممتد گردن باعث وارد شدن فشار قابل توجهی به مفاصل گردن شده و منجر به کشیدگی بیش از حد رباط ها می شود. این می تواند به عدم حرکت منجر شود، زیرا این حالت باعث تشکیل پل های استخوانی در بین مهره ها می شود، آنهم در زمانیکه بدن تلاش می کند مفصل را ثابت نگه دارد. به هر حال، این روند طبیعی نیست و می تواند به ثبات مفصلی دائم و غیر قابل برگشت منجر شود که این عارضه آرتروز می نامند.

 

    سکته مغزی: مطالعات نشان داده اند که سکته مغزی در افراد زیر ۶۰ سال ممکن است به دلیل صداهای تق تق ممتد گردن باشد. صداهای ممتد گردن میتواند باعث آسیب دیدگی رگ های خونی گردن یا شریان های گردن شود. ایجاد این پارگی ها در شریان ها می تواند به خونریزی یا تشکیل شدن لخته خون منجر شود که میتوانند وارد مغز شوند. لخته های خون میتوانند مانع جریان خون شده و رسیدن اکسیژن به مغز را دچار اختلال می کنند. این نوع سکته مغزی که به دلیل  صداهای تق تق ممتد گردن ایجاد می شود، خفیف بوده و باعث یک حمله ایسکمی گذرا می شود، اما می تواند کشنده هم باشد. علائم معمول سکته مغزی عبارتند از سرگیجه، احساس گیجی، ضعف یک طرف از بدن، تاری دید، اختلال در صحبت کردن، و سردرد شدید. در زمان وجود این علائم به فوریت های پزشکی نیاز است.

                                 

تمرینات ورزشی برای صدا دادن گردن

زمانیکه عوارض جانبی حادی نظیر گردن درد، سکته مغزی و آرتروز (استئوآرتریت) رخ می دهد، شما به مراقبت پزشکی نیاز خواهید داشت. تا زمانیکه مراقبت های پزشکی مناسب را دریافت نکرده اید،  گردن خود را ثابت و بی حرکت نگه دارید و از حرکات ناگهانی بپرهیزید. ممکن است تمرین های ورزشی به شما برای رفع علائم کمک کند، اما توصیه می شود که پیش از شروع این برنامه ورزشی ، با پزشک خود مشورت کنید.

 

تمرینات نیمه چرخشی

 

تمرینات نیمه چرخشی شامل حرکت گردن در دو سطح می شود. در ابتدا سر و گردن خود را در وضعیت طبیعی قرار داده و به روبرو نگاه کنید. سپس سر خود را به آرامی به پشت بچرخانید، به شکلی که چشم های شما به سمت سقف باشد. به مدت ۲ تا ۳ ثانیه در این حالت بمانید. اینک سر خود را به آرامی به جلو بچرخانید، به شکلی که چانه شما قفسه سینه را لمس کند و چشم های شما به سمت زمین باشد. سپس به مدت ۲ تا ۳ ثانیه در این حالت بمانید و به موقعیت طبیعی برگردید. این توالی تمرینات را ۵ تا ۱۰ مرتبه تکرار کنید.

 

در حالت طبیعی قرار گیرید، سپس با آوردن گوش ها به سمت شانه اما نه تا حدی که آن را لمس کند، سر خود را به آرامی به چپ بچرخانید. به مدت ۲ تا ۳ ثانیه در این حالت بمانید. سپس به حالت طبیعی برگشته و سر خود را به آرامی به سمت راست بچرخانید. این حرکات را ۵ تا ۱۰ مرتبه تکرار کنید.

 

چرخش

 

تمرینات چرخشی گردن شامل دو حرکت می شود. اولین تمرین با صاف نگه داشتن سر و نگاه به روبرو آغاز می شود. سر خود را به آرامی به چپ بچرخانید، به شکلی که چانه شما روی شانه سمت چپ  آویزان باشد. به مدت ۱ ثانیه در این حالت بمانید و سپس در حالت طبیعی قرار گیرید. اینک. سر خود را به آرامی به سمت دیگر بچرخانید، ۱ ثانیه مکث کنید و اجازه دهید چانه روی شانه آویزان باشد. این توالی حرکتی را ۲ تا ۳ مرتبه تکرار کنید. تمرین دوم با انداختن سر بر روی شانه راست و سپس چرخش آرام آن به دور گردن در جهت عقربه های ساعت، انجام می شود.

 

مقاومت

 

تمریات مقاومتی به تقویت عضلات گردن کمک می کند. تمریت را با قرار گرفتن در وضعیت طبیعی آغاز کنید. کف دست را به پیشانی فشار دهید. از عضلات گردن استفاده کنید، به آرامی سر خود را به جلو فشار دهید و با نیروی دست خود در برابر آن مقاومت کنید. به مدت ۵ پانیه در این حالت بمانید. اینک با دست خود به پشت سر فشار وارد کنید. به آرامی سر خود را به پشت فشار دهید و همزمان با آن با نیروی دست های خود در برابر آن فشار مقاومت کنید. به مدت ۵ ثانیه در این حالت بمانید. اینک با دست چپ به سمت چپ سر فشار وارد کنید و با نیروی سر در مقابل آن فشار مقاومت کنید. همین حرکت را برای سمت راست نیز انجام دهید.

 

هشدار

 

این تمرینات را با دقت انجام دهید و فشار بیش از حد وارد نکنید زیرا می تواند باعث آسیب دیدگی شود. در صورتیکه این تمرینات باعث افزایش درد یا ناراحتی شما می شود، از انجام آن بپرهیزید. در صورتیکه درد شما همواره ادامه داشت، با پزشک خود در این خصوص مشورت کنید

                                 

.