تشخیص ارتروز لگن و ران

آرتروز مفصل لگن در بین جمعیت بالای 50 سال حدود 55 شیوع دارد و اغلب دردهای ناحیه لگن که در سر استخوان ران احساس می شود ، درد مربوط به دیسک کمر ، تنگی کانال نخاع ، آرتروز کمر و دردهای سیاتیک می باشد. اما آرتروز مفصل لگن بسیار ناتوان کننده و درد آور می باشد.

 

تشخیص

 

درطول معاینات پزشکی ، پزشک درمورد نشانه های بیماری وشرح کامل سلامتی بیمار با او صحبت میکند ودرصورت نیاز تست هایی چون اشعه ایکس انجام میشود.

 

معاینات فیزیکی

 

درطول معاینات فیزیکی پزشک موارد زیررا بررسی میکند:

 

1-حساس ترشدن لگن

 

2-دامنه حرکتی بیمار چه به صورت مستقیم وتوسط بیمار وچه با کمک دیگران

 

3- صداهایی که با حرکت مفاصل دردرون استخوان رخ میدهد.

 

4- بروز درد هنگام فشاربرروی مفصل

 

5- مشکلاتی که هنگام راه رفتن بوجودمی آید.

 

6- هرگونه نشانه آسیب در ماهیچه ،تاندون ولیگامنت اطراف مفصل لگن

 

عکس برداری از مفصل

 

عکس برداری از مفصل لگن توسط اشعه ایکس انجام می گیرد. این عکس ها جزئیات ساختار استخوان هارانشان میدهد و مشکلاتی مثل باریک شدن فضای مفصل ، تغییر دراستخوان و یا هرگونه تحریک استخوان را مشخص میکند.

 

عکس برداری های دیگری مانند ام آر آی ،سی تی اسکن و یا اسکن استخوان نیز میتواند تصاویر بهتری ازجزئیات استخوان ها و بافت های نرم لگن نشان دهد.

                                 

درمان آرتروز لگن و ران

اگرچه تغییر مفصل ران (لگن) نشأت گرفته از ابتلا به آرتروز برگشت‌پذیر نیست، اما پیشرفت بیماری را می‌توان آهسته کرد. اصلی‌ترین درمان این عارضه فیزیوتراپی است که با هدف کاهش بار تحمیل شونده بر مفصل‌های ران (لگن)، کاهش التهاب و افزایش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی انجام می‌شود. درمان‌های پزشکی، مانند تجویز دارو، تزریق و جراحی، نیز در موارد متوسط تا شدید آرتروز لگن کاربرد دارد.

 

روش های درمان آرتروز مفصل لگن و ران

 

درمان غیر جراحی آرتروز مفصل لگن و ران

 

درمان آرتروز لگن به طور قطعی وجود ندارد ولی روش‌های درمانی برای کاهش ناراحتی و کنترل تخریب مفصل ناشی از این بیماری وجود دارد.

 

دارو: پزشک ممکن است بعد از تشخیص آرتروز لگن برای کنترل درد داروهایی تجویز کند.

 

–        داروهای ضدالتهابی نظیر ایبوپروفن

 

–        کورتیکواستروئید ها، تزریق برای جلوگیری التهاب در مفصل

 

–        دارو های ضد روماتیسمی برای بهبود علائم (SMARD) و داروهای ضد روماتیسمی برای بهبود بیماری (DMARD)

 

عصا و واکر: وسایلی نظیر عصا و واکر به بیمار برای راه رفتن آسان‌تر و مطمئن‌تر کمک می‌کند.

 

درمان فیزیکی: این درمان‌ها نقش بسیار حیاتی در مدیریت درمان غیر جراحی آرتروز مفصل لگن و ران دارند.

 

–        هدف اولیه از درمان‌های فیزیکی یادگیری چگونگی کنترل علائم و افزایش حداکثری کارکرد ران‌ها و مفاصل ران‌ها است.

 

–        یادگیری راه‌های آرام کردن درد و علائم دیگر شامل ماساژ و گرما درمانی

 

–        یک عصا یا واکر برای کاهش فشار روی مفاصل ران‌ها در هنگام راه رفتن موردنیاز است.

 

–        محدوده‌ای از حرکات و تمرینات کششی برای بهبود حرکت در مفاصل ران‌ها

 

عمل جراحی

 

در صورتی که روش های غیرجراحی در تسکین درد موثر نباشند، جراحی بهترین گزینه بعدی است. نوع مخصوص جراحی که به بهترین شکل هر فرد را درمان می کند متغیر است و تصمیمی است که باید با مشورت با جراح ارتوپد گرفته شود. در اغلب موارد آرتروز پیشرفته، جراحی تعویض مفصل لگن برای کاهش درد و بازیابی فعالیت مفصل لگن بهترین روش درمانی است. روش های جراحی مخصوص درمان بیماری آرتروز لگن از قرار زیر هستند:

 

استئوتومی: در این روش جراحی ،راس استخوان ران یا حفره ای مفصل بریده می شود و مجددا هم طراز می گردد تا فشار از مفصل لگن برطرف شود. این روش به ندرت برای درمان آرتروز لگن استفاده می شود.

 

جراحی بازسازی مفصل لگن: در این روش جراحی تعویض مفصل لگن، استخوان و غضروف آسیب دیده در حفره مفصل لگن خارج می شود و یک شل فلزی جایگزین آن می شود. با این حال، راس استخوان ران خارج نمی شود، بلکه در عوض با یک پوشش فلزی نرم پوشانده می شود.

 

جراحی تعویض مفصل لگن کامل: پزشک راس استخوان ران و حفره مفصل لگن آسیب دیده را خارج می سازد و سپس سطوح مفصل سرامیکی، پلاستیکی یا فلزی جدید را در جای آنها قرار می دهد تا دامنه حرکتی مفصل لگن خود را بازیابی شود.

                                 

حرکات اصلاحی برای آرتروز لگن و ران

تمرین‌های زیر معمولاً به بیماران مبتلا به این عارضه آموزش داده می‌شود. البته پیش از شروع هر تمرین باید با متخصص فیزیوتراپی در مورد مناسب بودن تمرین‌ها مشورت کرد. این تمرین‌ها معمولاً ۳ بار در روز و تنها به شرط بروز نیافتن یا تشدید نشدن علائم انجام می‌شود. متخصص فیزیوتراپی زمان مناسب شروع تمرین‌های اولیه و زمان پیشرفته‌تر کردن تمرین‌ها و انجام حرکت‌های متوسط، پیشرفته و دیگر حرکت‌های اصلاحی را تعیین می‌کند. بر اساس یک قاعده کلی، زمانی می‌توان شدت یا دشواری تمرین‌ها را افزایش داد که این کار به تشدید علائم دامن نزند.

 

تمرین‌های کششی آرتروز لگن

 

کشش عضله خم کننده لگن

 

این تمرین زمانی بهترین نتیجه را به دست می‌دهد که روی کف و با گذاشتن بالشتی زیر زانو انجام شود. برای کشیده شدن عضله خم کننده لگن سمت چپ بدن در حالت زانو زده، روی زانوی چپ، قرار بگیرید، بالشتی را زیر زانوی چپ بگذارید و زانوی راست را برای حفظ تعادل خم کنید. کمر را در حالت خنثی نگه دارید، وزن بدن را در حالی به جلو بیاندازید که روی حرکت لگن تمرکز کرده‌اید. باید کششی را در جلوی سمت چپ لگن احساس کنید. ۲۰ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۳ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

کشش عضله پیریفورمیس

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. برای کشیده شدن پای راست، مچ راست را روی زانوی چپ قرار دهید. پای چپ را ضمن حفظ این حالت به سمت قفسه سینه بیاورید. برای آن که راحت‌تر بتوانید زانوی چپ را تا قفسه سینه بالا بیاورید، دست‌ها را روی پشت ران چپ قرار دهید. باید در باسن پای راست احساس کشش کنید. ۲۰ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۲ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

حرکت کششی بالا بردن یک زانو تا قفسه سینه

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. یک زانو را به کمک دست‌ها تا قفسه سینه بالا بیاورید. مراقب باشید دچار گرفتگی زانو نشوید. در صورت درد گرفتن زانو، دست‌ها را در عوض جلوی زانو، روی پشت ران قرار دهید. ۲۰ ثانیه در این حالت کشش بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۳ بار، تکرار کنید.

 

کشش عضله همسترینگ

 

به پشت روی کف زمین یا سطحی سفت دراز بکشید. طناب بازی، قلاده سگ یا کمربند را دور برجستگی (توپی) کف پایی بیاندازید که قرار است تحت کشش قرار بگیرد. پا را صاف نگه دارید، بازوها و طناب را برای بلند کردن پا بالا بیاورید. باید در پشت زانو یا پشت ران احساس کشش کنید. ۶۰ ثانیه در این حالت کشش بمانید. این حرکت کششی را ۲ نوبت در روز، هر نوبت ۲ بار، برای هر پا تکرار کنید.

 

تمرین‌های تقویتی آرتروز لگن

 

بالا بردن پا در حالت صاف

 

به پشت دراز بکشید، زانوی بیمار را صاف کنید و زانوی سالم را خم کنید. عضله چهارسر پای بیمار را منقبض کنید و ضمن حفظ انقباض، پا را از روی زمین بلند کنید و تا سطح زانوی خمیده بلند کنید. پا را به آهستگی بالا و پایین ببرید. این حرکت را در ۲ نوبت ۱۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

 

پل

 

به پشت دراز بکشید و هر دو زانو را خم کنید. شکم را منقبض کنید، باسن را به اهستگی از کف زمین بلند کنید و ۵ ثانیه در این حالت بمانید. این حرکت را در ۲ نوبت ۱۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

 

ابداکشن یا دور کردن لگن از بدن

 

به پهلو به گونه‌ای دراز بکشید که پای دردناک قرار بگیرد. پای جراحی نشده را جهت حفظ تعادل خم کنید. عضله چهارسر را منقبض کنید و در این بین زانو را تا حد امکان صاف نگه دارید. پا را به آهستگی به سمت بالا ببرید و پا را به آرامی بالا و پایین ببرید. این حرکت را در ۲ نوبت ۲۰ مرتبه‌ای تکرار کنید.

                                 

پیچ خوردگی و آسیب رباط مچ پا

پیچ خوردن مچ پا یکی از رایج‌ترین صدمات وارده به مچ و قوزک پا است و می‌تواند پیچیده و به شدت دردناک باشد. هنگام ابتلا به پیچ خوردگی مچ پا، ما باید در مورد علل و انواع پیچ خوردگی، راه‌های درمان و آنچه در طول درمان و توان‌بخشی انتظار می‌رود انجام شود و همچنین راه‌های پیشگیرانه برای کمک به جلوگیری از صدماتی که ممکن است به مچ پا وارد شود اطلاعاتی داشته باشیم.

 

علت ها و دلایل

 

اکثر پیچ خوردگی مچ پا زمانی رخ می‌دهند که افراد سریع‌تر یا بیشتر از حد طبیعی چرخیده یا رو مچ پای خود می‌پیچند. در مواردی نیز مچ پا به سمت داخل می‌غلتد و روی پهلویش قرار می‌گیرد که این باعث می‌شود رباط‌های متصل کننده مچ به استخوان‌های ساق پا آسیب ببینند و علت درد مچ پا می باشد. برای آسیب‌دیدگی مچ پا، لزوماً نیازی نیست که در حال انجام بازی سخت و خشنی باشید، زیرا پیچ‌خوردگی مچ پا می‌تواند تنها با برداشتن یک قدم به شکلی ناشیانه یا به هم خوردن تعادل روی پله‌ها نیز اتفاق بیفتد.

شایع‌ترین نوع پیچ‌خوردگی مچ پا، پیچ‌خوردگی به طرف داخل  یا پیچ‌خوردگی رباط خارجی نام دارد. در این نوع پیچ‌خوردگی، مچ پا طوری می‌چرخد که کف پا رو به داخل قرار می‌گیرد، و باعث می‌شود که رباط‌های طرف بیرونی مچ پا دچار کشیدگی شده و شاید هم آسیب ببینند.

 

به نوعی از پیچ‌خوردگی که در آن مچ پا به طرف مخالف می‌چرخد، یعنی طوری که کف پا رو به بیرون قرار می‌گیرد، پیچ‌خوردگی رباط میانی گفته می‌شود. در این وضعیت رباط‌های قرار گرفته در طرف داخلی مچ پای فرد آسیب می‌بینند. پیچ‌خوردگی‌های رباط میانی نسبتاً به ندرت رخ می‌دهند. اگر مچ یک پایتان مکرراً دچار پیچ‌خوردگی می‌شود یا اینکه درد مچ پایتان بیش از ۴ تا ۶ هفته طول بکشد، امکان دارد به عارضه پیچ‌خوردگی مزمن دچار شده باشید. این نوع پیچ‌خوردگی دائمی با انجام فعالیت‌هایی که نیازمند پیچاندن یا چرخاندن مچ پا هستند، مانند دویدن، رقصیدن یا ورزش کردن، بدتر شده و شدت می‌یابد.

                                 

علائم پیچ خوردگی مچ پا

روزانه، تعداد افراد زیادی دچار پیچ خوردگی مچ پا یا دررفتگی مچ پا می‌شوند. این مشکل زمانی رخ می دهد که در هنگام ورزش کردن یا شرکت در فعالیت‌های جسمانی دیگر پای خود را درست روی زمین قرار نمی‌دهید یا در حین راه رفتن پای خود را روی سطح نامسطحی می‌گذارید. پیچ خوردگی و پارگی رباط مچ پا در بین ورزشکاران، غیر ورزشکاران، کودکان و بزرگسالان ممکن است وجود می‌آید و باید سریعا برای درمان پارگی رباط مچ پا اقدام گردد. آسیب دیدگی های ناشی از وارد شدن ضربه با سرعت زیاد بطور خاص در صورتی می تواند خطرناک باشد و موجب شکستگی مچ پا شود.

 

علائم

 

علائم پیچ‌ خوردگی درجه ‌یک مفصل پا به شرح زیر است:

 

    درد حاد: مرحله ۱ ممکن است کمتر از ۳ ماه طول بکشد، و در مرحله ۲ این زمان به کمتر از ۳ تا ۶ ماه می‌رسد. در مرحله سوم، درد مچ پای شدید مقاوم به درمان، ممکن است بیش از ۶ ماه طول بکشد و شدت درد همیشه چه در حالت استراحت یا فعالیت بسیار شدید است.

    کشش بیش‌ از حد: معاینه پا، مانند لمس مفصل در همان سمتی که رباط مصدوم شده به شناسایی علایم پیچ خوردگی مچ پا کمک می‌کند. لمس سطحی پا ممکن است باعث درد خفیف تا متوسط شود و فشار شدید باعث درد متوسط ​​تا شدید می‌شود.

    تورم مفصل: ممکن است در رباط آسیب‌دیده مرحله ۱مشاهده شود.  تورم مفصل در رباط آسیب‌دیده و متورم مرحله ۲و۳ در اطراف مفصل گسترش می‌یابد.

    حرکت مفصل: مانند خمیدگی، کشش و چرخش محدود نیست، اما دردناک است. حرکت فعال مفصل در طی معاینه بسیار دردناک است، در مرحله دوم و سوم، بیمار قادر به انجام حرکات منفعل مفصل است.

    اسپاسم عضلانی: یا سفتی ماهیچه‌های ساق پا و عضلات پا در مرحله ۱ مشاهده نمی‌شود. در مرحله دوم و سوم، اسپاسم عضلانی یا سفتی مشاهده ‌می‌شود.

    ضعف عضلات: در مرحله اول و دوم  پیچ‌ خوردگی مچ پا رایج نیست.  پس از ۴ تا ۶ ماه  درد مزمن ممکن است  در عضلات ساق پا و پای بیمار ضعف عضلانی ایجاد شود.

                                 

پیشگیری از کمردرد مادران بچه‌دار

کمردرد یکی از مشکلات شایع دوران بارداری است ولی معمولاً در دو هفته اول بعد از زایمان فروکش میکند. با این حال ممکن است بعد از مدتی به علت اینکه مادر نوزادش را مرتبا بلند کرده و بغل میکند کمردرد مجدداً بروز کند. هرچه نوزاد بزرگتر میشود مادر باید وزن بیشتری را بلند کند. روزهای اول مادر یک نوزاد 5-4 کیلویی را بارها بلند میکند. شاید متجاوز از پنجاه بار در طول روز. ولی بعد یکسال وزن بچه به 9-8 کیلو و بعد از دو سال به 15 کیلو میرسد.

 درمان کمردرد  مادرانی که تازه بچه دار شده اند :

• بعد از هر زایمان خانم ها باید نرمش مخصوص کمردرد را انجام دهند تا قوام و قدرت عضلات جدار شکم به حالت طبیعی برگردد. این نرمش ها را هرچه زودتر شروع کنید. البته در صورتی که زایمان با سزارین بوده است معمولاً نرمش ها بعد از شش هفته از زایمان شروع میشود.
• باید بتوانید در عرض شش هفته اول بعد از زایمان وزن خود را به حد قبل از بارداری برسانید.
• قبل از بلند کردن بچه او را تا حد ممکن به بدن خود نزدیک کنید. بچه را دور از بدن نگه ندارید. در حین نگهداشتن بچه بدن خود را به طرفین نچرخانید.
• برای بلند کردن بچه از زمین به جلو خم نشوید. زانوهای خود را خم کرده چمباتمه زده و سپس بچه را گرفته و بلند کنید.
• اگر تخت بچه کناره دارد برای برداشتن بچه از روی تخت اول کناره را به کنار بزنید و سپس بچه را بردارید. برای برداشتن بچه از روی کناره به روی تشک بچه خم نشوید.
• وقتی در بیرون از خانه قدم میزنید بچه را در یک کوله پشتی که در جلوی بدنتان قرار میگیرد قرار دهید.
• هیچوقت بچه را روی کنار لگن خود قرار ندهید. با این کار بر روی کمر خود فشار زیادی وارد میکنید.
• وقتی میخواهید بچه را در ماشین بگذارید، بیرون ماشین نایستید. اول روی صندلی عقب زانو بزنید و سپس بچه را در صندلیش در ماشین قرار دهید.
  

  
   
  

  
  

  
  

                                   

عمل جراحی دیسک کمر

اگر بعد از سه ماه درمان منظم، شما همچنان درد در ساق پاداشتید ممکن است نیاز به عمل جراحی دیسک کمرداشته باشید. به یاد داشته باشید که جراحی دیسک کمر موجب درمان قطعی نمیشود و هدف از انجام آن فقط از بین بردن درد تیر کشنده اندام تحتانی است. این عمل جراحی تاثیری در روند مشکلاتی که در دیسک بین مهره ای یا مهره های کمری بوجود آمده ندارد و تاثیری هم در روند آینده دیسک و مهره ها ندارد.
عمل جراحی دیسک کمر تاثیر عمده ای بر روی درد کمر ندارد و بیشتر با هدف درمان درد تیر کشنده اندام تحتانی انجام میشود.

اگر بیمار بعد از جراحی مراقبت های لازم را انجام ندهد مشکلات وی میتواند مجددا عود کند.

 معمول ترین نوع جراحی که برای هرنی دیسک انجام میشود میکرودیسککتومی Microdiskectomy است. در حین جراحی قسمت ژلاتینی دیسک که جابجا شده و به روی عصب فشار میاورد خارج میشود. گاهی به علت هرنی دیسک کارکرد اعصابی دچار اختلال میشود که نتیجه آن از دست دادن کنترل ادرار و مدفوع و احساس بیحسی در ناحیه اطراف مقعد و دستگاه تناسلی است. در این حال بیمار باید سریعاً تحت عمل جراحی دیسک کمر قرار بگیرد. عمل جراحی دیسک کمر بیشتر برای کاهش درد اندام تحتانی انجام میشود و تاثیر زیادی بر درد کمر ندارد.

 

 بعد از جراحی دیسک کمر

بسیاری از تکنیک‌های تسکین درد کمر ساده هستند و بیمار می‌تواند به راحتی آنها را فرابگیرد و در خانه یا محل کار طی روز انجام دهد. اکثر بیماران شگفت‌زده می‌شوند هنگامی که درمی‌یابند تکنیک ساده‌ای مانند قرار دادن کمپرس یخ و یا تغییر در شیوه حرکت کردن، حفظ حالت اندامی مناسب و نرمش های مناسب تا چه اندازه در تخفیف کمر درد پس از جراحی کمر مؤثر است.

حدود 95 درصد بیمارانی که به علت هرنی دیسک تحت عمل جراحی قرار میگیرند بعد از جراحی دردشان بطور محسوسی کم میشود. بیماران معمولاً میتوانند بعد از 2-1 هفته به کار و فعالیت بدنی برگردند. بعد از جراحی باید تا حداقل یک ماه از رانندگی، نشستن به مدت طولانی، بلند کردن اجسام و خم شدن به جلو اجتناب کنید. انجام نرمش های مخصوص دیسک کمر برای تقویت عضلات کمر و شکم بعد از جراحی ضروری است وگرنه عارضه ممکن است عود کند. در پنج درصد موارد بعد از جراحی ممکن است علائم پارگی دیسک کمر و هرنی مجدداً عود کند.

 

 

                                 

 

 

درمان آرتروز و ساییدگی مفصلی با آلبالو

بر اساس یک تحقیق جدید آلبالو بیشترین مقدار آنتی اکسیدان را در بین میوه ها دارد و میتوان از آن در کنترل بسیاری از موارد آرتروز و ساییدگی مفصلی استفاده کرد. این مطالعه که در دانشکاه بهداشت و علوم اورگون Oregon Health and Science University صورت گرفته است 20 زن با سن بین 70-40 سال که مبتلا به آرتروز و ساییدگی مفصل بوده اند را مورد بررسی قرار داده است. مطالعه نشان میدهد که نوشیدن روزی دو لیوان آب آلبالو به مدت سه هفته میتواند بطور واضحی موجب کاهش التهاب شود.

آرتروز و ساییدگی مفصلی از بیماری های شایعی است که در سنین بالا موجب درد مفصلی بخصوص در مفاصل زانو شده و ناتوانایی های زیادی را برای فرد ایجاد میکند. در واقع آرتروز شایعترین نوع آرتریت یا التهاب مفصلی است. بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری تمایلی برای استفاده از داروهای ضد درد نداشته و از آثار احتمالی زیانبار این داروها نگران هستند. این خبر خوبی برای این دسته از افراد است تا با استفاده از یک ماده کاملا طبیعی بتوانند سلامت کلی خود را ارتقا داده و از التهاب مفصلی و دردهای ناشی از آن کم کنند.

دردهای مفصلی از مشکلات شایع در بسیاری از ورزشکاران است. آنها با فشارهای زیادی که به اندام و مفاصل خود وارد میکنند در معرض آسیب های غضروفی در مفاصل خود هستند. محققان ذکر میکنند مصرف آلبالو و بخصوص آب آن در حین ورزش میتواند تا حد زیادی خستگی و دردهای احتمالی ناشی از یک ورزش طولانی و خسته کننده را کم کند.

آنتی اکسیدان اصلی موجود در آلبالو که anthocyanins نام دارد میتواند در حد بسیاری از داروهای ضد التهابی درد بسیاری از بیماران را کاهش دهد. مطالعه این محققان نشان میدهد که مصرف مداوم آب آلبالو میتواند دردهای آرتروز را در بسیاری از بیماران تا 20 درصد کاهش دهد. آنتی اکسیدان موجود در این میوه میتواند دردهای عضلانی را هم کاهش دهد.

 

                                 

درمان کمردرد مزمن با یوگا

محققانی که بر روی کمردرد مطالعه میکنند به این نتیجه رسیده اند که کسانی که یوگا میکنند بهتر میتوانند بر درد و دیگر علائم ناشی از مشکلات کمردرد غلبه کنند. 

 در مقایسه با کسانی که برای درمان کمردرد خود از درمان های استاندارد استفاده میکنند در کسانی که یوگا میکنند خلق و خو بهتر شده، کمردرد کمتر شده و کارآیی کلی بدن میشود.

در این مطالعه تعداد 90 نفر که دچار ناتوانی های خفیف تا متوسط در اثر کمردرد مزمن بودند انتخاب شده و بطور تصادفی به تعدادی از آنها حرکات یوگا آموزش داده شد و انجام گردید و در تعدادی دیگر از درمان های استاندارد کمردرد استفاده شد. در گروهی که حرکات یوگا را انجام میدادند این حرکات دو بار در هفته و هر بار به مدت 90 دقیقه و به مدت 24 هفته آموزش داده شده و انجام گردید. شرکت کنندگان در مطالعه بمدت شش ماه بعد از پایان دوره های یوگا و یا درمان های استاندارد پیگیری شدند.

مطالعه نشان داد که

• در پایان هفته 24 شدت درد و ناتوانی های حرکتی در گروهی که یوگا کار کرده بودند به طرز محسوسی کمتر از گروه دیگر بود

• در هفته 12 تعداد بیشتری از بیماران در گروه یوگا اظهار بهبودی میکردند

• در گروهی که یوگا میکردند نشانه های افسردگی بطرز محسوسی کاهش پیدا کرد

• در گروه استفاده کننرده از یوگا در پایان ماه ششم شدت درد، ناتوانی های جسمی و میزان افسردگی بسیار بیش از گروه دیگر کاهش نشان میداد

• در گروهی که از یوگا برای درمان کمردرد خود استفاده میکردند تمایل به کاهش میزان مصرف داروی ضد درد بیش از گروه دیگر بود

در این مطالعه از نوع خاصی از یوگا به نام Iyengar Yoga استفاده شد. در این نوع از یوگا که هر کسی با هر درجه ای از توانایی جسمی و ذهنی میتواند انجام دهد تاکید بر روی تنفس درست و درست نشستن و درست ایستادن است.

 

                                 

 

درمان اسکولیوز با بریس

دانشمندان میگویند استفاده از بریس و کمربندهای طبی میتواند مانع از پیشرفتاسکولیوز شود و در بسیاری موارد میتواند نیاز به عمل جراحی اسکولیوز احتمالی را مرتفع کند.

اسکولیوز بیماری است که در آن ستون مهره به چپ یا راست نحرف میشود و بیشتر در بچه ها و نوجوانان دیده میشود. علت اسکولیوز در غالب موارد ناشناحته است و در صورتیکه شدید شود موجب درد و ناتوانی بخصوص در بچه های در حال رشد میگردد. وقتی زاویه انحراف ستون مهره مبتلا به اسکولیوز بین 40-25 درجه است معمولا ازبریس استفاده میشود. وظیفه بریس ممانعت از بیشتر شدن انحراف است چون اگر انحراف از حد مشخصی بیشتر شود نیاز به عمل جراحی اسکولیوز خواهد بود.

با این که سال ها است از بریس در درمان اسکولیوز استفاده میشود ولی تاکنون شواهد قاطعی دال بر اثربخشی آن وجود نداشته است. در مطالعه جدیدی که نتایج آن در مجله The New England Journal of Medicine به چاپ رسیده است تاثیر بریس در پیشگیری از پیشرفت اسکولیوز مورد بررسی قرار گرفته است.

در این بررسی محققان تعداد 242 بیمار با سن بین 15-10 سال را بین سال های 2011-2007 مورد مطالعه قرار دادند. اینها بیمارانی بودند که با در نظر گرفتن نوع انحراف ستون مهره، سن و شدت انحراف، احتمال بالایی برای پیشرفت و بدتر شدن کجی ستون مهره را داشتند. آنها را به دو گروه تقسیم کردند. برای تعدادی از بریس استفاده کردند و در تعدادی دیگر بریس استفاده نشد. بریس معمولا برای بیماران روزی 18 ساعت استفاده شد. تمامی بیماران تا سن بلوغ پیگیری شدند. ذکر این نکته ضروری است که پیشرفت انحرافاسکولیوز غالبا تا سن بلوغ است و بعد از آن شدت انحراف بیشتر نمیشود.

در این مطالعه در صورتی که تا سن بلوغ انحراف ستون مهره حداکثر به 50 درجه میرسید درمان موفق محسوب میشد و اگر شدت انحراف از 50 درجه بیشتر میشد درمان ناموفق بود. 50 درجه زاویه است که اگر شدت انحراف ستون مهره از آن بیشتر شود بیمار نیاز به عمل جراحی پیدا میکند.

در پایان مدت مطالعه مشخص شد که در بیمارانی که از بریس استفاده کرده بودند درمان بطور متوسط در 72 درصد موفقیت آمیز بود و در آنهایی که بریس را برای ساعات بیشتری در طول روز پوشیده بودند احتمال موفقیت بیشتر بود. در آنهایی که بریس را به مدت بیش از 13 ساعت در روز پوشیده بودند احتمال موفقیت درمان 93-90 درصد بود. در گروه دیگر یعنی آنها که از بریس استفاده نکرده بودند پیشرفت انحراف ستون مهره تنها در 41 درصد به حد کمتر از 50 درجه رسیده بود.

این مطالعه نشان داد که استفاده مناسب از بریس در بیمار مبتلا به اسکولیوز یقینا میتواند احتمال نیاز وی به عمل جراحی اسکولیوزدر آینده را کاهش دهد.