تشخیص درد مچ دست

درد مچ دست یکی از مشکلاتی است که بسیاری از افراد از آن شکایت می کنند. این درد معمولاً در نتیجه رگ به رگ شدن، نیمه در رفتگی و ترک خوردن استخوان در نتیجه آسیب های وارد شده ایجاد می شود. با این وجود درد مچ دست می تواند در نتیجه مشکلات بلند مدت همچون فشار مداوم، آرتروز، و سندروم تونل کارپال نیز ایجاد شود. به خاطر اینکه بسیاری از فاکتورها می توانند بر درد مچ دست تاثیر داشته باشند، تشخیص دقیق علت اصلی مشکل گاهی اوقات می‌تواند دشوار و سخت باشد. به هر حال، تشخیص دقیق علت درد مچ دست برای درمان مناسب این مشکل از اهمیت خاص برخوردار است.

 

راه های تشخیص علت درد مچ دست

 

- معیانه بالینی توسط پزشک

 

- عکسبرداری

 

- سی تی اسکن

 

- ام آر آی

 

- آرتروسکوپی : در این روش، برش کوچکی در پوست مچ ایجاد می کنند و ابزاری همانند یک مداد که حاوی چراغ و دوربین کوچکی است را وارد آن قسمت برش زده می کنند. تصاویر حاصله، بر روی مانیتور تلویزیون پخش می شود.

 

- الکترومیوگرام : هنگامی که عضله در حال استراحت قرار دارد، یک سوزن الکتریکی کوچک را در عضله قرار می دهند و فعالیت الکتریکی آن را ثبت می کنند.

 

چه زمانی باید به نزد پزشک رفت؟

 

تمام مچ دردها نیاز به پزشک ندارند.

 

رگ به رگ شدن کم معمولا با سرد کردن، استراحت و دروهای ضد درد تسکین می یابد.

 

اما اگر درد و التهاب بیشتر از چند روز طول بکشد و بدتر شود، بهتر است نزد پزشک بروید.

 

تاخیر در درمان می تواند باعث کاهش دامنه حرکت و ناتوانی طولانی مدت مچ گردد.

                                 

درمان بدون جراحی درد مچ دست

درد مچ دست به دلایل گوناگونی رخ می‌دهد. مچ درد می‌تواند به علت آسیب ناگهانی ایجاد شود که منجر به رگ به رگ شدن و یا شکستگی مچ دست می گردد. اما فشارهای تکراری بر مچ، آرتروز و سندرم تونل کارپال نیز می تواند موجب مچ درد گردد.

 

درمان بدون جراحی درد مچ دست

 

در صورتی که مشکل به موقع تشخیص داده شود، روش های غیر جراحی می توانند به بهبود علائم ناشی از سندرم تونل کارپ کمک موثر نمایند. این روش های درمانی به شرح زیر هستند:

 

• مصرف دارو: در موارد خاص، مصرف داروهای مختلف می تواند باعث کاهش درد و التهاب ایجاد شده به واسطه سندروم تونل کارپال شود. در واقع، داروهای ضد التهاب غیر استروئید مثل آسپیرین، ایبو پروفن، و سایر داروهای مسکن مانند آن می توانند باعث کاهش علائم ایجاد شده در کوتاه مدت در نتیجه انجام فعالیت های شدید شوند. مصرف داروهای خوراکی دیورتیک (مثل قرص های ضد عفونی و تصفیه کننده آب) نیز می تواند باعث کاهش ورم بیمار شود.

 

• داروهای ضد التهاب غیر استروئید (NSAIDs): مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئید مثل ایبو پروفن (آدویل، مورتین، و موارد مانند آن) می تواند به کاهش و درمان درد مچ دست ناشی از سندروم تونل کارپال در کوتاه مدت کمک کند. به هر حال، درباره تاثیرگذاری این داروها بر بهبود سندروم تونل کارپال شواهد دقیقی در دست نیست.

 

• تزریق کورتیکو استروئیدها: پزشک ممکن است از تزریق به تونل کارپال با یک داروی کورتیکو استروئید همچون کورتیزون به منظور کاهش درد استفاده کند. در واقع کورتیکو استروئیدها می توانند با کاهش فشار بر عصب میانی باعث کاهش التهاب و ورم ایجاد شده در مچ دست شوند. به هر حال توجه داشته باشید که داروهای خوراکی کورتیکو استروئید در مقایسه با تزریق کورتیکو استروئید برای درمان سندروم تونل کارپ اثربخشی کمتری دارند.

 

• اسپلینت مچ دست: استفاده از اسپلینت مچ دست در زمان خواب می تواند به کاهش علائم شبانه مربوط به سوزش و بی حسی مچ دست کمک کند. در حقیقت اسپلینت شبانه یک انتخاب مناسب در زمانی است که زنان باردار به مشکل سندروم تونل کارپال مبتلا شوند.

 

• فیزیوتراپی: متخصص فیزیوتراپی می تواند از روش های درمانی خاص و تمرین های حرکتی برای درمان آسیب دیدگی های مچ دست و مشکلات مربوط به آن استفاده کند. در صورتی که شما نیاز به عمل جراحی داشته باشید، متخصص فیزیوتراپی می تواند به توان بخشی شما پس از عمل جراحی کمک موثر کند. علاوه بر این شما می توانید از بررسی های ارگونومیک انجام شده توسط متخصص فیزیوتراپی در ارتباط با فاکتورهایی که ممکن است در محل کار باعث آسیب دیدگی مچ دست شده باشد، بهره مند شوید.

 

• تمرین های حرکتی: تمرین های کششی و تقویتی می توانند برای افرادی بطور خاص مفید باشند که علائم مشکل آنها کاهش پیدا کرده باشد. این تمرین های حرکتی می بایست زیر نظر متخصص فیزیوتراپی آموزش دیده برای درمان آسیب های فیزیکی انجام شود یا برای این کار باید از نظرات یک متخصص کار درمانی که دارای آموزش و تجربه لازم برای ارزیابی آسیب های فیزیکی و کمک به افراد در ارائه اطلاعات مورد نیاز جهت بهبود وضعیت سلامتی و نحوه درست انجام فعالیت های بدنی است، استفاده شود.

 

• روش های درمانی جایگزین: طب سوزنی و درمان دستی نیز می تواند برای بعضی بیماران مفید باشد، اما اثربخشی این روش های درمانی هنوز به صورت علمی تایید نشده است. یک استثنا برای این روش های درمانی استفاده از یوگا است که نتایج بررسی ها نشان دهنده تاثیرگذاری این روش بر کاهش درد و بهبود وضعیت عضلات بیماران مبتلا به سندروم تونل کارپال است.

 

اگر استخوان شما در محل مچ دست شکسته باشد، لازم است که تکه های استخوان در موقعیت مناسب قرار گیرند تا به این ترتیب امکان بهبود بیمار فراهم شود. استفاده از قالب و اسپلینت می تواند به نگه داشتن تکه های استخوان در کنار یکدیگر تا زمان بهبود کامل شکستگی کمک موثر نماید.

 

اگر مچ دست شما پیچ خورده یا دچار کشیدگی تاندون دست شده است، با استفاده از اسپلینت می توان از تاندون یا رباط آسیب دیده تا زمان بهبود آن حفاظت کرد. اپلینت ها می تواند بطور خاص در مواردی مفید باشند که آسیب دیدگی به خاطر انجام حرکت های تکراری ایجاد شده باشد.

 

اگر سندروم تونل کارپال به خاطر آرتروز التهابی همچون ابتلا به آرتریت روماتوئید ایجاد شده باشد، آنگاه درمان آرتروز می تواند باعث کاهش علائم سندروم تونل کارپال شود، اما این شرایط نیز دارای تاییدیه رسمی از مراجع حرفه ای نیست.

                                 

ورزش برای درمان درد مچ دست

همه‌ی افرادی که در کار یا حرفه‌ی خود زیاد از دستان خود استفاده می‌کنند، حتماً زمانی به درد مچ دست دچار شده‌اند. بسیاری از فعالیت‌های روزانه نیز می‌توانند موجب درد مچ دست شوند، از جمله برداشتن اشیاء به روش غیر صحیح، تایپ کردن و انجام حرکات سریع و ناگهانی. برخی از ورزش‌های خاص که در آن به مچ دست فشار وارد می‌شود نیز موجب آسیب‌های مچ دست می‌شوند، مانند پینگ‌پنگ و تنیس. اما ممکن است شما خیلی هم فعال نباشید اما با این حال دچار درد مچ دست شوید. قرار داشتن مچ دست در یک حالت نامناسب برای مدت زمان طولانی یکی از علل شایع درد مچ دست است و به همین خاطر امروزه صندلی‌ها و میزهای ارگونومیک (طراحی مناسب با حالت بدن) امروزه بسیار محبوب هستند. مهمترین مسئله در درمان درد مچ دست، تشخیص صحیح علت آن است. به همین دلیل است که لازم است که به دقت علت درد مچ دست را جویا شوید.

 

تمرین برای درد مچ دست

 

قبل از انجام هرگونه ورزش با متخصص فیزیوتراپی و ورزش درمانی مشورت کنید و بدون تجویز متخصص به انجام ورزش‌ها مبادرت نورزید.

 

خم کردن مچ دست برای کشش دادن آن

 

ساعد خود را روی یک میز یا نیمکت قرار دهید طوری که مچ دست و انگشتان روی لبه میز قرار داشته باشند. مچ دست خود را به سمت جلو و عقب خم کنید تا زمانی که احساس کنید مچ دستتان بدون احساس درد به مقدار کمی تا متوسط کشیده شده است . این حرکت را ۱۰ بار تکرار کنید.

 

چرخش ساعد

 

آرنج خود را در کنار بدن نگه دارید و آن را تا زاویه ۹۰ درجه خم کنید. تا جایی که می‌شود و دردی احساس نکنید، کف دست خود را به سمت بالا و پایین بچرخانید. این حرکت را ۱۰ بار تکرار کنید.

 

خم کردن مچ دست به صورت جانبی

 

ساعد خود را روی یک میز یا نیمکت قرار دهید طوری که مچ دست و انگشتان روی لبه میز قرار داشته باشند. مچ دست خود را به اطراف، به سمت چپ و راست خم کنید تا زمانی که احساس کنید مچ دستتان بدون احساس درد به مقدار کمی تا متوسط کشیده شده است. این حرکت را ۱۰ بار تکرار کنید

.

                                 

درمان دیسک کمر و دیسک گردن با نوار عصب و عضله

1.   با پیشرفت تکنولوژی اطلاعات حاصل از بدن بیشتر شده است. گاهی این اطلاعات گمراه کننده است. مثلا اکثر افراد طبیعی در عکس ام آر آی بیرون زدگی یا پارگی دیسک دارند ولی این بیرون زدگی هیچ مشکلی برای بیمار ایجاد نمی کند. در بیمار مبتلا به دیسک کمر هم ممکن است چند دیسک بیرون زده باشد اما کاملا مشخص نیست که کدام دیسک علائم را ایجاد کرده است. با نوار عصب و عضله،  عصب درگیر مشخص می شود و محل ضایعه تعیین می گردد.

2.     گاهی یک دیسک برای بیمار کمردرد ایجاد می کند اما بیمار کاملا بهبود می یابد اما پس از مدتی دوباره بیمار دچار درد می گردد. تعیین این مسئله که آیا این درگیری عصبی جدید است یا قدیمی با نوار عصب و عضله انجام می شود.

3.     گاهی بیمار تحت عمل جراحی قرار می گیرد اما بعد از مدتی درد بیمار بهبود نمی یابد یا بدتر می شود، تعیین اینکه آیا دیسک جدید عامل این مشکل است یا چسبندگی عامل مشکل است یا در حین جراحی به اعصاب اسیب وارد شده با نوار عصب همراه با ام آر آی با تزریق انجام می  شود

4.     در بیماریهائی مثل دیابت التهاب عصبی بوجود می آید که علائم شبیه به دیسک ایجاد می کند. جراحی دیسک در این حالت نه تنها اثر ندارد بلکه بیماری را بدتر می کند. بررسی نوارعصب به افتراق این حالات کمک می کند

5.     گاهی عصب در محلی غیر از کمر گیر افتادگی پیدا می کند مثلا عصب سیاتیک در لگن گیرمی افتد اما به کمر نیز تیر می کشد، نوار عصب و عضله به تعیین محل گیر افتادن عصب کمک می کند.

6.     گاهی درگیری عصب خود را بصورت درد مبهم در نقطه ای دیگر نشان می دهد مثلا فشار بر دیسک خود را بصورت درد پاشنه، یا درد پشت ران یا حتی زانو نشان می دهد که نوار عصب می تواند به تشخیص کمک کند

7.     نوارعصب علاوه بر محل درگیری عصب، شدت آسیب را نشان می دهد و در تصمیم گیری پزشک در اینکه بیمار را جراحی کند یا می تواند با درمانهای غیر جراحی به درمان ادامه دهد کمک می کند.

 

                                 

گودی کمر , درمان و حرکات اصلاحی

درمان کمر گود برای افراد مختلف متفاوت است و نمی‌توان درمان گودی کمر یکسانی رابرای همگان تجویز کرد اما با شناخت علت گودی کمر و درجه ضعف عضلانی که باعث ناهنجاری در قامت شده‌اند، می‌توان درمان مناسبی را برای گودی کمر انجام داد.
علایم گودی کمر تمام بیماران با یکدیگر یکسان نیست، با این وجود، برجستگی بیش از حد باسن مشخصه بالینی اصلی گودی کمر است. در صورت همراه بودن قوس کمر با نقص‌های دیگری چون دیستروفی عضلانی، دیسپلازی پیشرونده مفصل ران (هیپ) یا اختلال‌های عصبی ـ عضلانی علائم متفاوتی بروز می‌یابد. مبتلایان به قوس کمر معمولاً کمر درد و پشت بدن، درد پایین پا و تغییر عادت‌های روده و مثانه را تجربه نمی‌کنند اما در ابتلا به گودی کمرشدید اگر با این علائم رورو شدید باید بی‌درنگ به پزشک مراجعه شود.

علائم گودی کمر به علائم دیگر عارضه‌ها یا بدشکلی‌های ستون فقرات شباهت دارد، به علاوه گاهی بروز این علائم پی‌آمد عفونت و صدمه دیدن است؛ بنابراین مراجعه به پزشک جهت تشخیص صحیح عارضه ضروری است.

عضلات همسترینگ و باسن باید تقویت گردند. شما می‌توانید این کار را به‌صورت هم‌زمان با انجام حرکت ددلیفت تک پا انجام دهید. همچنین در این تمرین عضلات شکم نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند، چراکه هنگام ایستادن باید تعادل شما توسط آن‌ها حفظ گردد. روی پای راست خود بایستید و پای دیگر را به سمت عقب بلند نمایید. دست چپ خود را بر روی باسن قرار داده و درحالی‌که از کمر خم می‌شوید سعی کنید با دست راست زمین را لمس نمایید. اجازه دهید پای چپ در پشت شما تحت کشش قرار بگیرد. با نوک انگشتان خود زمین را لمس کرده و به کمک لگن و باسن خود دوباره در حالت ایستاده قرار بگیرید. این ورزش برای گودی کمر می‌تواند مناسب باشد.

 

                                 

علل و عوارض پای ضربدری

اگر زانوها در هنگام راه رفتن به هم نزدیک شده و به هم بچسبند به آن پا ضربدری یا ژنووالگوم می‌گوییم. عارضه زانو ضربدری بین سنین ۵-۶ سالگی در کودکان اغلب اتفاق می افتد. که تا قبل از سن مدرسه خود به خود رفع خواهد شد. پای ضربدری از جمله اختلالات مربوط به زانو می باشد که در آن استخوانهای ران و ساق پا در یک امتداد نیستند و انتهای ساق پا نسبت به زانو بیرون قرار گرفته است . این مشکل بعد از 10 سالگی نیاز به درمان دارد .

عوارض پای ضربدری

در عارضه فاصله بین دو قوزک بین ۵-۷ سانتیمتر می شود و قسمت داخلی پاشنه کفش ساییده می شود. از عوارض ثانویه این عارضه می توان به صافی کف پا، و انگشت شست کج اشاره کرد.

بدلیل اینکه استخوانها در امتداد هم نیستند فشار وارد شده بر روی مفصل زانو به صورت یکنواخت پخش نمی شود . به همین دلیل فشار بر قسمتی از زانو بیشتر خواد بود. همین امر سبب می شود با گذشت زمان مفصل زانو دچار آسیب شود. به همین دلیل توصیه می شود در صورت وجود این مشکل و ناهنجاری آنرا درمان کرد. درمان این مشکل از طریق جراحی صورت می گیرد.

علل و عوامل پای ضربدری

در پیدایش پا پرانتزی و پا ضربدری دو عامل نقش دارند: یکی ژنتیک و دیگری نرمی استخوان.

پزشکان در مواجهه با کودکان دارای این بیماری، ابتدا به واسطه عکس از مچ دست و آزمایش ویتامین D ، درصد ابتلا به نرمی استخوان را می سنجند.

اگر آزمایش‌ها نشان از نرمی استخوان داشت، برای درمان به دارو نیاز داریم که طبق دستور پزشک متخصص ارتوپد اطفال، مصرف دارو به میزان سه تا شش ماه الزامی است.

اما اگر نرمی استخوان نباشد، عامل این بیماری مسلما ارثی و ژنتیکی است.

اگر دلیل این بیماری ژنتیکی باشد امکان دارد تا سن ۳ تا ۴ سالگی خود به خود از بین برود. اما اگر تا این سن از بین نرفت، بر حسب میزان زاویه پای پرانتزی یا زانوی ضربدری لازم است به مدت حداقل شش ماه تا یک سال از کفش بریس استفاده شود.

مدل نشستن و راه رفتن کودکان در پیدایش یا تغییر حالت زانو بی تاثیر است. نوع نشستن کودک حتی در مرحله درمان نیز هیچ تأثیری بر روند بهبودی ندارد.

 

                                 

علل و تشخیص پای ضربدری

وقتی به حالت طبیعی و با زانوهای کاملا صاف ایستاده ایم، باید دو زانو و دو قوزک در کنار یکدیگر قرار گیرند اما همیشه این اتفاق نمی افتد و به دلایل مختلف فاصله دو زانو یا دو قوزک از هم زیاد می شود که به آن زانو ضربدری می گویند.

علل پای ضربدری

پای پرانتزی در سن ۳ سالگی به بعد ممکن است به پای ضربدری تبدیل شود. اگر زمینه ژنتیکی برای تشدید آن وجود نداشته باشد، این حالت طبیعی قلمداد می شود و تا سن ۵ تا ۶ سالگی ادامه می یابد.

زانو ضربدری نیز می تواند ناشی از نرمی استخوان باشد ولی با توجه به اینکه اکثر کودکان در سن ۴-۳ سالگی و بعد از آن در معرض هوای آفتابی قرار می گیرند به ندرت ممکن است کمبود ویتامین D رخ دهد و بیماری های استخوانی مثل پا ضربدری بیشتر به دلیل بیماری های کلیوی است. مورد شایع دیگری که باعث افزایش زاویه ضربدری دو پا می شود، صافی کف پا هاست.

تشخیص پای ضربدری

برای درمان زانو ضربدری باید به پشت بخوابد و دو پایش را کنار هم قرار دهد. در این حالت زانو ها به هم می چسبند و قوزک های داخلی از یکدیگر دور می شوند. اندازه گیری فاصله ی قوزک ها درجه تغییر شکل را مشخص می کنند.

درجه 1: فاصله میان دو قوزک داخلی از 2.5 سانتیمتر کمتر است.

درجه 2: فاصله میان دو قوزک داخلی بین 2.5 تا 5 سانتیمتر است.

درجه 3: فاصله میان دو قوزک داخلی بین 5 تا 7.5 سانتیمتر است.

درجه 4: فاصله میان دو قوزک داخلی بیشتر از 7.5 سانتیمتر است.

 

                                 

رفع گودی کمر با ورزش مناسب

گودی کمر در اصطلاح پزشکی به خم طبیعی در ناحیه پایینی کمر اطلاق می شود. با اینکه این خم (گودی) کاملا طبیعی است ولی وجود بیش از حد آن یکی از شایعترین علل کمر درد و جلو افتادگی شکم در میان افرادی است که زمان زیادی را در روز بر روی صندلی می نشینند. شایعترین علت گودی کمر ضعف عضلات شکمی می باشد.

افراد مبتلا به قوس کمر اغلب دارای گودی آشکار در ناحیه کمر خود هستند. هنگامی که به این افراد از پهلو نگاه می شود، کمر آنها شکل حرف سی (C) را دارد. علاوه بر این، افراد دچار گودی کمر دارای ظاهری می باشند که به نظر می رسد شکم و باسن آنها به یکدیگر چسبیده است.

پزشکان در خصوص مفید بودن درمان‌های مبتنی بر دستکاری مهره‌ها و ورزش برای گودی کمر برای درمان لوردوز اتفاق نظر ندارند. اگر علائم گودی کمر با چنین درمان‌هایی کاهش یابد، هر چند گودی کمر همچنان بیش از حد طبیعی باقی بماند، درمان با ورزش برای درمان گودی کمر صرفاً بر مبنای داده‌های غیر قابل مشاهده موفقیت‌آمیز دانسته می‌شود. میزان ناهنجاری گودی کمر لزوماً متناسب با شدت علائم نیست.

ساده ترین راه برای کنترل کردن و درمان گودی کمر، دراز کشیدن به پشت بر روی یک سطح سخت است. در این حالت شما باید بتوانید انگشتان دست خود را در زیر کمر فرو کنید و پس از وارد کردن انگشتان، فضای زیر کمر تقریباً بطور کامل پر شود. در صورتی که فرد دچار گودی کمر باشد، پس از فرو کردن انگشتان دست در زیر ناحیه کمر، بین دست و کمر فضای اضافی وجود خواهد داشت.

 

                                 

آرتروز لگن و علائم آن

لگن یکی از بزرگترین مفصل ها دربدن است. این مفصل یک مفصل حفره داراست. مفصل حفره دار برروی استخوان پلویس قراردارد و ناحیه توپکی شکل وگرد برروی مرکزاستخوان ران جاییکه بالاترین ناحیه استخوان ران است قرارگرفته است. اطراف این دواستخوان که درهم قفل شده اند بوسیله غضروف های نرم ولغزنده پوشانده شده است وباعث نرم شدن مفصل میشود وبه حرکت استخوان ها کمک میکند.سطح مفصل بوسیله نوارهای باریکی به نام سینویم پوشانده شده است. درمفصل های سالم نوارسینویم مقداری مواد برای لغزنده شدن غضروف ها تولید میکند وبه حرکت مفصل کمک میکند.

 

علائم آرتروز مفصل لگن و ران

 

شایع ترین نشانه بیماری آرتروز لگن درد دور مفصل لگن است. معمولا درد لگن به صورت  تدریجی بوجود می آید و با گذشت زمان وخامت پیدا می کند، اگر چه ظاهر شدن لگن درد به صورت ناگهانی نیز ممکن است به وجود بیاید. درد و سفتی در طول صبح یا پس از نشستن یا استراحت کردن برای مدتی تشدید پیدا می کند. با گذشت زمان عوامل دردناک بیشتر ظاهر می شود و حتی در طول شب و در حین استراحت نیز بوجود می آید. علائم دیگر آرتروز لگن عبارتند از:

 

–        احساس درد در کشاله ران یا ران که تا باسن یا زانو گسترش پیدا می کند.

–        دردی که در هنگام انجام فعالیت سنگین ظاهر می شود.

–        سفتی مفصل لگن که راه رفتن یا خم شدن را دشوار می کند.

–        قفل کردن مفصل و صدای سایش (کریپتوس) در طول حرکت به دلیل شل شدن بخش های غضروف  و اختلال ایجاد کردن بافت دیگر در حرکت روان لگن

–        کاهش دامنه حرکتی لگن که بر توانایی راه رفتن تاثیر می گذارد و باعث لنگی می شود

–        صدا یا احساس سایش استخوان ها روی یکدیگر

–        ناتوانی در حرکت دادن لگن برای انجام فعالیت های روزمره

                                 

علل ابتلا به آرتروز لگن و ران

استئو آرتریت یا آرتروز (OA) یک نوع شرایط التهابی دردناک است که می تواند بر وضعیت مفاصل بدن تاثیر گذارد. این شرایط باعث ایجاد تغییر در وضعیت غضروف های قرار گرفته در سطح مفاصل می شود که بطور طبیعی این غضروف ها نقش جذب کننده شوک برای مفصل را دارند و حرکت آزادانه مفصل را امکان پذیر می کنند. هنگامی که یک نفر به آرتروز مبتلا می شود، غضروف های مفاصل وی نازک شده و سطح آنها خشک می شود. به این ترتیب استخوان زیر غضروف ضخیم تر شده و می تواند خارج از محل مناسب آن رشد کند. در این حالت مایع اضافی می تواند باعث ورم کردن مفصل شده و کپسول و رباط ها ضخیم شده و کشیده می شوند.در اکثر موارد تغییرات ایجاد شده به خاطر آرتروز لگن به نسبت خفیف و اندک است، هر چند گاهی اوقات، این تغییرات شدید هم می تواند باشد. در مواردی که مشکل بسیار شدید باشد، آرتروز می تواند باعث تغییر شکل مفصل در محل آسیب دیدگی شود.

 

دلایل ابتلا به آرتروز مفصل لگن و ران

 

    سن: افزایش سن یکی از مهم‌ترین و قوی‌ترین عوامل مؤثر بر آرتروز مفصل لگن و ران است. این بیماری در افراد زیر چهل سال به‌ندرت اتفاق می‌افتد، اما حداقل هشتاد درصد افراد بالای پنجاه‌وپنج سال باید برای اطمینان از وجود یا عدم وجود این اختلال، عکس برداری به‌ وسیله اشعه ایکس را انجام دهند. با این‌ حال همه افرادی که در عکس آن‌ها آرتروز مشاهده شده است، درد مفصل یا مشکلات مفصلی دیگری ندارند.

    جنسیت: به دلایل نامعلوم خانم‌ها بین دو تا سه برابر بیشتر از آقایان به آرتروز مفصل لگن و ران مبتلا می‌شوند.

    چاقی: در افراد چاق احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران بیشتر است. کاهش وزن از خطرات و احتمال ابتلا به بیماری می‌کاهد.

    شغل: آرتروز زانو در افراد دارای مشاغلی که نیاز به چمباتمه زدن یا زانو زدن‌های مداوم دارند، بیشتر اتفاق می‌افتد؛ مثل پنبه‌زن‌ها، کارگران اسکله، کارگران کشتی‌سازی و نجارانآرتروز مفصل لگن و ران در کارگران مزرعه، کارگران ساختمانی و افرادی که شغلشان نیاز به بلند کردن اجسام سنگین دارد بیشتر اتفاق می‌افتد، همچنین افرادی که زیاد می‌ایستند یا زیاد راه می‌روند ریسک بالایی برای ابتلا به این بیماری درند.

    ورزش: احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران برای افرادی که ورزش‌های خاص نظیر کشتی، بوکس، بیس‌بال، دوچرخه‌ سواری، پاراشوتینگ، ژیمناستیک، رقص باله، فوتبال و فوتبال آمریکایی انجام می‌دهند، بیشتر است در مقابل در افرادی که می‌دوند افزایش احتمال ابتلا به بیماری آرتروز مفصل لگن و ران دیده نشده است.