علل ایجاد کلاب فوت (پا چنبری)

عارضه پاچنبری (کلاب فوت) یک بدشکلی است که در آن پای نوزاد به داخل می‌چرخد و اغلب چنان شدید است که کف پاها به داخل یا حتی رو به بالا می‌چرخد. تقریباً از هر 1000 نوزاد متولد شده یکی به عارضه پا چنبری دچار است، که به همین دلیل این عارضه یکی از شایع‌ترین بدشکلی‌ها مادرزادی پا محسوب می‌شود. پا چنبری (کلاب فوت) در طول دوره نوزادی ایجاد درد نمی‌کند. البته، اگر این عارضه درمان نشود، پا همان‌طور بدشکل باقی خواهد ماند، و نوزاد قادر نخواهد بود که به شکل طبیعی راه برود. اما، با درمان مناسب، اکثر کودکان مبتلا به این عارضه می‌توانند بدون آنکه آثار چندانی از تغییر شکل در پایشان باقی بماند، فعالیت‌های جسمانی بسیار متنوعی را انجام دهند.

 

علت ایجاد پا چنبری

 

پا چنبری در بعضی موارد صرفاً نتیجه قرار گرفتن جنین در حالتی نامناسب در رحم مادر (پا چنبری وضعیتی) است. اما پا چنبری غالباً پی‌آمد ترکیبی از عامل‌های ژنتیکی و محیطی است که کاملاً شناخته شده نیستند. ابتلا یکی از اعضاء خانواده به این عارضه احتمال پا چنبری شدن نوزادان دیگر را افزایش می‌دهد. همچنین اگر یکی از فرزندان خانواده با این عارضه متولد شد، احتمال این که فرزند بعدی نیز دچار این نقص مادرزادی باشد به نحو قابل توجهی افزایش می‌یابد.

 

به علت ارتباط کلاب فوت مادرزادی با عارضه‌هایی مانند اسپینا بیفیدا (مهره شکاف)، بروز این نقص گاهی بیانگر وجود مشکلات جسمی جدی‌تر است. به همین دلیل نوزاد باید به محض تشخیص پا چنبری کاملاً معاینه شود و آزمایش‌های لازم انجام شود. پا چنبری گاهی نتیجه وجود مشکلاتی مانند آسیب مغزی یا سکته مغزی است که سیستم‌های استخوانی، عصبی و عضلانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

 

                                 

 

علائم و انواع پا چنبری یا کلاب فوت

چنبری یا کلاب فوت یک بدشکلی مادرزادی و عارضه‌ای است که پای نوزاد به علت آن رو به داخل و پایین می‌چرخد. پا چنبری یا کلاب فوت (تالیپس اکوئینوواروس) اصطلاحی کلی است که برای توصیف حالت‌های غیرعادی گوناگون پا به کار می‌رود. در این عارضه احتمال بروز هر یک از ویژگی‌های زیر در گستره‌ای از شدت ملایم تا شدید وجود دارد:

 

·         پا (به ویژه پاشنه) معمولاً کوچک‌تر از اندازه طبیعی است.

·         پا متمایل به سمت پایین است.

·         ممکن است جلوی پا به سمت پای دیگر چرخیده باشد.

·         ممکن است پا به سمت داخل چرخیده باشد و در موارد حاد نیز کف پا رو به بالا باشد.

 

اکثر موارد پا چنبری مادرزادی هستند و احتمال بروز آن در یک یا هر دو پا وجود دارد. حدودا در نیمی از موارد ابتلا به کلاب فوت، بیماری هر دو پای نوزاد را درگیر کرده است.

 

انواع پا چنبری

 

اغلب عارضه پاچنبری (کلاب فوت) به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود:

 

•    پاچنبری منفرد (ناشناخته): شایع‌ترین نوع این بدشکلی است و در کودکانی بروز می‌کند که مشکل پزشکی دیگری ندارند.

 

•    پاچنبری غیرمنفرد: به همراه انواع مختلفی از بیماری‌ها یا اختلالات عصبی-عضلانی، مانند آرتروگریپوز و اسپینا بیفیدا (مهره شکاف دار) رخ می‌دهد. معمولاً اگر پاچنبری با یک عارضه عصبی عضلانی مرتبط باشد نسبت به درمان مقاوم‌تر بوده و نیازمند دوره طولانی‌تری از درمان‌های غیرجراحی، یا حتی انجام چند مورد جراحی، خواهد بود.

 

عارضه پا چنبری، با هر شدتی یا از هر نوعی که باشد، بدون درمان بهبود نمی‌یابد. اگر عارضه پاچنبری کودکی درمان نشده باشد به جای راه رفتن روی کف پا بر روی کناره مچ پاها راه خواهد رفت، کال‌های (زوائد استخوانی) دردناکی در مچ پاهای او به وجود خواهد آمد، قادر به پوشیدن کفش نخواهد بود و به صورت مادام‌العمر دچار درد مچ پا شده و در اغلب موارد دامنه فعالیت‌هایش به شدت محدود می‌شود. پزشک معالج می‌بایست به والدین آن دسته از نوزادان مبتلا به پاچنبری که مشکل پزشکی قابل توجه دیگری ندارد اطمینان دهد که با انجام اقدامات درمانی مناسب پاهای فرزندشان درمان خواهد شد، به طوری که بتواند زندگی پویا و نرمالی داشته باشد.

 

                                 

تشخیص کلاب فوت (پا چنبری)

پاچنبری یا کلاب فوت به عارضه ای گفته می شود که اسکلت و عضلات پا را در ناحیه ی ساق و مچ درگیر می کند و طی آن پا به سمت داخل و پایین چرخیده و امکان حرکت را سلب می کند.پاچنبری

 

تشخیص پا چنبری

 

پا چنبری معمولاً در همان بدو تولد تشخیص داده می‌شود، اگرچه در دوران بارداری بین هفته‌های هجدهم تا بیست ویکم نیز می‌توان این عارضه را برای نخستین بار در سونوگرافی‌های معمول مشاهده کرد.

 

هر چند بیماری کلاب فوت را نمی‌توان پیش از تولد درمان کرد، اما  تعیین وجود این مشکل در دوران بارداری این فرصت را برای والدین فراهم می‌کند تا پیرامون آن به تفصیل با پزشک صحبت کنند و انتظارات خود پس از تولد نوزاد را به شیوه‌ای منطقی روشن سازند. آزمایش‌های بیشتری در دوران بارداری برای بررسی ابتلا به عارضه‌هایی مانند اسپینا بیفیدا (مهره شکاف) انجام می‌شود.

 

گاهی اوقات پا چنبری در سونوگرافی‌های دوران بارداری تشخیص داده می‌شود، اما تشخیص آن پس از تولد بر مبنای ظاهر و دامنه حرکتی پا و کف پا متداول‌تر است. در بعضی موارد، به ویژه هنگامی که پا چنبری نتیجه قرار گرفتن جنین در رحم به شیوه‌ای نامناسب (پا چنبری وضعیتی) است، پا منعطف است و می‌توان آن را پس از تولد نوزاد به حالت طبیعی یا نسبتاً طبیعی برگرداند. در باقی موارد، پا سفت‌تر یا سخت‌تر است و عضله‌های پشت ساق پا بسیار محکم هستند.

 

پرتونگاری (عکسبرداری با اشعه ایکس) کمکی به تأیید تشخیص پا چنبری نمی‌کند؛ چون بعضی از استخوان‌ها مچ و کف پا کاملاً سخت و استخوانی (پر شده با مواد استخوانی) نمی‌شوند و به خوبی در تصاویر پرتونگاری مشخص نمی‌شوند.

                                 

درمان پا چنبری با کشش و گچ گیری و کفش مناسب

از آنجایی که استخوان‌ها و مفصل‌های نوزاد تازه متولد شده بسیار منعطف است، درمان کلاب فوت معمولاً یک یا دو هفته پس از تولد شروع می‌شود. با هدف بهبود بخشیدن ظاهر و عملکرد پای کودک پیش از راه افتادن وی و با امید پیشگیری از عوارض و ناتوانی‌های درازمدت درمان کلاب فوت انجام می‌شود.

 

 

کشش و گچ گیری

 

این شایع‌ترین درمان برای پاچنبری است. پزشک:

 

1.      پا را در موقعیت صحیح قرار می‌دهد و سپس آن را گچ گیری می‌کند تا ثابت نگه دارد.

2.      در چند ماه اول یک یا چند بار در هفته پا را در موقعیت مناسب قرار می‌دهد و گچ گیری مجدد می‌کند.

3.      یک جراحی جزئی برای کشش تاندون آشیل انجام می‌دهد.

 

پس از شکل‌گیری حالت صحیح پا نوزاد، والدین باید با انجام یک یا چند مورد زیر آن وضعیت را  حفظ کنند:

 

1.      تمرینات کششی را با کودک انجام دهند.

2.      اطمینان حاصل کنند که کودک تا زمانی که لازم است کفش و بریس مخصوص را بپوشد که زمان موردنیاز معمولاً به مدت سه ماه به‌صورت شبانه‌روزی و سپس فقط شب‌ها به مدت سه سال است.

 

برای اینکه این روش موفقیت‌آمیز باشد، والدین باید بر اساس دستورالعمل‌های پزشک عمل کنند تا پا به موقعیت اصلی خود بازگردد. دلیل اصلی این‌که گاهی اوقات این روش مؤثر نیست این است که بریس و کفش طبی به‌طور مداوم مورداستفاده قرار نمی‌گیرند. در مدتی که نوزاد پاهایش در گچ است، والدین باید تغییرات رنگ یا درجه حرارت پوست را کنترل کنند، زیرا هر تغییری می‌تواند به معنی تنگی بیش‌ازحد گچ باشد.

 

 

کفش مناسب

 

بعدازاینکه فیزیوتراپ یا پزشک تشخیص دهند که پا به‌طور کامل اصلاح‌شده است، کفش طبی مناسب را تجویز می‌کند. کفش پای کودک را به بیرون و در موقعیت صحیح نگه می‌دارد. درمانگر مقدار چرخش بیرونی را که در آن پاها در کفش نگه‌داشته می‌شوند را تعیین می‌کند.

                                 

درمان پا چنبری با حرکات اصلاحی و جراحی

در درمان پا چنبری از طب فیزیکی برای کشش ساختارهای پا، شامل تاندون‌ها، رباط‌ها و عضله‌ها، به منظور تنظیم پا و نگه داشتن آن در حالت مناسب بهره گرفته می‌شود. طب فیزیکی در صورت لزوم پس از عمل جراحی آغاز می‌شود تا از حفظ حالت اصلاح شده اطمینان حاصل شود. بستن بریس نیز در بهبودی پا چنبری اصلاح شده نقشی حیاتی دارد.

حرکات اصلاحی

 

در ادامه چند نمونه از حرکات اصلاحی کلاب فوت ذکر شده است. توجه داشته باشید این حرکات اصلاحی را تنها با صلاحدید پزشک انجام دهید.

 

دورسی فلکشن مچ پا (حرکت به سمت پشت یا بالا)

 

1.      کودک را به پشت بخوابانید.

2.      یک دست را روی زانوی خمیده کودک قرار دهید، پای وی را با کف دست دیگر بگیرید و انگشت اشاره را روی پاشنه بگذارید. سپس به آهستگی مچ پا را رو به بالا خم کنید و آن را به سمت پایین بکشید.

3.      پاشنه را پایین بکشید و مچ پا را تا حد ممکن خم کنید.

 

چرخاندن مچ پا به سمت داخل و خارج

 

1.      کودک را به پشت بخوابانید.

2.      پا را با قرار دادن یک دست دقیقاً در بالای مچ ثابت نگه دارید.

3.      با دست دیگر پا را از پایین انگشت شست بگیرید و آن را به سمت داخل بچرخانید. و سپس پا را به سمت خارج بکشید.

 

درمان جراحی

 

در مواردی که بیمار با گچ گیری با آتل گذاری پاسخ نداده و بدشکلی بهبود نیابد. انجام عمل جراحی برای اصلاح بدشکلی ناشی از پا چنبری اجتناب‌ناپذیر است. بهترین زمان برای انجام عمل جراحی حدود ۶ ماهگی است. البته در کودکان مختلف و همچنین جراحان مختلف ممکن است سنین دیگری را برای جراحی ترجیح دهند.

                                 

علت درد مچ پا

هنگامی که در رباط های شما (بافت هایی که استخوان ها را متصل می کنند) مشکل عصبی رخ می دهد، درد مچ پا ایجاد می‌شود. اکثر انقباضات مچ پا در لبه های جانبی رخ می دهد که گاه ممکن است در هنگام رانندگی هم برای شما اتفاق افتاده و باعث شود که درد زیادی در ناحیه مچ پا ایجاد شود.

 

علل درد مچ

 

علل درد مچ پا به شرح زیر هستند:

 

·         تاندونیت آشیل

·         پارگی تاندون آشیل

·         پارگی تاندون مچ پا

·         شکستگی کنده شده

·         زائده های استخوانی

·         شکستگی استخوان قوزک پا

·         بورسیت

·         نقرس

·         استئو آرتریت

·         نقرس کاذب

·         آرتروز غیر فعال

·         آرتریت روماتوئید

·         آرتروز عفونی

·         پیچ خوردن قوزک

·         پیچ خوردن و دررفتگی مچ پا

·         شکستگی ناشی از فشار

        سندرم تونل تارسال ، سندرم تونل تارسال یک عارضه‌ی دردناک است که کف پا را درگیر کرده و علت ایجاد آن، فشار بر روی عصب تیبیال خلفی است که از درون تونل تارسال می‌گذرد. تونل تارسال در زیر قسمت استخوانی مچ پا قرار گرفته و علائم سندروم تونل مچ پا درد و سوزش در کف پا و تیر کشیدن و سوزن سوزن شدن تا قوس پا می‌ باشد. داروهای ضدالتهاب و تزریق آستروئید معمولاً برای درمان سندروم تونل تارسال مچ پا تجویز می‌شوند. وسایل طبی مانند ارتز، بریس و اسپلینت نیز به همراه روش‌های درمانی فیزیوتراپی برای کاهش التهاب و برداشتن فشار از روی عصب مورد استفاده قرار می‌گیرند.

                                 

علائم درد مچ پا

مچ پا شبکه‌ای پیچیده از استخوان‌ها، رباط‌ها، تاندون‌ها و ماهیچه‌ها است که برای تحمل وزن بدن به‌اندازه کافی قوی است و شما را قادر به حرکت می‌کند اما مستعد آسیب و درد نیز هست. درد مچ پا به هرگونه درد یا ناراحتی در مچ پا اشاره دارد. این درد می‌تواند ناشی از آسیب، مانند پیچ خوردن مچ پا یا یک بیماری پزشکی مانند آرتروز باشد.

ممکن است درد در داخل یا خارج از مچ پا یا در امتداد تاندون آشیل، جایی که عضلات پا به استخوان پاشنه متصل می‌شود، احساس شود. اگرچه درد مچ پا معمولاً به‌خوبی به درمان‌های خانگی پاسخ می‌دهد، اما ممکن است زمان‌بر باشد. در صورت وجود درد شدید مفصل مچ پا، به‌ویژه اگر به علت صدمه باشد، حتماً به متخصص فیزیوتراپ مراجعه کنید.

علائم و نشانه‌ها

 

·         تورم مچ پا

·         بی‌حسی یا گزگز

·         بی‌ثباتی

·         درد سوزشی

·         عدم توانایی تحمل وزن در مچ پای آسیب دیده

·         سفتی

·         ضعف

 

مشکلاتی که در مناطق نزدیک به مچ پا بروز می‌کند، عبارتند از:

 

·         انسداد عروق خونی در ساق پا

·         درد یا آسیب پاشنه پا

·         آسیب عصبی (مانند سندرم تونل تارسال یا سیاتیک)

                                 

درد مچ پا و تشخیص آن

حتی یک آسیب دیدگی مچ پای به نسبت ساده می‌تواند برای فرد (حداقل در ابتدا) بسیار دردناک باشد. در این حالت معمولاً استفاده از درمان های خانگی می تواند در بهبود ناراحتی ایجاد شده و درمان ورم مچ پا مفید و سودمند باشد.

 

 

در صورت مشاهده علائم زیر بلافاصله به مرکز فوریت های پزشکی مراجعه کنید:

 

·         ایجاد درد یا ورم مچ پا

·         مشاهده یک جراحت باز یا آسیب شدید

·         مشاهده علائم عفونت همچون قرمز شدن، گرم شدن و ناراحتی در عضو آسیب دیده یا تب بالای 100 درجه فارنهایت (37.8 درجه سانتی گراد)

·         عدم توانایی تحمل هر گونه وزن بر روی پا

 

در موارد زیر جهت ملاقات با پزشک برنامه ریزی لازم را انجام دهید:

 

1.      ایجاد ورم دائم که پس از دو تا پنج روز به درمان های خانگی واکنش مناسب نشان نمی دهد.

2.      ایجاد درد مداوم که با گذشت چند هفته بهبودی در وضعیت آن مشاهده نمی شود.

 

تشخیص

 

چنانچه دچار درد مچ پا هستید، باید بلافاصله به منظور تشخیص درست و درمان کامل، به پزشک مراجعه کنید. پزشک یک سری آزمایش های فیزیکی بر روی مچ پایتان انجام می دهد و در مورد فعالیت های شما و سوابق پزشکی شما سوالاتی خواهد پرسید. سپس علایم بیماری را بررسی می کند. تمامی علایمی که به آن دچار هستید را به طور کامل برای پزشک بازگو کنید در غیر این صورت پزشک قادر به تشخیص صحیح بیماریتان نخواهد بود. آزمون های تشخیصی مثل اشعه ی X ممکن است تمامی مشکلات را به طور کامل نشان ندهد. بنابراین پزشک شما ممکن است سایر آزمون های تصویربرداری پزشکی را توصیه کند؛ مثل MRI یا سی تی اسکن. در برخی موارد کشیدن مایع سینوویال (مایعی که در فضای مفصل وجود دارد) ممکن است برای بررسی ضروری باشد.

                                 

درمان پارگی تاندون شانه

در قسمت انتهایی عضله، بافت محکمی به نام تاندون وجود دارد که باعث اتصال عضله به استخوان می شود. از جمله آسیب هایی که ممکن است در تاندون اتفاق افتد، پارگی تاندون است.در این مقاله، ابتدا در مورد پارگی تاندون شانه صحبت شده است. سپس در مورد علل، علائم، تشخیص، درمان، بهبودی و عوارض آن مطالبی آورده شده است.

پارگی تاندون شانه چگونه اتفاق می افتد؟

پارگی تاندون عضله فوق خاری، از جمله آسیب های شایع تاندون شانه است. پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه غالباً در ورزشکاران مسن تری اتفاق می افتد که پس از یک دوره بی حرکتی، دوباره تمرین ها و مسابقه های رشته ورزشی خود از جمله هندبال تیمی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، تنیس، بدمینتون، کریکت، تنیس روی میز، ورزش های پرتابی و اسکی را از سر گرفته باشند. این عارضه در جوانانی که رشته ورزشی آنان کشتی و وزنه برداری یا ورزش های پرتابی و دارای راکت است بسیار شایع است. مفصل شانه به وسیله یک کاف تاندونی احاطه شده است که از تاندون چهار عضله تشکیل می شود. عضله های فوق خاری، تحت خاری و گرد کوچک به بخش خلفی بالای استخوان بازو متصل شده اند. دو مورد اخیر بازو را به سمت خارج می چرخانند، حال آنکه عضله تحت کتفی که به بخش قدامی بالای استخوان بازو کشیده شده، چرخش دهنده داخلی است. تاندون همین عضله ها است که کاف تاندونی را ایجاد کرده و از عقب به بالا و جلو باعث تقویت کپسول مفصل شانه می شوند. در حرکت دور شدن مفصل شانه، تاندون عضله فوق خاری به درون فضایی که به وسیله آکرومیون و رباط اخرمی- غرابی پوشانده شده است، می لغزد. چنانچه حرکت دور شدن با چرخش خارجی شدید همراه شود، به جای حالت قبلی ممکن است تاندون به طرف رباط لغزیده و با آن برخورد کند. جهت عملکرد تاندون عضله های تحت خاری، گرد کوچک و تحت کتفی رو به پایین است و هنگام دور شدن سر استخوان بازو را در حفره کتف ثابت می دهند. در 75 درصد موارد دردهای شانه از کاف تاندونی و معمولاً تاندون عضله فوق خاری سرچشمه می گیرد. عضله فوق خاری همراه با دلتوئید در شروع حرکت دور شدن، استخوان بازو را بالا می برند. در پارگی کامل تاندون و عضله فوق خاری ورزشکار به اجبار مفصل شانه را پایین نگه می دارد، زیرا دست، به دلیل وجود نیروی ثقل حالت آویزان پیدا می کند. البته بعدها عضله والی جایگزین می شود. ضعیف ترین نقطه وتر فوق خاری بخشی است که در تشکیل کاف تاندونی مشارکت دارد. این بخش حدود یک سانتیمتر از محل اتصال تاندون به استخوان بازو فاصله دارد و اغلب پارگی ها در همین نقطه اتفاق می افتد. این پارگی ها می تواند کامل یا جزئی باشند. در بخش آسیب پذیر شبکه ای مویرگی وجود دارد که در معرض تغییرات تخریبی (دژنراتیو) قرار گرفته و جریان خون را مختلف می سازد. این حالت غالباً حتی در ورزشکاران 30 تا 35 ساله هم بروز می نماید. وقتی که دست نسبت به بدن دارای حالت دور شدن در زاویه 80- 120 درجه است، در چنین وضعیتی کار ایستا انجام می دهد. عروق خونی تحت فشار قرار می گیرند. این مورد حاکی از آن است که جریان خون و تأمین اکسیژن بافت کاهش یافته و احتمال خطر بروز صدمه افزایش می یابد.

علل

علل پارگی و التهاب تاندون شانه عبارت اند از:

- نیرویی که بازو را خلاف مقاومت موجود در جهت داخل بچرخاند، یا از چرخش خارجی بازو ممانعت به عمل آورد (مانند آنچه در خلال هندبال تیمی، فوتبال امریکایی یا کشتی اتفاق می افتد) .

– سقوط مستقیم روی شانه یا دستی که به طرف خارج دراز شده باشد.

– برداشتن یا پرتاب کردن جسم سنگین نیز می تواند باعث پارگی تاندون شانه شود.

علائم، نشانه ها و تشخیص

- هنگام وقوع صدمه دردی شدید ایجاد می شود که با انجام حرکت و تلاش بارزتر خواهد شد. ممکن است در 24 ساعت بعد درد تشدید شود و سپس در جهت بالای بازو گسترش یابد. چنانچه ورزشکار روی شانه خود سقوط کرده یا جسم سنگینی را برداشته یا پرتاب کرده باشد، تشخیص پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه قطعیت بیشتری خواهد داشت.

– چرخش خارجی بازو یا حرکت دست به سمت بالا و پایین توأم با درد خواهد بود که از دیگر نشانه های پارگی تاندون شانه می باشد. در صورت پارگی غیر کامل وتر، می توان بدون وجود درد یا با درد اندک، بازو را در جهت خارج و تا زاویه ی 60-80 درجه بالا برد. اگر بازو در حد زاویه 80-120 درجه بالا برود، درد افزایش یافته و پس از آن فروکش می کند (تصویر زیر را ملاحظه کنید). همچنین در دامنه حرکتی فوق الذکر عملکرد بازو ضعیف تر است. هنگامی که نسبت به وقوع پارگی کامل تاندون شانه مظنون هستیم آزمایش زیر را انجام می دهیم. بازو در زاویه بیش از 120 درجه نسبت به بدن نگه داشته می شود، ولی هنگام پایین آمدن آن شاهد سقوط یکباره دست به پایین خواهیم بود. این یک علت مهم در تشخیص پارگی تاندون شانه محسوب می شود.

پارگی عضله فوق خاری موجب ضعف عضله در دامنه حرکتی بازو می شود. هنگامی که دست بیشتر از زاویه 80-120 درجه نسبت به بدن بالا برده شود، درد افزایش خواهد یافت.

- حرکتهای عضلانی بازو به دلیل درد و ضعف در سمت صدمه دیده ناقص خواهد بود.

– در تاندون یا محل اتصال آن حساسیت موضعی وجود خواهد داشت.

– آرتروسکوپی شانه به همراه رادیوگرافی یا بدون آن می تواند تشخیص پارگی تاندون شانه را از قطعیت برخوردار سازد.

درمان

بیمار باید اعمال زیر را جهت درمان پارگی تاندون شانه انجام دهد:

- شانه را در محل بروز حادثه سرد کند.

– استراحت کند.

– چنانچه علائم عارضه از بین نرفت جهت درمان با پزشک مشورت کند تا بهترین اقدام درمانی در مورد او انجام شود.

اعمال پزشک عبارتند از:

- اگر پارگی تاندون شانه به صورت کامل در بیمار یا ورزشکار جوان اتفاق افتاده باشد عمل جراحی را انجام دهد.

– اگر پارگی تاندون شانه کامل نیست، استراحت را تجویز کند و به وسیله بانداژ برای مدت کوتاهی بازو را بی حرکت سازد.

– تمرین های تحرک بخش و سایر تمرین های توان بخشی را تجویز نماید تا روند درمان پارگی تاندون شانه را تسریع بخشد.

- درمان بدون عمل جراحی

درمان بدون عمل بیشتر برای بیمارانی تعیین می شود که می توانند همه فعالیت های خود در زمان پیش از آسیب دیدگی را با موفقیت از سر بگیرند. چون نقص ناشی از آسیب معمولا جنبه زیبایی دارد تا عملکردی بیشتر بیماران می توانند با یک روش بدون نیاز به عمل خیلی زود به فعالیت های خود بازگردند. درمان اولیه شامل استفاده از دارو و یخ برای تسکین درد، تمرینات کششی فعالانه و ملایم، تمرینات تقویت کننده و تعدیل فعالیت ها به منظور اجتناب از فعالیت هایی است که باعث تحریک درد می شوند (باعث بوجود آمدن دوباره درد می شوند). غالبا می توان این برنامه درمان را به صورت مستقل انجام داد هر چند برخی بیماران از فیزیوتراپی بهره مند خواهند شد.

- درمان با عمل جراحی

پارگی تاندون فوق خاری شانه با ایجاد اختلال در عملکرد عضو می تواند باعث ناتوانی دائمی شو. در صورتی که تاندون شانه پاره شود و دیگر انواع روش های درمانی موثر واقع نشوند، ممکن است جراح ارتوپد یا پزشک تیم ورزشی عمل جراحی را توصیه کنند.

پارگی سر بلند تاندون عضله دوسر به ندرت به درمان جراحی نیاز دارد. با این وجود، ممکن است بعضی از بیماران مانند ورزشکاران و کارگران ساده که به بهبود کامل قدرت بدنی خود نیاز دارند  به عمل جراحی نیاز داشته باشند.  همچنین ممکن است عمل جراحی برای آن هایی که پارگی جزئی دارند وعلائم پارگی جزئی آن ها با درمان غیر جراحی تسکین نمی یابد گزینه درستی باشد.

ترمیم تاندون پاره شده (دوختن آن به هم) با استفاده از جراحی امکان پذیر نیست. با این وجود، گاهی برای اتصال دوباره تاندون به هومروس ( استخوان بازو) (که تنودز تاندون دوسر بازویی هم نامیده می شود) عمل جراحی توصیه می شود. غالبا عمل جراحی برای افراد فعال و جوان تر بخصوص آن هایی که به قدرت چرخش مچ دست نیاز دارند توصیه می شود ( و مورد نیاز است). همچنین ممکن است عمل جراحی برای بیمارانی انجام شود که از ظاهر "عضله پاپای یا ملوان زبل" (برجسته) بازو راضی نیستند. عمل جراحی برای کسانی که برای پاتولوژی مرتبط با شانه مانند پارگی روتاتور کاف  تحت درمان جراحی قرار گرفته اند هم پیشنهاد می شود.

درمان با عمل جراحی عبارت است از دبریدمان آرتروسکوپیک (پاک سازی به روش جراحی) ذرات باقی مانده تاندون سر بلند در درون مفصل، بازیابی تاندون پاره شده و تنودز (اتصال مجدد) آن به بافت نرم یا استخوان.

تکنیک های اتصال مجدد که بیشتر آن ها نتایج کلی خوبی بدنبال دارند توضیح داده شده اند. بسیاری از سری نتایج، درمان مشکلات همزمان بیماران بخصوص ترمیم روتاتور کاف را دربر گرفته اند که این می تواند تفسیر نتایج مربوط به پارگی های سر بلند تاندون عضله دو سر که واقعا جدا شده اند را پیچیده کند.

تکنیک های تنودز از گذشته به عمل باز برش و الحاق باقیمانده تاندون سر بلند به حفره ای که در پروگزیمال (قسمت بالای) هومروس ایجاد شده است متکی بوده است. هرچند برش باز و کوچک  به عنوان یک گزینه جراحی عالی باقی می ماند ولی اخیرا روی تکنیک های آرتروسکوپیکی تاکید می شود که مجددا تاندون را به بافت نرم مجاور یا هومروس پروگزیمال (قسمت بالای استخوان بازو) وصل می کنند.

ممکن است از چند نوع عمل جراحی برای ترمیم آسیب تاندون شانه استفاده شود.

عمل جراحی باز- جراح برشی روی پوست شانه می زند واز راه آن برش آسیب راترمیم می کند.
آرتروسکوپی شانه - نوعی جراحی سوراخ کلیدی است که در آن از یک دوربینکوچک و باریک برای نگاه کردن به درون مفصل زانو و درمان آن استفاده میشود.
جراحی باز کوچک – ترکیبی است از آرتروسکوپی و ترمیم از طریق برشی کوچک کهمعمولا به طول 3 تا 5 سانتی متر می باشد.
جراح شما می تواند درمورد اینکه کدام نوع جراحی برای شما بهتر است به شمامشاوره بدهد.

عوارض: این عمل جراحی به ندرت عوارض جانبی دارد. پارگی مجدد تاندون ترمیم شده شایع نیست.

عوارض

عوارض احتمالی درمان بدون عمل جراحی عبارتند از:

عدم موفقیت در تشخیص پاتالوژی مرتبط که خیلی شایع است مانند عدم موفقیت در تشخیص پارگی روتاتور کاف. با پارگی شدید تاندون سر بلند عضله دو سرباید توجه پزشک به ارزیابی سالم بودن و عملکرد تاندون روتاتور کاف  و درصورن لزوم تصویربرداری ازاین تاندون که در مجاورت تاندون سر بلند قراردارد معطوف شود.
تغییر شکل از جنبه زیبایی که می تواند با گذر زمان موجب نارضایتی شود.

عوارض احتمالی درمان با عمل جراحی عبارتند از:

عوارض ناشی از جراحی که مشخصا با تنودز عضله دو سر بازو در ارتباط نیستندمانند درد، خونریزی، عفونت، آسیب عصبی، سفتی ، مشکلات مربوط به بیهوشی وناتوانی در بازگشت به میزان فعالیت ها در قبل از عمل جراحی که البته همهآن ها غیر معمول هستند.
تنودز ناموفق همراه با تکرار یا باقی ماندن نقص ناشی از گسست سر بلندعضله دو سر بازو.

بهبودی و توانبخشی

ممکن است بعد از عمل، شانه را ببندند وآن را موقتا بی حرکت کنند.

پزشک خیلی زود از بیمار می خواهد که ورزش درمانی را شروع کند. تمرینات انعطاف پذیری، دامنه حرکت شانه را بهبود می دهند. تمرینات تقویت شانه هم به تدریج به برنامه توانبخشی بیمار اضافه می شوند.

پس از برداشتن بانداژ می توان تمرین های آماده سازی جسمانی از قبیل دویدن را از سر گرفت. البته تمرین های برداشتن وزنه و پرتاب کردن به مدت 8 تا 12 هفته نباید انجام شوند. این مدت با توجه به شدت عارضه متغیر خواهد بود.

بیمار باید حتما از برنامه درمانی پزشک پیروی کند. هر چند برنامه درمانی فرایند کندی است ولی متعهد بودن بیمار به فیزیوتراپی مهم ترین عامل در بازگشت او به کلیه فعالیت هایی است که از آن لذت می برد.

جراحی موفق می تواند باعث اصلاح بدشکلی ماهیچه و بازگشت قدرت و عملکرد بازو به وضعیت تقریبا نرمال شود.

 

 

 

                                 

 

 

درمان تغییر شکل انگشتان پا

علت تغییرشکل انگشتان پا

تغییرشکل انگشتان براساس شرایط اعصاب بیمار به وجودمی آید به عنوان مثال ابتلا به  شارکو ماری توث ، از دلایل این تغییر شکل میباشد، ژنتیک ، استفاده ازکفش های نامناسب ، معمولا استفاده ازکفش های تنگ باعث بدشکل شدن انگشتان میشود(انگشت دوم بیشترافراد ازانگشت بزرگ پایشان بزرگتر میباشد) واگر آنها کفش های را استفاده کنند که براساس اندازه انگشت بزرگ آنها باشد باعث خم شدن انگشت دوم درکفش میشود وانگشتان آنها به صورت چکشی شکل در می آید.همچنین استفاده ازکفش های پاشنه بلند که دچار فشار به انگشتان میشود باعث مشود که انگشتان به صورت چنگال یا چکشی در می آید.

پینه ی شصت پا، زیادبودن ارتفاع کمان پا، روماتیسم ناشی از آرتروز، تنظیم نبودن تاندون (زمانی که پاها نمیتوانند درحالت طبیعی حرکت داده شوند دچار کشیدگی وجراحت در پا میشود ودرنهایت انگشتان دچار تغییر حالت میشوند)، آسیب های ناشی ازضربه وشوک به انگشتان.

پس از مشاهده تغییر شکل انگشتان پا ، باید هر چه سریعتر برای درمان تغییر شکل انگشتان پا اقدام کنید.

انواع تغییرشکل انگشتان پابه صورت زیر می باشد:

1- انگشت چنگالی

2-انگشت چکشی

3-انگشت چوگانی

چنگالی شدن انگشتان پا

حالت چنگالی شدن انگشتان ، حالت غیرطبیعی 3 تا ازمفاصل انگشتان پا میباشد. این 3تا مفصل شامل انبساط وانقباض مفصل متا تارسوفلانجیل  metatarsophalangealیا به صورت مخفف ام تی پی MTP ومفصل پروکسیمال اینترفلانجیل interphalangealproximal که  مخفف آن، پی آی پی PIP و مفصل دیستال اینترفلانجیل distal interphalangeal  مخفف آن دی آی پی DIP میباشد.

انگشت چکشی

حالت چکشی شدن انگشتان پا از انبساط وکشش مفصل ام تی پیMTP ودی آی پی DIP به وجود می آید. مفصل پی آی پی مفصلی که میتواند بسیارزیادتر ازحد مجاز خم شود.

حالت چکشی شدن انگشتان ازخم شدن مفصل دی آی پی بوجود می آید وبیشتر روی انگشت دوم پا اتفاق می افتد.

این بیماری معمولا در دهه های هفتادوهشتاد اتفاق می افتد.

زنان 4 و5 مرتبه بیشتر ازمردان درخطر مبتلا به این بیماری هستند.

انگشت چوگانی

ارزیابی بدشکل شدن انگشتان بیماران زمانیکه بیماران روی پای خود ایستاده اند وفعالیت های خاصی انجام میدهند.

آیا این بدشکلی انگشتان بابیماری پسکاوس pescavus وهالوکس والگوس hallux valgus ارتباطی دارد؟

باید تلاش کنیم که بدشکلی انگشتان  را درمان کنیم .

بیماری های کف پا هم میتواند باعث بدشکلی انگشتان شود. فشار روی عصب پا هم میتواند باعث تغییر شکل انگشتان شود.

باید تنظیم بودن پا درنظر گرفته شود، ارزیابی کردن مفصل ام تی پی MTP وپی آی پی PIP، هرگونه پینه برروی انگشتان وبا بدشکلی ناخن هابایدمورد ارزیابی قراربگیرد، ارزیابی انعطاف مفصل دی ای پی DIP ومفصل کف پا ودومفصل ام تی پی و پی آی پی. گلوکزبدن و ابتلا به دیابت و بیماری روماتیسم هم ممکن است موجب  این بیماری شود.

عکس برداری توسط اشعه ایکس که میتواندنشان دهنده علت بیماری باشد که آیا بیماری آرتروز باعث اختلال در سینویمsynovitis ،اوستوئومای لیتیز osteomyelitis و تغییر شکل  انگشتان شده است . بررسی عروق بدن برای اطمینان، برای بهبود بافت ها بسیار ضروری میباشد.

ارزیابی ها

این ارزیابی ها شامل ارزیابی عصب ها وماهیچه ها میباشد.

حالت چنگالی شکل انگشتان پا

ارزیابی درجه انعطاف مفصل ام تی پی MTP ونزدیک شدن مفصل پی آی پی PIP

آیا بیماری کف پا میباشد؟

آیا این تغییرات در شکل انگشتان با دردکف پا مرتبط میباشد؟

آیا انگشتان که دچار حالت چنگالی شده اند انعطاف پذیرهستند و یا ثابت میباشند.

انعطاف انگشتان همراه با انعطاف مچ پا انجام میشود.

اگر تغییر شکل انگشتان با انعطاف دادن کف پا ازبین بروند سپس انگشتان هم میتواند انعطاف پذیر باشند.

فشارهای که درزیر کف پا واردمیشوند باعث تصحیح حالت انگشتان میشوند.

ارزیابی پای بیمارانی که بدون کفش راه میروند.

اگربیماران بدون کفش راه بروند تغییر شکل دادن انگشتهایشان درطول راه رفتن شدیدتر میشود.

اگر دچار انگشتن با حالت چنگالی باشید نمیتوانید به صورت موزون راه بروید.

اگر با حالت چنگالی شکل انگشتان بخواهید به صورت موزون راه بروید مچ های شما ازخود ضعف نشان میدهند ونمی توانید انگشتان خودرابه راحتی بکشید وخم کنید وبه صورت موزون قدم بردارید.

تغییرشکل انگشتان در راه رفتن باعث خمیدگی وانقباض بیش ازحد انگشتان میشود.

وبروز تغییرشکل درانگشتان براثر بیماری پسکاوس pescavus که دربالا اشاره شد میشود.

درمان ها

موارد زیر برای هرسه حالت درمان تغییر شکل انگشتان پا مفید و موثر میباشد.

درمان بدون نیاز به عمل جراحی

مراقبت های اولیه از پاها

استفاده از پدهای محافظ هنگام بروز میخچه برروی پا

استفاده از کفش های سفارشی یا پلاستیکی ویا چرم وقراردادن کفی های مناسب درکفش برای جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازیک آتل برای انگشتان جهت جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازکفش های گشاد

استفاده ازداروهای ضدالتهاب برای کاهش دردو التهاب

درمان با عمل جراحی

زمانیکه تغییر شکل انگشتان بسیاربرای فرد دردناک است وهمراه با درمان های اولیه بهبودنیافته باشد بیماربه عمل جراحی برای کاهش درد وتصصحیح شکل انگشتان نیاز دارد.نوع عمل جراحی بع عملکرد انگشتان بستگی دارد که آیا انگشتا ن انعطاف دارند ویا ثابت میباشند.عمل جراحی معمولا با توان بخشیدن به بافت های نرم انگشتان وپیوند زدن مفصل پی آی پی PIP انجام میشود.

اگر انگشتان شما انعطاف پذیرباشند پزشک جراح با ایجاد یک شکاف برروی انگشتان شما تاندون ها ولیگامنت های شما را جدید ونو میکندوبعداز آن شکاف بخیه میشود وروی آن با گازاستریل شده پوشانده میشد تا انگشتان به وضعیت بهبودی برگردند.

اگرتغییرشکل انگشتان شما باعث ثابت شدن حرکت انگشتان شده است جراح یک شکاف روی مفصل بدشکل ایجا دمیکند وتاندونها ولیگامنت ها را جدید میکند وبعدازآن با قراردادن یک سنجاق در روی انگشتان برای تنظیم شدن حالت انگشتان آن رابخیه میکند وباقراردادن گاز استریل روی زخم باعث بهبودی این آسیب میشود.

مراقبت های بعد ازعمل جراحی

بعدازعمل جراحی پزشک براساس نوع جراحی به شما برنامه مراقبتی میدهد.بعدازعمل جراحی بیمارباید ازکفش های مخصوص استفاده کند کفش هایی که ازخم شدن انگشتان اوجلوگیری کند .این کفش های باید2 تا6 هفته بعدازعمل براساس نوع جراحی استفاده شود. روی زخم شما با پوششی پوشانده شده که این پوشش بعداز یک هفته توسط پزشک جراح برداشته میشود.

تمیزکردن وخشک کردن این پوشش بسیارمهم میباشد وشما تااجازه پزشک نمی توانید حمام بروید.بخیه های زخم 10 الی 14 روز بعداز عمل توسط پزشک کشیده میشوند.

بالاگذشتن پاها روی یک ارتفاع درهنگام نشستن واستفاده ازیخ برای کاهش تورم میتواند بسیاردر بهبودی بیمارموثرباشد.

داروهایی برای کاهش دردبیماربعدازعمل توسط پزشک تجویز میشود.استفاده ازرژیم غذایی مناسب وجلوگیری ازمصرف سیگار به بهبودی سریع کمک میکند .