اسکن رادیوایزوتوپ چگونه انجام میشود

اسکن استخوان نوعی اسکن هسته ای است. در این روش تصویربرداری از موارد رادیواکتیو به منظور تشخیص استفاده میشود. به آن اسکن رادیوایزوتوپ هم میگویند.

 

اسکن رادیوایزوتوپ چگونه انجام میشود؟

 

در این روش تصویربرداری مقادیری از یک ماده رادیواکتیو به بیمار تزریق میشود. نوع ماده رادیواکتیو استفاده شده متنوع است و انتخاب آن بسته به اینست که پزشک معالج ذر صدد تشخیص چه نوع ضایعه ای میباشد. از اسکن رادیوایزوتوپ در قسمت های مختلف پزشکی مانند تشخیص بیماری های غدد داخلی، بیماری های قلبی، بیماری های ریوی و ... استفاده میشود.

 

در هر کدام از این قسمت ها نوع ماده رادیواکتیو بکار برده شده متفاوت است ولی همه این مواد رادیواکتیو استفاده شده در یک مورد مشابه اند و آن اینست که بسرعت از بین میروند. از زمانیکه این مواد تولید میشوند تا زمانی که میتوان از آنها استفاده کرد مدت زمانی است که معمولا از چند روز بیشتر نیست و گاهی این زمان به چند ساعت هم تقلیل پیدا میکند. پس مراکزی که در آنها از این روش تصویر برداری استفاده میشود (که به آنها مراکز تشخیصی پزشکی هسته ای میگویند) مواد مورد نیاز خود را بطور روزانه تامین میکنند.

 

در تشخیص بیماری ها و ضایعات استخوان ها بیشتر از ماده رادیواکتیو تکنسیم technetium استفاده میشود. این ماده رادیواکتیو پس از تزریق شدن به بدن بیمار جذب محل آسیب یا ضایعه دار شده و شروع به تابش اشعه گاما میکنند. سپس بیمار را در مقابل یک دوربین مخصوص قرار میدهند که اشعه گامای تابیده شده از بیمار را دریافت کرده و آنرا تبدیل به یک عکس میکند. نقاطی از بدن که ضایعه دارند مقدار بیشتری از ماده رادیواکتیو را به خود جذب کرده و در نتیجه تابش اشعه گاما از این نقاط بیشتر است. با بررسی شدت این بازتابش اشعه میتوان متوجه شد که چه قسمت هایی از استخوان دچار مشکل شده است. عفونت ها، تومورهای استخوانی، بیماری های روماتیسمی و شکستگی ها موجب میشوند که در محل ضایعه جذب ماده رادیواکتیو و بدنبال آن تابش بیشتر باشد.

 

                                 

علل ایجاد کلاب فوت (پا چنبری)

عارضه پاچنبری (کلاب فوت) یک بدشکلی است که در آن پای نوزاد به داخل می‌چرخد و اغلب چنان شدید است که کف پاها به داخل یا حتی رو به بالا می‌چرخد. تقریباً از هر 1000 نوزاد متولد شده یکی به عارضه پا چنبری دچار است، که به همین دلیل این عارضه یکی از شایع‌ترین بدشکلی‌ها مادرزادی پا محسوب می‌شود. پا چنبری (کلاب فوت) در طول دوره نوزادی ایجاد درد نمی‌کند. البته، اگر این عارضه درمان نشود، پا همان‌طور بدشکل باقی خواهد ماند، و نوزاد قادر نخواهد بود که به شکل طبیعی راه برود. اما، با درمان مناسب، اکثر کودکان مبتلا به این عارضه می‌توانند بدون آنکه آثار چندانی از تغییر شکل در پایشان باقی بماند، فعالیت‌های جسمانی بسیار متنوعی را انجام دهند.

 

علت ایجاد پا چنبری

 

پا چنبری در بعضی موارد صرفاً نتیجه قرار گرفتن جنین در حالتی نامناسب در رحم مادر (پا چنبری وضعیتی) است. اما پا چنبری غالباً پی‌آمد ترکیبی از عامل‌های ژنتیکی و محیطی است که کاملاً شناخته شده نیستند. ابتلا یکی از اعضاء خانواده به این عارضه احتمال پا چنبری شدن نوزادان دیگر را افزایش می‌دهد. همچنین اگر یکی از فرزندان خانواده با این عارضه متولد شد، احتمال این که فرزند بعدی نیز دچار این نقص مادرزادی باشد به نحو قابل توجهی افزایش می‌یابد.

 

به علت ارتباط کلاب فوت مادرزادی با عارضه‌هایی مانند اسپینا بیفیدا (مهره شکاف)، بروز این نقص گاهی بیانگر وجود مشکلات جسمی جدی‌تر است. به همین دلیل نوزاد باید به محض تشخیص پا چنبری کاملاً معاینه شود و آزمایش‌های لازم انجام شود. پا چنبری گاهی نتیجه وجود مشکلاتی مانند آسیب مغزی یا سکته مغزی است که سیستم‌های استخوانی، عصبی و عضلانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

 

                                 

 

علائم و انواع پا چنبری یا کلاب فوت

چنبری یا کلاب فوت یک بدشکلی مادرزادی و عارضه‌ای است که پای نوزاد به علت آن رو به داخل و پایین می‌چرخد. پا چنبری یا کلاب فوت (تالیپس اکوئینوواروس) اصطلاحی کلی است که برای توصیف حالت‌های غیرعادی گوناگون پا به کار می‌رود. در این عارضه احتمال بروز هر یک از ویژگی‌های زیر در گستره‌ای از شدت ملایم تا شدید وجود دارد:

 

·         پا (به ویژه پاشنه) معمولاً کوچک‌تر از اندازه طبیعی است.

·         پا متمایل به سمت پایین است.

·         ممکن است جلوی پا به سمت پای دیگر چرخیده باشد.

·         ممکن است پا به سمت داخل چرخیده باشد و در موارد حاد نیز کف پا رو به بالا باشد.

 

اکثر موارد پا چنبری مادرزادی هستند و احتمال بروز آن در یک یا هر دو پا وجود دارد. حدودا در نیمی از موارد ابتلا به کلاب فوت، بیماری هر دو پای نوزاد را درگیر کرده است.

 

انواع پا چنبری

 

اغلب عارضه پاچنبری (کلاب فوت) به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود:

 

•    پاچنبری منفرد (ناشناخته): شایع‌ترین نوع این بدشکلی است و در کودکانی بروز می‌کند که مشکل پزشکی دیگری ندارند.

 

•    پاچنبری غیرمنفرد: به همراه انواع مختلفی از بیماری‌ها یا اختلالات عصبی-عضلانی، مانند آرتروگریپوز و اسپینا بیفیدا (مهره شکاف دار) رخ می‌دهد. معمولاً اگر پاچنبری با یک عارضه عصبی عضلانی مرتبط باشد نسبت به درمان مقاوم‌تر بوده و نیازمند دوره طولانی‌تری از درمان‌های غیرجراحی، یا حتی انجام چند مورد جراحی، خواهد بود.

 

عارضه پا چنبری، با هر شدتی یا از هر نوعی که باشد، بدون درمان بهبود نمی‌یابد. اگر عارضه پاچنبری کودکی درمان نشده باشد به جای راه رفتن روی کف پا بر روی کناره مچ پاها راه خواهد رفت، کال‌های (زوائد استخوانی) دردناکی در مچ پاهای او به وجود خواهد آمد، قادر به پوشیدن کفش نخواهد بود و به صورت مادام‌العمر دچار درد مچ پا شده و در اغلب موارد دامنه فعالیت‌هایش به شدت محدود می‌شود. پزشک معالج می‌بایست به والدین آن دسته از نوزادان مبتلا به پاچنبری که مشکل پزشکی قابل توجه دیگری ندارد اطمینان دهد که با انجام اقدامات درمانی مناسب پاهای فرزندشان درمان خواهد شد، به طوری که بتواند زندگی پویا و نرمالی داشته باشد.

 

                                 

تشخیص کلاب فوت (پا چنبری)

پاچنبری یا کلاب فوت به عارضه ای گفته می شود که اسکلت و عضلات پا را در ناحیه ی ساق و مچ درگیر می کند و طی آن پا به سمت داخل و پایین چرخیده و امکان حرکت را سلب می کند.پاچنبری

 

تشخیص پا چنبری

 

پا چنبری معمولاً در همان بدو تولد تشخیص داده می‌شود، اگرچه در دوران بارداری بین هفته‌های هجدهم تا بیست ویکم نیز می‌توان این عارضه را برای نخستین بار در سونوگرافی‌های معمول مشاهده کرد.

 

هر چند بیماری کلاب فوت را نمی‌توان پیش از تولد درمان کرد، اما  تعیین وجود این مشکل در دوران بارداری این فرصت را برای والدین فراهم می‌کند تا پیرامون آن به تفصیل با پزشک صحبت کنند و انتظارات خود پس از تولد نوزاد را به شیوه‌ای منطقی روشن سازند. آزمایش‌های بیشتری در دوران بارداری برای بررسی ابتلا به عارضه‌هایی مانند اسپینا بیفیدا (مهره شکاف) انجام می‌شود.

 

گاهی اوقات پا چنبری در سونوگرافی‌های دوران بارداری تشخیص داده می‌شود، اما تشخیص آن پس از تولد بر مبنای ظاهر و دامنه حرکتی پا و کف پا متداول‌تر است. در بعضی موارد، به ویژه هنگامی که پا چنبری نتیجه قرار گرفتن جنین در رحم به شیوه‌ای نامناسب (پا چنبری وضعیتی) است، پا منعطف است و می‌توان آن را پس از تولد نوزاد به حالت طبیعی یا نسبتاً طبیعی برگرداند. در باقی موارد، پا سفت‌تر یا سخت‌تر است و عضله‌های پشت ساق پا بسیار محکم هستند.

 

پرتونگاری (عکسبرداری با اشعه ایکس) کمکی به تأیید تشخیص پا چنبری نمی‌کند؛ چون بعضی از استخوان‌ها مچ و کف پا کاملاً سخت و استخوانی (پر شده با مواد استخوانی) نمی‌شوند و به خوبی در تصاویر پرتونگاری مشخص نمی‌شوند.

                                 

درمان پا چنبری با حرکات اصلاحی و جراحی

در درمان پا چنبری از طب فیزیکی برای کشش ساختارهای پا، شامل تاندون‌ها، رباط‌ها و عضله‌ها، به منظور تنظیم پا و نگه داشتن آن در حالت مناسب بهره گرفته می‌شود. طب فیزیکی در صورت لزوم پس از عمل جراحی آغاز می‌شود تا از حفظ حالت اصلاح شده اطمینان حاصل شود. بستن بریس نیز در بهبودی پا چنبری اصلاح شده نقشی حیاتی دارد.

حرکات اصلاحی

 

در ادامه چند نمونه از حرکات اصلاحی کلاب فوت ذکر شده است. توجه داشته باشید این حرکات اصلاحی را تنها با صلاحدید پزشک انجام دهید.

 

دورسی فلکشن مچ پا (حرکت به سمت پشت یا بالا)

 

1.      کودک را به پشت بخوابانید.

2.      یک دست را روی زانوی خمیده کودک قرار دهید، پای وی را با کف دست دیگر بگیرید و انگشت اشاره را روی پاشنه بگذارید. سپس به آهستگی مچ پا را رو به بالا خم کنید و آن را به سمت پایین بکشید.

3.      پاشنه را پایین بکشید و مچ پا را تا حد ممکن خم کنید.

 

چرخاندن مچ پا به سمت داخل و خارج

 

1.      کودک را به پشت بخوابانید.

2.      پا را با قرار دادن یک دست دقیقاً در بالای مچ ثابت نگه دارید.

3.      با دست دیگر پا را از پایین انگشت شست بگیرید و آن را به سمت داخل بچرخانید. و سپس پا را به سمت خارج بکشید.

 

درمان جراحی

 

در مواردی که بیمار با گچ گیری با آتل گذاری پاسخ نداده و بدشکلی بهبود نیابد. انجام عمل جراحی برای اصلاح بدشکلی ناشی از پا چنبری اجتناب‌ناپذیر است. بهترین زمان برای انجام عمل جراحی حدود ۶ ماهگی است. البته در کودکان مختلف و همچنین جراحان مختلف ممکن است سنین دیگری را برای جراحی ترجیح دهند.

                                 

درمان پارگی تاندون شانه

در قسمت انتهایی عضله، بافت محکمی به نام تاندون وجود دارد که باعث اتصال عضله به استخوان می شود. از جمله آسیب هایی که ممکن است در تاندون اتفاق افتد، پارگی تاندون است.در این مقاله، ابتدا در مورد پارگی تاندون شانه صحبت شده است. سپس در مورد علل، علائم، تشخیص، درمان، بهبودی و عوارض آن مطالبی آورده شده است.

پارگی تاندون شانه چگونه اتفاق می افتد؟

پارگی تاندون عضله فوق خاری، از جمله آسیب های شایع تاندون شانه است. پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه غالباً در ورزشکاران مسن تری اتفاق می افتد که پس از یک دوره بی حرکتی، دوباره تمرین ها و مسابقه های رشته ورزشی خود از جمله هندبال تیمی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، تنیس، بدمینتون، کریکت، تنیس روی میز، ورزش های پرتابی و اسکی را از سر گرفته باشند. این عارضه در جوانانی که رشته ورزشی آنان کشتی و وزنه برداری یا ورزش های پرتابی و دارای راکت است بسیار شایع است. مفصل شانه به وسیله یک کاف تاندونی احاطه شده است که از تاندون چهار عضله تشکیل می شود. عضله های فوق خاری، تحت خاری و گرد کوچک به بخش خلفی بالای استخوان بازو متصل شده اند. دو مورد اخیر بازو را به سمت خارج می چرخانند، حال آنکه عضله تحت کتفی که به بخش قدامی بالای استخوان بازو کشیده شده، چرخش دهنده داخلی است. تاندون همین عضله ها است که کاف تاندونی را ایجاد کرده و از عقب به بالا و جلو باعث تقویت کپسول مفصل شانه می شوند. در حرکت دور شدن مفصل شانه، تاندون عضله فوق خاری به درون فضایی که به وسیله آکرومیون و رباط اخرمی- غرابی پوشانده شده است، می لغزد. چنانچه حرکت دور شدن با چرخش خارجی شدید همراه شود، به جای حالت قبلی ممکن است تاندون به طرف رباط لغزیده و با آن برخورد کند. جهت عملکرد تاندون عضله های تحت خاری، گرد کوچک و تحت کتفی رو به پایین است و هنگام دور شدن سر استخوان بازو را در حفره کتف ثابت می دهند. در 75 درصد موارد دردهای شانه از کاف تاندونی و معمولاً تاندون عضله فوق خاری سرچشمه می گیرد. عضله فوق خاری همراه با دلتوئید در شروع حرکت دور شدن، استخوان بازو را بالا می برند. در پارگی کامل تاندون و عضله فوق خاری ورزشکار به اجبار مفصل شانه را پایین نگه می دارد، زیرا دست، به دلیل وجود نیروی ثقل حالت آویزان پیدا می کند. البته بعدها عضله والی جایگزین می شود. ضعیف ترین نقطه وتر فوق خاری بخشی است که در تشکیل کاف تاندونی مشارکت دارد. این بخش حدود یک سانتیمتر از محل اتصال تاندون به استخوان بازو فاصله دارد و اغلب پارگی ها در همین نقطه اتفاق می افتد. این پارگی ها می تواند کامل یا جزئی باشند. در بخش آسیب پذیر شبکه ای مویرگی وجود دارد که در معرض تغییرات تخریبی (دژنراتیو) قرار گرفته و جریان خون را مختلف می سازد. این حالت غالباً حتی در ورزشکاران 30 تا 35 ساله هم بروز می نماید. وقتی که دست نسبت به بدن دارای حالت دور شدن در زاویه 80- 120 درجه است، در چنین وضعیتی کار ایستا انجام می دهد. عروق خونی تحت فشار قرار می گیرند. این مورد حاکی از آن است که جریان خون و تأمین اکسیژن بافت کاهش یافته و احتمال خطر بروز صدمه افزایش می یابد.

علل

علل پارگی و التهاب تاندون شانه عبارت اند از:

- نیرویی که بازو را خلاف مقاومت موجود در جهت داخل بچرخاند، یا از چرخش خارجی بازو ممانعت به عمل آورد (مانند آنچه در خلال هندبال تیمی، فوتبال امریکایی یا کشتی اتفاق می افتد) .

– سقوط مستقیم روی شانه یا دستی که به طرف خارج دراز شده باشد.

– برداشتن یا پرتاب کردن جسم سنگین نیز می تواند باعث پارگی تاندون شانه شود.

علائم، نشانه ها و تشخیص

- هنگام وقوع صدمه دردی شدید ایجاد می شود که با انجام حرکت و تلاش بارزتر خواهد شد. ممکن است در 24 ساعت بعد درد تشدید شود و سپس در جهت بالای بازو گسترش یابد. چنانچه ورزشکار روی شانه خود سقوط کرده یا جسم سنگینی را برداشته یا پرتاب کرده باشد، تشخیص پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه قطعیت بیشتری خواهد داشت.

– چرخش خارجی بازو یا حرکت دست به سمت بالا و پایین توأم با درد خواهد بود که از دیگر نشانه های پارگی تاندون شانه می باشد. در صورت پارگی غیر کامل وتر، می توان بدون وجود درد یا با درد اندک، بازو را در جهت خارج و تا زاویه ی 60-80 درجه بالا برد. اگر بازو در حد زاویه 80-120 درجه بالا برود، درد افزایش یافته و پس از آن فروکش می کند (تصویر زیر را ملاحظه کنید). همچنین در دامنه حرکتی فوق الذکر عملکرد بازو ضعیف تر است. هنگامی که نسبت به وقوع پارگی کامل تاندون شانه مظنون هستیم آزمایش زیر را انجام می دهیم. بازو در زاویه بیش از 120 درجه نسبت به بدن نگه داشته می شود، ولی هنگام پایین آمدن آن شاهد سقوط یکباره دست به پایین خواهیم بود. این یک علت مهم در تشخیص پارگی تاندون شانه محسوب می شود.

پارگی عضله فوق خاری موجب ضعف عضله در دامنه حرکتی بازو می شود. هنگامی که دست بیشتر از زاویه 80-120 درجه نسبت به بدن بالا برده شود، درد افزایش خواهد یافت.

- حرکتهای عضلانی بازو به دلیل درد و ضعف در سمت صدمه دیده ناقص خواهد بود.

– در تاندون یا محل اتصال آن حساسیت موضعی وجود خواهد داشت.

– آرتروسکوپی شانه به همراه رادیوگرافی یا بدون آن می تواند تشخیص پارگی تاندون شانه را از قطعیت برخوردار سازد.

درمان

بیمار باید اعمال زیر را جهت درمان پارگی تاندون شانه انجام دهد:

- شانه را در محل بروز حادثه سرد کند.

– استراحت کند.

– چنانچه علائم عارضه از بین نرفت جهت درمان با پزشک مشورت کند تا بهترین اقدام درمانی در مورد او انجام شود.

اعمال پزشک عبارتند از:

- اگر پارگی تاندون شانه به صورت کامل در بیمار یا ورزشکار جوان اتفاق افتاده باشد عمل جراحی را انجام دهد.

– اگر پارگی تاندون شانه کامل نیست، استراحت را تجویز کند و به وسیله بانداژ برای مدت کوتاهی بازو را بی حرکت سازد.

– تمرین های تحرک بخش و سایر تمرین های توان بخشی را تجویز نماید تا روند درمان پارگی تاندون شانه را تسریع بخشد.

- درمان بدون عمل جراحی

درمان بدون عمل بیشتر برای بیمارانی تعیین می شود که می توانند همه فعالیت های خود در زمان پیش از آسیب دیدگی را با موفقیت از سر بگیرند. چون نقص ناشی از آسیب معمولا جنبه زیبایی دارد تا عملکردی بیشتر بیماران می توانند با یک روش بدون نیاز به عمل خیلی زود به فعالیت های خود بازگردند. درمان اولیه شامل استفاده از دارو و یخ برای تسکین درد، تمرینات کششی فعالانه و ملایم، تمرینات تقویت کننده و تعدیل فعالیت ها به منظور اجتناب از فعالیت هایی است که باعث تحریک درد می شوند (باعث بوجود آمدن دوباره درد می شوند). غالبا می توان این برنامه درمان را به صورت مستقل انجام داد هر چند برخی بیماران از فیزیوتراپی بهره مند خواهند شد.

- درمان با عمل جراحی

پارگی تاندون فوق خاری شانه با ایجاد اختلال در عملکرد عضو می تواند باعث ناتوانی دائمی شو. در صورتی که تاندون شانه پاره شود و دیگر انواع روش های درمانی موثر واقع نشوند، ممکن است جراح ارتوپد یا پزشک تیم ورزشی عمل جراحی را توصیه کنند.

پارگی سر بلند تاندون عضله دوسر به ندرت به درمان جراحی نیاز دارد. با این وجود، ممکن است بعضی از بیماران مانند ورزشکاران و کارگران ساده که به بهبود کامل قدرت بدنی خود نیاز دارند  به عمل جراحی نیاز داشته باشند.  همچنین ممکن است عمل جراحی برای آن هایی که پارگی جزئی دارند وعلائم پارگی جزئی آن ها با درمان غیر جراحی تسکین نمی یابد گزینه درستی باشد.

ترمیم تاندون پاره شده (دوختن آن به هم) با استفاده از جراحی امکان پذیر نیست. با این وجود، گاهی برای اتصال دوباره تاندون به هومروس ( استخوان بازو) (که تنودز تاندون دوسر بازویی هم نامیده می شود) عمل جراحی توصیه می شود. غالبا عمل جراحی برای افراد فعال و جوان تر بخصوص آن هایی که به قدرت چرخش مچ دست نیاز دارند توصیه می شود ( و مورد نیاز است). همچنین ممکن است عمل جراحی برای بیمارانی انجام شود که از ظاهر "عضله پاپای یا ملوان زبل" (برجسته) بازو راضی نیستند. عمل جراحی برای کسانی که برای پاتولوژی مرتبط با شانه مانند پارگی روتاتور کاف  تحت درمان جراحی قرار گرفته اند هم پیشنهاد می شود.

درمان با عمل جراحی عبارت است از دبریدمان آرتروسکوپیک (پاک سازی به روش جراحی) ذرات باقی مانده تاندون سر بلند در درون مفصل، بازیابی تاندون پاره شده و تنودز (اتصال مجدد) آن به بافت نرم یا استخوان.

تکنیک های اتصال مجدد که بیشتر آن ها نتایج کلی خوبی بدنبال دارند توضیح داده شده اند. بسیاری از سری نتایج، درمان مشکلات همزمان بیماران بخصوص ترمیم روتاتور کاف را دربر گرفته اند که این می تواند تفسیر نتایج مربوط به پارگی های سر بلند تاندون عضله دو سر که واقعا جدا شده اند را پیچیده کند.

تکنیک های تنودز از گذشته به عمل باز برش و الحاق باقیمانده تاندون سر بلند به حفره ای که در پروگزیمال (قسمت بالای) هومروس ایجاد شده است متکی بوده است. هرچند برش باز و کوچک  به عنوان یک گزینه جراحی عالی باقی می ماند ولی اخیرا روی تکنیک های آرتروسکوپیکی تاکید می شود که مجددا تاندون را به بافت نرم مجاور یا هومروس پروگزیمال (قسمت بالای استخوان بازو) وصل می کنند.

ممکن است از چند نوع عمل جراحی برای ترمیم آسیب تاندون شانه استفاده شود.

عمل جراحی باز- جراح برشی روی پوست شانه می زند واز راه آن برش آسیب راترمیم می کند.
آرتروسکوپی شانه - نوعی جراحی سوراخ کلیدی است که در آن از یک دوربینکوچک و باریک برای نگاه کردن به درون مفصل زانو و درمان آن استفاده میشود.
جراحی باز کوچک – ترکیبی است از آرتروسکوپی و ترمیم از طریق برشی کوچک کهمعمولا به طول 3 تا 5 سانتی متر می باشد.
جراح شما می تواند درمورد اینکه کدام نوع جراحی برای شما بهتر است به شمامشاوره بدهد.

عوارض: این عمل جراحی به ندرت عوارض جانبی دارد. پارگی مجدد تاندون ترمیم شده شایع نیست.

عوارض

عوارض احتمالی درمان بدون عمل جراحی عبارتند از:

عدم موفقیت در تشخیص پاتالوژی مرتبط که خیلی شایع است مانند عدم موفقیت در تشخیص پارگی روتاتور کاف. با پارگی شدید تاندون سر بلند عضله دو سرباید توجه پزشک به ارزیابی سالم بودن و عملکرد تاندون روتاتور کاف  و درصورن لزوم تصویربرداری ازاین تاندون که در مجاورت تاندون سر بلند قراردارد معطوف شود.
تغییر شکل از جنبه زیبایی که می تواند با گذر زمان موجب نارضایتی شود.

عوارض احتمالی درمان با عمل جراحی عبارتند از:

عوارض ناشی از جراحی که مشخصا با تنودز عضله دو سر بازو در ارتباط نیستندمانند درد، خونریزی، عفونت، آسیب عصبی، سفتی ، مشکلات مربوط به بیهوشی وناتوانی در بازگشت به میزان فعالیت ها در قبل از عمل جراحی که البته همهآن ها غیر معمول هستند.
تنودز ناموفق همراه با تکرار یا باقی ماندن نقص ناشی از گسست سر بلندعضله دو سر بازو.

بهبودی و توانبخشی

ممکن است بعد از عمل، شانه را ببندند وآن را موقتا بی حرکت کنند.

پزشک خیلی زود از بیمار می خواهد که ورزش درمانی را شروع کند. تمرینات انعطاف پذیری، دامنه حرکت شانه را بهبود می دهند. تمرینات تقویت شانه هم به تدریج به برنامه توانبخشی بیمار اضافه می شوند.

پس از برداشتن بانداژ می توان تمرین های آماده سازی جسمانی از قبیل دویدن را از سر گرفت. البته تمرین های برداشتن وزنه و پرتاب کردن به مدت 8 تا 12 هفته نباید انجام شوند. این مدت با توجه به شدت عارضه متغیر خواهد بود.

بیمار باید حتما از برنامه درمانی پزشک پیروی کند. هر چند برنامه درمانی فرایند کندی است ولی متعهد بودن بیمار به فیزیوتراپی مهم ترین عامل در بازگشت او به کلیه فعالیت هایی است که از آن لذت می برد.

جراحی موفق می تواند باعث اصلاح بدشکلی ماهیچه و بازگشت قدرت و عملکرد بازو به وضعیت تقریبا نرمال شود.

 

 

 

                                 

 

 

درمان تغییر شکل انگشتان پا

علت تغییرشکل انگشتان پا

تغییرشکل انگشتان براساس شرایط اعصاب بیمار به وجودمی آید به عنوان مثال ابتلا به  شارکو ماری توث ، از دلایل این تغییر شکل میباشد، ژنتیک ، استفاده ازکفش های نامناسب ، معمولا استفاده ازکفش های تنگ باعث بدشکل شدن انگشتان میشود(انگشت دوم بیشترافراد ازانگشت بزرگ پایشان بزرگتر میباشد) واگر آنها کفش های را استفاده کنند که براساس اندازه انگشت بزرگ آنها باشد باعث خم شدن انگشت دوم درکفش میشود وانگشتان آنها به صورت چکشی شکل در می آید.همچنین استفاده ازکفش های پاشنه بلند که دچار فشار به انگشتان میشود باعث مشود که انگشتان به صورت چنگال یا چکشی در می آید.

پینه ی شصت پا، زیادبودن ارتفاع کمان پا، روماتیسم ناشی از آرتروز، تنظیم نبودن تاندون (زمانی که پاها نمیتوانند درحالت طبیعی حرکت داده شوند دچار کشیدگی وجراحت در پا میشود ودرنهایت انگشتان دچار تغییر حالت میشوند)، آسیب های ناشی ازضربه وشوک به انگشتان.

پس از مشاهده تغییر شکل انگشتان پا ، باید هر چه سریعتر برای درمان تغییر شکل انگشتان پا اقدام کنید.

انواع تغییرشکل انگشتان پابه صورت زیر می باشد:

1- انگشت چنگالی

2-انگشت چکشی

3-انگشت چوگانی

چنگالی شدن انگشتان پا

حالت چنگالی شدن انگشتان ، حالت غیرطبیعی 3 تا ازمفاصل انگشتان پا میباشد. این 3تا مفصل شامل انبساط وانقباض مفصل متا تارسوفلانجیل  metatarsophalangealیا به صورت مخفف ام تی پی MTP ومفصل پروکسیمال اینترفلانجیل interphalangealproximal که  مخفف آن، پی آی پی PIP و مفصل دیستال اینترفلانجیل distal interphalangeal  مخفف آن دی آی پی DIP میباشد.

انگشت چکشی

حالت چکشی شدن انگشتان پا از انبساط وکشش مفصل ام تی پیMTP ودی آی پی DIP به وجود می آید. مفصل پی آی پی مفصلی که میتواند بسیارزیادتر ازحد مجاز خم شود.

حالت چکشی شدن انگشتان ازخم شدن مفصل دی آی پی بوجود می آید وبیشتر روی انگشت دوم پا اتفاق می افتد.

این بیماری معمولا در دهه های هفتادوهشتاد اتفاق می افتد.

زنان 4 و5 مرتبه بیشتر ازمردان درخطر مبتلا به این بیماری هستند.

انگشت چوگانی

ارزیابی بدشکل شدن انگشتان بیماران زمانیکه بیماران روی پای خود ایستاده اند وفعالیت های خاصی انجام میدهند.

آیا این بدشکلی انگشتان بابیماری پسکاوس pescavus وهالوکس والگوس hallux valgus ارتباطی دارد؟

باید تلاش کنیم که بدشکلی انگشتان  را درمان کنیم .

بیماری های کف پا هم میتواند باعث بدشکلی انگشتان شود. فشار روی عصب پا هم میتواند باعث تغییر شکل انگشتان شود.

باید تنظیم بودن پا درنظر گرفته شود، ارزیابی کردن مفصل ام تی پی MTP وپی آی پی PIP، هرگونه پینه برروی انگشتان وبا بدشکلی ناخن هابایدمورد ارزیابی قراربگیرد، ارزیابی انعطاف مفصل دی ای پی DIP ومفصل کف پا ودومفصل ام تی پی و پی آی پی. گلوکزبدن و ابتلا به دیابت و بیماری روماتیسم هم ممکن است موجب  این بیماری شود.

عکس برداری توسط اشعه ایکس که میتواندنشان دهنده علت بیماری باشد که آیا بیماری آرتروز باعث اختلال در سینویمsynovitis ،اوستوئومای لیتیز osteomyelitis و تغییر شکل  انگشتان شده است . بررسی عروق بدن برای اطمینان، برای بهبود بافت ها بسیار ضروری میباشد.

ارزیابی ها

این ارزیابی ها شامل ارزیابی عصب ها وماهیچه ها میباشد.

حالت چنگالی شکل انگشتان پا

ارزیابی درجه انعطاف مفصل ام تی پی MTP ونزدیک شدن مفصل پی آی پی PIP

آیا بیماری کف پا میباشد؟

آیا این تغییرات در شکل انگشتان با دردکف پا مرتبط میباشد؟

آیا انگشتان که دچار حالت چنگالی شده اند انعطاف پذیرهستند و یا ثابت میباشند.

انعطاف انگشتان همراه با انعطاف مچ پا انجام میشود.

اگر تغییر شکل انگشتان با انعطاف دادن کف پا ازبین بروند سپس انگشتان هم میتواند انعطاف پذیر باشند.

فشارهای که درزیر کف پا واردمیشوند باعث تصحیح حالت انگشتان میشوند.

ارزیابی پای بیمارانی که بدون کفش راه میروند.

اگربیماران بدون کفش راه بروند تغییر شکل دادن انگشتهایشان درطول راه رفتن شدیدتر میشود.

اگر دچار انگشتن با حالت چنگالی باشید نمیتوانید به صورت موزون راه بروید.

اگر با حالت چنگالی شکل انگشتان بخواهید به صورت موزون راه بروید مچ های شما ازخود ضعف نشان میدهند ونمی توانید انگشتان خودرابه راحتی بکشید وخم کنید وبه صورت موزون قدم بردارید.

تغییرشکل انگشتان در راه رفتن باعث خمیدگی وانقباض بیش ازحد انگشتان میشود.

وبروز تغییرشکل درانگشتان براثر بیماری پسکاوس pescavus که دربالا اشاره شد میشود.

درمان ها

موارد زیر برای هرسه حالت درمان تغییر شکل انگشتان پا مفید و موثر میباشد.

درمان بدون نیاز به عمل جراحی

مراقبت های اولیه از پاها

استفاده از پدهای محافظ هنگام بروز میخچه برروی پا

استفاده از کفش های سفارشی یا پلاستیکی ویا چرم وقراردادن کفی های مناسب درکفش برای جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازیک آتل برای انگشتان جهت جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازکفش های گشاد

استفاده ازداروهای ضدالتهاب برای کاهش دردو التهاب

درمان با عمل جراحی

زمانیکه تغییر شکل انگشتان بسیاربرای فرد دردناک است وهمراه با درمان های اولیه بهبودنیافته باشد بیماربه عمل جراحی برای کاهش درد وتصصحیح شکل انگشتان نیاز دارد.نوع عمل جراحی بع عملکرد انگشتان بستگی دارد که آیا انگشتا ن انعطاف دارند ویا ثابت میباشند.عمل جراحی معمولا با توان بخشیدن به بافت های نرم انگشتان وپیوند زدن مفصل پی آی پی PIP انجام میشود.

اگر انگشتان شما انعطاف پذیرباشند پزشک جراح با ایجاد یک شکاف برروی انگشتان شما تاندون ها ولیگامنت های شما را جدید ونو میکندوبعداز آن شکاف بخیه میشود وروی آن با گازاستریل شده پوشانده میشد تا انگشتان به وضعیت بهبودی برگردند.

اگرتغییرشکل انگشتان شما باعث ثابت شدن حرکت انگشتان شده است جراح یک شکاف روی مفصل بدشکل ایجا دمیکند وتاندونها ولیگامنت ها را جدید میکند وبعدازآن با قراردادن یک سنجاق در روی انگشتان برای تنظیم شدن حالت انگشتان آن رابخیه میکند وباقراردادن گاز استریل روی زخم باعث بهبودی این آسیب میشود.

مراقبت های بعد ازعمل جراحی

بعدازعمل جراحی پزشک براساس نوع جراحی به شما برنامه مراقبتی میدهد.بعدازعمل جراحی بیمارباید ازکفش های مخصوص استفاده کند کفش هایی که ازخم شدن انگشتان اوجلوگیری کند .این کفش های باید2 تا6 هفته بعدازعمل براساس نوع جراحی استفاده شود. روی زخم شما با پوششی پوشانده شده که این پوشش بعداز یک هفته توسط پزشک جراح برداشته میشود.

تمیزکردن وخشک کردن این پوشش بسیارمهم میباشد وشما تااجازه پزشک نمی توانید حمام بروید.بخیه های زخم 10 الی 14 روز بعداز عمل توسط پزشک کشیده میشوند.

بالاگذشتن پاها روی یک ارتفاع درهنگام نشستن واستفاده ازیخ برای کاهش تورم میتواند بسیاردر بهبودی بیمارموثرباشد.

داروهایی برای کاهش دردبیماربعدازعمل توسط پزشک تجویز میشود.استفاده ازرژیم غذایی مناسب وجلوگیری ازمصرف سیگار به بهبودی سریع کمک میکند .

 

                                 

درمان آرنج تنیس بازان

بیماری آرنج تنیس بازان

این عارضه از آغاز قرن نوزدهم شناخته شده است. چنانچه از نام آن بر می اید، این عارضه در تنیس بازان شیوع بیشتری دارد. ولی بازیکنان اسکواش، بدمینتون، تنیس روی میز، گلف و سایرین نیز ممکن است به آن مبتلا شوند. همچنین افرادی که به دلیل ماهیت شغل خود حرکت های تکراری و یکطرفه انجام می دهند (مانند برقکاران و نجاران) یا به دلیل انجام برخی از فعالیت های اوقات فراغت مثل خیاطی و بافتنی گرفتار عارضه آرنج تنیس بازان می شوند. تکنیک ضربه زدن غلط در تنیس بازان نیز می تواند به این آسیب منجر شود. در ورزشکاران غیر حرفه ای اجرای بک هند غلط اغلب سبب عارضه جانب خارجی و همچنین فورهند نادرست باعث عارضه جانب داخلی می شود. در ورزشکاران رقابتی، اجرای یک سرویس چرخشی می تواند مشکلات و عوارض جانب میانی و خلفی آرنج را ایجاد کند. ورزشکاران غیر حرفه ای (که برای تفریح و سرگرمی به ورزش می پردازند) اغلب به این دلیل به بیماری آرنچ تنیس بازان دچار می شوند که برای زدن بک هند، به جای آنکه مچ خود را ثابت کرده و با حرکت تمام دست و شانه عمل کنند، از مچ خود استفاده می کنند. ضربه زدن به توپ تنیسی که با سرعت 50 کیلومتر در ساعت در حال حرکت است، معادل با بلند کردن وزنه ای 25 کیلوگرمی است. نیروهای ناشی از برخورد توپ به راکت در بدن بازیکن توزیع می شود، لذا ضروری است که از تمام شانه و تنه مشتمل بر عضله های بزرگتر استفاده شود تا این نیرو و ارتعاش ناشی از آن امکان پراکنده شدن در ناحیه وسیع تری را داشته باشد. آسیب آرنج تنیس بازان عارضه ای شایع است. مطالعات حاکی از آن است که 45 درصد از ورزشکارانی که هر روز و 25 درصد از آنانی که یک یا دو بار در هفته به بازی تنیس می پردازند، از این عارضه رنج می برند. این عارضه خصوصاً در ورزشکاران بالای 40 سال شایع است. صدمه در ناحیه اپی کندیل خارجی، در جانب خارجی آرنج پدید می آید که نقطه مبدأ عضله های بازکننده مچ دست و انگشتان است. عضله های اصلی که در این عارضه مصدوم می شوند عبارت اند از: بازکننده کوتاه مچ دستی زند اعلایی، باز کننده مشترک انگشتان، مچ دست زند اعلایی طویل، و باز کننده مچ دستی زند اسفلی. به دلیل کوچک بودن ریشه عضله های بازکننده، توسعه نیروی ایجاد شده در عضله فشار زیادی بر نقطه ای واحد وارد می سازد.

علایم و تشخیص

- وجود دردی که اصولاً جانب خارجی آرنج را متأثر می سازد. البته این درد می تواند در جهت بالا به نواحی بالای بازو و پایین به بخش خارجی ساعد راه یابد.

– ضعف در مچ دست. این حالت می تواند در انجام حرکت های ساده ای مانند برداشتن یک بشقاب یا فنجان قهوه، بازکردن در اتومبیل، خشک کردن یک ظرف خیس یا دست دادن مشکل ایجاد کند.

– نقطه حساس را می توان با فشار دادن یا ضربه زدن روی اپی کندیل خارجی آرنج تشخیص داد.

– وجود درد در اپی کندیل خارجی هنگام خم کردن مچ دست به عقب و در برابر مقاومت. تنها وجود این علامت برای قطعیت تشخیص بیماری آسیب آرنج تنیس بازان اهمیت دارد.

– در پی انجام عمل صاف کردن انگشتان خمیده در برابر مقاومت، درد در جانب خارجی آرنج تشدید می شود.

– برای تشخیص آرنج تنیس بازان از موارد دیگر نظیر وجود جسم سرگردان در مفصل یا شکستگی می توان از رادیوگرافی استفاده کرد.

سایر مواردی که ممکن است مورد توجه پزشک قرار گیرد، عبارت اند از: بیماری های روماتیسم، ناراحتی عصب (شاخه عمقی رادیال یا اولنار) و درد انتشاری ناشی از ترمیم تخریبی ستون فقرات در ناحیه مهره های پنجم و ششم گردنی.

پیشگیری

- اصلاح عملکرد و صحت تکنیک اجرای حرکت ها یکی از قواعد مهم پیشگیری است.

– برخی مواقع استفاده از بریس یا آرنج بند می تواند موجب اتلاف نیروهای خارجی قبل از رسیدن آنها به اپی کندیل شود و بنابراین از ایجاد بیماری آرنج تنیس بازان جلوگیری کند.

– اجتناب از انجام تمرین های تکنیکی نامتقارن.

به موازات انجام اصلاح لازم در تکنیک فرد، برای پیشگیری از آرنج تنیس بازان، نکات زیر را نیز باید مراعات کرد:

(1 عملکرد صحیح پاها که سبب مقابله صحیح فرد با توپ خواهد شد.

(2 باید به شکل صحیح و در زمان مناسب با راکت به توپ ضربه زد.

(3 در تمام ضربه ها لازم است که شانه ها و کل بدن درگیر شوند. در این صورت به هنگام ضربه زدن به توپ حالت ترمز و توقف ایجاد نخواهد شد. باید اصل ادامه حرکت (follow through) و ثابت نگه داشتن مچ را رعایت کرد.

(4 سطح زمین بازی باید نرم باشد به گونه ای که سرعت توپ را کاهش دهد. سطوحی مانند چمن باعث می شود که توپ با نیروی بیشتری به راکت برخورد کند لذا نیروی بیشتری به دست و آرنج بازیکن وارد خواهد آمد.

(5 توپ باید سبک باشد. توپهای نمناک و فاسد سنگین هستند.

(6 برای پیشگیری از آرنج تنیس بازان باید از تجهیزات سالم و مناسب استفاده شود. راکت باید انفرادی بوده و با توجه به تکنیک فرد و توسط خود او انتخاب شده باشد. بازیکن مصدوم باید از راکت سبک تری استفاده کند زیرا راکت سنگین تر بار بیشتری را وارد می کند. راکت باید متعادل باشد و برای مانورهای ضروری نظیر اجرای ضربه های کوتاه و زاویه دار مناسب باشد.

(7 راکت کشیده شده و سفت سبب افزایش تنش ناشی از ورود نیروها به هنگام تصادم توپ خواهد شد. تنظیم میزان سفت کردن راکت (کشیدن زه) امری انفرادی و شخصی است (البته نباید خیلی سفت باشد). راکت افراد مبتلا به عارضه آرنج تنیس بازان باید آزاد و شل باشد. راکتهایی که زن آنها از جنس غیر نایلون است (روده) نسبت به موارد نایلونی حالت فنری بیشتر و ارتعاش کمتری دارند.

(8 اندازه دسته راکت (محل گرفتن آن) باید به طور دقیق و بر اساس اندازه دست و راحتی فرد تعیین شود. یکی از راههای ساده تعیین این اندازه عبارت است از محاسبه فاصله بین نقطه وسط کف دست تا نوک انگشت وسط (به تصویر توجه شود). این اندازه باید برابر با اندازه محیط دسته راکت باشد.

(9 وجود یک نقطه بزرگ به عنوان محل مطلوب ضربه مفید خواهد بود. این نقطه همان مرکز تصادم راکت و توپ است و از نظر ریاضی نقطه ای است که به هنگام وارد آمدن نیرو کمترین چرخش را ایجاد خواهد کرد. ضربه های که با خارج از نقطه مذکور زده شده و باعث افزایش میزان چرخش و به طبع ورود نیروهای ارتعاش ناخواسته خواهد شد.

درمان

وظایف بیمار و ورزشکار برای درمان آرنج تنیس بازان عبارتند از:

- کاهش درد و التهاب به هنگامی که آسیب دیدگی در مرحله حاد خود است. این امر با بهره گیری از سرمادرمانی چند روزه انجام خواهد شد (بالا نگه داشتن عضو و بانداژ فشار نیاز نیست زیرا تورم وجود ندارد).

– استراحت فعال، بدین مفهوم که ناحیه صدمه دیده نباید فعالیت آزاردهنده ای داشته باشد. ولی لازم است آمادگی بدنی با دویدن، دوچرخه سواری و فعالیت های مشابه حفظ شود.

– بازی تنیس ادامه یابد مشروط بر اینکه ضربه دردآور زده نشود.

– پس از چند روز، هنگامی که مرحله ی حاد آسیب دیدگی پشت سر گذاشته شد، لازم است از گرمای موضعی و آرنج بند برای درمان استفاده کند.

– استفاده از ماساژ یخ شاید به همراه گرما درمانی می تواند برای درمان مفید باشد.

– تلاش برای استفاده از مچ دست برای کمک به آرنج صدمه دیده.

– کاهش بار وارده بر عضله های باز کننده با کمک گرفتن از یک بریس که در حالت آزاد بودن بازو مورد استفاده قرار می گیرد و باید تا انتهای مرحله توانبخشی باقی بماند.

– هنگامی که التهاب و درد آرنج تحت کنترل درآمد، باید با اجرای تمرین ها، قدرت، بنیه و تحرک را بهبود بخشید و روند درمانی بیماری آرنج تنیس بازان را تسریع داد.

هنگامی که بیمار و ورزشکار بتواند درد ناشی از تکان دادن دست (دست دادن) را تحمل نمیاد مجاز به آغاز تمرین ها است. برنامه تمرینی باید بر اساس خط مشی زیر پیگیری شود:

(1 تمرین های ایزومتریک بازکننده های مچ دست. مچ دست به هنگام تمرین می تواند سه حالت داشته باشد. اول در حالت کاملاً خمیده، سپس در وضعیت خنثی و نهایتاً در حالت کاملاً صاف و کشیده. مفصل نباید تحت فشار قرار گیرد و لازم است تمرین 30 مرتبه در روز اجرا شود. بازکننده های مچ در هر بار تمرین به مدت 10 ثانیه خم می شوند. هنگامی که این تمرین بدون بروز درد انجام شود می توان با یک وزنه نیم کیلویی شروع کرد.

(2 تمرین های پویا: یک باند کشی به انتهای انگشتان انداخته می شود. سپس تلاش می کنیم که انگشتان را از یکدیگر دور نماییم. شیوه دیگر عبارت است از باز کردن (کانسنتریک) و خم کردن (اکستنریک) مچ دست که به همراه وزنه 1-2 کیلویی و 20 بار در روز انجام می شود.

(3 تمرین های انعطاف پذیری مچ دست (کشش ایستا). مفصل به میزان 90 درجه خم می شود و دست دیگر برای وارد کردن فشار متقابل وارد عمل می گردد. آرنج دست صدمه دیده باید کاملاً باز نگه داشته شده و ساعد چرخش داخلی داشته باشد (پرونیشن). مچ خم شده فراتر از دامنه حرکتی خود کشیده شده و به مدت 4-6 ثانیه نگه داشته می شود. پس از 2 ثانیه استراحت باید کشش را در مدت 6-8 ثانیه انجام داد. این تمرین 15 مرتبه در روز انجام می شود و کمک زیادی به درمان آرنج تنیس بازان می کند.

(4 تمرین های کششی برای تحرک مفصل شانه و بازو. افزایش شدت تمرین های توأم با وزنه هنگامی می تواند آغاز شود که درد تحت کنترل در آمده باشد. این مرحله هنگامی اتفاق می افتد که فرد مصدوم بتواند درد ناشی از دست دادن (تکان دادن دست) را تحمل نماید.

وظایف پزشک در درمان آرنج تنیس بازان عبارتند از:

- تجویز داروی ضد التهاب،

- تجویز درمان با سونوگرافی، تحریک گالوانیک با ولتاژ بالا یا تحریک عصب زیر جلدی،

- در مواردی که عارضه رفع شده و با انجام تمرین درد عود کند، استروئید به شکل موضعی تزریق خواهد شد. تزریق به شیوه زیر استخوانی به ریشه بازکننده کوتاه خواهد بود. این تزریق تأثیری به موقع و سودمند را در درمان در پی خواهد داشت. در خلال 24-48 ساعت نخست ممکن است شدت درد فزونی یابد.

تزریق کورتیزون باید با استراحت 1 تا 2 هفته توأم باشد و نباید بیش از 2 تا 3 نوبت تکرار شود. اگر به رغم این نوع درمان علائم همچنان باقی بماند، لازم است جراحی مورد توجه قرار گیرد. نتایج این عمل جراحی در درمان آرنج تنیس بازان معمولاً رضایت بخش است.

بهبودی

عارضه ساده آسیب آرنج تنیس بازان اغلب به خودی خود درمان می شود و مراحل آتی آن مطلوب است. اگر چه علائم آن می تواند حداقل برای چند هفته تا چند سال باقی بماند. خصوصاً اگر ورزشکار همچنان به دست و آرنج خود فشار وارد کند. فعالیت های جدی را می توان هنگامی از سر گرفت که دست از حرکت کامل برخوردار شده و قدرت طبیعی خود را بازیافته و رها از درد باشد. برای از سرگیری بازی تنیس باید 8- 10 هفته از انجام عمل جراحی بگذرد.

بیماری آرنج پرتاب کننده ها یا گلف بازان

این عارضه شبیه عارضه تنیس بازان است، اما علائم آن در جانب داخلی آرنج واقع می شود. یک گلف باز راست دست ممکن است از عارضه آرنج تنیس بازان بخش پیشین آرنج چپ و از عارضه آرنج گلف بازان در بخش پسین آرنج راست رنج ببرد. عارضه آرنج پرتاب کننده ها بیشتر در میان پرتاب کنندگان نیزه شایع است، اما در بازیکنان کریکت و بیسبال نیز مشاهده می شود. تنیس بازان تراز اول ممکن است به رغم اجرای صحیح تکنیکهای بازی به عارضه آرنج تنیس بازان مبتلا شوند و علت آن معمولاً این است که در زمان اجرای سرویس که مچ دست می چرخد به طور هم زمان ساعد نیز به سمت داخل خواهد چرخید. تنیس بازانی که چرخش توپ از رو را اجرا می کنند و در خلال آن ساعدشان به سمت داخل می چرخد، نیز به این عارضه دچار می شوند. عضله های منقبض کننده که وظیفه اجرای چنین حرکتهایی را بر عهده دارند در اصل از جانب داخلی آرنج نشئت می گیرند.

علائم

علائم این عارضه شبیه آسیب آرنج تنیس بازان است اما در جانب داخلی آرنج واقع می شود. هنگامی که بخش داخلی آرنج در معرض فشار قرار می گیرد حساسیت ظاهر می شود، و دست به سمت پایین منقبض شده و مفصل مچ در برابر مقاومت تولید درد می کند.

درمان

درمان آرنج گلف بازان، نیز شبیه عارضه آرنج تنیس بازان است. اگرچه بهبودی پس از عمل جراحی گاهی اوقات به طول می انجامد.

آرنج گلف بازان در افراد در حال رشد

به عنوان مثال هنگامی که یک توپ در بازی بیسبال پرتاب می شود، مچ دست و انگشتان به شدت به حالت پرونیشن در می آیند. عضله هایی که مسئول این حرکت هستند در کوپه داخلی ساعد قرار دارند. نیروی پرتاب کردن از سراسر دست عبور می کند تا به ضعیف ترین نقطه گروه عضله ها یعنی اپی کندیل داخلی برسد که همان نقطه ریشه عضله ها است. در نوجوانان در حال رشد، ریشه این عضله ها به یک منطقه رشد (اپی فیز) متصل است که این نقطه نسبت به استخوان مجاورش به میزان قابل توجهی ضعیف تر است. عوارض و مشکلات در نتیجه افزایش فشار وارده بر محل اتصال اپی فیز ایجاد می شود.

علائم و تشخیص

- درد در آرنج که معمولاً به تدریج آغاز می شود. در صورت بروز درد ناگهانی احتمال کنده شدن اپی فیز وجود دارد که گاهی اوقات انجام جراحی ضرورت می یابد. خم شدن مفصل آرنج با آغاز درد همراه خواهد بود.

– سفتی و خشکی مفصل آرنج- وجود حساسیت موضعی، دقیقاً در بالای اپی کندیل داخلی در بیماران مبتلا به آرنج گلف بازان وجود داردو

– از مفصل هر دو آرنج باید رادیوگرافی به عمل آید. چنانچه در صفحه رشد (اپی فیز) شکافی وجود داشته باشد مشاهده خواهد شد.

درمان

بیمار یا ورزشکار می تواند برای درمان بیماری آرنج گلف بازان موارد زیر را انجام دهد

- استراحت

- اجتناب مطلق از انجام حرکتهای پرتابی تا حذف درد (به طور معمول پس از 8-9 هفته).

– استمرار فعالیت ها در قالب آماده سازی جسمانی و تمرین های عمومی قدرتی.

اعمال پزشک ممکن است برای درمان به شرح زیر باشد:

- تجویز استراحت و در مواردی بی حرکت ساختن آرنج. چنانچه در صفحه رشد شکافی وجود داشته باشد ممکن است گچ گرفته شود.

– اگر جابجایی آرنج بارز است عمل جراحی انجام خواهد شد. برای نوجوانان در حال رشد نباید تزریقات استروئیدی و داروهای ضد التهاب تجویز شود.

بهبودی

چنانچه منطقه رشد (اپی فیز) صدمه دیده است، تمرین های پرتابی را می توان 8 هفته پس از زمان وقوع آرنج گلف بازان از سر گرفت. پیش از این مرحله، توان بخشی دقیق با هدف حذف عملکرد عضله ها باید مورد توجه قرار گیرد.

 

                                 

عمل تعویض مفصل مچ پا

تعویض مفصل مچ پا

در عمل تعویض مفصل مچ پا ، مفصل مصنوعی جایگزین مفصل آسیب دیده میشود . چندین روش برای جراحی تعویض مفصل مچ پا وجود دارد.
درجراحی" تعویض مفصل مچ پا " هر دو سمت مفصل مچ پا با عناصر مصنوعی که به طرز خاصی طراحی شده اند جایگزین میشود. بخش مصنوعی مربوط به استخوان درشت نی از پلی اتیلن و ورقه ای نازک از جنس تیتانیوم ساخته شده است ؛ که پایه ای گسترده جهت تداوم بخشی پیوند بوجود می آورد.
هر پروتز مصنوعی مفصل مچ پا از دو بخش تشکیل شده است :
بخش مربوط به استخوان درشت نی ،که قسمت فلزی مفصل مصنوعی می باشد و در حفره ی مفصل مچ پا قرار می گیرد.
بخش مصنوعی تالوس ، جایگزین قسمت بالایی تالوس مچ پا میشود. تالوس ، اولین استخوان پا می باشد که در حفره ی مفصل مچ پا قرارمی گیرد.

عمل تعویض مفصل مچ پا

عمل تعویض مفصل مچ پا، اغلب در حالت بی هوشی انجام می شود . به این معنی که شما در حالت خواب هستید و هیچ دردی احساس نمی کنید.
ممکن است بی حسی از طریق ستون فقرات صورت گیرد که در این صورت شما از ناحیه کمر به پایین بی حس میشوید. اگر شما از این طریق بی حس شوید برای ایجاد احساس آرامش حین جراحی به شما یکسری دارو داده می شود.
جراح ، یک برش در قسمت جلو مفصل مچ پا ایجاد میکند تا مفصل مچ پا نمایان شود. پس از آن جراح ، به آرامی رگهای اعصاب و رگهای خونی را کنار می زند. سپس استخوان یا غضروف آسیب دیده را خارج و بخشهای آسیب دیده را تعویض میکند . بخشهای فلزی مفصل مصنوعی جدید به سطوح برش خورده ی استخوانها توسط چسب پیوند دهنده ی استخوان ، جهت نگهداری پروتز در محل چسبانده می شوند. سپس یک قطعه پلاستیک بین دو بخش فلزی وارد میکنند.
جراح زرد پی را کنار زده وزخم را بخیه می کند ، ممکن است برای ثابت نگه داشتن مفصل مچ پا به تخته شکسته بندی یا گچ نیاز داشته باشید.

دلیل عمل تعویض مفصل مچ پا

وقتی مفصل مچ پا به شدت آسیب دیده باشد ؛ این جراحی انجام می شود. علایم آن درد و عدم تحرک مفصل مچ پا است.

علت درد مفصل مچ پا

علت درد مواردی مانند آرتروزی که به علت جراحی مفصل مچ پا در گذشته بوجوده آمده است ، شکستگی استخوان ، عفونت ، آرتروز ، بیماری آرتروز روماتوئید می تواند باشد.
اگر در گذشته دچار عفونت مفصل مفصل مچ پا شده اید ممکن است نتوانید این نوع ، جراحی را انجام دهید.

عوارض عمل تعویض مفصل مچ پا

ضعف ، خشکی و ناپایداری مفصل مچ پا
از دست دادن مفصل مصنوعی به مرور زمان
عدم ترمیم پوست پس از جراحی
آسیب اعصاب
آسیب رگهای خونی
شکستن استخوانها حین جراحی
در رفتگی مفصل مصنوعی
ایجاد حساسیت توسط مفصل مصنوعی

موارد بالا می تواند از عوارض عمل تعویض مفصل مچ پا باشد.

قبل از عمل تعویض مفصل مچ پا

داروهایی که در حال مصرف هستید حتی داروهای مکمل یا گیاهی را با پزشک یا پرستارتان در میان بگذارید . مخصوصا اگر دارویی را بدون تجویز پزشک مصرف می کنید.

نکات قبل از جراحی

از شما قبل از عمل تعویض مفصل مچ پا ممکن است بخواهند مصرف دارویی که از انعقاد خون جلوگیری میکند را قطع کنید .مانند : آسپرین ، ایبوپروفن ، ادویل وموترین ، ناپروکسن ، ناپروساین و... .
از پزشک در مورد مصرف داروها در روزهای انجام عمل سوال کنید.
اگربه دیابت ، بیماری قلبی یا بیماری های دیگری مبتلا هستید پزشک از شما تقاضا خواهد کرد که با پزشکی که تحت درمان آن هستید ملاقات داشته باشد.
اگر بیشتر از دو یا سه بار در هفته الکل مصرف می کنید با پزشک خود در میان بگذارید.
اگر سیگار میکشید سعی کنید با کمک پزشک یا پرستارتان آن را ترک کنید زیرا سیگار کشیدن درمان زخم و ترمیم استخوان را کند می کند.
در صورت ابتلا به بیماریهایی مانند سر ماخوردگی ، آنفولانزا ، تب و تب خال و سایر بیماری ها قبل از جراحی به دکتر خود اطلاع دهید.
ممکن است قبل از عمل با یک فیزیوتراپیست ملاقات داشته باشید تا برخی تمرینهای ورزشی راکه باید انجام دهید به شما آموزش دهد . فیزیوتراپیست همچنین استفاده صحیح از عصا رابه شما آموزش می دهد.

روز جراحی

6 تا 12 ساعت قبل از عمل تعویض مفصل مچ پا معمولا از شما میخواهند ، نخورید و نیاشامید.
دارویی که پزشک برایتان تجویز کرده را با جرعه ای آب بنوشید.
پزشک یا پرستار به شما خواهند گفت که چه زمانی به بیمارستان مراجعه کنید.

بعد از عمل تعویض مفصل مچ پا

بعد از جراحی ممکن است نیاز داشته باشید حداقل یک شب در بیمارستان بمانید .
از 12 تا 24 ساعت اول بعد از عمل تعویض مفصل مچ پا ممکن است ، نتوانید درد را تحمل کنید و دچار فشار عصبی شوید.
ممکن است بعد از عمل ، مفصل مچ پایتان در گچ یا آتل باشد. یک لوله ی کوچک جهت تخلیه خون ممکن است به مدت 1 یا 2 روز داخل مفصل مچ پا قرار گیرد. برای کاهش تورم موقع خواب یا استراحت پای خود را بالا تر از قلبتان نگه دارید.
ممکن است دکترتان به شما پیشنهاد فیزیوتراپی بدهند تا با آموزش تمرینات ورزشی حرکت برایتان آسان شود.

نتایج عمل

عمل موفق تعویض مفصل مچ پا ، درد را کاهش میدهد یا حتی از بین می برد.
بعد از عمل تعویض مفصل مچ پا ، شما می توانید مفصل مچ پا را به راحتی به بالا و پایین حرکت دهید.
این نوع جراحی معمولا تا 10 سال اثربخشی دارد و به میزان فعالیت شما ، سلامت عمومیتان و میزان آسیب دیدگی مفصل مچ پا قبل از جراحی ، بستگی دارد

 

                                 

.

درمان برجستگی روی استخوان ترقوه بعد از شکستگی

درمان شکستگی  استخوان ترقوه در غالب اوقات بدون نیاز به جراحی صورت میگیرد. در درمان غیر جراحی معمولا  از بانداژ 8 و یا بانداژ ولپو استفاده میشود. در بانداژ 8 دو شانه بیمار به وسیله یک  تکه پارچه بصورت حرف لاتین 8 بسته میشود. در بانداژ ولپو دست بیمار به گردن وی آویزان  و بازوی او به تنه بسته میشود. هدف از هر دو این بانداژ ها محدود کردن حرکات شانه است  تا بدین وسیله حرکات استخوان ترقوه کم شده و شکستگی فرصت جوش خوردن داشته باشد. هیچ  کدام از این دو برتری خاصی به دیگری ندارند و بنابه تشخیص پزشک میتوان از هریک از آنها  استفاده کرد.

برجستگی در محل شکستگی نشانه این است که  دو سر شکستگی کاملا در مقابل یکدیگر قرار نگرفته اند. اصولا در شکستگی های با جابجایی  ترقوه عملا غیر ممکن است که بتوان بصورت بسته شکستگی را طوری جااندازی کرده که لبه های  شکستگی درست در مقابل هم قرار بگیرند و نیازی هم به این کار نیست. جوش خوردن شکستگی  کفایت میکند. بنابراین لمس یک برجستگی در محل شکستگی طبیعی بوده و نیاز به اقدام خاصی  ندارد. این برجستگی در آینده کمتر میشود ولی مقداری از آن برای همیشه باقی خواهد ماند.

شکستگی ترقوه معمولا برای چند هفته با بانداژ 8 و یا بانداژ ولپو  بسته میماند.

بعد از بهبودی شانه تغییری در شکل و کارکرد مفصل شانه بوجود نیامده  و شانه دچار افتادگی نمیشود.