بالا بودن مادرزادی شانه یا کتف چیست

بالا بودن مادرزادی استخوان شانه یا کتف یا بیماری اسپرینگل Sprengel’s deformity همانطور که ار نامش پیدا است یک بیماری مادرزادی است که در آن استخوان کتف یا اسکاپولا بالاتر از محل طبیعی خود قرار گرفته است.

 

از نظر تکامل جنینی استخوان کتف یا اسکاپولا ابتدا در ناحیه گردن قرار دارد و در سن سه ماهگی جنینی بتدریج پایین آمده و در محل نهایی خود یعنی در بالای قفسه سینه قرار میگیرد.

 

وقتی این پایین آمدن یا نزول استخوان کتف در یک طرف صورت نمیگیرد بیماری اسپرینگل ایجاد میشود. گاهی اوقات در این بیماران یک نوار بافتی محکم یا یک استخوان اضافه به نام Omovertebral bone استخوان کتف را به ستون مهره میچسباند.

 

 

 

 

                                 

 

آکندروپلازی چیست و چه علائمی دارد؟

 

آکندروپلازی نوعی کوتاه قدی مادرزادی است که مشخصه آن کوتاه بودن طول اندام ها است. مشکل اصلی در این بیماران تبدیل غضروف به استخوان در صفحات رشد بخصوص در استخوان های بلند اندام ها است.قد متوسط مرد مبتلا به آکندروپلازی حدود ۱۳۰ سانتیمتر و زن مبتلا حدود ۱۲۴ سانتیمتر است. تنه این بیماران معمولا مشکل خاصی نداشته و کوتاهی بیشتر در اندام های آنها است.

مشخصات عمده بیمار مبتلا به آکندروپلازی عبارتند از :

قد کوتاه همراه با اندام های فوقانی و تحتانی کوتاه بخصوص کوتاهی در بازو و ران محدودیت حرکت در آرنج و اشکال در باز کردن کامل آن

 سر بزرگ با یک پیشانی برجسته

انگشتان این افراد کوتاه بوده و انگشتان وسط و انگشتری از هم دور هستند

هوش این افراد طبیعی است

آهسته شدن یا قطع تنفس برای یک مدت کوتاه

چاقی

عفونت های مکرر گوش

افزایش تقعر در کمر ( لوردوز) و تحدب در پشت (کیفوز)

تنگی کانال نخاعی

پاهای پرانتزی

کمردرد در سن بلوغ

کاهش قدرت عضلات

کلاب فوت

هیدروسفالی (تجمع مایع در مغز)

آکندروپلازی شایعترین علت کوتاه قدی همراه با اندام کوتاه است. این بیماری از هر ۴۰-۱۵ هزار تولد در یکی دیده میشود. این بیماری به علت جهش ژنتیکی در ژنی به نام FGFR3 ایجاد میشود.

ابتلا به آکندروپلازی درنیمی از فرزندان فرد مبتلا به این بیماری وجود خواهد داشت. با این حال ۸۰ درصد افراد مبتلا به آکندروپلازی والدین طبیعی دارند و ابتلا به این بیماری به علت جهش ژنتیکی بوده است.اگر هر دو والد دچار این بیماری باشند فرزند آنها دچار نوع بسیار شدیدی میشود و یا مرده متولد شده و یا مدت کوتاهی بعد از تولد به علت نارسایی تنفسی فوت میکند

 

 

                                 

 

.

بیماری نوروفیبروماتوز چیست؟

تومور های خوش خیم پوستی در فرد مبتلا به نوروفیبروماتوز .

نوروفیبروم ها معمولا در بچگی و بخصوص در نوجوانان و در دوره بلوغ نمایان میشوند. با این وجود معمولا اولین علائم این بیماری بصورت بروز لکه های پوستی قهوه ای رنگ Café au lait spots است.این لکه ها درد یا خارش یا مشکلی برای بیمار ایجاد نمیکنند و در هر جایی از بدن ممکن است دیده شوند. نوروفیبروم ها در ۵-۳ درصد موارد احتمال سرطانی شدن دارند. نیمی از بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوز اختلالاتی در یادگیری دارند.

دو نوع نوروفیبروماتوز وجود دارد: نوع یک که شایعتر است و از هر ۳ هزار تولد در یکی وجود دارد. به این نوع از نوروفیبروماتوز بیماری فون رکلینگ هاوزن von reklinghausen هم میگویند. در این بیماران نازکی یا رشد بیش از اندازه استخوان ها و اسکولیوز دیده میشود.

این بیماری معمولا خود را تا سن ده سالگی کودک نشان میدهد.نوع دو که معمولا همراه با تومورهای عصب شنوایی است و شیوع آن از هر ۲۵ هزاز تولد در یکی است. تومور های عصب شنوایی در این بیماری موجب کری، اختلالات تعادل، زنگ زدن گوش، سردرد و درد و احساس ضعف در صورت میشود. این بیماری در سنین نوجوانی یا انتهای دهه دوم عمر بروز میکند.هر دو نوع بیماری ارثی و ژنتیکی بوده و ژن منتقل کننده آن غالب است یعنی نیمی از فرزندان فرد مبتلا، به این بیماری دچار میشوند. با این وجود در ۵۰-۳۰ درصد موارد این بیماری هیچ سابقه ای در خانواده و فامیل بیمار وجود ندارد.در این موارد بیماری به علت جهش در ژن خود فرد بوجود آمده و ربطی به والدین ندارد ولی وقتی این بیماری حتی بصورت جهش ژنی در فردی ایجاد شده میتواند به فرزندان او هم منتقل شود.

 

 

                                 

 

بیماری مورکیو چیست؟

بیماری مورکیو یک ناهنجاری متابولیکی است که در آن بدن نمیتواند مولکول های بلند قندی به نام گلیکوزآمینوگلیکان را بشکند. این بیماری جزء دسته بزرگتری از بیماری ها به نام موکوپلی ساکاریدوز ها است.

 

این بیماری ژنتیکی است و توارث آن بصورت ژن اتوزومال مغلوب است. ژن مغلوب به این معنا است که هر دو والد باید ژن معیوب را بصورت نهفته در بدن داشته و آنرا به فرزند منتقل کنند تا بیماری در او ظاهر شود.

 

بیماری مورکیو در هر ۲۰۰ هزار تولد در یکی دیده میشود. علائم بیماری در سنین ۳-۱ سالگی ظاهر میشود و در بعضی موارد سابقه بیماری مشابه در فامیل وجود دارد.

علائم بیماری مورکیو

این بیماران در هنگام تولد سالم بنظر میرسند ولی در سال های بعدی عمر تغییراتی بصورت انحراف ستون مهره، رشد کم و انحراف زانوها به خارج پدیدار میشود. مهمترین علائم بیماری مورکیو عبارتند از

رشد غیر طبیعی استخوان های بخصوص ستون مهره

قفسه سینه به شکل زنگوله

صورت زمخت

گردن کوتاه

 مفاصل شل و با قابلیت انعطاف بالا، دیسپلازی مفصل ران، زانوهای بزرگ و ناپایدار، آرنج و مچ دست بزرگ و کف پای صاف

زانوهای به شکل ایکس

راه رفتن اردکی Waddling gait

 سر بزرگ، صورت کوچک و چانه برجسته

 قد کوتاه بخصوص تنه کوتاه

 فاصله زیاد بین دندان ها و خوردگی سریع آنها

کاهش شنوایی

 مشکلاتی در نخاع گردنی

 

 

 

                                 

 

چگونه در سن بالا زمین نخوریم

با بهبود مراقبت های بهداشتی در جامعه و افزایش امید به زندگی تعداد سالمندان بتدریج در حال افزایش است. آسیب های ناشی از زمین خوردن سالمندان نه تنها برای خود انها مشکلات فراوانی را بوجود میاورد بلکه بار مالی زیادی را بر سیستم بهداشتی تحمیل میکند.

 

تعداد زیادی از افراد مسنی که زمین میخورند در بیمارستان بستری میشوند. این اتفاق در تعداد زیادی از افراد موجب شکستگی لگن شده و توانایی حرکت آنها را کاهش داده و توانایی زندگی مستقل را از آنها میگیرد.

 

تعداد زیادی از افراد مسنی که همه ساله به خانه سالمندان سپرده میشوند بدنبال آسیب های بعد از زمین خوردن راهی این مراکز مراقبتی میشوند. احتمال شکستگی لگن بدنبال زمین خوردن در زنان ۳-۲ برابر مردان است.

 

چه افرادی بیشتر در معرض زمین خوردن هستند

 

 افراد زیر بیشتر در معرض زمین خوردن قرار دارند:

 

    زنان مسن

 

    افراد مسنی که نمیتوانند بیش از پنج ثانیه روی یک پا بایستند.

 

    مصرف کنندگان دارو

 

    سالمندانی که تنها زندگی میکنند

 

 

زمین خوردن میتواند در هر محلی و در هر زمانی ایجاد شود

 

 افراد در هر محلی میتوانند زمین بخورند. آمار تقریبی عبارتست از:

 

    ۶۰ درصد زمین خوردن افراد در خانه اتفاق میفتد

 

    ۳۰ درصد در بیرون از خانه

 

    ۱۰ درصد در مراکز مراقبت از سالمندان

 

 

نکاتی برای پیشگیری از زمین خوردن

 

برای پیشگیری از زمین خوردن دقت به نکات زیر لازم است:

 

    شرایطی را که موجب افزایش احتمال زمین خوردن در خانه میشود را به حداقل برسانید

 

    فعالیت ورزشی روزانه به مقدار کافی داشته باشید تا قدرت و تعادل خود را حفظ کنید

 

    هر ساله معاینه چشم شوید و هرساله به توسط پزشک خود یک معاینه کلی شوید

 

    عوارض جانبی داروهایی را که مصرف میکنید از پزشک خود سوال کنید

 

    کفش های اندازه و غیر لغزنده بپوشید

 

    به اندازه کافی کلسیم و ویتامین دی مصرف کنید

 

    سیگار نکشید و الکل مصرف نکنید

 

 

                                 

 

 

یک فرد مسن در منزل باید به چه نکاتی توجه کند تا دچار آسیب کمتری شود

اکثر شکستگی های افراد مسن بدنبال زمین خوردن ایجاد میشوند و اکثر این زمین خوردن ها در منزل اتفاق میفتد. این شکستگی ها بخصوص اگر در ناحیه لگن ایجاد شوند میتوانند به نحو چشم گیری در استقلال فرد سالخورده تاثیر بگذارد.

سی درصد افراد بالای ۶۵ سال حداقل سالی یک بار زمین میخورند. ۹۰ درصد شکستگی های بالای استخوان ران در ناحیه لگن در اثر زمین خوردن ایجاد میشود.

چه کسانی بیشتر در خطر زمین خوردن هستند.

 

در کسانی که بیماری های زیر را دارند خطر زمین خوردن بیشتر است

 

• نامنظمی ضربان قلب یا تغییرات شدید فشار خون

 

• افسردگی یا آلزایمر

 

• آرتروز

 

• عدم تعادل یا ضعف عضلات

 

• سکته مغزی، پارکینسون یا ام اس

 

• مشکلات ادراری

 

• اختلالات بینایی

 

 

                                 

 

 

 

• مصرف داروهایی با عوارض جانبی

افراد مسن چه نکات ایمنی را باید در حین رانندگی رعایت کنند

تعداد زیادی از آسیب ها و شکستگی ها به علت سوانح و تصادفات رانندگی ایجاد میشوند. با رعایت نکاتی میتوان از تعداد زیادی از این سوانح پیشگیری کرد. با بالا رفتن سن و کاهش تدریجی بسیاری از توانایی های انسان احتمال بروز مشکلات و بدنبال آن ایجاد حادثه بیشتر میشود.

 

برای کاهش موارد خطر باید به رعایت بعضی نکات دقت بیشتری کنیم. مهمترین آنها عبارتند از

 

    بعضی از داروها خواب آورند و زمان واکنش و عکس العمل شما را زیاد میکنند. بعضی دیگر از داروها تمرکز شما را کاهش داده یا دید شما را کم میکنند. اگر از این داروها استفاده میکنید از رانندگی پرهیز کنید.

 

    در حین رانندگی از تلفن همراه یا Mp3 player استفاده نکنید

 

    در حین رانندگی توجه شما باید به جلو باشد و در عین حال پشت سر و کناره ها را هم در نظر داشته باشید

 

    شیشه ای اتومبیل باید شفاف و تمیز باشند. شیشه های دودی مناسب نیستند

 

    در حین رانندگی زیاد صحبت نکنید

 

    صدای رادیو اتومبیل را کم کنید. از هدفون استفاده نکنید

 

    حتی الامکان از خیابان های شلوغ پرهیز کنید

 

    حتی الامکان از چهار راه هایی که در آنها باید به سمت چپ بپیچید پرهیز کنید

 

    حتی الامکان در وضعیت آب و هوایی بد رانندگی نکنید

 

    حتی الامکان در شب یا نور کم رانندگی نکنید. رانندگی در جهت تابش خورشید روی قدرت دید شما تاثیر منفی دارد

 

    حتی الامکان از اتومبیل هایی با فرمان هیدرولیک و دنده اتوماتیک استفاده کنید.

 

    در صندلی صاف و مستقیم بنشینید. به طرف جلو خم نشوید. صندلی را چنان میزان کنید که پاهای شما به راحتی به پدال ها برسد و زانوهای شما کمی از سطح لگن بالاتر قرار بگیرد

 

    در جاده با سرعتی که تعیین شده است رانندگی کنید. اگر میخواهید با سرعت کمتر رانددگی کنید از مسیر سمت راست بروید. اگر باز هم میبینید آهسته تر از رانندگان دیگر میروید بهتر است از جاده دیگری استفاده کنید

 

    فاصله خود را با ماشین جلویی حفظ کنید. باید آنقدر با ماشین جلویی فاصله داشته باشد که هر لحظه ایکه آن ماشین ناگهان توقف کرد شما بعد از سه ثانیه به او برسید. در هوای بد و یا بارانی این زمان باید پنج ثانیه باشد

 

    نگذارید کسی در ماشین سیگار بکشد. سیگار روی دید شما تاثیر منفی دارد

 

    وقتی خسته هستید رانندگی نکنید

 

    در سفرهای طولانی هر ۲-۱ ساعت یکبار توقف کرده و چند دقیقه از ماشین خارج شده و حرکات نرمشی و کششی انجام دهید

 

    اگر از عینک استفاده میکنید در حین رانندگی حتی اگر مسافت کوتاه هم باشد از آن استفاده کنید

 

    در سفر های طولانی به اندازه کافی آب بنوشید و استراحت کافی داشته باشید و از استرس پرهیز کنید

 

    بسیاری از بیماری ها توانایی رانندگی را کاهش میدهند. در صورت کاهش بینایی یا مشکلات حرکتی شدید در مفاصل رانندگی نکنید

 

    وسایل کمک های اولیه را در اتومبیل داشته باشید.

 

    به سلامت اتومبیل خود اهمیت بدهید.

 

 

                                 

 

 

کفش طبی یا کفش ارتوپدی چه خصوصیات عمومی دارد

مهمترین خصوصیات کلی که هر کفش طبی یا ارتوپدی باید داشته باشد عبارتند از

 

    پنجه پهن و با ارتفاع : پنجه کفش یا Toe box از مهمترین قسمت های آن است. وقتی عرض یا ارتفاع پنجه کفش کم باشد بیماری های زیادی مانند انگشت چکشی، میخچه و هالوکس والگوس را ایجاد میکند. انگشتان پا باید در پنجه کفش فضای کافی داشته باشند تا از هم باز شوند و کمی به بالا و پایین بروند. بجای استفاده از کفش های نوک تیز از کفش های با پنجه گرد استفاده کنید

 

    کفی قابل تعویض : سعی کنید کفشی بخرید که کفی Insole قابل عوض کردن داشته باشد. با این کار میتوان با عوض کردن کفی اندازه و حجم کفش را کم و زیاد کرد تا وقتی پا ورم کرد بتوان جا برای آن باز کرد و یا کفی ساده را با کفی های درمانی جایگزین کرد. وقتی پا عرق کرده و کفش را نمناک میکند کفی قابل تعویض در کم کردن رطوبت کفش میتواند موثر باشد. کفش مرطوب میتواند موجب ابتلا پا به بیماری های قارچی باشد

 

    پشتی سفت و محکم : پشتی کفش Heel counter قسمتی از کفش است که در پشت پاشنه پا قرار میگیرد. این پشتی باید سفت و محکم باشد. برای امتحان کردن پشتی کفش با شست خود بر روی آن فشار دهید. اگر فرو نرفت پشتی محکمی دارد

 

    کف داخلی با شکل مناسب : کف کفش از داخل Foot bed باید قوس هایی داشته باشد که هماهنگ با قوس های کف پا باشد. وزن بدن در داخل چنین کفشی بصورت متناسب برروی تمام سطح کف آن توزیع شده و پا در چنین کفی احساس راحتی میکند. مهمترین قوس کف پا قوس طولی آن است پس کف داخلی کفش باید در قسمت میانی و داخلی کمی برجسته تر باشد

 

     پاشنه مناسب : پاشنه Heel کفش از قسمت های مهم آن است. کفش بدون پاشنه و کفش با پاشنه بلند هر دو مضر هستند. ادازه پاشنه بطور متعادل باید حدود ۱.۵ تا ۴ سانتیمتر باشد

 

    کف قوسی شکل کفش : کف بیرونی کفش Outsole باید قدری گوژ باشد تا وسط کفش پایین تر از دو انتهای آن قرار گیرد. راه رفتن در چنین کفشی بسیار راحت بوده و در هنگام راه رفتن، موقع اصابت پاشنه به زمین و موقع بلند شدن پنجه از زمین فشار زیادی به کف پا و مچ پا وارد نمیشود

 

    سطح داخلی یکنواخت : با دست کشیدن به تمام سطح داخلی کفش باید متوجه شویم سطوح یکنواخت و قوس های نرمی در درون کفش وجود دارد. این چنین کفش هایی در موقع راه رفتن فشار کمتری را به پوست وارد میکنند

 

    کفش نفس کش : جنس رویی کفش باید طوری باشد که تهویه داخل کفش برقرار باشد. این تهویه برای عرق نکردن پا ضروری است

 

    یقه و زبانی نرم : یقه کفش Shoe collae جایی است که اطراف مچ پا را میگیرد و زبانی کفش Shoe tongue برگه ای است که در زیر بندهای کفش قرار میگیرد. این قسمت های کفش باید حاوی پد ها و بالشتک های نرمی باشد تا فشار کمتری به پوست وارد کند

 

 

                                 

 

 

کفش طبی ارتوپدی چیست و چه خصوصیاتی باید داشته باشد

بسیاری از افرادی که به نوعی مشکلاتی در پای خود دارند به دنبال کفش های طبی هستند. بعضی ها هم هستند که هیچ ناراحتی در پای خود ندارند ولی میخواهند کفش مناسبی داشته باشند تا در آینده مشکلی در پای خود نداشته باشند.

 

افرادی که مشکلی در پای خود داشته و بدنبال کفش طبی هستند باید بدانند که انواع مختلفی از کفش هایی که پسوند طبی هم دارند در بازار وجود دارند.

 

صرف اینکه نام کفشی طبی است یا از داروخانه تهیه شده و یا از فروشگاهی تهیه شده که ادعای فروش کفش طبی دارد به معنای آن نیست که کفش مورد نظر واقعا خصوصیاتی را که میخواهیم داشته باشد. یعنی بتواند مشکل پای ما راکمتر کند.

 

بیماری های مختلفی در پا وجود دارند و مشکلات ناشی از بعضی را میتوان با استفاده از کفش مناسب برطرف کرد. در هر بیماری پا، ممکن است نیاز به استفاده از کفشی با خصوصیات خاص باشد که با بیماری دیگر متفاوت است ولی خصوصیات مشترکی وجود دارند که تمام کفش های طبی باید واجد آنها باشند.

 

 

 

                                 

 

 

در تهیه کفش به چه نکاتی توجه کنیم. کفش خوب چه خصوصیاتی دارد

مهم ترین وظیفه کفش حفاظت از پا و ممانعت از آسیب رسیدن به آن است ولی متاسفانه بسیاری از کفش ها به پا آسیب میرسانند. کفش نامناسب یکی از علل مهم بسیاری از بیماری های پا است و میتواند موجب بروز بیماری هایی مانند انحراف شست پا، سائیدگی شست پا، میخچه، انگشت چکشی و فرو رفتن ناخن در انگشت شود. کفش جدای از زیبایی باید با دوام و راحت هم باشد.

کفش نامناسب موجب فشار بیش از حد به مفاصل پا میشود

در تهیه کفش به چه نکاتی توجه کنیم:

مهمترین معیارهایی که موقع تهیه کفش باید به آنها دقت کنیم عبارتند از

هر چه سن شما بالاتر میرود اندازه پای شما بزرگتر میشود. پس هر بار که کفش میخرید آن را امتحان کنید.

خانم ها نباید کفش های با پاشنه بلندتر از پنج سانتیمتر بپوشند.

کفش را در عصرها بخرید چون عصرها پای شما بزرگتر است.

کفش باید هم در ناحیه پنجه و هم در ناحیه پاشنه فیت و اندازه پای شما باشد. هردو کفش چپ و راست را پوشیده و امتحان کنید. در بسیاری از مردم اندازه پاها با هم متفاوت است. کفش را به اندازه پای بزرگتر بخرید و در داخل کفشی که پای کوچکتر در آن میرود یک کفی نازک بگذارید.

وقتی برای امتحان کردن کفش سرپا می ایستید باید در جلوی کفش و در جلوی بلندترین انگشت شما یک سانتیمتر فضای خالی وجود داشته باشد.

 با کفش چند قدم راه بروید تا از راحت بودن آن مطمئن شوید.

  هیچوقت معیار شما برای انتخاب اندازه کفش شماره ای که روی آن نوشته شده است نباشد. این اندازه ها بر حسب شکل و سازنده کفش متفاوت است. همیشه کفش را به پا کرده و امتحان کنید.

کفشی را انتخاب کنید که تا حد امکان به شکل پایتان باشد.

مطمئن شوید پنجه کفشتان به اندازه پنجه پایتان بوده و تنگ نباشد. پنجه پهن ترین قسمت پا و کفش است. کفش های نوک تیز و با پنجه تنگ نخرید.

 هیچوقت کفش تنگ نخرید و فکر نکنید کفش بتدریج و با پوشیدن، جا باز میکند.پاشنه پا در عین اینکه باید در کفش احساس راحتی کند، باید فیت هم باشد. پشت کفش باید پاشنه پایتان را کاملا دربر گرفته و اجازه سرخوردن و حرکت در کفش را به آن ندهد. در حین راه رفتن نباید پاشنه پایتان از کفش بیرون بیاید.

وقتی پایتان در کفش است باید بتوانید به راحتی انگشتان پایتان را خم و راست کنید.