معیار بازگشت کارکرد اندام چیست

برگشت کارکرد عضو آسیب دیده هم چند جنبه مهم دارد. اندام از قسمتهای مختلف و عناصر متفاوتی تشکیل شده که اگر بدرستی کار نکنند فعالیت آن اندام به وضع طبیعی برنگشته است. برگشت کارکرد عضو از چند جنبه قابل بررسی است

بازگشت حرکات به مفاصل اطراف شکستگی

 در اندام تحتانی ( منظور اندامی است که معمولا در فرهنگ مردم به آن پا میگویند) اگر زانو به خوبی خم و راست نشود شما نمیتوانید به راحتی بنشینید یا از پله بالا بروید یا حتی ناخن های پایتان را کوتاه کنید یا در اندام فوقانی ( که به غلط دست هم نامیده میشود) اگر بطور مثال آرنج شما خم نشود شما نمیتوانید در حین غذا خوردن قاشق را به دهانتان ببرید یا سرتان را شانه کنید.

 در بسیاری اوقات بعد از درمان شکستگی، حرکات مفاصل در اندام آسیب دیده دچار محدودیت میشود. مثلا برای درمان یک شکستگی در ناحیه مچ دست پزشک معالج بعد از جاانداختن شکستگی اقدام به گچ گیری میکند.

در مدتی که اندام در این گچ بیحرکت مانده است مفاصل آن اندام بتدریج قابلیت تحرک و نرمی خود را از دست داده و به اصطلاح خشک میشوند.

یا اگر برای درمان یک شکستگی تنه استخوان ران از عمل جراحی و کارگذاری پلاک استفاده شده است بعد از جراحی معمولا عضلات آسیب دیده در حین شکستگی به یکدیگر و به استخوان زیرشان میچسبند و این چسبندگی مانع از حرکت روان عضلات روی یکدیگر و روی استخوان شده که نتیجه آن محدود شدن حرکات مفاصلی است که حرکاتشان وابسته به آن عضلات است.

روند ذکر شده در درمان بسیاری از شکستگیها بطور طبیعی اتفاق میفتد با این حال پزشک معالج با انجام اقداماتی یا از آن پیشگیری میکند و یا اگر قابل پیشگیری نباشد حرکت مفصل را به حالت اولیه آن برمیگرداند.

 

بنابراین یکی از معیارهای یک درمان موفق اینست که دامنه حرکات مفاصل در اندام آسیب دیده به حالات قبل از شکستگی بازگردد

 

حفظ کارکرد عضلات

 

 اندام بدون حرکت بشدت ناکارا است و عامل حرکت در هر اندام عضلات آن هستند. عضلات اندام آسیب دیده بشدت در معرض خطر ضعیف شدن در طول درمان شکستگی قرار دارند. ضعیف شدن این عضلات میتواند با مکانیسم های متفاوتی ایجاد شود.

 

بطور مثال بیماری را در نظر بگیرید که بدنبال شکستگی ناحیه آرنج تحت درمان با گچ گیری قرار گرفته است. در مدتی که اندام وی تا زمان بهبودی در گچ بیحرکت باقی میماند عضلات بازوی وی فعالیتی ندارند پس طبیعی است که بعد از مدتی کم تحرکی دچار ضعف شوند.

 

این ضعف البته تا زمانی که اندام بیمار در گچ قرار دارد خود را نشان نمیدهد ولی بعد از اینکه اندام از گچ خارج شد بیمار متوجه کاهش قدرت بازوی خود نسبت به قبل از شکستگی میشود.

 

بیمار دیگری را در نظر بگیرید که بدنبال شکستگی ساق تحت عمل جراحی با استفاده از میله داخل استخوانی قرار گرفته است. بیمار به علت احساس درد بعد از جراحی توصیه های پزشک معالج را نادیده گرفته و مچ پایش را حرکت نمیدهد.

 

طبیعتا پس از مدتی عضلاتی از ساق که مچ پا را حرکت میدهند به علت کار نکردن دچار ضعف میشوند. این ضعف بخصوص وقتی خود را نشان میدهد که بیمار بعد ار جوش خوردن محل شکستگی میخواهد روی پای آسیب دیده ایستاده و حرکت کند ولی به علت ضعیف شدن عضلات این کار برایش مشکل شده است.

 

پس معیار دیگر یک درمان موفق شکستگی اینست که قدرت عضلات اندام آسیب دیده در حد قبل از آسیب حفظ شوند.

 

جوش خوردن شکستگی

 

 اندامی که استخوان شکسته آن بطور کامل جوش نخورده است بعید است بتواند کارایی قبل خود را بدست آورد. پس یکی از فاکتورهای مهم برگشت کارکرد اندام، جوش خوردن شکستگی است.

 

اندام فقط استخوان و عضله نیست

 عناصر حیاتی مهم دیگر مانند اعصاب و عروق در اندام وجود دارند که کارکرد صحیح آنها برای حفظ کارایی اندام ضروری است. اگر این عناصر براثر ضربه اولیه یا براثر لبه تیز شکستگی دچار آسیب شوند لازم است تا بدرستی درمان شوند تا اندام بتواند فعالیت طبیعی خود را از سر گیرد

 

                                 

درمان شکستگی های پاتولوژیک یا مرضی چیست

توانایی ترمیم و جوش خوردن استخوان در کسی که دچار شکستگی پاتولوژیک شده است وجود دارد و شکستگی های این افراد جوش میخورند گرچه ممکن است این اتفاق با کمی تاخیر صورت پذیرد.

 

تصمیم گیری درمانی برای این شکستگی ها بر حسب محل شکستگی و مقدار جابجایی و دیگر معیارها همانند کسانی است که بدون بیماری زمینه ای دچار شکستگی شده اند.

 

در کیست های استخوانی که دچار شکستگی پاتولوژیک شده اند ممکن است بعد از جوش خوردن شکستگی، کیست بطور خودبخود پر شود. البته ممکن است این اتفاق نیفتد و بعدا برای درمان کیست نیاز به پیوند استخوانی وجود داشته باشد.

 

در صورتیکه شکستگی مرضی در استخوانی که دچار عفونت شده ایجاد شود و آن شکستگی نیاز به عمل جراحی داشته باشد برای فیکس کردن شکستکی نمیتوان از پلاک یا نیل استفاده کرد. تثبیت شکستگی در این موارد با استفاده از اکسترنال فیکساتور انجام میشود.

 

                                 

 

در مواردی که به علت بیماری زمینه ای استخوان به حدی ضعیف شده است که احتمال شکستگی پاتولوژیک قریب الوقوع است پزشک معالج قبل از اینکه شکستگی ایجاد شود استخوان را با پلاک یا نیل (میله داخل استخوانی) تقویت میکند.

آیا شکستگی پاتولوژیک جوش میخورد

ینکه آیا یک شکستگی پاتولوژیک جوش میخورد یا خیر تا حد زیادی وابسته به نوع بیماری است که موجب ضعیف شدن استخوان شده است.

در بیماری هایی که کل سیستم اسکلتی را ضعیف میکنند معمولا شکستگی ها جوش میخورند ولی این جوش خوردن هسته تر از زمان معمول است. در مورد شکستگی های پاتولوژیک در محل تومورهای خوش خیم و کیست های استخوانی هم همین روال وجود دارد.

 در شکستگی های مرضی که بر روی یک عفونت استخوانی یا تومور بدخیم استخوان ایجاد شده اند تا موقعی که بیماری زمینه ای وجود دارد شکستگی یا جوش نمیخورد و یا جوش خوردن آن با تاخیر زیادی همراه است.

 

                                 

علل شکستگی پاتولوژیک یا مرضی چیست

یماری های بسیاری وجود ارند که میتوانند استخوان را در حدی ضعیف کنند که دچار شکستگی پاتولوژیک شود. این بیماری ها عبارتند از

 

    عفونت استخوان : مانند استئومیلیت . در استئومیلیت بر اثر فعالیت میکروب در استخوان این بافت بتدریج دچار خوردگی شده و ضعیف میشود و میتواند آنقدر ضعیف شود که بر اثر ضربه کمی دچار شکستگی گردد

 

    استئوپروز : پوکی استخوان به هر دلیلی که ایجاد شود مانند پوکی که در سنین بالا ایجاد میشود و یا پوکی که در اثر بیحرکتی طولانی مدت بوجود میاید میتواند موجب شکستگی مرضی گردد. بعضی بیماری های عمومی بدن مثل پرکاری تیرویید، پرکاری غده فوق کلیوی، پرکاری غده پاراتیرویید، پرکاری غده آدرنال، نارسایی کلیوی و راشیتیسم میتوانند موجب پوکی استخوان و بدنبال آن شکستگی مرضی شوند

    بیماری هایی که میتوانند کل استخوان های بدن را ضعیف کنند مانند استئوژنز ایمپرفکتا، تومورهای منتشر مانند میلوم مولتیپل، بیماری پاژه و دیسپلازی فیبرو میتوانند موجب شکستگی مرضی گردند

 

    تومور های استخوانی : تومورهای استخوانی چه خوش خیم و چه بدخیم میتوانند با ضعیف کردن استخوان موجب شکستگی آن شوند

شایعترین بیماری هایی که بطور موضعی استخوان را ضعیف کرده و مستعد شکستگی پاتولوژیک میکنند تومورهای متاستاتیک هستند.

 

این تومورها معمولا مهره های کمری و قسمت های بالایی استخوان های ران و بازو را گرفتار میکنند ولی میتوان گفت که تقریبا هیچ استخوانی از درگیری این تومورها در امان نیست.

 

کیست های ساده استخوانی هم از علل شایع شکستگی مرضی هستند. شایعترین بیماری که استخوان ها را بطور منتشر ضعیف میکند استئوپروز یا پوکی استخوان است.

 

شکستگی های پاتولوژیک ناشی از پوکی استخوان بیشتر در مهره های کمر، بالای استخوان ران و مچ دست هستند.

 

 

                                 

شکستگی پاتولوژیک یا مرضی چیست

شکستگی پاتولوژیک Pathologic fracture یا مرضی به شکستگی میگویند که بر اثر وارد شدن ضربه به استخوانی که به هر علتی ضعیف شده ایجاد میشود.

گاهی اوقات استخوان به حدی ضعیف میشود که بدون اینکه ضربه ای به آن وارد شود و صرفا بر اثر نیروهایی که در زندگی روزمره به آن وارد میشود دچار شکستگی میگردد.این نوع شکستگی را پاتولوژیک یا مرضی میگویند.

علائم این شکستگی مانند علایم دیگر شکستگی ها است. البته گاهی بیمار مدتی قبل از اینکه شکستگی ایجاد شود از درد اندام احساس ناراحتی میکرده است و در زمانی مشخص ناگهان شدت درد افزایش پیدا کرده و وی را مجبور به مراجعه پزشکی میکند..

بیماری که استخوان را ضعیف کرده و موجب شکستگی پاتولوژیک یا مرضی در آن میشود ممکن است قبل از ایجاد شکستگی برای بیمار معلوم باشد و یا ممکن است بعد از شکستگی تشخیص داده شود.

 

                                 

شکستگی استرسی استخوان چیست

این نوع شکستگی که با عناوین دیگری از قبیل March Fracture ( شکستگی ناشی از رژه در ارتش) و Fatigue Fracture (وارد شدن نیروی غیر طبیعی روی استخوان طبیعی) و insufficiency Fracture (وارد شدن نیروی طبیعی روی استخوان ضعیف) هم از آن نام برده می شود هنگامی بروز می کند که نیروی بیش از حدّ ظرفیّت استخوان به طور مکرر در طی هفته ها روی استخوان نرمال و یا نیروی کمتری روی استخوان ضعیف وارد شود.

هر یک از این نیروها به تنهایی باعث شکستگی نمی شوند، ولی جمع آن ها در طی زمان باعث تسلیم شدن استخوان و در نتیجه شکستگی آن می گردد.

این ضایعه در زنان ورزشکار بیش از مردان ورزشکار دیده شده، با افزایش سن ورزشکاران نیز احتمال بروز آن بالا می رود و در نژاد سفید بیش از نژادهای دیگر مشاهده میشود.

علائم شکستگی استرسی استخوان

 

از نظر علائم کلینیکی معمولاً شروع آن با دردی مبهم پس از تمرینات ورزشی و یا رژه رفتن در حین تمرینات نظامی است که شدت آن روز به روز بیشتر می شود تا این که فعالیّت ورزشی ورزشکار را متوقف می کند. در معاینه، درد، قرمزی و تورّم موضعی به چشم میخورد.

تشخیص شکستگی استرسی

 

در رادیوگرافی (عکس برداری ) تصویر جوش خوردگی نسبی را به صورت Periosteal new bone formation with sclerosis (استخوان سازی جدید مجاور غلاف روی استخوان) می بینیم.

این علامت در صورت بروز، در حدود هفته سوم بعد از تروما دیده میشود ولی در حدود ۶۷% موارد رادیوگرافی های اولیّه منفی بوده و نکته مثبتی را نشان نمی دهند.

مهّم ترین یافته ی تکمیلی، Bone Scan (اسکن استخوان) است که در ۷۲-۴۸ ساعت اوّل می تواند مثبت شود و از شش ماه تا دو سال مثبت باقی می ماند.

باید توجّه داشت که در Bone Scan حدود ۵۰% از ورزشکاران، نواحی متعدد جذب بدون علائم کلینیکی دیده می شود. این نواحی مربوط به شکستگی های قبلی هستند که علائم کلینیکی و درد آنها از بین رفته ولی اسکن آن ها همچنان مثبت باقی مانده است. MRI در تشخیص نقش مهمی را ایفا می کند.

 

                                 

عوارض شکستگی های تنه استخوان بازو چیست

شکستگی تنه استخوان بازو در اغلب موارد بدون مشکل خاصی بهبود میابد. با این حال ممکن است عوارض احتمالی بدنبال آن بوجود آید که مهمترین آنها عبارتند از:

 

آسیب عصبی

 

آسیب عصب رادیال Radial nerve در حدود ده درصد شکستگی های تنه استخوان بازو ایجاد میشود. عصب رادیال در نیمه میانی و دورتر از آن به استخوان بازو بسیار نزدیک بوده و به همین خاطر در موقع شکستگی احتمال آسیب آن زیاد است.

 

علامت عمده آسیب عصب رادیال فلج شدن عضلات بالا آورنده یا اکستانسور مچ و انگشتان دست است به بیان دیگر بیمار نمیتواند مچ دست و انگشتان دست خود را بالا بیاورد. آسیب عصب رادیال همچنین میتواند موجب کاهش حس لمس در پوست پشت دست شود.

 

درمان آسیب و فلج شدن عصب رادیال بعد از شکستگی بازو صبر کردن است. بسیاری از این آسیب ها از نوع نوروپارکسی بوده و بعد از گذشت مدتی خود بخود بهبود میابند.

 

در صورتی که پزشک معالج بعد از گذشت مدت زمان معینی علائمی از بهبودی را مشاهده نکرد اقدام به عمل جراحی میکند. در حین جراحی محل احتمالی آسیب عصب نمایان شده و در صورت پارگی ترمیم میشود.

 

اگر به هر دلیلی ترمیم عصب امکان پذیر نبود روش دیگر درمان، انتقال تاندون است. در این روش پزشک جراح محل اتصال بعضی از تاندون های اندام فوقانی را تغییر میدهد و بدین وسیله سعی میکند توانایی انجام حرکاتی را که دست امکان انجام آنها را ندارد به آن بازگرداند.

 

جوش نخوردن شکستگی استخوان

 

گاهی بعد از گذشت زمان لازم شکستگی جوش نمیخورد. جوش نخوردن شکستگی میتواند هم در درمان غیر جراحی و هم در درمان جراحی اتفاق بیفتد. درمان جوش نخوردن شکستگی استخوان بازو عمل جراحی و پیوند استخوان است.

 

معمولا همراه با پیوند استخوان، محل شکستگی با پلاک فیکس میشود و یا اگر قبلا از پلاک برای درمان شکستگی استفاده شده است ولی محل شکستگی حرکت میکند، پلاک تعویض میشود.

بد جوش خوردن شکستگی استخوان

 

در درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو معمولا قطعات شکسته شده بصورت کاملا دقیق در کنار هم جوش نمیخورند ولی این وضعیت معمولا تغییری در ظاهر بازو ایجاد نمیکند. کوتاه شدن حتی چند سانتیمتری بازو هم معمولا مشکلی در عملکرد اندام فوقانی ایجاد نمیکند.

 

عفونت استخوان

 

عفونت استخوان بیشتر در شکستگی های باز تنه استخوان بازو دیده میشود. احتمال عفونت در بیمارانی که برای درمان شکستگی جراحی شده اند بیش از بیمارانی است که برای درمان آنها از روش های غیر جراحی استفاده شده است. علائم عفونت معمولا بصورت قرمزی و تورم بازو و بعد از مدتی خروج ترشحات چرکی از محل است.

 

ممکن است بیمار علائم عمومی مانند تب هم داشته باشد. درمان این عارضه معمولا استفاده از آنتی بیوتیک تزریقی و عمل جراحی است. در حین جراحی بافت های مرده از بازو خارج شده و ممکن است نیاز باشد تا پلاک یا میله داخل استخوانی بیمار خارج شده یا تعویض شود.

                                 

درمان جراحی شکستگی تنه استخوان بازو چگونه است

شکستگی تنه استخوان بازو را در اکثر موارد میتوان بدون انجام عمل جراحی و تنها با گچ گیری یا استفاده مناسب از بریس درمان کرد. با این حال گاهی اوقات پزشک معالج تصمیم میگیرد تا برای درمان درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از عمل جراحی کمک بگیرد. مهمترین این موارد عبارتند از :

 

·         در صورتیکه جااندازی بسته این شکستگی موفقیت آمیز نباشد و یا پزشک معالج احساس کند درمان غیر جراحی نمیتواند شکستگی را در وضعیت مناسبی جوش دهد.

 

·         شکستگی با دیگر آسیب های بدنی بخصوص همراه با شکستگی در اندام های دیگر باشد. در این وضعیت بیمار نمیتواند مراقبت های لازمی را که در درمان با گچ مورد نیاز است به درستی انجام دهد.

 

·         در موارد مشخصی که شکستگی، همراه با مشکلات عصبی یا عروقی است

 

·         در شکستگی های باز

درمان جراحی معمولاً به صورت جااندازی باز شکستگی و ثابت کردن قطعات شکسته شده با پیچ و پلاک است. در این نوع درمان معمولاً بیمار قادر است روز بعد از جراحی، شانه و آرنج خود را حرکت دهد.

در واقع شروع انجام این حرکات چند روز بعد از عمل جراحی الزامی است چون در صورت انجام نشدن این حرکات، دامنه حرکتی مفاصل شانه و آرنج بسرعت محدود میشود.

بیمار بعد از انجام جراحی تا موقعی که پزشک معالج اجازه نداده است نباید با اندام آسیب دیده چیزی را بلند کند ولی البته حرکات مفاصل را باید انجام بدهد.

معمولا بعد از گذشت چند ماه محل شکستگی به اندازه ای سفت میشود که بیمار توانایی بلند کردن اجسام را با اندام آسیب دیده بدست میاورد. انجام حرکات سنگین تر معمولاً به گذشت حداقل شش ماه زمان نیاز دارد.

بعد از جوش خوردن شکستگی بازو معمولاً نیازی به خارج کردن پیچ یا پلاک از بازو نیست مگر در موارد مشخصی که پزشک معالج اعلام میکند.

دربعضی موارد ممکن است برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از نیل یا میله داخل استخوانی Intramedullary nail استفاده شود.

در این روش درمانی معمولا جااندازی شکستگی بصورت بسته انجام میشود و سپس از طریق یک شکاف کوچک در ناحیه شانه یا آرنح، استخوان بازو سوراخ شده و یک میله بلند فلزی از طریق این شکاف و سوراخ به داخل کانال مدولری استخوان بازو فرستاده میشود. ممکن است لازم باشد تا این میله به توسط چند پیچ به استخوان بازو متصل شود.

گاهی اوقات برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از اکسترنال فیکساتور استفاده میشود. از این وسیله، بخصوص در درمان شکستگی های باز تنه استخوان بازو و یا شکستگی هایی که همراه با عفونت هستند استفاده میشود.

                                 

درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو چگونه است

بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان هستند. برای این منطور از گچ گیری خاصی به نام “گچ آویزان” Hanging cast و ی از آتل گچی به نام  U- slab و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو گچ گیری است.

استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو

 

معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانه میشود در حالیکه مفصل آرنج در حالت ۹۰ درجه خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.

 

هدف از این گچ این نیست که دور قطعات شکسته شده بازو را بگیرد و در اکثر اوقات هم قسمت بازویی گچ دور قطعه بالایی شکستگی را نمیگیرد.

 

این گچ با مکانیسم وزن خود اعمال اثر میکند یعنی وقتی بیمار ایستاده یا نشسته بوده و بازو در حالت عمودی قرار دارد وزن گچ موجب میشود قطعات شکسته شده از هم دور شوند و برآیند این نیروی کششی و نیروهایی که از طرف عضلات اطراف بازو به محل شکستگی وارد میشوند شکستگی را جااندازی میکند و تا وقتی که فرد ایستاده یا نشسته است (به بیان دیگر تنه در وضعیت عمودی است) این وضعیت جااندازی حفظ میشود.

درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود تا در حالت نیم نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند.

در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن، قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.

در این زمان است که پزشک معالج گچ را خارج کرده و تا ۴-۳ هفته دیگر یک بریس پلاسنیکی مخصوص را به دور بازو می بندد. با استفاده از این بریس مچ دست و آرنج بیمار آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد.

کلا بعد از گذشت یک و نیم تا دو ماه از شروع درمان شکستگی به اندازه ای محکم میشود که پزشک این اسپلینت را هم خارج میکند. با این حال بیمار تا چند ماه باید مراقب بازوی خود باشد که ضربه مجددی به آن وارد نشود.

گاهی اوقات برای درمان اولیه بیمار بجای گچ آویزان شونده از یک آتل یا اسپلینت گچی استفاده میشود.

اقدامات بعد از گچ گیری

 

اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند هفته اول، هر هفته از بازوی شما عکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند.

مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.

احتمال این جابجایی ثانویه معملاً تا سه هفته بعد از شکستگی وجود دارد و بنابراین تا سه هفته بعد از شکستگی، پزشک هر هفته از محل شکستگی عکس برداری میکند. اگر بعد از گذشت این مدت قطعات شکسته شده جابجایی پیدا نکردند دیگر این جابجایی اتفاق نخواهد افتاد.

جوش خوردن شکستگی بازو به چند هفته تا چند ماه زمان نیاز دارد. در این مدت مراقبت های خاصی مورد نیاز است که بیمار باید به دقت به آنها توجه کند. از مهمترین آنها انقباض مکرر عضلات بازو است.

بیمار تحت نظر پزشک معالج و یا فیزیوتراپ، باید طبق یک برنامه معین انقباضات عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به جوش خوردن شکستگی کمک میکند.

بعد از زمان معینی باید حرکات شانه و آرنج بیمار شروع شود تا این مفاصل دچار خشکی نشوند. زمان شروع این حرکات و نحوه انجام آنرا پزشک معالج مشخص میکند.

 

نکاتی در باره جااندازی قطعات شکسته شده

 

در اینجا ذکر چند نکته ضروری است. در جااندازی بسته معمولاً قطعات شکستگی بطور خیلی دقیق در کنار یکدیگر قرار نمیگیرند و نیازی هم به این کار نیست.

 

ممکن است در رادیوگرافی هایی که بعد از جااندازی از محل شکستگی تهیه میشود متوجه شوید که قطعات سر جای خود نیستند. در این مورد  نگران نشده و به ارزیابی پزشک معالج خود تکیه کنید.

 

شکستگی بازو حتی اگر با مقداری جابجایی جوش بخورد مشکلی برای بیمار بوجود نخواهد آورد. اگر این جابجایی کم باشد بعد از جوش خوردن، شکل ظاهری بازو  و عملکرد آن تغییری نمیکند. قبول کردن مقداری جابجایی در استخوان بازو در اکثر موارد بسیار بهتر از عمل جراحی آن است.

 

گرچه ممکن است با عمل جراحی قطعات شکستگی بصورت دقیق در کنار یکدیگر قرار بگیرند ولی عوارض جراحی ممکن است بسیار بیشتر از منفعت ناچیزی باشد که از این کنار هم قرار گرفتن قطعات نصیب بیمار شده است.

 

 البته باید دقت کرد که هر مقدار جابجایی قطعات قابل قبول نیست. مسلماً اگر جابجایی قطعات شکسته شده از مقدار مشخصی بیشتر باشد قابل قبول نبوده و باید عمل جراحی انجام شود ولی تشخیص این مقدار جابجایی به عهده پزشک ارتوپد است.

 

بسیاری از جابجایی ها که بیمار با دیدن عکس رادیولوژی از آن وحشت زده میشود اهمیتی ندارد و بسیاری جابجایی ها هستند که بیمار در عکس رادیولوژی متوجه آن نمیشود میتواند اهمیت فوق العاده داشته و ممکن است لازم باشد بیمار بخاطر رفع آن جابجایی عمل شود.

 

                                 

مراقبت های اولیه برای شکستگی تنه استخوان بازو

اگر شما اولین کسی هستید که بیمار را میبینید باید

 

    ابتدا مطمئن شوید وی از صحنه تصادف و آسیب دور شده و خطر بیشتری او را تهدید نمیکند.

 

·         اگر خونریزی واضح در اندام می بینید یا احتمال میدهید بیمار شکستگی های دیگر یا آسیب های دیگری هم در دیگر نقاط بدن دارد، با اورژانس تماس بگیرید.

 

·         اگر می بینید سر استخوان شکسته شده از زخم بیرون زده است سعی نکنید آنرا دوباره به داخل زخم برگردانید.

 

·         مطمئن شوید نفس کشیدن بیمار خوب است و نبض بیمار به درستی میزند.

 

·         اگر تورم و یا خونریزی در محل وجود دارد با فشار موضعی بر روی محل و بالاتر بردن نسبت به سطح قلب بیمار، خونریزی و تورم را کاهش دهید.

 

·         اگر محل آسیب زخمی شده است روی آنرا با یک پارچه تمیز یا گاز بپوشانید تا آلودگی بیشتری ایجاد نشود.

 

·         محل شکسته شده را موقتا بیحرکت کنید. برای اینکار ابتدا بازو را در کنار تنه قرار دهید. سپس ساعد را با یک تکه پارچه به گردن آویزان کرده و یک تکه پارچه پهن دور بازو و تنه ببندید تا آنها را به هم نزدیک نگه دارد.

 

·         بیمار را به مرکز درمانی نزدیک منتقل کنید.

 

·         درمان شکستگی های تنه استخوان بازو ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی انجام شود و در بعضی موارد ممکن است برای درمان نیاز به استفاده از عمل جراحی وجود داشته باشد.