بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان
هستند. برای این منطور از گچ گیری خاصی به نام “گچ آویزان” Hanging cast و ی از آتل گچی به نام U- slab
و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر
جراحی شکستگی تنه استخوان بازو گچ گیری است.
استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو
معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانه میشود در حالیکه
مفصل آرنج در حالت ۹۰ درجه
خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد
است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.
هدف از این گچ این نیست که دور قطعات شکسته شده بازو را بگیرد و در اکثر
اوقات هم قسمت بازویی گچ دور قطعه بالایی شکستگی را نمیگیرد.
این گچ با مکانیسم وزن خود اعمال اثر میکند یعنی وقتی بیمار ایستاده یا
نشسته بوده و بازو در حالت عمودی قرار دارد وزن گچ موجب میشود قطعات شکسته شده از هم
دور شوند و برآیند این نیروی کششی و نیروهایی که از طرف عضلات اطراف بازو به محل شکستگی
وارد میشوند شکستگی را جااندازی میکند و تا وقتی که فرد ایستاده یا نشسته است (به بیان
دیگر تنه در وضعیت عمودی است) این وضعیت جااندازی حفظ میشود.
درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار
باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود
تا در حالت نیم نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند.
در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن،
قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه
هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.
در این زمان است که پزشک معالج گچ را خارج کرده و تا ۴-۳ هفته دیگر یک بریس
پلاسنیکی مخصوص را به دور بازو می بندد. با استفاده از این بریس مچ دست و آرنج بیمار
آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد.
کلا بعد از گذشت یک و نیم تا دو ماه از شروع درمان شکستگی به اندازه ای
محکم میشود که پزشک این اسپلینت را هم خارج میکند. با این حال بیمار تا چند ماه باید
مراقب بازوی خود باشد که ضربه مجددی به آن وارد نشود.
گاهی اوقات برای درمان اولیه بیمار بجای گچ آویزان شونده از یک آتل یا
اسپلینت گچی استفاده میشود.
اقدامات بعد از گچ گیری
اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند
هفته اول، هر هفته از بازوی شما عکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه
ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت
چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند.
مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه
میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.
احتمال این جابجایی ثانویه معملاً تا سه هفته بعد از شکستگی وجود دارد
و بنابراین تا سه هفته بعد از شکستگی، پزشک هر هفته از محل شکستگی عکس برداری میکند.
اگر بعد از گذشت این مدت قطعات شکسته شده جابجایی پیدا نکردند دیگر این جابجایی اتفاق
نخواهد افتاد.
جوش خوردن شکستگی بازو به چند هفته تا چند ماه زمان نیاز دارد. در این
مدت مراقبت های خاصی مورد نیاز است که بیمار باید به دقت به آنها توجه کند. از مهمترین
آنها انقباض مکرر عضلات بازو است.
بیمار تحت نظر پزشک معالج و یا فیزیوتراپ، باید طبق یک برنامه معین انقباضات
عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به جوش خوردن شکستگی کمک میکند.
بعد از زمان معینی باید حرکات شانه و آرنج بیمار شروع شود تا این مفاصل
دچار خشکی نشوند. زمان شروع این حرکات و نحوه انجام آنرا پزشک معالج مشخص میکند.
نکاتی در باره جااندازی قطعات شکسته شده
در اینجا ذکر چند نکته ضروری است. در جااندازی بسته معمولاً قطعات شکستگی
بطور خیلی دقیق در کنار یکدیگر قرار نمیگیرند و نیازی هم به این کار نیست.
ممکن است در رادیوگرافی هایی که بعد از جااندازی از محل شکستگی تهیه میشود
متوجه شوید که قطعات سر جای خود نیستند. در این مورد نگران نشده و به ارزیابی پزشک معالج خود تکیه کنید.
شکستگی بازو حتی اگر با مقداری جابجایی جوش بخورد مشکلی برای بیمار بوجود
نخواهد آورد. اگر این جابجایی کم باشد بعد از جوش خوردن، شکل ظاهری بازو و عملکرد آن تغییری نمیکند. قبول کردن مقداری جابجایی
در استخوان بازو در اکثر موارد بسیار بهتر از عمل جراحی آن است.
گرچه ممکن است با عمل جراحی قطعات شکستگی بصورت دقیق در کنار یکدیگر قرار
بگیرند ولی عوارض جراحی ممکن است بسیار بیشتر از منفعت ناچیزی باشد که از این کنار
هم قرار گرفتن قطعات نصیب بیمار شده است.
البته باید دقت
کرد که هر مقدار جابجایی قطعات قابل قبول نیست. مسلماً اگر جابجایی قطعات شکسته شده
از مقدار مشخصی بیشتر باشد قابل قبول نبوده و باید عمل جراحی انجام شود ولی تشخیص این
مقدار جابجایی به عهده پزشک ارتوپد است.
بسیاری از جابجایی ها که بیمار با دیدن عکس رادیولوژی از آن وحشت زده
میشود اهمیتی ندارد و بسیاری جابجایی ها هستند که بیمار در عکس رادیولوژی متوجه آن
نمیشود میتواند اهمیت فوق العاده داشته و ممکن است لازم باشد بیمار بخاطر رفع آن جابجایی
عمل شود.
