دیسک کمر: درمان و علت

ستون فقرات شما از استخوان هایی (ورتبرا) تشکیل شده است که شامل صفحات بیضی شکل کارتیلاژ یا دیسک هستند که دارای یک لایه خارجی سخت و محکم ( انولوس) و لایه داخلی نرم(نوکلئوس) می باشند.

وقتی فتق دیسک کمر رخ می دهد بخشی از نوکلئوس از درون شکافی در آنولوس وارد کانال ستون فقرات می شود. این امر می تواند سبب آسیب به عصب و در نتیجه ایجاد درد، بی حسی و ضعف در کمر، پا یا بازو شود.

علائم

نوع و محل ایجاد علائم دیسک کمر بستگی به موقعیت و مقدار فشار وارد شده به اعصاب دارد. در این رابطه می توان شرایط زیر را مشاهده کرد:

•اگر فرد در مهره های گردن دچار فتق دیسک کمر شود، ممکن است با درد، احساس سوزش، بی حسی، ضعیف شدن، یا ترکیبی از این شرایط در دست، شانه، یا گردن خود مواجه شود.

•اگر فرد در محل ستون فقرات به فتق دیسک کمر دچار شود، ممکن است با درد، احساس سوزش، بی حسی، ضعیف شدن، یا ترکیبی از این شرایط در ناحیه پشت، باسن، یا پاها مواجه شود. در اکثر موارد این علائم فقط در یک طرف بدن مشاهده می شود.

اغلب، علائم فتق دیسک با انجام فعالیت های خاص یا قرار گرفتن در بعضی شرایط تشدید می شود. اگر شما به مشکل فتق دیسک در ناحیه ستون فقرات مبتلا شدید، احتمالاً:

•    درد شما ممکن است با نشستن، خم شدن، و کشیدن بدن تشدید شود.
•    درد ممکن است هنگام بیدار شدن از خواب یا پس از باقی ماندن در یک موقعیت مشخص برای یک دوره طولانی تشدید شود.
•    در این حالت ممکن است نیاز به تغییر وضعیت بطور مکرر وجود داشته باشد.
•    در این شرایط فرد ترجیح می دهد به جای نشستن در حالت ایستاده قرار گیرد.

اگر شما به مشکل فتق دیسک در ناحیه گردن مبتلا شدید، علائم شما معمولاً با نشستن یا دراز کشیدن طولانی بطور مشخص تشدید خواهد شد. 

علت

افزایش سن و ساییدگی و استهلاک ناشی از افزایش سن یکی از اصلی ترین علت دیسک کمر است با افزایش سن، دیسک کمر بخشی از آب خود را از دست می دهد.

این حالت باعث می شود که انعطاف پذیری آن ها کمتر شده و بیشتر در معرض پاره شدن قرار بگیرند و در چنین شرایطی ممکن است با یک فشار و یا چرخش کوچک نیز با پارگی دیسک کمر مواجه شوید.

در بسیاری از افراد دلیل  اصلی فتق دیسک کمر ناشناخته است. گاهی اوقات ممکن است بلند کردن اجسام بزرگ و سنگین توسط عضلات کمر (به جای بلند کردن آنها با استفاده از عضلات ران و پا) باعث فتق دیسک کمر شود.

به ندرت حوادثی مانند سقوط از بلندی و یا ضربه به پشت می توانند باعث فتق دیسک کمر شوند.

راه ها و روش های درمان

اگر بیمار  مبتلا به دیسک کمر علائم عصبی واضحی ندارد و اختلال‌های انگشتان حرکتی پا و مشکلات اسفنکتری و ادراری هم ندارد بیمار اورژانسی نیست و درمان دیسک کمر بسیار راحت است و شامل تمرین‌های کششی دیسک کمر یا بستن کمربندهای مخصوص است تا بتوان کشش لازم را در ناحیه کمر ایجاد کرد.

داروهای مسکن و کورتونی هم برای درمان دیسک کمر تجویز می‌شود ولی بیماران مبتلا به دیسک کمر  باید به طور مرتب کنترل شوند تا مطمئن شویم بیماری  دیسک کمر پیشرفت نمی‌کند.

گاهی لازم است بیماران برای درمان دیسک کمر  استراحت کنند. استراحت بیمار مبتلا به دیسک کمر تا زمانی است که التهاب دیسک کمر برطرف شود.

فشار دیسک کمر به عصب باعث تورم عصب می‌شود و التهاب ایجاد می‌کند.

برای کاهش التهاب دیسک کمر توصیه می‌شود بیمار مبتلا به دیسک کمر به مدت 48 تا 72 ساعت یا حداکثر 7 تا 10 روز همراه با  ورزش و تمرینات کششی استراحت کند ولی استراحت طولانی‌مدت  به هیچ‌وجه توصیه نمی‌ شود چون باعث ضعف عضلات می‌شود.

پزشک  می تواند حرکات و وضعیت هایی را به شما  بدهد که شما بتوانید به کمک آن ها درد ناشی از فتق دیسک کمر خود را به حداقل برسانید. ممکن است پزشک موارد زیر را به شما توصیه کنند:

استفاده از گرما و یا سرما

حرکات کششی

استفاده از اموال اولتراسوند

در صورت فشار روی ریشه عصب و پیشرفت بیماری ممکن است جراحی دیسک کمر لازم شود.

پیشگیری

 ورزش

برای پیشگیری از دیسک کمر ورزش کنید. تقویت عضلات به ثبات و حمایت از ستون فقرات کمک می کند.

 حفظ وضعیت های بدنی مناسب

برای پیشگیری از دیسک کمر در وضعیت های خوب بدنی قرار بگیرید (برای نشستن، ایستادن و دراز کشیدن) وضعیت های خوب فشار را بر روی ستون فقرات کم می کنند. حتما به یاد داشته باشید که حالت نشستن خود را تصحیح کنید و در هنگام بلند کردن اجسام از ران ها و پاهای خود کمک بگیرید نه کمرتان.

حفظ وزن سالم

اضافه وزن باعث افزایش فشار بر ستون فقرات و افزایش احتمال ابتلا به فتق دیسک کمر می شود.

 

                                 

 

ورزش دیسک کمر

در بین ستون مهره‌ها، بالشتک‌هایی وجود دارد که پوسته محکمی دارند و در میان آنها مغزی وجود دارد که حالت مایع دارد. در اثر فشار به این بالشتک‌ها، مایع میانی خارج شده و فتق ‌دیسک کمر ایجاد می‌شود.

در صورتی که کمر درد به زیر زانو کشیده شود و درد زیر زانو بیشتر از ناحیه کمر باشد، احتمال دارد فرد به دیسک کمر دچار شده باشد.

درد مربوط به دیسک کمر با خم شدن به جلو و با عطسه و سرفه تشدید می‌شود. این درد در مسیر عصب سیاتیک است.

حرکات ورزشی دیسک کمر

برای درمان دیسک کمر با ورزش لازم نیست تمرینات هوازی شدید انجام دهید یا وزنه‌های سنگین بلند کنید- برای این منظور انجام تمرینات هوازی ملایم و حرکات نرمش برای دیسک کمر کفایت می‌کند و می‌تواند در کنترل درد ناشی از بیرون‌زدگی دیسک کمر بسیار موثر باشد.

هنگام ورزش برای دیسک کمر ، سعی کنید تا حد امکان عضلات مربوطه را بکشید. تا ده ثانیه در همان حالت نگه دارید، و سپس به آرامی به حالت معمولی برگردید. هر حرکت باید به آرامی انجام پذیرد و از حرکات پرتابی یا شدید جداَ خودداری کنید چون نه تنها نقش مفیدی ندارند بلکه برعکس موجب آسیب عضلات و مفاصل شما خواهند شد.

برای کاهش درد و درمان دیسک کمر انجام حرکات اصلاحی و ورزش کمر درد موثر خواهد بود. دست های تان را روی یک میز بگذارید و بازوهای تان را بکشید، در این حالت کمرتان باید در راستای بازوانتان باشد؛ در همین حالت پاهایتان را تا حدی که می‌توانید جمع کنید.

سپس یک پا را در راستای بدن بکشید (بازوها، کمر و پای تان که بالا آمده، شبیه به تخته ای موازی سطح زمین هستند).

خودتان را به مدت 10 ثانیه بکشید، در این مدت باید به آهستگی از بینی نفس بکشید و بازدم تان را هم از بینی خارج کنید. همین تمرین و ورزش دیسک کمر را برای پای دیگر هم انجام دهید، هر بار سه مرتبه تمرین را تکرار کنید.

برای کاهش درد دیسک کمر در ورزشهای دیسک کمر بایستید، پاهای تان را اندکی خم و کمرتان را گرد کنید. سر تان به سمت جلو آزاد باشد، بازوهای تان خم اند و دست های تان روی زانوها قرار دارند. به آرامی تنفس کنید و حالت خمیدگی کمر را نهایتاً تا 10 ثانیه حفظ کنید. تا جایی که می‌توانید این تمرین را تکرار کنید.

برای کاهش درد دیسک کمر با ورزش تقویت عضلات کمر  روی کمر تان دراز بکشید، پاهای تان را جمع کنید و زانواها را به سمت سینه تان بکشید. دور زانوهای تان را با دست بگیرید و به آهستگی فشار بیاورید، در این حالت باید به آرامی هوا را از طریق دهان بگیرید و از همان طریق بازدم را بیرون بدهید.

برای کاهش درد دیسک کمر و انجام ورزش درمانی دیسک کمر روی زانوهای تان بنشینید، باسن باید روی پاشنۀ پاها قرار بگیرد، کف دست ها روی زمین و بازوها تا بیشترین حد ممکن باید کشیده و از بدن تان دور شوند، به آرامی کمر تان را بکشید و 10 ثانیه در این وضعیت بمانید. در این نرمش برای دیسک کمر باید از بینی نفس بگیرید و از دهان خارج کنید.

 

                                 

روش های درمان زانو و پای ضربدری

زانوی ضربدری نشان دهنده ایجاد انحنای غیر عادی در ناحیه پایین پا است که باعث می شود یک شکاف بزرگ بین پاها و قوزک ها در زمان تماس زانوها با یکدیگر ایجاد گردد. اکثر کودکان به مشکل زانوی ضربدری تا زمان رسیدن به سن سه سالگی دچار هستند و این شرایط به خاطر نحوه خاص قرارگیری آنها در داخل رحم مادر ایجاد می شود. با رسیدن کودک به حدود سن چهار یا پنج سالگی، مشکل پا ضربدری در کودکان مشاهده می شود. به هر حال، پاها به تدریج صاف شده و هماهنگی عادی خود با سایر اعضای بدن را در سنین شش یا هفت سالگی به دست می آورند.با این وجود، در بعضی کودکان، مشکل پا ضربدری ادامه پیدا می کند یا در سنین بالاتر ایجاد می گردد. در این موارد، اغلب علت ایجاد مشکل ناشناخته است، هر چند پا ضربدری می تواند در نتیجه شرایط استخوانی همچون نرمی استخوان یا اسکوروی (کمبود ویتامین سی) ایجاد شود. این مشکل همچنین می تواند به خاطر نقص مادرزادی در تشکیل استخوان ها ایجاد گردد.

 

راه ها و روش های درمان

 

مصرف دارو و ویتامین

 

اگر زانوی ضربدری شما ناشی از کمبود ویتامین باشد، مصرف آن ویتامین، راه رهایی شما از این عارضه و درمان زانوی پرانتزی است. هنگامی که استخوان‌های شما قوی هستند و تمام ویتامین‌ها و مواد مغذی مورد نیاز آنها تامین است، احتمال این اختلال، کمتر است. اگر شما در حال حاضر به این عارضه مبتلا هستید، مصرف ویتامین ممکن است مشکل زانوی شما را حل کند. داروهایی که به استحکام و تامین مواد معدنی استخوان‌ها کمک می‌کنند هم برای افزایش تراکم استخوان و درمان زانوی ضربدری مفید می‌باشند

 

فیزیوتراپی

 

درمان با فیزیوتراپی شامل درمان سیستم عضلانی اسکلتی ( شامل عضلات و استخوان های بدن است) می شود که در معرض آسیب قرار گرفته اند. این آسیب ها شامل رگ به رگ شدن، کشیدگی عضله، آسیب پس از شکستگی، آسیب پس از جراحی و جراحت های مکرر می شود. نواحی بدن شامل گردن و پشت و همچنین دست و پا می شود.

 

زانو بند

 

استفاده از زانوبند یا آتل در شب برای درمان پای پرانتزی (زانوی پرانتزی) و همچنین زانوی ضربدری توصیه می شود. کارکرد زانوبند شبانه ای که به کفش متصل است کشیدن زانو به سمت وضعیت صحیح آن است. گاهی اوقات، این زانوبندها باید به صورت سفارشی ساخته شوند.

 

کفی طبی

 

کفی های سفارشی برای زانوی ضربدری و اصلاح حرکت غیرنرمال پا و توزیع وزن در پا کمک می کند. چرخش بیش از حد پا به داخل با کفی های طبی اصلاح می شود. این کفی ها باعث ثبات پا و اصلاح عدم تعادل ناشی از آسیب دیدگی می شوند.

 

ماساژ درمانی

 

این تکنیک معمولاً برای کودکان تجویز شده و انجام مرتب آن شدت پا ضربدری را کاهش می‌دهد و درمان پای ضربدری می باشد. در ماساژ درمانی یک تراپیست آموزش دیده با حرکت دادن پاها باعث می‌شود که آن‌ها همزمان با رشد صاف‌تر شوند. برای مثال، یکی از روش‌هایی که می‌توانید انجام دهید این است که سعی کنید پا را صاف کنید و سپس آن را تا روی سینه خم کنید. برای نتیجه گرفتن از این روش باید آن را چندین بار تکرار کنید.

 

                                 

روش های درمان واریس

ممکن است بخواهید وریدهای واریسی را فقط به دلیل شکل ظاهری آنها بردارید و یا کم رنگ کنید، اما درمان اصلی و جدی تر، تنها زمانی به لحاظ پزشکی لازم است که مراقبت فردی نتواند علائم را آن قدر کاهش دهد که انجام فعالیت های معمول را امکان پذیر سازد و یا این که وریدهای واریسی پاره شده اند و یا زخم هایی را ایجاد کرده اند که درمان آنها دشوار است.
پزشکانی که بیشترین اطلاعات را درباره واریس دارند، شامل متخصصین پوست،طب فیزیکی و برخی رادیولوژیست ها،
● درمان تزریقی(اسکلروتراپی):
این رایج ترین روش درمانی برای وریدهای تار عنکبوتی است. در یک معاینه سرپایی، پزشک مقادیر اندکی از یک ماده شیمیایی محرک را به درون وریدها تزریق می کند که سبب تورم دیواره های ورید و چسبیدن آنها به یکدیگر می شود و بدین ترتیب ورید برای همیشه بسته می شود(تصویر بالا).
در هر جلسه چندین تزریق انجام می شود تا این که همه وریدها درمان شوند. پس از هر جلسه باید از جوراب های ساق بلند فشار دهنده برای یک یا دو هفته استفاده کرد تا وریدها بسته شده و دردناکی و کوفتگی به حداقل برسد.
عوارض احتمالی شامل واکنش حساسیتی به ماده شیمیایی، سوزش در محل تزریق، ورم و جراحت پوستی است. با قطع جریان خون وریدی، بافت ترمیمی ایجاد شده و ورید به تدریج ناپدید می شود. ممکن است در ناحیه درمان شده خطوط قهوه ای ایجاد شوند که معمولاً به تدریج ناپدید می شوند.
اسکلروتراپی عموماً فقط برای وریدهای تارعنکبوتی یا وریدهای واریسی بسیار کوچک به کار می رود. در این شیوه درمانی بیمار می تواند انتظار بهبود ۵۰ تا۹۰ درصدی در وریدهای تارعنکبوتی داشته باشد، اما ممکن است وریدهای جدید در همان محل ایجاد شوند.
● لیزر برای وریدهای تارعنکبوتی:
وریدهای تارعنکبوتی با عبور دادن لیزر از سطح پوست نیز، قابل درمان هستند. اشعه لیزر وریدها را منقبض و چروکیده کرده و استفاده از یخ و یک بی حس کننده موضعی به حفاظت از پوست و کاهش درد کمک می کند.
درمان با لیزر معمولاً در دو یا سه جلسه به صورت سرپایی انجام شده و تنها برای وریدهای بسیار ظریف مناسب است. ممکن است قرمزی یا تورم زودگذری پس از کاربرد این روش ایجاد شود. درمان با لیزر همانند اسکلروتراپی از بروز وریدهای تارعنکبوتی جدید در نزدیکی محل درمان جلوگیری نمی کند.
● لیزر برای وریدهای واریسی:
انرژی لیزر را می توان با روشی به نام لیزر درمانی درون وریدی (EVLT) در داخل ورید به کار برد. پزشک با هدایت سوند، ورید را سوراخ کرده و یک سیم راهنما را به درون نقطه ای که خون از آنجا شروع به پس زدن می کند، می فرستد. سپس یک فیبر لیزری به درون آن فرستاده می شود و اشعه لیزر تابانیده می شود تا ورید را از درون گرم کند. التهاب حاصله سبب به هم چسبیدن دیواره های ورید می گردد و در نهایت بافت ترمیمی ایجاد می شود(تصویر بالا).
درمان ۴۰ سانتیمتر ورید واریسی، زیر بی حسی موضعی و در مطب پزشک سه دقیقه به طول می انجامد. شما می توانید به سرعت به فعالیت عادی بازگردید، اگرچه ناچار هستید برای چندین روز جوراب های ساق بلند فشارنده بپوشید. علائم ممکن است به دلیل کاهش فشار بر روی وریدها طی یک یا دو هفته بهبود پیدا کنند اما تغییرات ظاهری نیاز به زمان بیشتری دارند. دو یا سه ماه بعد پزشک ساق پاهایتان را دوباره بررسی می کند تا ببیند که آیا وریدها ناپدید شده اند یا نه.
با قطع جریان غیرطبیعی خون، وریدهای واریسی باقیمانده در صورتی که کوچک باشند با اسکلروتراپی و اگر بزرگ باشند با فلبکتومی (خارج کردن ورید با جراحی) قابل درمان هستند.
● رادیو فرکانس حرارتی داخل وریدی (VNUS) :
این روش به پزشک امکان می دهد که به جای لیزر با امواج رادیویی، داخل وریدهای واریسی را گرم کند. این روش نیز همانند EVLT در مطب پزشک و زیر بی حسی موضعی انجام می شود، اما به زمان بیشتری در حدود ۲۰ دقیقه نیاز دارد. پس از آن بیمار ممکن است تورم و درد را تجربه کند و شانس عود ۱۰ درصد است.
● جراحی :
در سال ۱۹۸۰ تنها درمانِِِ وریدهای واریسی که با مشکلات جدی همراه بود، جراحی برای خارج کردن ورید صافن بزرگ بود. این روش در زیر بیهوشی عمومی انجام می شود.
برش هایی در وریدهای واریسی پشت ساق پا و ران داده می شود و انتهای آنها را می بندند. بیمار می بایست برای چند هفته ای از بانداژها یا جوراب های ساق بلند فشارنده استفاده کند. با رواج درمان های آسان تر(که در بالا ذکر شد)، در بیشتر موارد، دیگر جراحی وریدهای واریسی، درمان استاندارد به شمار نمی آیند.
اگر پزشک شما جراحی را توصیه می کند، با پزشکی که در درمان وریدهای واریسی تجربه داشته و با انواع انتخاب ها آشنا است، مشورت کنید.
● فلبکتومی (phlebectomy) :
فلبکتومی روشی جدیدتر با زمان‌ بهبودی‌ کوتاه‌تر است.
فلبکتومی سرپایی یک روش درمانی ساده است که در زیر بی حسی موضعی انجام می شود. برش های کوچکی در طول ورید واریسی داده می شود و ورید، قطعه قطعه از بدن خارج می شود.

 

                                 

حرکات ورزشی در آب

پزشکان معتقدند ورزش در آب در مراحل اولیه بیماری های مفصلی می تواند از عوارض و پیشرفت این بیماری‌ها جلوگیری کند.ورزش نه تنها در پیشگیری از درد مفاصل نقش مهمی دارد، بلکه در مراحل اولیه بیماری که پزشک معالج تشخیص آرتروز می دهد، از عوارض این بیماری و پیشرفت آن جلوگیری می کند و در درمان هر چه بهتر آن موثر است. در این مرحله از ورزش‌های بدون تحمل وزن، مثل راه رفتن در آب یا استفاده از دستگاه هایی مثل تردمیل و دوچرخه ثابت در استخرها، می توان برای کاهش درد و جلوگیری از عوارض و پیشرفت بیماری استفاده کرد.

تمرینات گرم کردن اندام فوقانی

کشش با بازوی خم

 -1با بازوی درگیر در این حرکت جلو بروید.
-2با خم کردن آرنج و باز کردن بازو از مفصل شانه، بازو را به عقب بکشید.

کشش صاف و مستقیم بازو
-1آرنج را راست نگه دارید. یک دست را به سمت خارج بچرخانید (کف دست به سمت بالا بچرخد) و بازو را به طرف جلوی بدن فشار و حرکت دهید.
-2همزمان دست دیگر را به طرف داخل بچرخانید (کف دست به سمت پایین بچرخد) و بازو را به طرف عقب بدن هل بدهید.
-3دست ها را عوض کنید و حرکت را تکرار کنید.

حرکت پارویی سینه
-1با هر دو بازو (دست) به جلو بروید.
-2بازوها را تا آن جایی که در صفحه یکسانی قرار بگیرند، از بدن به شکل افقی دور کنید. آرنج ها را تا 90 درجه خم کنید و بازوها را به خط میانی بدن نزدیک کنید.

کشش عرضی بدن
شبیه به شنای کرال سینه است اما تمرین در یک زمانبا یک دست انجام می شود و دست دیگر روی ران یا کمر قرار می گیرد. دستی که حرکت می کند، سریع به طرف خط میانی چرخش می یابد و عرض بدن را طی می کند.

تمرینات پاندولی
برای این گروه از تمرینات، اگر تراپیست ها بخواهند در مفاصلی که در حرکت دخالت دارند، کارایی ایجاد کنند، اگر عضو خیلی سست و شل شده باشد و یا بیمار بخواهد حرکات پاندولی را سنگین تر و سخت تر اجرا کند، و یا اگر تراپیست ها بخواهند بر سختی تمرین بیفزایندمی توانند از وزنه یا جسم سنگین استفاده کنند.

حرکت پاندولی از جلو به عقب
-1یک دست را روی کمر یا لبه استخر قرار دهید و به حالت مستقیم و صاف بایستید.
-2دست دیگر را از جلو به عقب، با فلکشن (خم کردن) و اکستنشن (صاف کردن) مفصل شانه تاب بدهید.

کشش های پاندولی
-1در حالی که یک دست را روی لگن یا لبه استخر قرار داده اید مستقیم بایستید.
-2دست دیگرتان را از جلوی بدن به طرف بیرون بیاورید.
-3دست را به سمت عقب بکشید و ساعد و آرنج را خم کنید. در این حالت، سرشانه ها به هم نزدیک می شوند.

حرکت ضربدری پاندولی
-1مستقیم بایستید؛ بطوری که یک دست را روی لگنتان یا لبه استخر قرار داده اید.
-2ابتدا بازوانتان را به حالت دور شدن افقی قرار دهید. سپس بازوی مخالف را به خط میانی بدن نزدیک کنید و بازوانتان را از یک طرف به طرف دیگر در جلوی بدن بچرخانید.

ترکیب حرکات دست
این تمرین شامل 3 بخش اجرایی متوالی است:

بخش A
دست ها را از دو طرف بدن موازی با کف استخر در حالیکه زاویه آنها اندکی کمتر از 90 درجه باشد، بالا بیاورید و صاف کنید.

بخش B
-1دست ها را برای چهار بار به طرف عقب بچرخانید.
-2دست ها را در پشت بدن به هم برسانید.
-3دست ها را صاف کنید و فورا (سریع) به طرف بالا بکشید. سپس دست ها را در وضعیت اول صاف کنید (نگه دارید).

بخش C
-1دست ها را چهار بار به طرف جلو بچرخانید.
-2دست ها را جلوی سینه به هم برسانید.
-3به طرف جلو فشار دهید، آرنج ها را راست کنید و به سرشانه ها اکستنشن بدهید.

تمرینات گرم کردن برای اندام تحتانی

راه رفتن به سمت جلو
-1صاف و مستقیم بایستید و سپس مفصل ران و زانوی یک پا را خم کنید.
-2ساق پا را صاف کنید و در مچ دورسی فلکشن (تاشدن) را انجام دهید و روی پاشنه پا بایستید.
-3به طرف جلو حرکت کنید تا روی پنجه پا قرار بگیرید.
-4با پای مخالف نیز این حرکت را تکرار کنید.

راه رفتن به طرف عقب
-1صاف بایستید و سپس زانو و لگن یک پا را خم کنید.
-2پا را به طرف پشت بدن صاف کنید.
-3مچ پا را راست کنید تا پنجه پا روی زمین قرار بگیرد.
-4سریع روی پاشنه پا قرار بگیرید.
-5این حرکت را با پای مخالف هم انجام دهید.

گام جانبی (قدم از بغل)
-1راست بایستید، بطوری که پاهای شما (مفاصل) صاف باشند.
-2یک پا را در حالی که با کف زمین در تماس است از پای دیگر دور کنید.
-3پای دیگر را نیز از خط وسط دور کنید و دوباره به حالت اولیه برگردید.
-4این حرکت را در جهت مخالف هم تکرار کنید.

گام متقاطع
-1صاف بایستید. سپس یک پا را نزدیک کیند تا از خط وسط بدن عبور کند. مراقب باشید کف پا با زمین در تماس باشد.
-2پای دیگر را آنقدر دور کنید تا به وضعیت اولیه برگردید.

قدم زدن با پای صاف (بدون خم شدن زانو)
در این تمرین سه وضعیت وجود دراد:
وضعیت:1 صاف بایستید. سپس بدون خم شدن زانو یا حتی مقدار بسیار کمی فلکشن زانو یا حرکت خیلی ناچیز پاشنه-پنجه، به طرف جلو راه بروید.
وضعیت 2: تمرین را روی پنجه انجام دهید و پنجه را در پلنتار فلکشن (دور شدن پنجه پا از ساق پا) نگه دارید (بدون تماس پاشنه پا با زمین یا کف استخر).
وضعیت 3: تمرین را روی پاشنه پا انجام دهید و پنجه را در دورسی فلکشن (نزدیک شدن پنجه پا به ساق پا) نگه دراید (بدون تماس پنجه با کف استخر).

راه رفتن جهشی (حمله ای)
-1تنه را صاف نگه دارید و با گام های بلند به طرف جلو راه بروید.
-2برای هدایت پازانو را خم کنید. در حالیکه زانوی دیگر کشیده شده و مستقیم روی زمین قرار دراد.
-3تنه را راست نگه دارید و عضلات شکمتان را محکم کنید.

راه رفتن با تخته شنا
استفاده از تخته شنا، مقاومت را در حین عملکرد تمرینات اندام تحتانی که در ادامه شرح داده می شوند، افزایش می دهد (به شکل 10 تا 15 نگاه کنید).
1-در طول راه رفتن به جلو یا عقب، تخته شنا را جلوی بدن نگه دارید.
2-تیلت لگن یا حرکت کم لگن را حفظ کنید.
3-وقتی که از پهلو حرکت می کنید، تخته شنا را زیر آب نگه دارید و بیشتر سعی داشته باشید لگن را در کنار آن هدایت نمایید.

مارچینگ
-1صاف بایستید. سپس یک ران و زانو را تا 90 درجه خم کنید.
-2پا را پایین بیاورید و ران و زانوی دیگر را در حرکت یا حالت مارچینگ خم کنید.
-3بر راحتی حرکت بازو و دست تاکید داشته باشید.

تغییر پا
-1با دست راست و پای چپ به طرف جلو بایستید و دست چپ و پای راست را عقب بگذارید.
-2حرکت اسکی دوی صحرانوردی را انجام دهید. به منظور عوض کردن وضعیت دست ها و پاها، به بالا بپرید.
-3زانو را برای جذب و کاهش فشار خم کنید (در آب عمیق تر، فشار کمتری وارد می شود).

دویدن نرم
-1صاف بایستید. سپس به طور متناوب یک لگن و زانو را خم کنید و سپس لگن و زانوی دیگر را. بعد حرکت دویدن نرم را در یک نقطه یا درجا انجام دهید.
-2عمق آب، برخورد و به هم فشرده شدن مهره ها و مفاصل اندام تحتانی را کم تر خواهد کرد.
-3تمرین باید با سرعتی انجام شود که برای بیماران راحت و آسان باشد. در این مرحله، توالی درست حرکات از تداوم حرکت مهم تر است.

حرکت دوچرخه ای
-1از تیوب یا یک وسیله شناوری برای حفاظت استفاده کنید و ستون مهره ها را با محکم کردن عضلات شکم راست نگه دارید.
-2به طور متناوب ران و زانوی یک پا را خم و راست کنید و سپس ران و زانوی پای دیگر را خم و راست کنید تا در نهایت به حرکت پای دوچرخه عمودی برسید.

حرکت لگن

در حالی که بازوها در پهلو و پاها کنار یکدیگر قرار دارند، پشت به دیوار استخر بایستید.

زانوی سمت درگیر را بلند کنید و با هر دو دست زیر زانو را بگیرید.

زانو را به بالا، به طرف قفسه سینه بکشید و پای مخالف را صاف نگه دارید.

10 ثانیه نگه داشته و سپس شل کنید.

 

                                 

 

درمان پا چنبری با کشش و گچ گیری و کفش مناسب

از آنجایی که استخوان‌ها و مفصل‌های نوزاد تازه متولد شده بسیار منعطف است، درمان کلاب فوت معمولاً یک یا دو هفته پس از تولد شروع می‌شود. با هدف بهبود بخشیدن ظاهر و عملکرد پای کودک پیش از راه افتادن وی و با امید پیشگیری از عوارض و ناتوانی‌های درازمدت درمان کلاب فوت انجام می‌شود.

 

 

کشش و گچ گیری

 

این شایع‌ترین درمان برای پاچنبری است. پزشک:

 

1.      پا را در موقعیت صحیح قرار می‌دهد و سپس آن را گچ گیری می‌کند تا ثابت نگه دارد.

2.      در چند ماه اول یک یا چند بار در هفته پا را در موقعیت مناسب قرار می‌دهد و گچ گیری مجدد می‌کند.

3.      یک جراحی جزئی برای کشش تاندون آشیل انجام می‌دهد.

 

پس از شکل‌گیری حالت صحیح پا نوزاد، والدین باید با انجام یک یا چند مورد زیر آن وضعیت را  حفظ کنند:

 

1.      تمرینات کششی را با کودک انجام دهند.

2.      اطمینان حاصل کنند که کودک تا زمانی که لازم است کفش و بریس مخصوص را بپوشد که زمان موردنیاز معمولاً به مدت سه ماه به‌صورت شبانه‌روزی و سپس فقط شب‌ها به مدت سه سال است.

 

برای اینکه این روش موفقیت‌آمیز باشد، والدین باید بر اساس دستورالعمل‌های پزشک عمل کنند تا پا به موقعیت اصلی خود بازگردد. دلیل اصلی این‌که گاهی اوقات این روش مؤثر نیست این است که بریس و کفش طبی به‌طور مداوم مورداستفاده قرار نمی‌گیرند. در مدتی که نوزاد پاهایش در گچ است، والدین باید تغییرات رنگ یا درجه حرارت پوست را کنترل کنند، زیرا هر تغییری می‌تواند به معنی تنگی بیش‌ازحد گچ باشد.

 

 

کفش مناسب

 

بعدازاینکه فیزیوتراپ یا پزشک تشخیص دهند که پا به‌طور کامل اصلاح‌شده است، کفش طبی مناسب را تجویز می‌کند. کفش پای کودک را به بیرون و در موقعیت صحیح نگه می‌دارد. درمانگر مقدار چرخش بیرونی را که در آن پاها در کفش نگه‌داشته می‌شوند را تعیین می‌کند.

                                 

درمان پارگی تاندون شانه

در قسمت انتهایی عضله، بافت محکمی به نام تاندون وجود دارد که باعث اتصال عضله به استخوان می شود. از جمله آسیب هایی که ممکن است در تاندون اتفاق افتد، پارگی تاندون است.در این مقاله، ابتدا در مورد پارگی تاندون شانه صحبت شده است. سپس در مورد علل، علائم، تشخیص، درمان، بهبودی و عوارض آن مطالبی آورده شده است.

پارگی تاندون شانه چگونه اتفاق می افتد؟

پارگی تاندون عضله فوق خاری، از جمله آسیب های شایع تاندون شانه است. پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه غالباً در ورزشکاران مسن تری اتفاق می افتد که پس از یک دوره بی حرکتی، دوباره تمرین ها و مسابقه های رشته ورزشی خود از جمله هندبال تیمی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، تنیس، بدمینتون، کریکت، تنیس روی میز، ورزش های پرتابی و اسکی را از سر گرفته باشند. این عارضه در جوانانی که رشته ورزشی آنان کشتی و وزنه برداری یا ورزش های پرتابی و دارای راکت است بسیار شایع است. مفصل شانه به وسیله یک کاف تاندونی احاطه شده است که از تاندون چهار عضله تشکیل می شود. عضله های فوق خاری، تحت خاری و گرد کوچک به بخش خلفی بالای استخوان بازو متصل شده اند. دو مورد اخیر بازو را به سمت خارج می چرخانند، حال آنکه عضله تحت کتفی که به بخش قدامی بالای استخوان بازو کشیده شده، چرخش دهنده داخلی است. تاندون همین عضله ها است که کاف تاندونی را ایجاد کرده و از عقب به بالا و جلو باعث تقویت کپسول مفصل شانه می شوند. در حرکت دور شدن مفصل شانه، تاندون عضله فوق خاری به درون فضایی که به وسیله آکرومیون و رباط اخرمی- غرابی پوشانده شده است، می لغزد. چنانچه حرکت دور شدن با چرخش خارجی شدید همراه شود، به جای حالت قبلی ممکن است تاندون به طرف رباط لغزیده و با آن برخورد کند. جهت عملکرد تاندون عضله های تحت خاری، گرد کوچک و تحت کتفی رو به پایین است و هنگام دور شدن سر استخوان بازو را در حفره کتف ثابت می دهند. در 75 درصد موارد دردهای شانه از کاف تاندونی و معمولاً تاندون عضله فوق خاری سرچشمه می گیرد. عضله فوق خاری همراه با دلتوئید در شروع حرکت دور شدن، استخوان بازو را بالا می برند. در پارگی کامل تاندون و عضله فوق خاری ورزشکار به اجبار مفصل شانه را پایین نگه می دارد، زیرا دست، به دلیل وجود نیروی ثقل حالت آویزان پیدا می کند. البته بعدها عضله والی جایگزین می شود. ضعیف ترین نقطه وتر فوق خاری بخشی است که در تشکیل کاف تاندونی مشارکت دارد. این بخش حدود یک سانتیمتر از محل اتصال تاندون به استخوان بازو فاصله دارد و اغلب پارگی ها در همین نقطه اتفاق می افتد. این پارگی ها می تواند کامل یا جزئی باشند. در بخش آسیب پذیر شبکه ای مویرگی وجود دارد که در معرض تغییرات تخریبی (دژنراتیو) قرار گرفته و جریان خون را مختلف می سازد. این حالت غالباً حتی در ورزشکاران 30 تا 35 ساله هم بروز می نماید. وقتی که دست نسبت به بدن دارای حالت دور شدن در زاویه 80- 120 درجه است، در چنین وضعیتی کار ایستا انجام می دهد. عروق خونی تحت فشار قرار می گیرند. این مورد حاکی از آن است که جریان خون و تأمین اکسیژن بافت کاهش یافته و احتمال خطر بروز صدمه افزایش می یابد.

علل

علل پارگی و التهاب تاندون شانه عبارت اند از:

- نیرویی که بازو را خلاف مقاومت موجود در جهت داخل بچرخاند، یا از چرخش خارجی بازو ممانعت به عمل آورد (مانند آنچه در خلال هندبال تیمی، فوتبال امریکایی یا کشتی اتفاق می افتد) .

– سقوط مستقیم روی شانه یا دستی که به طرف خارج دراز شده باشد.

– برداشتن یا پرتاب کردن جسم سنگین نیز می تواند باعث پارگی تاندون شانه شود.

علائم، نشانه ها و تشخیص

- هنگام وقوع صدمه دردی شدید ایجاد می شود که با انجام حرکت و تلاش بارزتر خواهد شد. ممکن است در 24 ساعت بعد درد تشدید شود و سپس در جهت بالای بازو گسترش یابد. چنانچه ورزشکار روی شانه خود سقوط کرده یا جسم سنگینی را برداشته یا پرتاب کرده باشد، تشخیص پارگی تاندون عضله فوق خاری شانه قطعیت بیشتری خواهد داشت.

– چرخش خارجی بازو یا حرکت دست به سمت بالا و پایین توأم با درد خواهد بود که از دیگر نشانه های پارگی تاندون شانه می باشد. در صورت پارگی غیر کامل وتر، می توان بدون وجود درد یا با درد اندک، بازو را در جهت خارج و تا زاویه ی 60-80 درجه بالا برد. اگر بازو در حد زاویه 80-120 درجه بالا برود، درد افزایش یافته و پس از آن فروکش می کند (تصویر زیر را ملاحظه کنید). همچنین در دامنه حرکتی فوق الذکر عملکرد بازو ضعیف تر است. هنگامی که نسبت به وقوع پارگی کامل تاندون شانه مظنون هستیم آزمایش زیر را انجام می دهیم. بازو در زاویه بیش از 120 درجه نسبت به بدن نگه داشته می شود، ولی هنگام پایین آمدن آن شاهد سقوط یکباره دست به پایین خواهیم بود. این یک علت مهم در تشخیص پارگی تاندون شانه محسوب می شود.

پارگی عضله فوق خاری موجب ضعف عضله در دامنه حرکتی بازو می شود. هنگامی که دست بیشتر از زاویه 80-120 درجه نسبت به بدن بالا برده شود، درد افزایش خواهد یافت.

- حرکتهای عضلانی بازو به دلیل درد و ضعف در سمت صدمه دیده ناقص خواهد بود.

– در تاندون یا محل اتصال آن حساسیت موضعی وجود خواهد داشت.

– آرتروسکوپی شانه به همراه رادیوگرافی یا بدون آن می تواند تشخیص پارگی تاندون شانه را از قطعیت برخوردار سازد.

درمان

بیمار باید اعمال زیر را جهت درمان پارگی تاندون شانه انجام دهد:

- شانه را در محل بروز حادثه سرد کند.

– استراحت کند.

– چنانچه علائم عارضه از بین نرفت جهت درمان با پزشک مشورت کند تا بهترین اقدام درمانی در مورد او انجام شود.

اعمال پزشک عبارتند از:

- اگر پارگی تاندون شانه به صورت کامل در بیمار یا ورزشکار جوان اتفاق افتاده باشد عمل جراحی را انجام دهد.

– اگر پارگی تاندون شانه کامل نیست، استراحت را تجویز کند و به وسیله بانداژ برای مدت کوتاهی بازو را بی حرکت سازد.

– تمرین های تحرک بخش و سایر تمرین های توان بخشی را تجویز نماید تا روند درمان پارگی تاندون شانه را تسریع بخشد.

- درمان بدون عمل جراحی

درمان بدون عمل بیشتر برای بیمارانی تعیین می شود که می توانند همه فعالیت های خود در زمان پیش از آسیب دیدگی را با موفقیت از سر بگیرند. چون نقص ناشی از آسیب معمولا جنبه زیبایی دارد تا عملکردی بیشتر بیماران می توانند با یک روش بدون نیاز به عمل خیلی زود به فعالیت های خود بازگردند. درمان اولیه شامل استفاده از دارو و یخ برای تسکین درد، تمرینات کششی فعالانه و ملایم، تمرینات تقویت کننده و تعدیل فعالیت ها به منظور اجتناب از فعالیت هایی است که باعث تحریک درد می شوند (باعث بوجود آمدن دوباره درد می شوند). غالبا می توان این برنامه درمان را به صورت مستقل انجام داد هر چند برخی بیماران از فیزیوتراپی بهره مند خواهند شد.

- درمان با عمل جراحی

پارگی تاندون فوق خاری شانه با ایجاد اختلال در عملکرد عضو می تواند باعث ناتوانی دائمی شو. در صورتی که تاندون شانه پاره شود و دیگر انواع روش های درمانی موثر واقع نشوند، ممکن است جراح ارتوپد یا پزشک تیم ورزشی عمل جراحی را توصیه کنند.

پارگی سر بلند تاندون عضله دوسر به ندرت به درمان جراحی نیاز دارد. با این وجود، ممکن است بعضی از بیماران مانند ورزشکاران و کارگران ساده که به بهبود کامل قدرت بدنی خود نیاز دارند  به عمل جراحی نیاز داشته باشند.  همچنین ممکن است عمل جراحی برای آن هایی که پارگی جزئی دارند وعلائم پارگی جزئی آن ها با درمان غیر جراحی تسکین نمی یابد گزینه درستی باشد.

ترمیم تاندون پاره شده (دوختن آن به هم) با استفاده از جراحی امکان پذیر نیست. با این وجود، گاهی برای اتصال دوباره تاندون به هومروس ( استخوان بازو) (که تنودز تاندون دوسر بازویی هم نامیده می شود) عمل جراحی توصیه می شود. غالبا عمل جراحی برای افراد فعال و جوان تر بخصوص آن هایی که به قدرت چرخش مچ دست نیاز دارند توصیه می شود ( و مورد نیاز است). همچنین ممکن است عمل جراحی برای بیمارانی انجام شود که از ظاهر "عضله پاپای یا ملوان زبل" (برجسته) بازو راضی نیستند. عمل جراحی برای کسانی که برای پاتولوژی مرتبط با شانه مانند پارگی روتاتور کاف  تحت درمان جراحی قرار گرفته اند هم پیشنهاد می شود.

درمان با عمل جراحی عبارت است از دبریدمان آرتروسکوپیک (پاک سازی به روش جراحی) ذرات باقی مانده تاندون سر بلند در درون مفصل، بازیابی تاندون پاره شده و تنودز (اتصال مجدد) آن به بافت نرم یا استخوان.

تکنیک های اتصال مجدد که بیشتر آن ها نتایج کلی خوبی بدنبال دارند توضیح داده شده اند. بسیاری از سری نتایج، درمان مشکلات همزمان بیماران بخصوص ترمیم روتاتور کاف را دربر گرفته اند که این می تواند تفسیر نتایج مربوط به پارگی های سر بلند تاندون عضله دو سر که واقعا جدا شده اند را پیچیده کند.

تکنیک های تنودز از گذشته به عمل باز برش و الحاق باقیمانده تاندون سر بلند به حفره ای که در پروگزیمال (قسمت بالای) هومروس ایجاد شده است متکی بوده است. هرچند برش باز و کوچک  به عنوان یک گزینه جراحی عالی باقی می ماند ولی اخیرا روی تکنیک های آرتروسکوپیکی تاکید می شود که مجددا تاندون را به بافت نرم مجاور یا هومروس پروگزیمال (قسمت بالای استخوان بازو) وصل می کنند.

ممکن است از چند نوع عمل جراحی برای ترمیم آسیب تاندون شانه استفاده شود.

عمل جراحی باز- جراح برشی روی پوست شانه می زند واز راه آن برش آسیب راترمیم می کند.
آرتروسکوپی شانه - نوعی جراحی سوراخ کلیدی است که در آن از یک دوربینکوچک و باریک برای نگاه کردن به درون مفصل زانو و درمان آن استفاده میشود.
جراحی باز کوچک – ترکیبی است از آرتروسکوپی و ترمیم از طریق برشی کوچک کهمعمولا به طول 3 تا 5 سانتی متر می باشد.
جراح شما می تواند درمورد اینکه کدام نوع جراحی برای شما بهتر است به شمامشاوره بدهد.

عوارض: این عمل جراحی به ندرت عوارض جانبی دارد. پارگی مجدد تاندون ترمیم شده شایع نیست.

عوارض

عوارض احتمالی درمان بدون عمل جراحی عبارتند از:

عدم موفقیت در تشخیص پاتالوژی مرتبط که خیلی شایع است مانند عدم موفقیت در تشخیص پارگی روتاتور کاف. با پارگی شدید تاندون سر بلند عضله دو سرباید توجه پزشک به ارزیابی سالم بودن و عملکرد تاندون روتاتور کاف  و درصورن لزوم تصویربرداری ازاین تاندون که در مجاورت تاندون سر بلند قراردارد معطوف شود.
تغییر شکل از جنبه زیبایی که می تواند با گذر زمان موجب نارضایتی شود.

عوارض احتمالی درمان با عمل جراحی عبارتند از:

عوارض ناشی از جراحی که مشخصا با تنودز عضله دو سر بازو در ارتباط نیستندمانند درد، خونریزی، عفونت، آسیب عصبی، سفتی ، مشکلات مربوط به بیهوشی وناتوانی در بازگشت به میزان فعالیت ها در قبل از عمل جراحی که البته همهآن ها غیر معمول هستند.
تنودز ناموفق همراه با تکرار یا باقی ماندن نقص ناشی از گسست سر بلندعضله دو سر بازو.

بهبودی و توانبخشی

ممکن است بعد از عمل، شانه را ببندند وآن را موقتا بی حرکت کنند.

پزشک خیلی زود از بیمار می خواهد که ورزش درمانی را شروع کند. تمرینات انعطاف پذیری، دامنه حرکت شانه را بهبود می دهند. تمرینات تقویت شانه هم به تدریج به برنامه توانبخشی بیمار اضافه می شوند.

پس از برداشتن بانداژ می توان تمرین های آماده سازی جسمانی از قبیل دویدن را از سر گرفت. البته تمرین های برداشتن وزنه و پرتاب کردن به مدت 8 تا 12 هفته نباید انجام شوند. این مدت با توجه به شدت عارضه متغیر خواهد بود.

بیمار باید حتما از برنامه درمانی پزشک پیروی کند. هر چند برنامه درمانی فرایند کندی است ولی متعهد بودن بیمار به فیزیوتراپی مهم ترین عامل در بازگشت او به کلیه فعالیت هایی است که از آن لذت می برد.

جراحی موفق می تواند باعث اصلاح بدشکلی ماهیچه و بازگشت قدرت و عملکرد بازو به وضعیت تقریبا نرمال شود.

 

 

 

                                 

 

 

درمان تغییر شکل انگشتان پا

علت تغییرشکل انگشتان پا

تغییرشکل انگشتان براساس شرایط اعصاب بیمار به وجودمی آید به عنوان مثال ابتلا به  شارکو ماری توث ، از دلایل این تغییر شکل میباشد، ژنتیک ، استفاده ازکفش های نامناسب ، معمولا استفاده ازکفش های تنگ باعث بدشکل شدن انگشتان میشود(انگشت دوم بیشترافراد ازانگشت بزرگ پایشان بزرگتر میباشد) واگر آنها کفش های را استفاده کنند که براساس اندازه انگشت بزرگ آنها باشد باعث خم شدن انگشت دوم درکفش میشود وانگشتان آنها به صورت چکشی شکل در می آید.همچنین استفاده ازکفش های پاشنه بلند که دچار فشار به انگشتان میشود باعث مشود که انگشتان به صورت چنگال یا چکشی در می آید.

پینه ی شصت پا، زیادبودن ارتفاع کمان پا، روماتیسم ناشی از آرتروز، تنظیم نبودن تاندون (زمانی که پاها نمیتوانند درحالت طبیعی حرکت داده شوند دچار کشیدگی وجراحت در پا میشود ودرنهایت انگشتان دچار تغییر حالت میشوند)، آسیب های ناشی ازضربه وشوک به انگشتان.

پس از مشاهده تغییر شکل انگشتان پا ، باید هر چه سریعتر برای درمان تغییر شکل انگشتان پا اقدام کنید.

انواع تغییرشکل انگشتان پابه صورت زیر می باشد:

1- انگشت چنگالی

2-انگشت چکشی

3-انگشت چوگانی

چنگالی شدن انگشتان پا

حالت چنگالی شدن انگشتان ، حالت غیرطبیعی 3 تا ازمفاصل انگشتان پا میباشد. این 3تا مفصل شامل انبساط وانقباض مفصل متا تارسوفلانجیل  metatarsophalangealیا به صورت مخفف ام تی پی MTP ومفصل پروکسیمال اینترفلانجیل interphalangealproximal که  مخفف آن، پی آی پی PIP و مفصل دیستال اینترفلانجیل distal interphalangeal  مخفف آن دی آی پی DIP میباشد.

انگشت چکشی

حالت چکشی شدن انگشتان پا از انبساط وکشش مفصل ام تی پیMTP ودی آی پی DIP به وجود می آید. مفصل پی آی پی مفصلی که میتواند بسیارزیادتر ازحد مجاز خم شود.

حالت چکشی شدن انگشتان ازخم شدن مفصل دی آی پی بوجود می آید وبیشتر روی انگشت دوم پا اتفاق می افتد.

این بیماری معمولا در دهه های هفتادوهشتاد اتفاق می افتد.

زنان 4 و5 مرتبه بیشتر ازمردان درخطر مبتلا به این بیماری هستند.

انگشت چوگانی

ارزیابی بدشکل شدن انگشتان بیماران زمانیکه بیماران روی پای خود ایستاده اند وفعالیت های خاصی انجام میدهند.

آیا این بدشکلی انگشتان بابیماری پسکاوس pescavus وهالوکس والگوس hallux valgus ارتباطی دارد؟

باید تلاش کنیم که بدشکلی انگشتان  را درمان کنیم .

بیماری های کف پا هم میتواند باعث بدشکلی انگشتان شود. فشار روی عصب پا هم میتواند باعث تغییر شکل انگشتان شود.

باید تنظیم بودن پا درنظر گرفته شود، ارزیابی کردن مفصل ام تی پی MTP وپی آی پی PIP، هرگونه پینه برروی انگشتان وبا بدشکلی ناخن هابایدمورد ارزیابی قراربگیرد، ارزیابی انعطاف مفصل دی ای پی DIP ومفصل کف پا ودومفصل ام تی پی و پی آی پی. گلوکزبدن و ابتلا به دیابت و بیماری روماتیسم هم ممکن است موجب  این بیماری شود.

عکس برداری توسط اشعه ایکس که میتواندنشان دهنده علت بیماری باشد که آیا بیماری آرتروز باعث اختلال در سینویمsynovitis ،اوستوئومای لیتیز osteomyelitis و تغییر شکل  انگشتان شده است . بررسی عروق بدن برای اطمینان، برای بهبود بافت ها بسیار ضروری میباشد.

ارزیابی ها

این ارزیابی ها شامل ارزیابی عصب ها وماهیچه ها میباشد.

حالت چنگالی شکل انگشتان پا

ارزیابی درجه انعطاف مفصل ام تی پی MTP ونزدیک شدن مفصل پی آی پی PIP

آیا بیماری کف پا میباشد؟

آیا این تغییرات در شکل انگشتان با دردکف پا مرتبط میباشد؟

آیا انگشتان که دچار حالت چنگالی شده اند انعطاف پذیرهستند و یا ثابت میباشند.

انعطاف انگشتان همراه با انعطاف مچ پا انجام میشود.

اگر تغییر شکل انگشتان با انعطاف دادن کف پا ازبین بروند سپس انگشتان هم میتواند انعطاف پذیر باشند.

فشارهای که درزیر کف پا واردمیشوند باعث تصحیح حالت انگشتان میشوند.

ارزیابی پای بیمارانی که بدون کفش راه میروند.

اگربیماران بدون کفش راه بروند تغییر شکل دادن انگشتهایشان درطول راه رفتن شدیدتر میشود.

اگر دچار انگشتن با حالت چنگالی باشید نمیتوانید به صورت موزون راه بروید.

اگر با حالت چنگالی شکل انگشتان بخواهید به صورت موزون راه بروید مچ های شما ازخود ضعف نشان میدهند ونمی توانید انگشتان خودرابه راحتی بکشید وخم کنید وبه صورت موزون قدم بردارید.

تغییرشکل انگشتان در راه رفتن باعث خمیدگی وانقباض بیش ازحد انگشتان میشود.

وبروز تغییرشکل درانگشتان براثر بیماری پسکاوس pescavus که دربالا اشاره شد میشود.

درمان ها

موارد زیر برای هرسه حالت درمان تغییر شکل انگشتان پا مفید و موثر میباشد.

درمان بدون نیاز به عمل جراحی

مراقبت های اولیه از پاها

استفاده از پدهای محافظ هنگام بروز میخچه برروی پا

استفاده از کفش های سفارشی یا پلاستیکی ویا چرم وقراردادن کفی های مناسب درکفش برای جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازیک آتل برای انگشتان جهت جلوگیری ازفشاربرروی انگشتان

استفاده ازکفش های گشاد

استفاده ازداروهای ضدالتهاب برای کاهش دردو التهاب

درمان با عمل جراحی

زمانیکه تغییر شکل انگشتان بسیاربرای فرد دردناک است وهمراه با درمان های اولیه بهبودنیافته باشد بیماربه عمل جراحی برای کاهش درد وتصصحیح شکل انگشتان نیاز دارد.نوع عمل جراحی بع عملکرد انگشتان بستگی دارد که آیا انگشتا ن انعطاف دارند ویا ثابت میباشند.عمل جراحی معمولا با توان بخشیدن به بافت های نرم انگشتان وپیوند زدن مفصل پی آی پی PIP انجام میشود.

اگر انگشتان شما انعطاف پذیرباشند پزشک جراح با ایجاد یک شکاف برروی انگشتان شما تاندون ها ولیگامنت های شما را جدید ونو میکندوبعداز آن شکاف بخیه میشود وروی آن با گازاستریل شده پوشانده میشد تا انگشتان به وضعیت بهبودی برگردند.

اگرتغییرشکل انگشتان شما باعث ثابت شدن حرکت انگشتان شده است جراح یک شکاف روی مفصل بدشکل ایجا دمیکند وتاندونها ولیگامنت ها را جدید میکند وبعدازآن با قراردادن یک سنجاق در روی انگشتان برای تنظیم شدن حالت انگشتان آن رابخیه میکند وباقراردادن گاز استریل روی زخم باعث بهبودی این آسیب میشود.

مراقبت های بعد ازعمل جراحی

بعدازعمل جراحی پزشک براساس نوع جراحی به شما برنامه مراقبتی میدهد.بعدازعمل جراحی بیمارباید ازکفش های مخصوص استفاده کند کفش هایی که ازخم شدن انگشتان اوجلوگیری کند .این کفش های باید2 تا6 هفته بعدازعمل براساس نوع جراحی استفاده شود. روی زخم شما با پوششی پوشانده شده که این پوشش بعداز یک هفته توسط پزشک جراح برداشته میشود.

تمیزکردن وخشک کردن این پوشش بسیارمهم میباشد وشما تااجازه پزشک نمی توانید حمام بروید.بخیه های زخم 10 الی 14 روز بعداز عمل توسط پزشک کشیده میشوند.

بالاگذشتن پاها روی یک ارتفاع درهنگام نشستن واستفاده ازیخ برای کاهش تورم میتواند بسیاردر بهبودی بیمارموثرباشد.

داروهایی برای کاهش دردبیماربعدازعمل توسط پزشک تجویز میشود.استفاده ازرژیم غذایی مناسب وجلوگیری ازمصرف سیگار به بهبودی سریع کمک میکند .

 

                                 

درمان آرنج تنیس بازان

بیماری آرنج تنیس بازان

این عارضه از آغاز قرن نوزدهم شناخته شده است. چنانچه از نام آن بر می اید، این عارضه در تنیس بازان شیوع بیشتری دارد. ولی بازیکنان اسکواش، بدمینتون، تنیس روی میز، گلف و سایرین نیز ممکن است به آن مبتلا شوند. همچنین افرادی که به دلیل ماهیت شغل خود حرکت های تکراری و یکطرفه انجام می دهند (مانند برقکاران و نجاران) یا به دلیل انجام برخی از فعالیت های اوقات فراغت مثل خیاطی و بافتنی گرفتار عارضه آرنج تنیس بازان می شوند. تکنیک ضربه زدن غلط در تنیس بازان نیز می تواند به این آسیب منجر شود. در ورزشکاران غیر حرفه ای اجرای بک هند غلط اغلب سبب عارضه جانب خارجی و همچنین فورهند نادرست باعث عارضه جانب داخلی می شود. در ورزشکاران رقابتی، اجرای یک سرویس چرخشی می تواند مشکلات و عوارض جانب میانی و خلفی آرنج را ایجاد کند. ورزشکاران غیر حرفه ای (که برای تفریح و سرگرمی به ورزش می پردازند) اغلب به این دلیل به بیماری آرنچ تنیس بازان دچار می شوند که برای زدن بک هند، به جای آنکه مچ خود را ثابت کرده و با حرکت تمام دست و شانه عمل کنند، از مچ خود استفاده می کنند. ضربه زدن به توپ تنیسی که با سرعت 50 کیلومتر در ساعت در حال حرکت است، معادل با بلند کردن وزنه ای 25 کیلوگرمی است. نیروهای ناشی از برخورد توپ به راکت در بدن بازیکن توزیع می شود، لذا ضروری است که از تمام شانه و تنه مشتمل بر عضله های بزرگتر استفاده شود تا این نیرو و ارتعاش ناشی از آن امکان پراکنده شدن در ناحیه وسیع تری را داشته باشد. آسیب آرنج تنیس بازان عارضه ای شایع است. مطالعات حاکی از آن است که 45 درصد از ورزشکارانی که هر روز و 25 درصد از آنانی که یک یا دو بار در هفته به بازی تنیس می پردازند، از این عارضه رنج می برند. این عارضه خصوصاً در ورزشکاران بالای 40 سال شایع است. صدمه در ناحیه اپی کندیل خارجی، در جانب خارجی آرنج پدید می آید که نقطه مبدأ عضله های بازکننده مچ دست و انگشتان است. عضله های اصلی که در این عارضه مصدوم می شوند عبارت اند از: بازکننده کوتاه مچ دستی زند اعلایی، باز کننده مشترک انگشتان، مچ دست زند اعلایی طویل، و باز کننده مچ دستی زند اسفلی. به دلیل کوچک بودن ریشه عضله های بازکننده، توسعه نیروی ایجاد شده در عضله فشار زیادی بر نقطه ای واحد وارد می سازد.

علایم و تشخیص

- وجود دردی که اصولاً جانب خارجی آرنج را متأثر می سازد. البته این درد می تواند در جهت بالا به نواحی بالای بازو و پایین به بخش خارجی ساعد راه یابد.

– ضعف در مچ دست. این حالت می تواند در انجام حرکت های ساده ای مانند برداشتن یک بشقاب یا فنجان قهوه، بازکردن در اتومبیل، خشک کردن یک ظرف خیس یا دست دادن مشکل ایجاد کند.

– نقطه حساس را می توان با فشار دادن یا ضربه زدن روی اپی کندیل خارجی آرنج تشخیص داد.

– وجود درد در اپی کندیل خارجی هنگام خم کردن مچ دست به عقب و در برابر مقاومت. تنها وجود این علامت برای قطعیت تشخیص بیماری آسیب آرنج تنیس بازان اهمیت دارد.

– در پی انجام عمل صاف کردن انگشتان خمیده در برابر مقاومت، درد در جانب خارجی آرنج تشدید می شود.

– برای تشخیص آرنج تنیس بازان از موارد دیگر نظیر وجود جسم سرگردان در مفصل یا شکستگی می توان از رادیوگرافی استفاده کرد.

سایر مواردی که ممکن است مورد توجه پزشک قرار گیرد، عبارت اند از: بیماری های روماتیسم، ناراحتی عصب (شاخه عمقی رادیال یا اولنار) و درد انتشاری ناشی از ترمیم تخریبی ستون فقرات در ناحیه مهره های پنجم و ششم گردنی.

پیشگیری

- اصلاح عملکرد و صحت تکنیک اجرای حرکت ها یکی از قواعد مهم پیشگیری است.

– برخی مواقع استفاده از بریس یا آرنج بند می تواند موجب اتلاف نیروهای خارجی قبل از رسیدن آنها به اپی کندیل شود و بنابراین از ایجاد بیماری آرنج تنیس بازان جلوگیری کند.

– اجتناب از انجام تمرین های تکنیکی نامتقارن.

به موازات انجام اصلاح لازم در تکنیک فرد، برای پیشگیری از آرنج تنیس بازان، نکات زیر را نیز باید مراعات کرد:

(1 عملکرد صحیح پاها که سبب مقابله صحیح فرد با توپ خواهد شد.

(2 باید به شکل صحیح و در زمان مناسب با راکت به توپ ضربه زد.

(3 در تمام ضربه ها لازم است که شانه ها و کل بدن درگیر شوند. در این صورت به هنگام ضربه زدن به توپ حالت ترمز و توقف ایجاد نخواهد شد. باید اصل ادامه حرکت (follow through) و ثابت نگه داشتن مچ را رعایت کرد.

(4 سطح زمین بازی باید نرم باشد به گونه ای که سرعت توپ را کاهش دهد. سطوحی مانند چمن باعث می شود که توپ با نیروی بیشتری به راکت برخورد کند لذا نیروی بیشتری به دست و آرنج بازیکن وارد خواهد آمد.

(5 توپ باید سبک باشد. توپهای نمناک و فاسد سنگین هستند.

(6 برای پیشگیری از آرنج تنیس بازان باید از تجهیزات سالم و مناسب استفاده شود. راکت باید انفرادی بوده و با توجه به تکنیک فرد و توسط خود او انتخاب شده باشد. بازیکن مصدوم باید از راکت سبک تری استفاده کند زیرا راکت سنگین تر بار بیشتری را وارد می کند. راکت باید متعادل باشد و برای مانورهای ضروری نظیر اجرای ضربه های کوتاه و زاویه دار مناسب باشد.

(7 راکت کشیده شده و سفت سبب افزایش تنش ناشی از ورود نیروها به هنگام تصادم توپ خواهد شد. تنظیم میزان سفت کردن راکت (کشیدن زه) امری انفرادی و شخصی است (البته نباید خیلی سفت باشد). راکت افراد مبتلا به عارضه آرنج تنیس بازان باید آزاد و شل باشد. راکتهایی که زن آنها از جنس غیر نایلون است (روده) نسبت به موارد نایلونی حالت فنری بیشتر و ارتعاش کمتری دارند.

(8 اندازه دسته راکت (محل گرفتن آن) باید به طور دقیق و بر اساس اندازه دست و راحتی فرد تعیین شود. یکی از راههای ساده تعیین این اندازه عبارت است از محاسبه فاصله بین نقطه وسط کف دست تا نوک انگشت وسط (به تصویر توجه شود). این اندازه باید برابر با اندازه محیط دسته راکت باشد.

(9 وجود یک نقطه بزرگ به عنوان محل مطلوب ضربه مفید خواهد بود. این نقطه همان مرکز تصادم راکت و توپ است و از نظر ریاضی نقطه ای است که به هنگام وارد آمدن نیرو کمترین چرخش را ایجاد خواهد کرد. ضربه های که با خارج از نقطه مذکور زده شده و باعث افزایش میزان چرخش و به طبع ورود نیروهای ارتعاش ناخواسته خواهد شد.

درمان

وظایف بیمار و ورزشکار برای درمان آرنج تنیس بازان عبارتند از:

- کاهش درد و التهاب به هنگامی که آسیب دیدگی در مرحله حاد خود است. این امر با بهره گیری از سرمادرمانی چند روزه انجام خواهد شد (بالا نگه داشتن عضو و بانداژ فشار نیاز نیست زیرا تورم وجود ندارد).

– استراحت فعال، بدین مفهوم که ناحیه صدمه دیده نباید فعالیت آزاردهنده ای داشته باشد. ولی لازم است آمادگی بدنی با دویدن، دوچرخه سواری و فعالیت های مشابه حفظ شود.

– بازی تنیس ادامه یابد مشروط بر اینکه ضربه دردآور زده نشود.

– پس از چند روز، هنگامی که مرحله ی حاد آسیب دیدگی پشت سر گذاشته شد، لازم است از گرمای موضعی و آرنج بند برای درمان استفاده کند.

– استفاده از ماساژ یخ شاید به همراه گرما درمانی می تواند برای درمان مفید باشد.

– تلاش برای استفاده از مچ دست برای کمک به آرنج صدمه دیده.

– کاهش بار وارده بر عضله های باز کننده با کمک گرفتن از یک بریس که در حالت آزاد بودن بازو مورد استفاده قرار می گیرد و باید تا انتهای مرحله توانبخشی باقی بماند.

– هنگامی که التهاب و درد آرنج تحت کنترل درآمد، باید با اجرای تمرین ها، قدرت، بنیه و تحرک را بهبود بخشید و روند درمانی بیماری آرنج تنیس بازان را تسریع داد.

هنگامی که بیمار و ورزشکار بتواند درد ناشی از تکان دادن دست (دست دادن) را تحمل نمیاد مجاز به آغاز تمرین ها است. برنامه تمرینی باید بر اساس خط مشی زیر پیگیری شود:

(1 تمرین های ایزومتریک بازکننده های مچ دست. مچ دست به هنگام تمرین می تواند سه حالت داشته باشد. اول در حالت کاملاً خمیده، سپس در وضعیت خنثی و نهایتاً در حالت کاملاً صاف و کشیده. مفصل نباید تحت فشار قرار گیرد و لازم است تمرین 30 مرتبه در روز اجرا شود. بازکننده های مچ در هر بار تمرین به مدت 10 ثانیه خم می شوند. هنگامی که این تمرین بدون بروز درد انجام شود می توان با یک وزنه نیم کیلویی شروع کرد.

(2 تمرین های پویا: یک باند کشی به انتهای انگشتان انداخته می شود. سپس تلاش می کنیم که انگشتان را از یکدیگر دور نماییم. شیوه دیگر عبارت است از باز کردن (کانسنتریک) و خم کردن (اکستنریک) مچ دست که به همراه وزنه 1-2 کیلویی و 20 بار در روز انجام می شود.

(3 تمرین های انعطاف پذیری مچ دست (کشش ایستا). مفصل به میزان 90 درجه خم می شود و دست دیگر برای وارد کردن فشار متقابل وارد عمل می گردد. آرنج دست صدمه دیده باید کاملاً باز نگه داشته شده و ساعد چرخش داخلی داشته باشد (پرونیشن). مچ خم شده فراتر از دامنه حرکتی خود کشیده شده و به مدت 4-6 ثانیه نگه داشته می شود. پس از 2 ثانیه استراحت باید کشش را در مدت 6-8 ثانیه انجام داد. این تمرین 15 مرتبه در روز انجام می شود و کمک زیادی به درمان آرنج تنیس بازان می کند.

(4 تمرین های کششی برای تحرک مفصل شانه و بازو. افزایش شدت تمرین های توأم با وزنه هنگامی می تواند آغاز شود که درد تحت کنترل در آمده باشد. این مرحله هنگامی اتفاق می افتد که فرد مصدوم بتواند درد ناشی از دست دادن (تکان دادن دست) را تحمل نماید.

وظایف پزشک در درمان آرنج تنیس بازان عبارتند از:

- تجویز داروی ضد التهاب،

- تجویز درمان با سونوگرافی، تحریک گالوانیک با ولتاژ بالا یا تحریک عصب زیر جلدی،

- در مواردی که عارضه رفع شده و با انجام تمرین درد عود کند، استروئید به شکل موضعی تزریق خواهد شد. تزریق به شیوه زیر استخوانی به ریشه بازکننده کوتاه خواهد بود. این تزریق تأثیری به موقع و سودمند را در درمان در پی خواهد داشت. در خلال 24-48 ساعت نخست ممکن است شدت درد فزونی یابد.

تزریق کورتیزون باید با استراحت 1 تا 2 هفته توأم باشد و نباید بیش از 2 تا 3 نوبت تکرار شود. اگر به رغم این نوع درمان علائم همچنان باقی بماند، لازم است جراحی مورد توجه قرار گیرد. نتایج این عمل جراحی در درمان آرنج تنیس بازان معمولاً رضایت بخش است.

بهبودی

عارضه ساده آسیب آرنج تنیس بازان اغلب به خودی خود درمان می شود و مراحل آتی آن مطلوب است. اگر چه علائم آن می تواند حداقل برای چند هفته تا چند سال باقی بماند. خصوصاً اگر ورزشکار همچنان به دست و آرنج خود فشار وارد کند. فعالیت های جدی را می توان هنگامی از سر گرفت که دست از حرکت کامل برخوردار شده و قدرت طبیعی خود را بازیافته و رها از درد باشد. برای از سرگیری بازی تنیس باید 8- 10 هفته از انجام عمل جراحی بگذرد.

بیماری آرنج پرتاب کننده ها یا گلف بازان

این عارضه شبیه عارضه تنیس بازان است، اما علائم آن در جانب داخلی آرنج واقع می شود. یک گلف باز راست دست ممکن است از عارضه آرنج تنیس بازان بخش پیشین آرنج چپ و از عارضه آرنج گلف بازان در بخش پسین آرنج راست رنج ببرد. عارضه آرنج پرتاب کننده ها بیشتر در میان پرتاب کنندگان نیزه شایع است، اما در بازیکنان کریکت و بیسبال نیز مشاهده می شود. تنیس بازان تراز اول ممکن است به رغم اجرای صحیح تکنیکهای بازی به عارضه آرنج تنیس بازان مبتلا شوند و علت آن معمولاً این است که در زمان اجرای سرویس که مچ دست می چرخد به طور هم زمان ساعد نیز به سمت داخل خواهد چرخید. تنیس بازانی که چرخش توپ از رو را اجرا می کنند و در خلال آن ساعدشان به سمت داخل می چرخد، نیز به این عارضه دچار می شوند. عضله های منقبض کننده که وظیفه اجرای چنین حرکتهایی را بر عهده دارند در اصل از جانب داخلی آرنج نشئت می گیرند.

علائم

علائم این عارضه شبیه آسیب آرنج تنیس بازان است اما در جانب داخلی آرنج واقع می شود. هنگامی که بخش داخلی آرنج در معرض فشار قرار می گیرد حساسیت ظاهر می شود، و دست به سمت پایین منقبض شده و مفصل مچ در برابر مقاومت تولید درد می کند.

درمان

درمان آرنج گلف بازان، نیز شبیه عارضه آرنج تنیس بازان است. اگرچه بهبودی پس از عمل جراحی گاهی اوقات به طول می انجامد.

آرنج گلف بازان در افراد در حال رشد

به عنوان مثال هنگامی که یک توپ در بازی بیسبال پرتاب می شود، مچ دست و انگشتان به شدت به حالت پرونیشن در می آیند. عضله هایی که مسئول این حرکت هستند در کوپه داخلی ساعد قرار دارند. نیروی پرتاب کردن از سراسر دست عبور می کند تا به ضعیف ترین نقطه گروه عضله ها یعنی اپی کندیل داخلی برسد که همان نقطه ریشه عضله ها است. در نوجوانان در حال رشد، ریشه این عضله ها به یک منطقه رشد (اپی فیز) متصل است که این نقطه نسبت به استخوان مجاورش به میزان قابل توجهی ضعیف تر است. عوارض و مشکلات در نتیجه افزایش فشار وارده بر محل اتصال اپی فیز ایجاد می شود.

علائم و تشخیص

- درد در آرنج که معمولاً به تدریج آغاز می شود. در صورت بروز درد ناگهانی احتمال کنده شدن اپی فیز وجود دارد که گاهی اوقات انجام جراحی ضرورت می یابد. خم شدن مفصل آرنج با آغاز درد همراه خواهد بود.

– سفتی و خشکی مفصل آرنج- وجود حساسیت موضعی، دقیقاً در بالای اپی کندیل داخلی در بیماران مبتلا به آرنج گلف بازان وجود داردو

– از مفصل هر دو آرنج باید رادیوگرافی به عمل آید. چنانچه در صفحه رشد (اپی فیز) شکافی وجود داشته باشد مشاهده خواهد شد.

درمان

بیمار یا ورزشکار می تواند برای درمان بیماری آرنج گلف بازان موارد زیر را انجام دهد

- استراحت

- اجتناب مطلق از انجام حرکتهای پرتابی تا حذف درد (به طور معمول پس از 8-9 هفته).

– استمرار فعالیت ها در قالب آماده سازی جسمانی و تمرین های عمومی قدرتی.

اعمال پزشک ممکن است برای درمان به شرح زیر باشد:

- تجویز استراحت و در مواردی بی حرکت ساختن آرنج. چنانچه در صفحه رشد شکافی وجود داشته باشد ممکن است گچ گرفته شود.

– اگر جابجایی آرنج بارز است عمل جراحی انجام خواهد شد. برای نوجوانان در حال رشد نباید تزریقات استروئیدی و داروهای ضد التهاب تجویز شود.

بهبودی

چنانچه منطقه رشد (اپی فیز) صدمه دیده است، تمرین های پرتابی را می توان 8 هفته پس از زمان وقوع آرنج گلف بازان از سر گرفت. پیش از این مرحله، توان بخشی دقیق با هدف حذف عملکرد عضله ها باید مورد توجه قرار گیرد.

 

                                 

درمان کمردرد مزمن با یوگا

محققانی که بر روی کمردرد مطالعه میکنند به این نتیجه رسیده اند که کسانی که یوگا میکنند بهتر میتوانند بر درد و دیگر علائم ناشی از مشکلات کمردرد غلبه کنند. 

 در مقایسه با کسانی که برای درمان کمردرد خود از درمان های استاندارد استفاده میکنند در کسانی که یوگا میکنند خلق و خو بهتر شده، کمردرد کمتر شده و کارآیی کلی بدن میشود.

در این مطالعه تعداد 90 نفر که دچار ناتوانی های خفیف تا متوسط در اثر کمردرد مزمن بودند انتخاب شده و بطور تصادفی به تعدادی از آنها حرکات یوگا آموزش داده شد و انجام گردید و در تعدادی دیگر از درمان های استاندارد کمردرد استفاده شد. در گروهی که حرکات یوگا را انجام میدادند این حرکات دو بار در هفته و هر بار به مدت 90 دقیقه و به مدت 24 هفته آموزش داده شده و انجام گردید. شرکت کنندگان در مطالعه بمدت شش ماه بعد از پایان دوره های یوگا و یا درمان های استاندارد پیگیری شدند.

مطالعه نشان داد که

• در پایان هفته 24 شدت درد و ناتوانی های حرکتی در گروهی که یوگا کار کرده بودند به طرز محسوسی کمتر از گروه دیگر بود

• در هفته 12 تعداد بیشتری از بیماران در گروه یوگا اظهار بهبودی میکردند

• در گروهی که یوگا میکردند نشانه های افسردگی بطرز محسوسی کاهش پیدا کرد

• در گروه استفاده کننرده از یوگا در پایان ماه ششم شدت درد، ناتوانی های جسمی و میزان افسردگی بسیار بیش از گروه دیگر کاهش نشان میداد

• در گروهی که از یوگا برای درمان کمردرد خود استفاده میکردند تمایل به کاهش میزان مصرف داروی ضد درد بیش از گروه دیگر بود

در این مطالعه از نوع خاصی از یوگا به نام Iyengar Yoga استفاده شد. در این نوع از یوگا که هر کسی با هر درجه ای از توانایی جسمی و ذهنی میتواند انجام دهد تاکید بر روی تنفس درست و درست نشستن و درست ایستادن است.