ساز و کار و مزایای مگنت

اگر چه ساز وکار تأثیر این روش هنوز هم یک موضوع چالش برانگیز به شمار می‌رود، اما معتبرترین نظریه در این زمینه توسط لینوس پائولینگ ارائه شده است که در سال ۱۹۵۴ میلادی برنده جایزه نوبل صلح شد. مگنت تراپی ( مغناطیس درمانی ) معمولاً شامل استفاده از آهنرباهای ثابت بر روی نقاطی از بدن است که دچار مشکل خاصی از جمله درد شده باشد. قدرت آهنرباها بر حسب واحد گاوس یا تسلا بیان می‌شود. یک تسلا معادل ۱۰۰۰۰ گاوس می‌باشد. آهنرباهای دارای خاصیت درمانی معمولاً قدرت مغناطیسی بیشتری در مقایسه با آهنرباهای معمولی از نوع مورد استفاده در یخچال‌ها دارند. اغلب آهنرباهای درمانی، قدرتی در حدود ۲۰۰ تا ۱۰۰۰۰ گاوس دارند. در حالی که قدرت آهنرباهای خانگی معمولاً در حدود ۲۰۰ گاوس است.

 

به خاطر انواع متعددی از میدان‌های الکترومغناطیسی که به طور طبیعی در داخل بدن وجود دارد، استفاده از مگنت تراپی برای درمان بیماری‌ها از جمله درمان کمر درد با مگنت تراپی، با استقبال قابل ملاحظه‌ای روبرو شده است. برای مثال انتقال امواج در سیستم عصبی و انقباض ماهیچه‌ها در اثر پیام‌های عصبی، فرایندهایی هستند که تحت تأثیر فعالیت‌های مغناطیسی انجام می‌گیرند. بزرگ‌ترین میدان مغناطیسی در بدن به وسیله قلب ایجاد می‌شود. چندین فعالیت فیزیولوژیکی مهم دیگر در بدن نیز وابسته به نیروهای مغناطیسی است.

 

یک تصور غلط که در مورد مگنت تراپی وجود دارد آن است که آهنرباهای ثابت، آهن موجود در گلبول‌های قرمز خون را جذب می‌کنند و باعث افزایش گردش خون می‌شوند. اما واقعیت آن است که آهن موجود در سلول‌های خونی به شکل مغناطیسی نیست. با این حال آهنرباها ممکن است بر روی سایر مولکول‌های باردار موجود در خون و دیگر قسمت‌های بدن تأثیر بگذارند. مغناطیس درمانی غالباً برای تسکین علائم درد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

مزایای مگنت تراپی چیست؟

 

دستگاه های مغناطیسی می توانند باعث افزایش جریان خون در مویرگ ها و خارج شدن اسید لاکتیک و سایر مواد فاسد از بافت های بدن شود و به این ترتیب کاهش درد و التهاب را برای فرد به همراه داشته باشند.این روش می تواند باعث افزایش گردش خون و اکسیژن به همراه گردش سایر مواد مغذی موجود در خون شود.

 

     بهبود فرآیند ترمیم شکستگی

     تاثیرگذاری قوی بر ترشح هورمون های خاص از غدد بدن

     تحریک و بهبود فعالیت آنزیم ها و سایر فرآیندهای فیزیولوژیک بدن

 

                                 

انواع، موارد عدم استفاده و ایمن بودن مگنت تراپی

 

پنج نوع از رایج‌ترین شیوه‌هایی که در مگنت درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد، عبارت‌اند از:

 

        باندهای انعطاف‌پذیر مغناطیسی: این باندها از مخلوط پودر آهن و لاستیک ساخته می‌شوند. باندهای انعطاف‌پذیر مغناطیسی معمولاً در محصولاتی همچون کفی مغناطیسی کفش و پدهای مخصوص مگنت تراپی مورد استفاده قرار می‌گیرند. باندهای انعطاف‌پذیر مغناطیسی معمولاً به شکل ورق یا نوار ساخته می‌شوند و عمدتاً برای مغناطیس درمانی در کفی‌های کفش بکار گرفته می‌شوند.

        مگنت سرامیکی: این نوع از مگنت از مخلوط سرامیک خاک رس و پودر آهن ساخته می‌شود. از این نوع مگنت در انواع مختلف محصولات مرتبط با مگنت درمانی استفاده می‌شود. مگنت سرامیکی به‌طور معمول در پدهای مخصوص بدن، تشک‌ها و باندهایی که به دور اندام‌های بدن بسته می‌شوند، بکار می‌رود.

        مگنت نئودیمیوم: اغلب در مگنت‌های تزئینی، جواهرات و دستبندها مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما به ‌صورت خاص بر روی نقاط ماشه‌ای درد و یا نقاط مخصوص طب سوزنی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

        مگنت ساماریوم کبالت: این نوع از مگنت بیشتر در ساخت طلا و جواهرات باکیفیت بالا مورد استفاده قرار می‌گیرد، در مواردی که نباید زنگ‌زدگی ایجاد شود. این نوع از مگنت بسیار گران و بسیار شکننده است، بنابراین ساخت آن دشوار و پرمشقت است.

        مگنت هماتیت: مگنت هماتیت خواص مغناطیسی طبیعی و زیستی زیادی برای انسان دارد. هماتیت مغناطیسی به‌عنوان یک ابزار تزئینی در زیورآلات باکیفیت به‌صورت مهره‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. به‌ عنوان ‌مثال استفاده از مگنت هماتیت در دستبند، گردنبند و کمربندهای مهره‌ای متداول است. به‌جای اینکه ابزارهای مغناطیسی را در زیورآلات قرار دهیم تا خاصیت مغناطیسی به دست آورند، در مگنت هماتیت خود زیورآلات مغناطیسی هستند.

 

موارد عدم استفاده

 

موارد منع مصرف مغناطیس درمانی، عبارت‌اند از:

 

        استفاده از ضربان‌سازها یا دفیبریلاتور خودکار داخلی

        بارداری

        وجود بدخیمی‌ها

        عفونت‌های حاد / سل فعال

        اختلالات غدد درون‌ریز

        خون‌ریزی‌ها

 

آیا مگنت تراپی بی‌خطر است؟

 

مگنت تراپی بسیار بی‌خطر است. این درمان ممکن است برخی از عوارض جانبی محدود برای فرد داشته باشد که به هیچ عنوان شرایط جدی در ارتباط با آن‌ها گزارش نشده است. این عوارض در اکثر موارد موقتی بوده و شامل احساس سوزش، بی‌حسی، احساس گرما، مشکلات خواب (فقط در 3 درصد بیماران مشاهده شده است)، کج‌خلقی و زودرنجی (در چند روز اول پس از درمان در بین حدود 4 % خانم‌ها و 1% آقایان مشاهده شده است)، مشکلات تمرکز، و تشدید موقت درد است.

 

 

 

 

                                 

 

 

بیماری دکورون

این بیماری عبارت است از التهاب بافت تاندونی در ناحیه مچ دست( در امتداد انگشت شست ). تاندون همان فیبر طناب مانندی است که عضله را به استخوان پیوند می دهد سینوویوم ، غشاء دور تاندون است که تاندون در آن به راحتی حرکت می کند در صورت التهاب تاندون و سینوویوم ، قسمت تاندونی انگشت شست تحریک شده و دردناک می شود .

علت بیماری : علت بیماری می تواند انجام کارهای تکراری مانند باز کردن درب قوطی ، گرفتن یک وسیله یا کودک بر روی دست باشد که باعث تحریک تاندون و درد در ناحیه انگشت شست می شود .                                                           

 

علائم و نشانه ها

درد مچ دست  : درد شایعترین علامت این بیماری است. درد در سطح خارجی مچ دست یعنی در طرفی که شست قرار دارد احساس میشود. این درد ممکن است به ساعد هم انتشار پیدا کند. درد با حرکت مچ دست و یا حرکت شست تشدید میشود. این شدید شدن درد در حرکاتی مثل چرخاندن دست یا مشت کردن یا گرفتن اجسام بوجود میاید

.تورم:  ورم در مچ دست و در طرفی که شست قرار دارد دیده میشود. این تورم در محل غلاف تاندون تحریک

شده است.

صدا دادن : یک احساس تقه در مو قع حرکت دادن مچ دست یا شست احساس می شود

  محدودیت حرکت  : حرکت شست و مچ دست به علت درد محدود میشود

 تشخیص بیماری دکرون

پزشک از بیمار می خواهد در حالی که انگشت شست در درون دست و انگشتان دیگر روی آن قرار گرفته عمل مشت کردن را انجام دهد . در این حالت مچ بیمار را بطرف انگشت کوچک خم میکند وجود درد در این وضعیت نشانه بیماری است .

                        

روش دیگر معاینه اینست که پزشک از بیمار میخواهد شست خود را ابداکت کرده یا به زبان دیگر از بقیه انگشتان دور کند. در همین حال پزشک با دست خود مانع از ابداکت شدن انگشت شست بیمار میشود. سعی بیمار در ابداکت کردن شست بر علیه مقاومت دست پزشک موجب بروز درد در بالای مچ دست میشود.

 

درمان بیماری دکرون

 تغییر رفتار :  کارهایی را که موجب درد میشود کمتر انجام میدهیم تا درد کمتر شود

 گرم کردن :  با گرم نگاه داشتن مچ دست بطور مثال با استفاده از یک مچ بند کشی میتوان درد را کاهش داد

 دارو  :  استفاده از داروهای ضد التهابی مانند سلبرکس و پیروکسیکام میتواند التهاب و درد را کم کند    

آتل یا اسپلینت  :این روش مچ دست بیمار به مدت چند هفته در یک اسپیلینت بی حرکت می شود این کاهش حرکت موجب می شود تا سایش تاندون در داخل غلاف کمتر شده و درد و تورم کاهش می یابد .

 

 تزریق:پزشک از تزریق کورتیکوستروئید در تاندون استفاده می کند.

جراحی  :  در طی جراحی غلاف تاندون باز می شود تا اجازه حرکت آسان را به تاندون بدهد و این امر باعث کاهش التهاب می گردد .

                                 

تمرینات کششی و قدرتی در رفع افتادگی شانه

* در حالت ایستاده قرار بگیرید. با دست راست مچ دست چپ را پشت تنه بگیرید. حال سعی کنید دستها را به سمت عقب بکشید. این حرکت موجب کشش بافتهای نرم اطراف شانه می گردد. هر تمرین به مدت یک دقیقه انجام می شود، سپس استراحت نموده و تمرین را بادست دیگر انجام دهید

* در حالت ایستاده هر دو دست را از پهلو به بالای سرببرید و در هم قفل کنید( تا جایی که میتونید به سمت بالا کشش بدهید طوری که کشش عضلات زیر بغل رو احساس کنید)

* همین تمرین را در حالت خوابیده به پشت هم انجام بدهید سعی کنید بدون اینکه آرنج خم شودپشت دستها را به زمین برسانید

* در صورت داشتن بارفیکس از آن آویزان شوید و چند ثانیه نگهدارید تا کاملا کشش صورت بگیرد

* با دستی که دچار افتادگی است از بارفیکس آویزان شوید .

* در وضعیت ایستاده سعی کنید در سمتی که شانه افتادگی دارد کتف را بالا ببرید و حدود ده تا پانزده ثانیه نگه دارید ( این حرکت را به حالت پرتاب شانه افتاده به سمت بالا به طور پی در پی انجام بدهید)

* در حالت ایستاده قرار بگیرد و سعی کنید شانه ها را به سمت بالا ببرید. سپس سعی کنید شانه ها را پایین تر از حد طبیعی بیاورید. تمرین بعدی جلو و عقب بردن شانه هاست . بطوریکه باید کتفها را از هم دور یا به هم نزدیک کنید. این تمرین سبب تقویت عضلات بالا برنده کتف و همچنین عضلات دور کننده شانه ها از یکدیگر می شود.

* در حالت نشسته قرار بگیرید و دو وزنه در دستهایتان بگیرید. حال شانه ها را بالا ببرید و برای لحظاتی در این وضعیت نگه می دارید . سپس پایین می آورید این تمرین موجب بهبود قدرت عضلات بالابرنده کتف و وضعیت شانه ها می شود .

نکته: تلاش کنید هنگام کار، استراحت، راه رفتن و نوشتن, شانه ها را در یک سطح نگه دارید.

هرگز طی یک مسیر کیف و کتاب خود را فقط با یک دست حمل نکنید، بلکه سعی کنید این کار را به صورت متناوب با هر دو دست انجام دهید.

یادگیری وضعیت صحیح راه رفتن وایستادن و حفظ نمودن آن ( حفظ وضعیت صحیح).

                                 

علائم آب آوردن و ورم زانو

ورم زانو می‌تواند در اثر ضربه، استفاده مفرط مداوم یا بیماری باشد. ورم مفصل زانو موجب محدودیت عملکرد و کاهش انعطاف‌پذیری این مفصل می‌شود؛ به عبارتی منجر به سفتی و خشکی زانو می گردد. برای مثال ممکن است بیمار به راحتی نتواند زانوی ورم کرده را کاملاً خم یا صاف کند و همچنین زانو در حالت دراز کردن پا در زاویه ۱۵ تا ۲۵ درجه قرار بگیرد. احتمال دارد ورم زانو، بسته به عارضه زیربنایی و دامن زننده به تورم، با هیچ علامت دیگری توأم نباشد یا از سوی دیگر با درد، قرمزی و یا عدم تحمل وزن بدن همراه باشد. بیمار طبعاً تمایل دارد تا به علت احتمالی ورم زانو پی ببرد و علائم را به منظور پیشگیری از بروز مشکلات بیشتر درمان کند؛ خواه ورم زانو تنها اندکی موجب آزارش باشد، خواه وی را دچار دردی توان‌فرسا سازد. ورم مزمن یا طولانی مدت به آسیب بافت مفصل، تحلیل غضروف و نرم شدن استخوان می‌انجامد، بنابراین بهتر است هر چه سریع‌تراقدام به درمان ورم زانو نمود.

 

علائم ونشانه ها

 

ورم زانو در داخل آن باعث ایجاد علائم زیر می شود:

 

1-  بروز درد و گرفتگی در کل زانو

 

2-  شما ممکن است به دلیل تجمع مایع در زانو در خم کردن زانو با مشکل مواجه شوید و زمانیکه بخواهید مفصل را خم کنید، با درد مواجه شوید.

 

3-  بروز درد هنگام پیاده روی

 

4-  اگر دچار آسیب دیدگی های غضروف ها و لیگامنت ها (بافت های قوی که استخوان ها را به یکدیگر متصل کرده است)شوید، زانوی شما استقامت کافی نخواهد داشت. ممکن است مفصل زانو قفل شود ناگهانی خم شود و تعادل خود را از دست دهید (دریک موقعیت خاص دچارگرفتگی شود) گرفتگی ایجاد می شود.

 

5-   با شکستگی غضروف ها و استخوان های مفصل صدای قرچ قروچ بلندی در زمان آسیب دیدگی یا بعد از آسیب دیدگی زمانیکه بخواهید مفصل را حرکت دهید ایجاد می شود.

 

6-  در مفصل گرمای زیادی ایجاد می شود و قرمز می شود.

 

7-  در اطراف مفصل کبودی ایجاد می شود.

 

ورم زانو در بیرون آن باعث ایجاد علائم زیر می شود:

 

1-  بروز درد مستقما در ناحیه آسیب دیده

 

2-  قرمزی و افزایش حرارت در ناحیه متورم

 

3-  زمانیکه دچار آسیب دیدگی لیگامنت شده اید و قصد چرخش یا پرش دارید مفصل زانوی شما ناگهان خم می شود.

 

4-  فعالیت هایی که باعث ایجاد فشار روی ساختارهای آسیب دیده می شود، می تواند باعث افزایش درد و ورم زانو شود.

 

5-  زانو زدن و خم شدن میتواند باعث افزایش درد و ورم زیر زانو، بالای زانو و جلوی زانو شود.

 

6-  ممکن است مسقیما در قسمت بالا و زیر ناحیه آسیب دیده کبودی ایجاد شود

 

                                 

.

آب آوردن و ورم زانو: تشخیص و عوامل خطر

عوامل خطر

• سن: ورم زانو معمولاً بیشتر در افراد مسن‌تر از ۵۵ سال بروز می‌یابد.
• شرکت در فعالیت‌های ورزشی: شرکت کنندگان در ورزش‌های همراه با تغییر جهت ناگهانی، مانند بسکتبال، بیشتر در معرض ضربه‌ها و صدمه‌هایی هستند که باعث ورم زانو می‌شوند.
• چاقی: اضافه وزن علاوه بر این که فشار مضاعفی را بر مفصل زانو وارد می‌کند به آسیب فرسایشی دامن زننده به ورم زانو نیز می‌انجامد. در این شرایط، احتمال ابتلا به استئوآرتریت، یکی از علل متداول ورم زانو، افزایش می‌یابد.

زمان مراجعه به پزشک

ورم زانوی ملایم تا متوسط را می توان در بسیاری موارد در خانه درمان کرد. بیمار باید در صورت مواجهه با موارد زیر به پزشک مراجعه کند:

• ورم شدید زانو یا ناهنجاری و بدشکلی قابل ملاحظه آن
• ناتوانی در صاف یا خم کردن کامل زانو
• درد طاقت فرسای زانو (تسکین نیافتن درد علیرغم مصرف مسکن های غیرتجویز)
• ناتوانی در انداختن وزن روی زانو یا احساس «خالی کردن» زانو
• گرم یا قرمز شدن پوست روی زانو
• بالا رفتن دمای بدن و تبدار بودن بیمار
• فروکش نکردن ورم پس از گذشت ۳ روز یا بیشتر

تشخیص

سابقه پزشکی و معاینه بالینی: پزشک از بیمار می‌خواهد علائم، زمان و شیوه آسیب دیدگی و زمان ورم کردن زانو را شرح دهد. همچنین بیمار باید فعالیت‌های جدید خود، سابقه آسیب دیدگی و جراحی را نیز به پزشک توضیح دهد.
رادیوگرافی: اگر سابقه آسیب دیدگی و نشانه‌های آرتروز وجود داشته باشد، عکسبرداری از زانو برای اطمینان از عدم شکستگی یا دررفتگی زانو ضروری است.
ام آر آی (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی): ناهنجاری‌های استخوان یا مفصل زانو، برای مثال پارگی رباط، تاندون یا غضروف در ام آر آی دیده می‌شود.
سونوگرافی: روش تصویربرداری دیگری که برای مشاهده ناهنجاری‌های استخوان، رباط و تاندون مفید است.
آسپیراسیون زانو: متخصص ابتدا زانو را بی‌حس می‌کند، سپس مقداری از مایع را با سوزن از کپسول مفصل خارج می‌کند. مایع خارج شده برای وجود خون، باکتری یا کریستال‌های اسید اوریک آزمایش می‎شود.

                                 

 

کشش مکانیکی کمر و گردن

عوارض

تراکشن یا کشش ستون فقرات، گاهی اوقات دردی را ایجاد می کند که از درد اصلی بیمار شدیدتر است. بیمارانی که به پوکی استخوان و انواع خاصی از سرطان دچار هستند، نباید از روش درمانی تراکشن استفاده کنند. در حالی که تراکشن ستون فقرات موجب بهبودی اسپاسم عضلات کمر می شود، اما گاهی اوقات این روش می تواند باعث اسپاسم عضلات شود. فیزیوتراپ ها برای ایجاد چنین مواردی طی انجام روش یا پس از آن آمادگی دارند و می توانند به طور موفقیت آمیزی این مشکل را کنترل کنند. برخی افراد در ناحیه ی تحت درمان دچار درد می شوند.تراکشن ستون فقرات برای همه ی افراد مناسب نیست. یک متخصص فیزیوتراپ می توانند تعیین کند که آیا مزایای این روش ارزش خطرات آن را دارد یا نه.

بعد از هر جلسه درمان

معمولاً بعد از هر جلسه درمان ترکشن، یک بسته سرد روی ستون فقرات گذاشته می‌شود و یک تحریک الکتریکی عضله هم انجام می‌شود که به تسریع روند بهبودی در موضع محل درمان کمک می‌کند. نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید آن است که بسیاری از بیماران بعد از تنها چند جلسه درمان، تسکین سریع و اساسی در درد خود احساس می‌کنند. در بعضی از بیماران بعد از فقط یک جلسه درمان ترکشن، درد کمر تا حد زیادی کاهش پیدا می‌کند

هزینه درمان

هزینه هر جلسه درمان ترکشن و کشش ستون فقرات، بسته به تکنیک مورد استفاده، میزان مهارت پزشک و نیاز احتمالی به استفاده از ابزارهای جانبی، متغیر است. اگرچه بیمه‌های درمانی هزینه ترکشن به روش سنتی را پرداخت می‌کنند، اما معمولاً هزینه‌های درمان رفع فشار نخاعی را پوشش نمی‌دهند، البته هزینه هر این دو تکنیک‌‌ها تقریباً با هم برابر است

نتایج کشش ستون فقرات

نتایج حاصل از کشش ستون فقرات عبارتند از تسکین درد، قرارگیری مناسب ستون فقرات و مفاصل فشرده شده. کشش ستون فقرات که برخلاف جهت نیروی گرانش انجام میشود، باعث کشیده شدن عضلات و استخوان های پشت میشود. در صورتیکه این درمان تحت شرایط درستی انجام شود، باعث بهبود حرکتی و احساس بهتر بیمار در طول روز میشود.

 

روش های تحریک الکتریکی مغز

تحریک مغناطیسی مغز (TMS)

تحریک مغناطیسی مغز (TMS) با استفاده از آهنربا، یک جریان الکتریکی را برای فعال نمودن مغز بکار می‌گیرد.  یک سیم‌پیچ الکترومغناطیسی در برابر پیشانی قرار داده می‌شود و پالس الکترومغناطیسی کوتاهی از طریق سیم‌پیچ برای بیمار اعمال می‌شود. پالس‌های مغناطیسی به‌راحتی از طریق جمجمه عبور می‌کنند و باعث می‌شوند جریان‌های الکتریکی کوچکی در مغز ایجاد شود. این جریان‌ها باعث تحریک سلول‌های عصبی در مناطقی خاصی از مغز می‌شود. ازآنجاکه این نوع پالس‌های مغناطیسی به‌طورکلی بیشتر از ۵ سانتی‌متر در مغز نفوذی نخواهند داشت، متخصصین می‌توانند، بخش‌های خاصی از مغز را جهت درمان انتخاب کرده و از تحت تأثیر قرار گرفتن دیگر بخش‌ها جلوگیری به عمل‌آورند.

تحریک مغناطیسی مکرر مغز (rTMS)

تحریک مغناطیسی مکرر مغز (rTMS به) نیز یک درمان الکترومغناطیسی مشابه TMS است. در طول درمان TMS، سیم‌پیچ‌های مغناطیسی دستگاه با تغییر قطب‌ها، یک پالس الکترومغناطیسی ثابتی را ایجاد می‌کنند. در اعمال rTMS، سیم‌پیچ‌های مغناطیسی با سرعت فزاینده‌ای، قطب‌های مغناطیسی را تغییر می‌دهند، معمولاً تغییر بین قطب مثبت و منفی فقط در عرض یک میکروثانیه رخ خواهد داد. این کار باعث ایجاد پالس‌های الکترومغناطیسی "مکرر" می‌شود، که به‌نوبه خود یک القای الکترومغناطیسی قوی‌تری را برای ما فراهم می‌کند. با توجه به افزایش قدرت، اعمال rTMS این ظرفیت را دارد که تغییرات طولانی‌تر و بیشتری را در مغز ایجاد نماید، درحالی‌که TMS ممکن است تنها تغییرات کوتاه‌مدتی را القا کند.

میزان موفقیت TMS (تحریک مغناطیسی مغز)

تا کنون بیش از 25 هزار بیمار به نحو موفقیت‌آمیزی با روش تحریک مغناطیسی مغز درمان شده‌اند. برای بررسی نتایج این روش درمانی، بر روی 800 بیمار که حداقل 20 جلسه درمان TMS را پشت سر گذاشته بودند، تحقیقاتی انجام شده و بر اساس نتایج این تحقیقات 50 درصد از بیماران بهبودی چشمگیری را مشاهده کردند و 33 درصد بیان کردند که در انتهای دوره‌ی درمانی، علائم آن‌ها به طور کامل بهبود یافته است.

 

تحریک الکتریکی و مغناطیسی مغز

تعداد جلسات TMS موردنیاز و طول مدت هر جلسه درمان چقدر است؟

دوره درمانی تحریک مغناطیسی مغز (TMS) به‌طورمعمول شامل ۵ جلسه درمانی در هفته در طی یک دوره ۴ الی ۶ هفته‌ای (۲۰ الی ۳۰ جلسه درمانی) می‌باشد. هر جلسه درمانی حدود ۳۷ دقیقه طول می‌کشد.

آیا تحریک مغناطیسی مغز (TMS) باعث کاهش حافظه می‌شود؟

آزمایشات بالینی نشان داده است که TMS هیچ اثر منفی‌ای بر روی حافظه یا تمرکز ندارد.

آیا تحریک مغناطیسی مغز (TMS) ناراحت‌کننده است؟

تحریک مغناطیسی مغز (TMS) روشی قابل تحمل است و عوارض جانبی اندکی دارد. رایج ترین عارضه ی این روش که در حدود نیمی از افرادی که تحت درمان با این روش قرار گرفته اند مشاهده شده است، سردرد است. این حالت ها معمولا جزئی هستند و پس از پایان دوره ی درمان به طور کامل برطرف خواهند شد. برای درمان این گونه سردردها می توان از داروهای مسکن غیر تجویزی استفاده کرد. حدود یک سوم از بیماران در اثر پالس های تحریک مغناطیسی مغز (تی ام اس) ، احساس درد در پوست سر و یا کشش در صورتشان خواهند داشت. این عوارض پس از پایان دوره ی درمان به طور کامل برطرف خواهند شد، با این حال طی درمان، باید برای کاهش ناراحتی بیمار، بلافاصله محل سیم پیچ و یا تنطیمات محرک را تغییر داد.

آمادگی های پیش از درمان نیاز است؟

قبل از انجام روش درمانی تحریک مغناطیسی مغز (TMS)، باید آزمایشات طبی انجام گیرد تا از مناسب بودن و بی خطر بودن این روش برای شما اطمینان حاصل شود. ممکن است در مورد وضعیت شما تعدادی سوال پرسیده شود:

• چنانچه باردار هستید و یا قصد باردار شدن دارید.
• چنانچه در بدن خود هر گونه فلز یا وسیله ی طبی دارید. به دلیل این که در طول روش تی ام اس، میدان مغناطیسی قوی ایجاد می شود.
• چنانچه هر دارویی مصرف می کنید، شامل ویتامین ها، مکمل های گیاهی و داروهای غیر تجویزی.
• چنانچه سابقه ی تشنج یا جنون، هر گونه جراحت یا عمل جراحی و یا هر گونه مشکلات جسمی و روانی در گذشته داشته اید

 

                                 

 

سندرم پلایکا(پلیکا) زانو

سندرم پلیکا غالباً با درد قسمت جلو زانو شناخته می‌شود و این عارضه بیشتر در امتداد جهت فوقانی داخلی زانو ایجاد می‌شود. پلیکای باقی مانده بافت همبندی جنینی است که در طی تکامل جنینی، زانو را قسمت‌بندی می‌کند. نوار پلیکا به‌عنوان یک ساختار بازمانده به حساب می‌آید و این بدین معناست که این بافت به مرور زمان کارکرد خود را از دست داده و عملاً بودن و نبودن آن بر روی فرد هیچ تأثیر ندارد. این بافت به زائده‌ای متصل شده که می‌تواند منشأ بروز درد باشد اما فاقد هرگونه عملکرد مهمی است. عارضه سندرم پلیکا را می‌توان به کمک روش‌های فیزیوتراپی درمان نمود.

انواع پلیکا

انواع پلیکای موجود در مفصل زانو می‌توانند از لحاظ اندازه و ساختار متفاوت باشند این پرده می‌تواند فیبری یا چربی مانند، طولی یا هلالی شکل باشد.

•     پلیکای فوق پاتلا
•     پلیکای میانی
•     پلیکای تحت پاتلا
•     پلیکای جانبی

علت بروز سندرم پلیکا چیست؟

در بیشتر مواقع سندرم پلیکا به دنبال بروز یک آسیب‌دیدگی یا ترومای غیر نافذ به قسمت جلوی زانو و یا بر اثر انجام ورزش شدید طولانی‌مدت روی می‌دهد. سندرم پلیکا ممکن است در نتیجه ترکیبی از چند دلیل مختلف روی دهد از جمله:

• دررفتگی کشکک زانو
• سفتی یا سختی عضله چهار سر ران و یا لگن
• عدم تعادل عضلات چهر سر ران، همسترینگ یا لگن
• نادرست بودن شیوه انجام فعالیت‌های مکرر
• ایجاد تغییر در فعالیت‌های ورزشی و تمرینات روتینی
• غیرطبیعی بودن ساختار لگن یا زانو
• ناهنجار بودن طریقه حرکت لگن یا زانو