منظور از جابجایی یا همان دررفتگی شانه
خارج شدن سر استخوان بازو از حفره، مفصلی شانه می باشد که نسبت به افراد
عادی در ورزشکاران بشدت شایع است. مفصل شانه شایعترین مفصل بدن است که 
دچار
در رفتگی و جابجایی میگردد. 96% موارد جابجایی در اثر ضربه ایجاد می
شوند.جابجایی شانه می تواند به سمت جلو، بالایا پائین یا عقب باشد که در
85% موارد سر استخوان بازو به سمت جلو جابه جا می گردد.جابه جایی شانه
50-45% از موارد جابه جایی مفاصل بدن را تشکیل می دهد.آناتومی کاربردی
مفصل شانه از قرارگیری سربزرگ استخوان بازو داخل حفره گلنوئید استخوان کتف بوجود می آید این مفصل توسط کپسول مفصلی پوشیده می شود. حفره مفصلی شانه توسط دو لایه عضلات سطحی و عمقی پوشیده می شود لایه عمقی را عضلات گرداننده شانه ( Rotator cuff ) می سازند که 4 عضله کوچک می باشند که سبب چرخش به داخل و خارج مفصل شانه می شوند و مفصل را از اطراف حمایت هم می کنند. تاندونهای این عضلات با کپسول مفصل شانه در هم می آمیزند. لایه سطحی را عضله دلتوئید تشکیل می دهد
بیومکانیک ورزشی
هر نیروی وارده در ورزش به مفصل شانه امکان دارد منجر به در رفتگی شانه شود.میزان ریسک بروز این مسأله در صورت وجود سابقه قبلی در رفتگی یا شلی مفصلی افزایش می یابد. در بهم خوردن شدید در ورزش ریسک این مسأله زیاد است. بطور کلی هر نوع ورزشی که در آن در سرعت بالا ناگهان سرعت کم شده و نیرو به بازو منتقل شود احتمال دررفتگی زیاد است مثل دوچرخه سواری، شیرجه.
شرح حال
بطور معمول با شرح حال می توان نوع دررفتگی را براحتی مشخص نمود.
تعیین
نوع دررفتگی با پرسیدن وضعیت دست هنگام ضربه براحتی شناسایی می گردد.
معمولاً دررفتگی به جلو هنگامی رخ میدهد که دست و آرنج باز و بازو به خارج
چرخیده و دور از بدن است مثل هنگامی که با دست روی زمین می افتیم. دررفتگی
به سمت عقب با اعمال نیرو از روبرو در حالیکه دست در کنار بدن و به سمت
داخل چرخیده است رخ می دهد.
چنانچه فرد بعد از تشنج یا شوک الکتریکی آمده است حتماً باید به دررفتگی خلفی مشکوک شد.
دررفتگی به سمت پائین نادر است.سابقه دررفتگی قبلی پرسیده شود که داشته یا خیر.
معاینه
چنانچه
دررفتگی وجود داشته باشد فرد درد شدیدی دارد و ممکن است نتوان مفصل را
حرکت داد. در دررفتگی قدامی می توان سر بازو را لمس نمود و دامنه حرکات
کاهش دارد. بخصوص در حرکت به خارج ( abduction ) و چرخش به داخل ( internal
rotation ) . فرد معمولاً بازو را در حالت کمی دور از بدن و چرخش به خارج
نگه می دارد.
دررفتگی به عقب تشخیص مشکلتری از قدامی دارد. بازو
معمولاً در وضعیت چرخش به داخل و در کنار بدن می باشد. دامنه حرکات کاهش
یافته است بخصوص در حرکت چرخش به خارج و به سمت جلو.معاینه کامل عصبی
عضلانی بایدصورت گیرد.
تصویربرداریرادیوگرافی: 
نمای
Anteroposterior : به بیمار می گوئیم ْ45-30 خم شود بطوریکه استخوان کتف
وی موازی کاست رادیوگرافی قرار گیرد. این سبب می گردد که یک عکس AP در صفحه
استخوان کتف گرفته شود در حالت نرمال یک فضای خالی بین سر بازو و حفره
گلنوئید قرار دارد که در حالت در رفتگی این فضا وجود ندارد.
چنانچه عکس AP در صفحه بدن گرفته شود امکان دارد دررفتگی های خلفی را نشان ندهد.
نمای
طرفی ( lateral ) :نمای AP نشان می دهد دررفتگی داریم یا خیر. اما نمای
طرفی جهت آن را که به جلویا عقب می باشد را نشان می دهد.
ام ار آی:
در افراد مسن یا میانسال که احتمال پارگی رباطهای عضلات چرخاننده شانه
بدنبال جابجایی شانه زیاد است چنانچه دامنه حرکات بهبود نیابد یا درد رفع
نگردد MRI برای تشخیص آسیب این رباطها لازم است. چانچه گادولینیوم MRI
انجام شود بهتر است.درمان فاز حاد:بعد از جا انداختن باید دست به مدت 3-1 هفته توسط بانداژ بی حرکت باشد.
در
این مدت فرد باید تمرین های دامنه حرکتی را برای مفاصل آرنج – مچ دست و
دست انجام دهد.درمان جراحی معمولاً برای ورزشکارانی که نیاز زیاد به
استفاده از اندام فوقانی در ورزش خاص خود دارند توصیه می گردد و در افراد
معمولی نیازی نیست.
فاز بهبودی:
بعد از دوره بی حرکت سازی حرکات غیر فعال شانه شروع می گردد ( حرکات توسط فرد دیگر )
در افراد پیر بعد از 1 هفته بی حرکتی باید حرکات غیر فعال شروع شوند زیرا احتمال بروز شانه یخ زده
یا همان خشکی شانه در افراد مسن بیشتر است. هدف از این حرکات دستیابی به
چرخش به خارج 30 درجه و جلو آوردن دست به میزان 90 درجه در سه هفته اول و
دستیابی به 40 درجه چرخش به خارج و بالا آوردن دست تا 240 درجه در سه هفتم دوم است.
درمان جراحی در مورد ورزشکارانی که در این فاز ناپایداری علامتدار مفصلی را نشان می دهند انجام می گیرد.
فاز نگهدارنده:
در
این فاز تقویت عضلات گرداننده شانه با اعمال وزن و حرکات فیزیوتراپیک صورت
می گیرد. شنا کردن یک ورزش عالی برای این منظور می باشد.
بازگشت به تمرینات
• نباید تا زمان رفع کامل علائم و محدودیتهای حرکتی مفصل شانه بعد از در رفتگی به رقابت بازگشت که این امر معمولاً دو الی سه ماه زمان نیاز دارد.
فیزیوتراپییکی از مهم ترین درمانها فیزیوتراپی می باشد که حتما باید با مراجعه به مراکز تخصصی و زیر نظر متخصص فیزیوتراپیست درمان را پیش برد
عوارض
• آسیب عروقی _ عصبی در ناحیه بازو و بدنبال دررفتگی
• آسیب عضلانی همراه عضلات ناحیه بازو
• عوارض ناشی از شکستگی در همراهی شکستگی و در رفتگی شانه
•استعداد به در رفتگی های مکرر : به خصوص در افراد زیر 18 سال چنانچه یک بار در رفتگی قدامی رخ دهد بسیار مستعد به بروز مجدد آن هستند و چنانچه این امر سه الی چهار بار تکرار گردد به جراحی برای پایدار کردن مفصل شانه که توسط جراح شانه انجام میشود، نیاز داریم.
پییش آگهی
سن بروز این آسیب مهمترین فاکتور بیان کننده بروز مجدد است. افراد جوان بیشتر مستعد بروز مجدد می باشند. اگر در دوران نوجوانی رخ دهد احتمال بروز مجدد تا 90% می رسد در افراد بالای 40 سال ریسک بروز مجدد 15-10% می باشد.اغلب بروزهای مجدد در عرض 2 سال اول بعد از آسیب اولیه رخ می دهد.
