علل شکستگی پاتولوژیک یا مرضی چیست

یماری های بسیاری وجود ارند که میتوانند استخوان را در حدی ضعیف کنند که دچار شکستگی پاتولوژیک شود. این بیماری ها عبارتند از

 

    عفونت استخوان : مانند استئومیلیت . در استئومیلیت بر اثر فعالیت میکروب در استخوان این بافت بتدریج دچار خوردگی شده و ضعیف میشود و میتواند آنقدر ضعیف شود که بر اثر ضربه کمی دچار شکستگی گردد

 

    استئوپروز : پوکی استخوان به هر دلیلی که ایجاد شود مانند پوکی که در سنین بالا ایجاد میشود و یا پوکی که در اثر بیحرکتی طولانی مدت بوجود میاید میتواند موجب شکستگی مرضی گردد. بعضی بیماری های عمومی بدن مثل پرکاری تیرویید، پرکاری غده فوق کلیوی، پرکاری غده پاراتیرویید، پرکاری غده آدرنال، نارسایی کلیوی و راشیتیسم میتوانند موجب پوکی استخوان و بدنبال آن شکستگی مرضی شوند

    بیماری هایی که میتوانند کل استخوان های بدن را ضعیف کنند مانند استئوژنز ایمپرفکتا، تومورهای منتشر مانند میلوم مولتیپل، بیماری پاژه و دیسپلازی فیبرو میتوانند موجب شکستگی مرضی گردند

 

    تومور های استخوانی : تومورهای استخوانی چه خوش خیم و چه بدخیم میتوانند با ضعیف کردن استخوان موجب شکستگی آن شوند

شایعترین بیماری هایی که بطور موضعی استخوان را ضعیف کرده و مستعد شکستگی پاتولوژیک میکنند تومورهای متاستاتیک هستند.

 

این تومورها معمولا مهره های کمری و قسمت های بالایی استخوان های ران و بازو را گرفتار میکنند ولی میتوان گفت که تقریبا هیچ استخوانی از درگیری این تومورها در امان نیست.

 

کیست های ساده استخوانی هم از علل شایع شکستگی مرضی هستند. شایعترین بیماری که استخوان ها را بطور منتشر ضعیف میکند استئوپروز یا پوکی استخوان است.

 

شکستگی های پاتولوژیک ناشی از پوکی استخوان بیشتر در مهره های کمر، بالای استخوان ران و مچ دست هستند.

 

 

                                 

شکستگی پاتولوژیک یا مرضی چیست

شکستگی پاتولوژیک Pathologic fracture یا مرضی به شکستگی میگویند که بر اثر وارد شدن ضربه به استخوانی که به هر علتی ضعیف شده ایجاد میشود.

گاهی اوقات استخوان به حدی ضعیف میشود که بدون اینکه ضربه ای به آن وارد شود و صرفا بر اثر نیروهایی که در زندگی روزمره به آن وارد میشود دچار شکستگی میگردد.این نوع شکستگی را پاتولوژیک یا مرضی میگویند.

علائم این شکستگی مانند علایم دیگر شکستگی ها است. البته گاهی بیمار مدتی قبل از اینکه شکستگی ایجاد شود از درد اندام احساس ناراحتی میکرده است و در زمانی مشخص ناگهان شدت درد افزایش پیدا کرده و وی را مجبور به مراجعه پزشکی میکند..

بیماری که استخوان را ضعیف کرده و موجب شکستگی پاتولوژیک یا مرضی در آن میشود ممکن است قبل از ایجاد شکستگی برای بیمار معلوم باشد و یا ممکن است بعد از شکستگی تشخیص داده شود.

 

                                 

شکستگی استرسی استخوان چیست

این نوع شکستگی که با عناوین دیگری از قبیل March Fracture ( شکستگی ناشی از رژه در ارتش) و Fatigue Fracture (وارد شدن نیروی غیر طبیعی روی استخوان طبیعی) و insufficiency Fracture (وارد شدن نیروی طبیعی روی استخوان ضعیف) هم از آن نام برده می شود هنگامی بروز می کند که نیروی بیش از حدّ ظرفیّت استخوان به طور مکرر در طی هفته ها روی استخوان نرمال و یا نیروی کمتری روی استخوان ضعیف وارد شود.

هر یک از این نیروها به تنهایی باعث شکستگی نمی شوند، ولی جمع آن ها در طی زمان باعث تسلیم شدن استخوان و در نتیجه شکستگی آن می گردد.

این ضایعه در زنان ورزشکار بیش از مردان ورزشکار دیده شده، با افزایش سن ورزشکاران نیز احتمال بروز آن بالا می رود و در نژاد سفید بیش از نژادهای دیگر مشاهده میشود.

علائم شکستگی استرسی استخوان

 

از نظر علائم کلینیکی معمولاً شروع آن با دردی مبهم پس از تمرینات ورزشی و یا رژه رفتن در حین تمرینات نظامی است که شدت آن روز به روز بیشتر می شود تا این که فعالیّت ورزشی ورزشکار را متوقف می کند. در معاینه، درد، قرمزی و تورّم موضعی به چشم میخورد.

تشخیص شکستگی استرسی

 

در رادیوگرافی (عکس برداری ) تصویر جوش خوردگی نسبی را به صورت Periosteal new bone formation with sclerosis (استخوان سازی جدید مجاور غلاف روی استخوان) می بینیم.

این علامت در صورت بروز، در حدود هفته سوم بعد از تروما دیده میشود ولی در حدود ۶۷% موارد رادیوگرافی های اولیّه منفی بوده و نکته مثبتی را نشان نمی دهند.

مهّم ترین یافته ی تکمیلی، Bone Scan (اسکن استخوان) است که در ۷۲-۴۸ ساعت اوّل می تواند مثبت شود و از شش ماه تا دو سال مثبت باقی می ماند.

باید توجّه داشت که در Bone Scan حدود ۵۰% از ورزشکاران، نواحی متعدد جذب بدون علائم کلینیکی دیده می شود. این نواحی مربوط به شکستگی های قبلی هستند که علائم کلینیکی و درد آنها از بین رفته ولی اسکن آن ها همچنان مثبت باقی مانده است. MRI در تشخیص نقش مهمی را ایفا می کند.

 

                                 

شکستگی باز و شکستگی بسته دقیقا چه معنایی دارند. تقسیم بندی

شکستگی ها را میتوان به شکل های مختلفی دسته بندی کرد. یکی از مهمترین آنها تقسیم بندی شکستگی ها به دو دسته باز و بسته است. در زیر به تعریف و توضیح شکستگی های باز و بسته میپردازیم.

 

شکستگی های باز استخوان

شکستگی باز به دسته ای از شکستگی ها میگویند که در آنها بر اثر زخمی که ایجاد شده، محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا کرده است.

توجه داشته باشید که این فضای بیرون لزوما بیرون از بدن نیست. بطور مثال اگر شکستگی استخوان لگن طوری باشد که استخوان شکسته شده دیواره روده را پاره کند و به داخل فضای روده برود آنرا شکستگی باز مینامند.

یا هنگامی که یک دنده شکسته شده، بافت ریه را سوراخ کرده و به داخل کیسه های هوایی ریه برود در واقع با فضای بیرون ارتباط پیدا کرده و نام شکستگی باز را به خود میگیرد.

 

واضح ترین مثال برای شکستگی های باز حالتی است که لبه تیز قطعه استخوانی شکسته شده پوست را سوراخ کرده و از آن بیرون میزند. در این حال زخمی ایجاد شده و این زخم، استخوان را به فضای بیرون ارتباط میدهد.

 

توجه به این نکته مهم است که وجود یک زخم پوستی هر چند وسیع و بزرگ بر روی محل شکستگی لزوما به معنای باز بودن آن نیست. در این موارد اگر زخم پوستی به محل شکستگی راه نداشته باشد آنرا شکستگی باز نمیدانند.

 

برعکس، ممکن است پوست روی یک استخوان شکسته شده فقط یک سوراخ کوچک داشته باشد ولی این سوراخ به محل شکستگی راه داشته باشد. در این حال شکستگی را باز میدانند.

 

اهمیت شکستگیهای باز دقیقا در همین ارتباط فضای بیرون و داخل است چون از همین راه است که میکروبها میتوانند به محل شکستگی وارد شده و موجب مهمترین عارضه آن یعنی عفونت شوند. احتمال عفونت در شکستگی های بسته بسیار کم است مگر اینکه عمل جراحی در محل شکسته شده انجام شده باشد.

 

خطر دیگری که در شکستگیهای باز وجود دارد و اهمیت آنها را بیشتر میکند، احتمال خونریزی از محل زخم است. به بیان دیگر این احتمال وجود دارد که مقدار زیادی از خون بدن از طریق همین زخم از دست برود.

 

شکستگی های باز را بر طبق تقسیم بندی گاستیلو و آندرسون Gustilo- Anderson به سه گروه تقسیم میکنند

 

گروه یک

 

در این گروه طول زخم ایجاد شده کمتر از یک سانتیمتر است. زخم تمیز بوده و آسیب عضلات مختصر است. شکستگی ها ساده هستند.

 

 

گروه دو

 

در این گروه طول زخم بین یک تا ده سانتیمتر است. آسیب عضلات و دیگر بافت های نرم وجود دارد ولی شدید نیست. شکستگی ممکن است چند تکه ای باشد.

 

 

گروه سه

 

در این گروه طول زخم بیش از ده سانتیمتر است. زخم آلوده بوده و آسیب بافت های نرم مانند عضلات و عروق و اعصاب زیاد است. شکستگی ها غالبا چند تکه ای هستند. این گروه خود به سه دسته تقسیم میشود.

 

    A : موقعی است که جراح میتواند عضلات و پوست اندام را بر روی استخوان شکسته شده قرار داده و زخم را بخیه کند.

    B : موقعی است که عضلات و پوست اندام چنان از بین رفته اند که نمیتوان زخم را بخیه کرد و برای پوشاندن روی استخوان نیاز به جراحی ترمیمی و پیوند پوست و عضله وجود دارد.

    C : موقعی است که آسیب عروقی بوجود آمده در اندام چنان شدید است که برای زنده ماندن اندام نیاز به جراحی عروق وجود دارد.

 

 

شکستگی های بسته استخوان

 

 در این شکستگیها، پوست روی محل شکستگی سالم است. ممکن است در حین حادثه این پوست کمی خراشیده شود و یا زخمی در پوست ایجاد شده باشد ولی در شکستگی بسته، زخم به محل شکستگی راه ندارد و به بیان دیگر محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا نکرده است.

 

احتمال عفونت در این شکستگیها کم است و اگر هم خونریزی در محل شکستگی ایجاد شود در محل میماند و از بدن خارج نمیشود.

                                 

عوارض شکستگی های تنه استخوان بازو چیست

شکستگی تنه استخوان بازو در اغلب موارد بدون مشکل خاصی بهبود میابد. با این حال ممکن است عوارض احتمالی بدنبال آن بوجود آید که مهمترین آنها عبارتند از:

 

آسیب عصبی

 

آسیب عصب رادیال Radial nerve در حدود ده درصد شکستگی های تنه استخوان بازو ایجاد میشود. عصب رادیال در نیمه میانی و دورتر از آن به استخوان بازو بسیار نزدیک بوده و به همین خاطر در موقع شکستگی احتمال آسیب آن زیاد است.

 

علامت عمده آسیب عصب رادیال فلج شدن عضلات بالا آورنده یا اکستانسور مچ و انگشتان دست است به بیان دیگر بیمار نمیتواند مچ دست و انگشتان دست خود را بالا بیاورد. آسیب عصب رادیال همچنین میتواند موجب کاهش حس لمس در پوست پشت دست شود.

 

درمان آسیب و فلج شدن عصب رادیال بعد از شکستگی بازو صبر کردن است. بسیاری از این آسیب ها از نوع نوروپارکسی بوده و بعد از گذشت مدتی خود بخود بهبود میابند.

 

در صورتی که پزشک معالج بعد از گذشت مدت زمان معینی علائمی از بهبودی را مشاهده نکرد اقدام به عمل جراحی میکند. در حین جراحی محل احتمالی آسیب عصب نمایان شده و در صورت پارگی ترمیم میشود.

 

اگر به هر دلیلی ترمیم عصب امکان پذیر نبود روش دیگر درمان، انتقال تاندون است. در این روش پزشک جراح محل اتصال بعضی از تاندون های اندام فوقانی را تغییر میدهد و بدین وسیله سعی میکند توانایی انجام حرکاتی را که دست امکان انجام آنها را ندارد به آن بازگرداند.

 

جوش نخوردن شکستگی استخوان

 

گاهی بعد از گذشت زمان لازم شکستگی جوش نمیخورد. جوش نخوردن شکستگی میتواند هم در درمان غیر جراحی و هم در درمان جراحی اتفاق بیفتد. درمان جوش نخوردن شکستگی استخوان بازو عمل جراحی و پیوند استخوان است.

 

معمولا همراه با پیوند استخوان، محل شکستگی با پلاک فیکس میشود و یا اگر قبلا از پلاک برای درمان شکستگی استفاده شده است ولی محل شکستگی حرکت میکند، پلاک تعویض میشود.

بد جوش خوردن شکستگی استخوان

 

در درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو معمولا قطعات شکسته شده بصورت کاملا دقیق در کنار هم جوش نمیخورند ولی این وضعیت معمولا تغییری در ظاهر بازو ایجاد نمیکند. کوتاه شدن حتی چند سانتیمتری بازو هم معمولا مشکلی در عملکرد اندام فوقانی ایجاد نمیکند.

 

عفونت استخوان

 

عفونت استخوان بیشتر در شکستگی های باز تنه استخوان بازو دیده میشود. احتمال عفونت در بیمارانی که برای درمان شکستگی جراحی شده اند بیش از بیمارانی است که برای درمان آنها از روش های غیر جراحی استفاده شده است. علائم عفونت معمولا بصورت قرمزی و تورم بازو و بعد از مدتی خروج ترشحات چرکی از محل است.

 

ممکن است بیمار علائم عمومی مانند تب هم داشته باشد. درمان این عارضه معمولا استفاده از آنتی بیوتیک تزریقی و عمل جراحی است. در حین جراحی بافت های مرده از بازو خارج شده و ممکن است نیاز باشد تا پلاک یا میله داخل استخوانی بیمار خارج شده یا تعویض شود.

                                 

درمان جراحی شکستگی تنه استخوان بازو چگونه است

شکستگی تنه استخوان بازو را در اکثر موارد میتوان بدون انجام عمل جراحی و تنها با گچ گیری یا استفاده مناسب از بریس درمان کرد. با این حال گاهی اوقات پزشک معالج تصمیم میگیرد تا برای درمان درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از عمل جراحی کمک بگیرد. مهمترین این موارد عبارتند از :

 

·         در صورتیکه جااندازی بسته این شکستگی موفقیت آمیز نباشد و یا پزشک معالج احساس کند درمان غیر جراحی نمیتواند شکستگی را در وضعیت مناسبی جوش دهد.

 

·         شکستگی با دیگر آسیب های بدنی بخصوص همراه با شکستگی در اندام های دیگر باشد. در این وضعیت بیمار نمیتواند مراقبت های لازمی را که در درمان با گچ مورد نیاز است به درستی انجام دهد.

 

·         در موارد مشخصی که شکستگی، همراه با مشکلات عصبی یا عروقی است

 

·         در شکستگی های باز

درمان جراحی معمولاً به صورت جااندازی باز شکستگی و ثابت کردن قطعات شکسته شده با پیچ و پلاک است. در این نوع درمان معمولاً بیمار قادر است روز بعد از جراحی، شانه و آرنج خود را حرکت دهد.

در واقع شروع انجام این حرکات چند روز بعد از عمل جراحی الزامی است چون در صورت انجام نشدن این حرکات، دامنه حرکتی مفاصل شانه و آرنج بسرعت محدود میشود.

بیمار بعد از انجام جراحی تا موقعی که پزشک معالج اجازه نداده است نباید با اندام آسیب دیده چیزی را بلند کند ولی البته حرکات مفاصل را باید انجام بدهد.

معمولا بعد از گذشت چند ماه محل شکستگی به اندازه ای سفت میشود که بیمار توانایی بلند کردن اجسام را با اندام آسیب دیده بدست میاورد. انجام حرکات سنگین تر معمولاً به گذشت حداقل شش ماه زمان نیاز دارد.

بعد از جوش خوردن شکستگی بازو معمولاً نیازی به خارج کردن پیچ یا پلاک از بازو نیست مگر در موارد مشخصی که پزشک معالج اعلام میکند.

دربعضی موارد ممکن است برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از نیل یا میله داخل استخوانی Intramedullary nail استفاده شود.

در این روش درمانی معمولا جااندازی شکستگی بصورت بسته انجام میشود و سپس از طریق یک شکاف کوچک در ناحیه شانه یا آرنح، استخوان بازو سوراخ شده و یک میله بلند فلزی از طریق این شکاف و سوراخ به داخل کانال مدولری استخوان بازو فرستاده میشود. ممکن است لازم باشد تا این میله به توسط چند پیچ به استخوان بازو متصل شود.

گاهی اوقات برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از اکسترنال فیکساتور استفاده میشود. از این وسیله، بخصوص در درمان شکستگی های باز تنه استخوان بازو و یا شکستگی هایی که همراه با عفونت هستند استفاده میشود.

                                 

درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو چگونه است

بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان هستند. برای این منطور از گچ گیری خاصی به نام “گچ آویزان” Hanging cast و ی از آتل گچی به نام  U- slab و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو گچ گیری است.

استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو

 

معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانه میشود در حالیکه مفصل آرنج در حالت ۹۰ درجه خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.

 

هدف از این گچ این نیست که دور قطعات شکسته شده بازو را بگیرد و در اکثر اوقات هم قسمت بازویی گچ دور قطعه بالایی شکستگی را نمیگیرد.

 

این گچ با مکانیسم وزن خود اعمال اثر میکند یعنی وقتی بیمار ایستاده یا نشسته بوده و بازو در حالت عمودی قرار دارد وزن گچ موجب میشود قطعات شکسته شده از هم دور شوند و برآیند این نیروی کششی و نیروهایی که از طرف عضلات اطراف بازو به محل شکستگی وارد میشوند شکستگی را جااندازی میکند و تا وقتی که فرد ایستاده یا نشسته است (به بیان دیگر تنه در وضعیت عمودی است) این وضعیت جااندازی حفظ میشود.

درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود تا در حالت نیم نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند.

در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن، قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.

در این زمان است که پزشک معالج گچ را خارج کرده و تا ۴-۳ هفته دیگر یک بریس پلاسنیکی مخصوص را به دور بازو می بندد. با استفاده از این بریس مچ دست و آرنج بیمار آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد.

کلا بعد از گذشت یک و نیم تا دو ماه از شروع درمان شکستگی به اندازه ای محکم میشود که پزشک این اسپلینت را هم خارج میکند. با این حال بیمار تا چند ماه باید مراقب بازوی خود باشد که ضربه مجددی به آن وارد نشود.

گاهی اوقات برای درمان اولیه بیمار بجای گچ آویزان شونده از یک آتل یا اسپلینت گچی استفاده میشود.

اقدامات بعد از گچ گیری

 

اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند هفته اول، هر هفته از بازوی شما عکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند.

مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.

احتمال این جابجایی ثانویه معملاً تا سه هفته بعد از شکستگی وجود دارد و بنابراین تا سه هفته بعد از شکستگی، پزشک هر هفته از محل شکستگی عکس برداری میکند. اگر بعد از گذشت این مدت قطعات شکسته شده جابجایی پیدا نکردند دیگر این جابجایی اتفاق نخواهد افتاد.

جوش خوردن شکستگی بازو به چند هفته تا چند ماه زمان نیاز دارد. در این مدت مراقبت های خاصی مورد نیاز است که بیمار باید به دقت به آنها توجه کند. از مهمترین آنها انقباض مکرر عضلات بازو است.

بیمار تحت نظر پزشک معالج و یا فیزیوتراپ، باید طبق یک برنامه معین انقباضات عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به جوش خوردن شکستگی کمک میکند.

بعد از زمان معینی باید حرکات شانه و آرنج بیمار شروع شود تا این مفاصل دچار خشکی نشوند. زمان شروع این حرکات و نحوه انجام آنرا پزشک معالج مشخص میکند.

 

نکاتی در باره جااندازی قطعات شکسته شده

 

در اینجا ذکر چند نکته ضروری است. در جااندازی بسته معمولاً قطعات شکستگی بطور خیلی دقیق در کنار یکدیگر قرار نمیگیرند و نیازی هم به این کار نیست.

 

ممکن است در رادیوگرافی هایی که بعد از جااندازی از محل شکستگی تهیه میشود متوجه شوید که قطعات سر جای خود نیستند. در این مورد  نگران نشده و به ارزیابی پزشک معالج خود تکیه کنید.

 

شکستگی بازو حتی اگر با مقداری جابجایی جوش بخورد مشکلی برای بیمار بوجود نخواهد آورد. اگر این جابجایی کم باشد بعد از جوش خوردن، شکل ظاهری بازو  و عملکرد آن تغییری نمیکند. قبول کردن مقداری جابجایی در استخوان بازو در اکثر موارد بسیار بهتر از عمل جراحی آن است.

 

گرچه ممکن است با عمل جراحی قطعات شکستگی بصورت دقیق در کنار یکدیگر قرار بگیرند ولی عوارض جراحی ممکن است بسیار بیشتر از منفعت ناچیزی باشد که از این کنار هم قرار گرفتن قطعات نصیب بیمار شده است.

 

 البته باید دقت کرد که هر مقدار جابجایی قطعات قابل قبول نیست. مسلماً اگر جابجایی قطعات شکسته شده از مقدار مشخصی بیشتر باشد قابل قبول نبوده و باید عمل جراحی انجام شود ولی تشخیص این مقدار جابجایی به عهده پزشک ارتوپد است.

 

بسیاری از جابجایی ها که بیمار با دیدن عکس رادیولوژی از آن وحشت زده میشود اهمیتی ندارد و بسیاری جابجایی ها هستند که بیمار در عکس رادیولوژی متوجه آن نمیشود میتواند اهمیت فوق العاده داشته و ممکن است لازم باشد بیمار بخاطر رفع آن جابجایی عمل شود.

 

                                 

مراقبت های اولیه برای شکستگی تنه استخوان بازو

اگر شما اولین کسی هستید که بیمار را میبینید باید

 

    ابتدا مطمئن شوید وی از صحنه تصادف و آسیب دور شده و خطر بیشتری او را تهدید نمیکند.

 

·         اگر خونریزی واضح در اندام می بینید یا احتمال میدهید بیمار شکستگی های دیگر یا آسیب های دیگری هم در دیگر نقاط بدن دارد، با اورژانس تماس بگیرید.

 

·         اگر می بینید سر استخوان شکسته شده از زخم بیرون زده است سعی نکنید آنرا دوباره به داخل زخم برگردانید.

 

·         مطمئن شوید نفس کشیدن بیمار خوب است و نبض بیمار به درستی میزند.

 

·         اگر تورم و یا خونریزی در محل وجود دارد با فشار موضعی بر روی محل و بالاتر بردن نسبت به سطح قلب بیمار، خونریزی و تورم را کاهش دهید.

 

·         اگر محل آسیب زخمی شده است روی آنرا با یک پارچه تمیز یا گاز بپوشانید تا آلودگی بیشتری ایجاد نشود.

 

·         محل شکسته شده را موقتا بیحرکت کنید. برای اینکار ابتدا بازو را در کنار تنه قرار دهید. سپس ساعد را با یک تکه پارچه به گردن آویزان کرده و یک تکه پارچه پهن دور بازو و تنه ببندید تا آنها را به هم نزدیک نگه دارد.

 

·         بیمار را به مرکز درمانی نزدیک منتقل کنید.

 

·         درمان شکستگی های تنه استخوان بازو ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی انجام شود و در بعضی موارد ممکن است برای درمان نیاز به استفاده از عمل جراحی وجود داشته باشد.

                                 

شکستگی تنه استخوان بازو چگونه ایجاد میشود. علائم و درمان

شکستگی استخوان بازو جزو شکستگی های شایع است بطوریکه یک بیستم شکستگی های بدن در استخوان بازو اتفاق میفتد. در بچه ها احتمال شکستگی ساعد بیش از شکستگی بازو است.

مکانیسم شکستگی تنه استخوان بازو

 

مکانیسم شکستگی بازو زمین خوردن با دست کشیده است. در حین زمین خوردن، فرد بطور غیر ارادی دست خود را جلو آورده و در حالت کشیده قرار میدهد.

با برخورد کف دست به زمین نیروی کافی به دست و سپس به ناحیه بازو وارد شده و موجب شکستگی میشود. علل دیگر این شکستگی ها تصادف اتومبیل و سقوط از ارتفاع است. شکستگی تنه استخوان بازو معمولا در یک سوم میانی آن ایجاد میشود.

علائم شکستگی تنه استخوان بازو

 

 معمولاً علائم شکستگی بازو واضح است. در حین ضربه ای که منجر به شکستگی میشود بیمار صدای شکسته شدن را شنیده یا احساس میکند و بلافاصله درد شدیدی در بازو احساس میگردد.

بازوی شکسته شده تغییر شکل داده و متورم میشود و پوست آن بعد از مدت کوتاهی کبود میشود. بیمار درد شدیدی در محل شکستگی داشته و درد با حرکت دادن بازو بیشتر میشود به همین علت بیمار سعی میکند با دست سالم خود ساعد و بازوی طرف آسیب دیده را حمایت کند.

در حین معاینه بازو ممکن است صدای به هم خوردن قطعات شکستگی با دست معاینه کننده احساس شود. به علت نزدیکی عصب رادیال به استخوان بازو در بعضی از موارد شکستگی این استخوان، عصب رادیال فلج میشود.

فلج شدن این عصب میتواند خود را بصورت کاهش حس در پشت دست و عدم توانایی در بالا آوردن مچ دست و انگشتان دست نشان دهد.

                                 

درمان دارویی ساییدگی مفصل چیست

ساییدگی مفصل یا آرتروز مفصلی یک بیماری پیشرونده است. درمان از این جهت که تغییرات بوجود آمده در مفصل به عقب برگشت کنند و مفصل دوباره سالم شود وجود ندارد ولی میتوان با انجام اقداماتی درد و یا دیگر علائم ناشی از این بیماری را از بین برد

مهمترین اقداماتی که برای کنترل ساییدگی مفصل انجام میشوند عبارتند از :

·         تغییر روش زندگی

·         ورزش و نرمش

·         کاهش وزن

·         وسایل کمکی

·         عصا

·         گرما

·         دارو

·         عمل جراحی

 

درمان های دارویی مورد استفاده در ساییدگی مفصل

 

داروهای متفاوتی برای کاهش درد ناشی از آرتروز بکار برده میشوند که مهمترین آنها عبارتند از:

 

استامینوفن

 

استامینوفن یکی از رایج ترین داروهای مورد مصرف برای کاهش درد است. اگر تقریبا هر روز درد دارید بهتر است دارو را بطور مرتب و روزانه مصرف کنید نه اینکه صبر کنید تا درد شروع شود و آنوقت از دارو استفاده کنید.

 

در یک فرد بالغ میتوان استامینوفن را بصورت دو قرص ۵۰۰ میلیگرمی چهار بار در روز مصرف کرد. عوارض جانبی استامینوفن کم است و میتوان آنرا به مدت طولانی مصرف کرد

 

 داروهای ضد التهاب

 

 داروهای ضد التهابی با کاهش التهاب موجب کاهش درد مفصل میشوند. ایندومتاسین، بروفن، سلکوکسیب، دیکلوفناک، ناپروکسن، مفنامیک اسید، پیروکسیکام و ملوکسیکام جزو این دسته دارویی هستند.

 

این داروها با مهار آنزیم سیکلواکسیژناز موجب مهار تولید پروستاگلاندین ها در بدن میشوند. پروستاگلاندین ها مواد شیمیایی هستند که در بدن ایجاد شده و موجب بروز التهاب و درد و تورم میشوند.

 

داروهای ضد التهابی را میتوان بصورت خورکی یا تزریقی و یا حتی بصورت پماد موضعی مصرف کرد.

 

از دارو های ضد التهاب موضعی مانند پماد پیروکسیکام میتوان بصورت مالشی بر روی پوست مفصل دردناک استفاده کرد. این مواد وقتی بصورت موضعی استفاده میشوند کمتر جذب خون شده و عوارض کمتری دارند.

 

گاهی اوقات مصرف استامینوفن و پماد های موضعی نمیتوانند درد را به اندازه کافی کم کنند. در این موارد میتوان از داروهای ضد التهاب خوراکی استفاده کرد.

 

متاسفانه عوارض استفاده از داروهای ضد التهاب بصورت خوراکی بیش از استامینوفن است و افراد مسن کمتر آنها را تحمل میکنند ولی میتوان در مواردی که شدت درد آرتروز زیاد شده است از آنها بطور موقت برای چند روز تا چند هفته استفاده کرد و بعد از کم شدن فعالیت بیماری، دوباره به مصرف استامینوفن و پماد موضعی برگشت

.

از عوارض مصرف داروهای ضد التهابی درد معده و خونریزی معده است که در افراد با سن بالای ۶۵ سال و کسانی که سابقه زخم معده یا دوازدهه دارند بیشتر دیده میشود. در افراد با فشار خون بالا، آسم، نارسایی کلیوی و نارسایی قلبی ایت داروها باید با احتیاط بیشتری مصرف شوند.

 

 کدئین

 

 معمولا بصورت همراه با استامینوفن بکار برده میشود. از عوارض شایع آن ایجاد یبوست است

 

 گلوکزآمین و کندروآیتین سولفات

 

گرچه امروزه به عنوان داروهای غضروف ساز از آنها بسیار استفاده میشود ولی موثر بودن آن هنوز مورد شک است و مطالعات علمی هنوز نتوانسته اند مفید بودن آنها را آرتروز نشان دهند

 

درمان جراحی آرتروز و ساییدگی مفصل چیست

 

علائم ساییدگی و آرتروز در مفصل را میتوان در بسیاری اوقات با درمان های طبی کنترل کرد. با این حال در مواردی که بیماری پیشرفت کرده و شدت علائم زیاد است معمولا نیاز به انجام اعمال جراحی وجود دارد.

 

از اعمال جراحی متفاوتی برای کنترل آرتروز و ساییدگی مفصل استفاده میشود که مهمترین آنها عبارتند از

 

استئوتومی

 

در مواردی که آرتروز هنوز شدید نشده است ممکن است بتوان با انجام استئوتومی درد بیمار را کاهش داد و از پیشرفت آرتروز جلوگیری کرد.

 

استئوتومی به معنای شکاندن کنترل شده استخوان به توسط عمل جراحی و سپس قرار دادن استخوان در وضعیت و موقعیت جدید و فیکس کردن آن با پیچ و پلاک است تا استخوان بتواند در وضعیت جدید جوش بخورد. با اینکار امتداد سطح مفصلی تغییر کرده و بیومکانیک نیروهای وارده به مفصل عوض میشود.

 

از استئوتومی مفاصل ران و زانو بطور وسیعی استفاده میشود. استئوتومی معمولا در استخوان خارج از مفصل انجام میشود ولی در افراد جوان میتوان در صورت لزوم استئوتومی داخل مفصلی را برای موارد بد جوش خوردن شکستگی ها انجام داد.

تعویض مفصل

 

در موارد ساییدگی شدید میتوان از جراحی تعویض مفصل استفاده کرد. مفاصل مصنوعی بطور وسیعی در مفصل های ران و زانو استفاده میشوند. مفصل مصنوعی میتواند در ناشی از آرتروز را بطور کامل از بین برده و بسیاری مشکلات دیگر مانند خشکی مفصلی را هم درمان کند

 

 

خشک کردن مفصل

 

بندرت ممکن است مفصلی که بشدت دچار آرتروز شده است را خشک کرد. عمل خشک کردن یا جوش دادن یا فیوژن Fusion مفصل به این معنا است که غضروف باقیمانده دو سطح مفصلی را در حین جراحی خارج کرده و سپس دو سر استخوان را در کنار هم قرار داده و با پیچ و پلاک به هم متصل میکنند.

 

پس از مدتی دو استخوان به هم جوش خورده و هیچ حرکتی نسبت به هم نخواهند داشت. این عمل گرچه درد مفصل را از بین میبرد ولی حرکت مفصل هم از بین خواهد رفت. امروزه این عمل جراحی کمتر انجام شده و در غالب موارد بجای آن از تعویض مفصل استفاده میشود

 

 

آرتروسکوپی

 

در مفصل زانو در موارد آرتروز خفیف ممکن است انجام عمل آرتروسکوپی با خارج کردن بافت های اضافه مفصل بتواند تا مدتی درد بیمار را کاهش دهد. البته این نوع درمان معمولا علائم ناشی از آرتروز را بطور موقت کاهش میدهد