تصمیم به نوع درمان معمولا بسته به جهت جابجایی قطعات شکستگی است و اینکه قطعات شکستگی به چه مقدار از یکدیگر فاصله گرفته باشند.
درمان غیر جراحی
معمولاً اگر شکستگی بدون جابجایی باشد یا با جابجایی اندکی همراه باشد درمان آن نگه داشتن کل اندام فوقانی در یک آتل بمدت ۳ هفته است. در این مدت پزشک معالج از محل شکستگی به تناوب عکسبرداری میکند تا مطمئن شود قطعات شکسته شده جابجایی بیشتری پیدا نکنند.
درمان جراحی
اگر قطعات شکسته شده نسبت به یکدیگر دچار جابجایی شوند پزشک معالج در اطاق عمل و زیر بیهوشی اقدام به جااندازی آن میکند.
در صورت موفقیت کل اندام فوقانی را با یک آتل بیحرکت میکند ( در بعضی از انواع این شکستگی ها بعد از جااندازی بسته پزشک معالج پین هایی را از راه پوست وارد استخوان بیمار کرده تا قطعات شکسته شده به یکدیگر فیکس شوند. این کار در اطاق عمل و با استفاده از نوعی رادیولوژی به نام فلوروسکوپی صورت میگیرد).
اگر جااندازی موفقیت آمیز نبود شکستگی جااندازی باز میشود و پس از جااندازی برای ثابت نگه داشتن قطعات معمولاً از دو عدد پین استفاده میشود. بعد از جراحی کل اندام در یک آتل بلند قرار میگیرد.
نکته مهم اینست که بعد از هر کدام از درمان های ذکر شده، چه روش های غیر جراحی و چه روش های جراحی، آرنج بیمار باید بمدت چند روز بالاتر از سطح قلب بیمار نگه داشته شود تا از تورم بیشتر آن جلوگیری شود.
معمولا پین ها بعد از ۳ هفته خارج شده و حرکات آرنج برای بدست آوردن دوباره دامنه حرکتی آن شروع میشود. نکته مهم چه در درمان غیر جراحی و چه درمان جراحی اینست که در چند روز اول بعد از درمان باید بسیار مراقب وضعیت خونرسانی اندام بود.
احتمال آسیب به شریان بازویی در این شکستگی ها زیاد است و اگر ایجاد شود باید قبل از اینکه آسیب بیشتری به اندام وارد کند تشخیص داده شود.
