گاهی اوقات شکستگی های کالیس ناپایدارند. به این معنی که پس از جااندازی گچ نمیتواند قطعات شکسته شده را در کنار هم نگه دارد. در این موارد اگر بعد از جااندازی از گچ گیری استفاده شود قطعات پس از مدت کوتاهی مجددا جابجا میشوند.
پزشک معالج قبل از جااندازی اولیه شکستگی با دیدن رادیوگرافی، میتواند متوجه شود که آیا شکستگی، ناپایدار است یا خیر.
در مورد شکستگی های ناپایدار پزشک معالج ابتدا قطعات شکسته شده را بصورت بسته جااندازی میکند و سپس با استفاده از پین گذاری یا اکسترنال فیکساتور این قطعات را فیکس و بیحرکت میکند تا دچار جابجایی مجدد نشوند.
پین گذاری شکستگی مچ دست
در این روش پس از اینکه جااندازی بسته با کشش و انجام مانور در اطاق عمل انجام شد و پزشک از صحت جااندازی اطمینان حاصل کرد، دو یا چند پین را از راه پوست وارد قطعات شکسته شده کرده و آنها را با پین به هم متصل میکند. پس از پین گذاری مچ دست توسط آتل یا گچ بی حرکت می شود.
اکسترنال فیکساتور برای شکستگی کالیس مچ دست
در این روش پس از اینکه جااندازی بسته با کشش و انجام مانور در اطاق عمل انجام شد و پزشک از صحت جااندازی اطمینان حاصل کرد، دو پیچ بلند را ر قطعه شکسته شده پایینی یا در استخوان دوم کف دست گذاشته و دو پیچ بلند دیگر هم در استخوان رادیوس بالاتر از محل شکستگی قرار میدهد.
این پیچ ها طوری کار گذاشته میشوند که انتهای آنها از پوست خارج شده است. انتهای این چهار پیچ در خارج از بدن به توسط گیره هایی به یک یا دو میله متصل میشوند. ساختمان بوجود آمده، قطعات شکسته شده را در کنار یکدیگر قرار داده تا جوش بخورند.
جااندازی باز شکستگی مچ دست (کالیس)
گاهی اوقات پزشک معالج در رادیوگرافی اولیه که از بیمار به عمل میاید متوجه میشود که به هیج وجه نمیتوان با کشش و مانور بصورت بسته قطعات شکسته شده را جااندازی کرد و یا گاهی اوقات اقدام به جااندازی بسته میکند ولی موفق نمیشود قطعات شکسته شده را در موقعیت آناتومیک درستی قرار دهد.
در این موارد نیاز است تا با جااندازی باز، قطعات شکسته شده در موقعیت مناسب و درست قرار بگیرند. در حین جراحی پزشک معالج پوست را شکاف داده و بعد از کنار زدن عضلات و مشاهده استخوان ها، قطعات شکسته شده را در کنار هم قرار داده و پس از آن به وسیله پیچ و پلاک آنها را به یکدیگر فیکس میکند.
پس از جراحی، دست در یک آتل گذاشته میشود. پس از ۲-۱ هفته آتل خارج شده و بیمار شروع به انجام نرمش های مخصوص مچ دست برای بدست آوردن دامنه حرکتی میکند ولی با دست چیزی را بر نمیدارد.
پس از جوش خوردن شکستگی که معمولا شش هفته طول میکشد بیمار میتواند با دست خود اشیاء را گرفته و بلند کند. معمولا نیازی به خارج کردن پلاک های مچ دست وجود ندارد.
