آیا خشک کردن مچ دست همه مشکلات را حل میکند

انجام جراحی خشک کردن مچ دست گرچه درد بیمار را از بین برده و تغییر شکل مچ دست را اصلاح میکند با این حال به علت جوش دادن استخوان های مچ دست حرکات این مفصل در بعضی جهات از بین میرود.

 

بعد از انجام جراحی خشک کردن مچ دست بیمار دیگر قادر به خم و راست کردن مچ دست و منحرف کردن آن به چپ و راست نخواهد بود ولی میتواند مچ دست خود را بچرخاند ( سوپیناسیون و پروناسیون را انجام دهد).

 

عمل جراحی خشک کردن یا فیوژن مچ دست در واقع نوعی مبادله است. مبادله درد با حرکت. با انجام این نوع درمان درد بیمار از وی گرفته میشود ولی در عوض حرکات مچ دست او هم تا حدود زیادی از وی گرفته خواهد شد.

 

این نوع جراحی بخصوص در افراد جوانی که دچار تخریب شدید مفصل مچ دست شده اند مفید است. در این افراد جراحی موجب بهبود درد و بهبود شکل ظاهری مچ دست و افزایش قدرت آن شده و بیمار دارای یک مچ دست پایدار و محکم خواهد شد.

 

در بیماران مسن که نیازی به قدرت زیادی در مچ دست ندارند بجای جراحی خشک کردن مچ دست از روش آرتروپلاستی مچ دست یعنی بکار بردن مفصل مصنوعی استفاده میشود

 

                                 

.

جراحی خشک کردن مچ دست چگونه انجام میشود

برای انجام جراحی فیوژن یا خشک کردن مچ دست پزشک جراح با شکافی که در پشت مچ دست میدهد غضروف باقیمانده در بین استخوان رادیوس و استخوانچه های مچ دست و استخوان های متاکارپ را تراشیده و برمیدارد.

 

ممکن است از پیوند استخوان استفاده کند و استخوان های پیوندی را در کنار استخوان هایی که باید جوش بخورند قرار دهد تا روند جوش خوردن تسریع یافته و بهتر انجام شود.

سپس یک پلاک بلند را در پشت مچ دست قرا میدهد بطوریک از استخوان رادیوس تا متاکارپ سوم در کف دست امتداد میابد. این پلاک به چند پیچ به استخوان های رادیوس و متاکارپ متصل شده و موجب میشود تا این استخوان ها محکم در کنار هم باقی بمانند.

 

این بیحرکتی لازم است تا بدن بتواند در عرض چند ماه استخوان ها را به هم جوش داده و متصل کند. البته بعد از جوش خوردن استخوان ها به هم نیازی به خارج کردن پلاک نیست مگر اینکه برای بیمار مشکلی ایجاد کند.

 

بعد از جراحی مچ دست بیمار برای مدتی در یک آتل یا اسپلیت باقی میماند تا روند جوش خوردن بهتر صورت گیرد

 

                                 

.

به چه علت مچ دست نیاز به خشک کردن پیدا میکند

درد مچ دست موجب میشود تا فرد با قدرت کمتری از آن استفاده کند و بتدریج قدرت مچ دست کاهش میابد. تغییر شکل استخوانچه های مچ دست که بدنبال تخریب آنها ایجاد شده است موجب تغییر شکل کل مچ دست و امتداد قرار گرفتن کف دست نسبت به ساعد میشود. این تغییر در شکل و امتداد استخوان ها با تغییر در بیومکانیک مچ دست موجب کاهش بیشتر در قدرت مچ دست میشود.

خشک کردن یا فیوژن Fusion یا آرترودز Arthrodesis مچ دست نوعی عمل جراحی است که در آن استخوان رادیوس یا زند زبرین و استخوانچه ای مچ دست و استخوان های کف دست (متاکارپ ها) به یکدیگر متصل شده و بصورت یک استخوان واحد درمیایند. به این معنی که دیگر مفصلی بین آنها وجود نخواهد داشت و حرکتی در بین آنها ایجاد نخواهد شد.

 

انجام این عمل موجب میشود تا درد بیمار از بین برود. وقتی مفاصل مچ دست تخریب میشود حرکت بین استخوان ها است که موجب درد میشود و وقتی استخوان ها به هم جوش خورده و حرکتی بین آنها وجود نداشته باشد پس دردی هم ایجاد نخواهد شد.

 

وقتی دردی وجود نداشته باشد مچ دست میتواند با قدرت بیشتری کار کند. همچنین پزشک جراح در حین جراحی سعی میکند دفرمیتی و تغییر شکل ایجاد شده در مفصل را هم تصحیح کند. این کار هم شکل ظاهری مچ دست را بهتر میکند و هم قدرت آن را افزایش میدهد.

 

روش دیگر برای از بین بردن درد و دفرمیتی مچ دست در مواردی که مفصل دچار تخریب شدید شده است استفاده از مفصل مصنوعی مچ دست است

 

                                 

.

عمل جراحی خشک کردن مفصل مچ دست چرا و چگونه انجام میشود

مفصل مچ دست میتواند به علل متفاوتی دچار تخریب شود که از مهمترین علل آن بروز آرتریت با مکانیسم های گوناگون است. برای کنترل علائم این بیماری ها که مهمترین آنها درد است از درمان های مختلفی استفاده میشود.

بسیاری از این درمان ها حداقل برای مدتی سودبخش هستند ولی بعد از مدتی ممکن است شدت تخریب مفصل و درد و ناراحتی های ناشی از آن به حدی برسد که هیچ روش درمانی دیگر بجز خشک کردن مفصل ثمربخش نباشد

 

                                 

.

درمان سندرم تونل اولنار چگونه است

مهم ترین راه در درمان این بیماری اجتناب از انجام کارهایی است که فشار بع عصب اولنار در مچ دست را بیشتر میکند. اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین و ممانعت از فشار اجسام به سطح کفی مچ دست میتواند در کاهش علائم بیماری موثر باشد.

 

گاهی اوقات استفاده کوتاه مدت از اسپلینت ممکن است به کاهش یا رفع علائم بیماری کمک کند. اینکه بدانیم در حین انجام کار مثلاً در حین تایپ کردن مچ دست را باید چگونه نگه داریم تا کمتر به عصب آلنا فشار وارد شود ممکن است به بهبود بیماری کمک کند.

در مواردی که انجام اقدامات ذکر شده نتواند علائم بیمار را کاهش دهد از عمل جراحی استفاده میشود.

 

در حین جراحی عاملی که موجب فشار به عصب میشود برداشته میشود. معمول ترین راه درمان پاره کردن رباطی است که در سقف کانال گویان قرار داشته و روی عصب اولنار را میپوشاند. با قطع این رباط فشار از روی عصب برداشته میشود. بعد از عمل جراحی ممکن است چند ماه صبر لازم باشد تا عملکرد عصب دوباره به حالت اولیه خود برگردد. در این مدت بیمار باید تحت نظر پزشک و فیزیوتراپ حرکات و نرمش های خاصی را انجام دهد.

                                 

 

علائم سندروم تونل اولنار چیست

همانطور که گفتیم علامت اصلی بیماری بیحس و سوزن سوزن شدن در انگشت کوچک دست و نصف خارجی انگشت انگشتری است. البته گاهی ضعف عضلات کف دست هم بوجود میاید. ممکن است درد وجود داشته باشد.

 

بتدریج که بیماری پیشرفت میکند انجام کارهایی مانند باز کردن در بطری، نگه داشتن اجسام، تایپ کردن، نواختن موسیقی و انجام دیگر کارهای ظریف با انگشتان دست مشکل میشود. ممکن است پوست انگشت کوچک دست خشک تر از معمول شود.

 

در مراحل شدید بیماری ممکن است بعضی از عضلات دست لاغر شوند. گاهی زدن ضربه های ملایم با انگشت بر روی مچ دست ممکن است موجب حس گزگز در انگشت کوچک دست شود.

پزشک معالج معمولاً فعالیت اعصاب دست را با گرفتن نوار عصبی دست بررسی میکند. انجام ام آر آی ممکن است نشان دهد که چه عاملی موجب فشار به عصب در مچ یا کف دست شده است. سی تی اسکن هم میتواند تغییرات استخوانی را که موجب فشار به عصب میشوند مشخص کند.

                                 

 

 

سندرم تونل اولنا

آیا بیحسی انگشت کوچک دست من به علت سندرم تونل اولنار است

 

سندرم یا نشانگان تونل اولنار Ulnar tunnel syndrome بیماری است که علامت عمده آن بیحس و سوزن سوزن شدن در انگشت کوچک دست و نصف خارجی انگشت انگشتری و کاهش قدرت انگشتان دست و توانایی دست در انجام حرکات ظریف است. این بیماری به علت تحت فشار قرار گرفتن عصب اولنار در ناحیه کانال گویان یا تونل گویون Guyon’s canal است

.

علت سندروم تونل اولنا

 

عامل اصلی بوجود آورنده این بیماری فشار به عصب اولنار است. این فشار موجب میشود عملکرد حسی یا حرکتی عصب دچار اختلال شود. بیماری بیشتر در کسانی دیده میشود که از مچ دست خود کار زیادی میکشند و به آن فشار زیادی وارد میکنند. بخصوص انجام کارهایی که در آنها مچ دست مدت های زیادی در حالت فلکشن ( خم به سمت کف دستی) است موجب بروز این بیماری میشود.

 

فشار ممتد بر روی سطح کفی مچ دست میتواند عصب را تحت فشار قرار دهد. در ورزش هایی مانند دوچرخه سواری و یا وزنه برداری این فشار ها به مچ وارد میشوند. در کسانی که از چکش های بادی استفاده میکنند لرزش زیاد مچ دست میتواند موجب بروز این بیماری شود.

 

در مواردی ممکن است وجود یک بافت اضافه در محیط تنگ کانال گویان موجب فشار به عصب شود. بطور مثال وجود کانگلیون ( نوعی تومور بافت سینوویال) و یا آنوریسم (اتساع موضعی یک رگ) در نزدیکی کانال گویان میتواند عصب را فشرده و موجب بروز علائم شود

 

شکستگی قسمتی از استخوان همیت یا چنگکی ( شکسته شدن هوک یا چنگگ استخوان همیت) هم میتواند موجب فشار به عصب در حین عبور از کانال گویان باشد

                                 

.

عوارض جراحی سندروم کانال کارپ چیست

جراحی سندروم کانال کارپ مانند هر جراحی دیگر میتواند با عوارض احتمالی همراه باشد که مهمترین آنها عبارتند از

 

    عوارض بیهوشی : این عوارض میتواند بصورت حساسیت به داروهای بیهوشی یا بیحسی و یا مشکلاتی برای ریه یا قلب باشد

 

    عفونت : عفونت میتواند در محل شکاف جراحی ایجاد شود. بروز علائمی مانند درد مچ دست که با داروی مسکن بهبود نمیابد، ترشح بدبو از محل زخم جراحی، گرما و قرمزی و تورم در محل زخم جراحی، خروج خون روشن از محل زخم و یا تب و لرز میتوانند نشانه عفونت باشند. با دیدن این علائم باید در اسرع وقت به پزشک معالج مراجعه کرد

    حساسیت در محل زخم جراحی : بعضی بیماران تا ماهها بعد از جراحی از درد و حساسیت در پوست محل جراحی شاکی هستند. این حساسیت معمولا در شش ماه اول بعد از جراحی بتدریج از بین میرود

 

    ایجاد بافت اضافه : گاهی اوقات در محل جراحی بافت اضافه زیادی درست شده و حتی این بافت اضافه ممکن است از سطح پوست برجسته تر شود. ایجاد این بافت میتواند با درد همراه بوده و ممچنین میتواند موجب محدودیت حرکتی در مچ دست و یا احتمالا چسبیدن تاندون ها و عصب مدیان به هم شود. در صورت بروز این عارضه ممکن است بیمار نیاز به انجام جراحی مجدد داشته باشد.

 

    مشکلات حسی : ممکن است بعد از جراحی – بخصوص وقتی عصب تحت فشار شدیدی بوده است- بیمار در پوست دست و انگشتان احساس سوزن سوزن شدن بکند. این مشکل معمولا خود بخود و بعد از مدتی خوب میشود. در مواردی که بیماری مزمن شده و عضلات ناحیه تنار لاغر و آتروفی شده باشند ممکن است بعد از جراحی بازگشت حس و حرکت بصورت کامل ایجاد نشود

 

    ضعف مچ دست : در چند ماه اول بعد از جراحی به علت درد و تورمی که در ناحیه جراحی وجود دارد قدرت مشت کردن در مچ دست قدری کاهش میابد ولی این وضعیت معمولا بعد از گذشت ۴-۲ ماه بهبود میابد

 

    قطع ناکامل رباط : گاهی اوقات در حین جراحی بخصوص جراحی بسته با آندوسکوپ ممکن است جراح نتواند رباط عرضی مچ دست را بطور کامل باز کند. در این موارد ممکن است فشار بر روی عصب مدیان کاملا رفع نشده و علائم بیمار بعد از جراحی هم باقی بماند. در این موارد ممکن است نیاز شود تا جراحی مجددا انجام گردد.

                                 

 

 

جراحی سندروم کانال کارپ چگونه انجام میشود

جراحی معمولا با بیهوش کردن بیمار و یا بیحسی موضعی کل اندام فوقانی صورت میگیرد. جراحی میتواند به دو روش باز و بسته انجام شود.

 

در روش باز پزشک جراح ابتدا شکافی طولی به طول ۵-۳ سانتیمتر در جلوی مچ دست ایجاد میکند. در زیر پوست و پس از باز کردن فاشیای کف دستی، رباط عرضی مچ دست بصورت یک نوار کلفت و سفید نمایان میشود.

 

سپس جراح با قیچی یا تیغ جراحی این رباط را قطع کرده و در زیر رباط عصب مدیان نمایان میگردد. با این کار فضای بسته کانال که بصورت یک حلقه بسته دور تا دور عصب را گرفته و آن را فشار میدهد به یک فضای باز تبدیل میشود.

باز شدن این فضا موجب افزایش حجم آن و در نتیجه کاهش فشار درون آن میگردد و با کاهش فشار بر روی عصب علائم بیماری از بین خواهد رفت. در پایان جراحی، پزشک فقط پوست را بخیه زده و پانسمان حجیمی را بر روی زخم قرار میدهد.

 

بیمار در همان روز جراحی میتواند از بیمارستان مرخص شود. بتدریج و در طی هفته های بعد از جراحی فاصله بین لبه های باز شده رباط عرضی مچ دست به توسط بدن با بافتی شبیه به رباط پر میشود.

 

این کار موجب بسته شدن مجدد رباط میگردد ولی در این وضعیت جدید طول رباط افزایش پیدا کرده و در نتیجه فضای درونی کانال هم گشادتر شده است.

در روش بسته که با آندوسکوپ صورت میگیرد ابتدا پزشک جراح شکاف کوچکی را در ناحیه مچ دست ایجاد کرده و سپس وسیله ای به نام آندوسکوپ که شبیه به آرتروسکوپ است را از طریق آن شکاف وارد مچ دست کرده و به درون کانال کارپ میرود.

 

وی تمام مسیر کانال کارپ و عصب مدیان و رباط عرضی را با آندوسکوپ میبیند و سپس با استفاده از چاقوی مخصوصی که از کنار آندوسکوپ عبور میدهد رباط عرضی را قطع میکند.

 

آندوسکوپ کمک میکند تا جراح در حین انجام این عمل آسیبی به عصب مدیان و تاندون ها نرساند. در پایان جراحی شکلف پوسی کوچک مچ دست بخیه میشود.

 

 

بعد از جراحی سندورم کانال کارپ

معمولا بعد از جراحی به بیمار توصیه میشود

 

    مچ دست خود را بالا تر از سطح قلب نگه دارد تا ورم نکند

 

    محل جراحی را سرد کند تا از افزایش تورم جلوگیری کند

 

    انگشتان دست را چند بار در روز و هر بار ده مرتبه جمع و باز کند

 

    آرنج و شانه خود را مرتبا حرکت دهد

 

    به پانسمان دست نزند تا اولین ویزیت بعد از جراحی پزشک آن را باز کند

 

بخیه های جراحی معمولا ۱۴-۱۰ روز بعد خارج میشوند. به بیمار توصیه میشود تا شش هفته مچ دست خود را محکم مشت نکند. بعضی از جراحان بعد از باز کردن بخیه بیمار را به فیزیوتراپ ارجاع میدهند.

 

فیزیوتراپی میتواند به بیمار کمک کند تا حرکات مچ دست را بهتر انجام داده و درد احتمالی بیمار را کاهش میدهد. فیزیوتراپ به بیمار یاد میدهد که چگونه با ماساژ ملایم محل جراحی سوزش و حساسیت پوستی آن ناحیه را کم کند. همچنین از مالش اجسامی که سطوحی با زبری متفاوت دارند بر روی محل جراحی سعی میکند تا این حساسیت را کاهش دهد

                                 

.

درمان سندروم تونل کارپ یا نشانگان تونل مچ دستی چیست

در مراحل اولیه بیماری، استفاده کردن از مچ بند طبی که با داشتن یک آتل فلزی محکم در درون آن باعث بیحرکتی نسبی مچ دست می شود به درمان کمک میکند .

 

درصورتیکه بیمار به این روش درمانی پاسخ مناسبی نداد پزشک معالج با استفاده از تزریق کورتیکواستروئید در درون کانال کارپ سعی در کاهش تورم درونی آن و درمان بیماری میکند. تزریق در داخل کانل کارپ ممکن است همراه با یک دوره گچ گیری باشد.

 

در صورتیکه این درمان هم موثر واقع نشود پزشک از عمل جراحی استفاده میکند. در عمل جراحی رباط عرضی مچ دست پاره میشود تا به این وسیله فشار درون کانال مچ دستی کاهش یابد.

 

این عمل جراحی را میتوان به صورت باز و با شکاف دادن پوست و با به روش آندوسکوپی انجام داد. در روش آندوسکوپی لوله ای از طریق شکاف کوچکی در مچ دست به زیر پوست فرستاده شده و از طریق آن رباط عرضی مچ دست شکاف داده میشود.

 

در صورت عدم درمان مناسب و به موقع این بیماری، بتدریج فشار برروی عصب میانی بیشتر شده و در نهایت باعث بروز عوارض غیر قابل برگشت می شود

.

 پیشگیری از عود مجدد این بیماری با خودداری از فعالیت زیاد در مدت کوتاه و توزیع کارها در زمان طولانی تر، خودداری از قرار دادن دست و مچ دست درحالت خیلی خم در هنگام کارکردن مثلا هنگام استفاده از کیبورد یا ماوس کامپیوتر امکانپذیر است

                                 

.