عوارض جراحی آرتروپلاستی مفصل قاعده شست چیست

آرتروپلاستی شست مانند هر عمل جراحی دیگر میتواند با عوارض احتمالی همراه باشد که مهمترین آنها عبارتند از

 

 *   مشکلات ناشی از بیهوشی و یا بیحسی

 

 *   عفوت محل عمل جراحی

 

   * آسیب به اعصابی که از ناحیه عمل عبور میکنند

 

 

                                 

 

بعد از جراحی چه اقدامانی برای بیمار انجام میشود

بعد از جراحی دست بیمار تا سه هفته در یک آتل باقی مانده و سپس تا شش هفته از یک بریس برای حمایت شست استفاده میشود. پانسمان زخم بعد از یک هفته به توسط جراح باز شده و زخم بازدید میشود. بخیه ها بعد از ۱۴-۱۰ روز باز میشوند. پین بعد از سه هفته از استخوان ها خارج میشود.

 

بیمار به مدت یکی دو ماه نیاز به فیزیوتراپی خواهد داشت. جلسات اول فیزیوتراپی برای کاهش درد و تورم در ناحیه جراحی است ولی پس از آن به بیمار کمک میشود تا با انجام حرکات شست دامنه حرکتی مفصل را بهتر کند.

بعد از مدتی قدرت عضلات حرکت دهنده شست هم با انجام حرکات تقویتی افزایش یافته و سپس فیزیوتراپ به بیمار کم میکند تا مهارت لازم برای حرکات ظریف شست را دوباره بدست آورد

 

 

                                 

.

جراحی آرتروپلاستی مفصل قاعده شست چگونه انجام میشود

در این نوع از جراحی پزشک ارتوپد استخوان تراپزیوم را از مچ دست خارج کرده و سپس تاندونی را که از قسمت دیگری از دست خارج کرده روی خود پیچیده تا بصورت یک گوی درآید.

 

سپس این گوی را بجای استخوان تراپزیوم خارج شده قرار داده و آن را به بافت های اطراف بخیه میزند. در انتهای جراحی یک پین فلزی استخوان متاکارپ شست را در کنار دیگر استخوان های مچ دست برای مدتی بیحرکت میکند. این پین معمولا بعد از سه هفته از مچ دست خارج میشود.

 

به این نوع از جراحی Excision arthroplasty میگویند چون یک استخوان مچ دست بطور کامل خارج میشود. در این نوع آرتروپلاستی از مفصل مصنوعی استفاده نشده و بجای آن از یک تاندون رول شده روی خود استفاده میگردد.

این تاندونی که به شکل یک گوی درآمده است استخوان متاکارپ شست را از دیگر استخوان های مچ دست دور نگه داشته تا درد بیمار از بین برود ولی در عین حال پایداری نسبی در شست باقی خواهد ماند. همچنین بعد از جراحی حرکات شست دست تا حدود زیادی قابل انجام هستند

 

 

                                 

.

آرتروپلاستی شست دست چگونه انجام میشود

وقتی به علت آرتریت، مفصل بین شست و مچ دست دچار تخریب و بدنبال آن درد شدید شده و درد با اقدامات معمول از بین نمیرود انجام عمل جراحی آرتروپلاستی شست میتواند تا حد زیادی به بیمار کمک کند. در شست دست از نوع خاصی از آرتروپلاستی به نام Excision arthroplasty استفاده میشود.

 

 

چرا بیمار نیاز به آرتروپلاستی مفصل قاعده شست پیدا میکند

در انواع آرتریت ها مانند استئوآرتریت یا آرتروز و در روماتیسم مفصلی لایه غضروفی مفصل قاعده شست بتدریج از بین رفته و بیمار دچار درد و محدودیت حرکتی میشود. وقتی نتوان این مشکلات را به هیچ راه دیگری درمان کرد عمل جراحی آرتروپلاستی میتواند به کمک بیمار بیاید

 

 

                                 

.

عوارض عمل جراحی خشک کردن مفصل انگشت دست چیست

خشک کردن مفصل انگشت دست مانند دیگر اعمال جراحی میتواند با عوارضی همراه باشد. مهمترین این عوارض عبارتند از

 

  *  عوارض بیهوشی و بیحسی

 

 *   عفونت محل جراحی

 

  *  آسیب اعصاب انگشت

 

   * جوش نخوردن محل آرترودز

 

 

 

                                 

عمل جراحی خشک کردن مفصل انگشت چگونه انجام میشود

برای انجام این عمل جراحی پزشک ارتوپد با شکافی که در سطح پشتی مفصل انگشت میدهد پوست و بافت های زیر پوست را به کنار میزند.

با مشخص شدن مفصل، باقیمانده غضروف برداشته شده و سپس دو استخوان در وضعیت مناسبی در کنار هم قرار گرفته و به توسط یک پین یا پیچ که از هر دو استخوان عبور میکند فیکس و ثابت میشوند.

 

پس از گذشت چند ماه دو استخوان به هم جوش خورده و یکی میشوند

 

 

 

                                 

.

عمل جراحی خشک کردن مفصل انگشت دست چگونه است

وقتی که مفاصل انگشتان دست به علت آرتریت دچار تخریب شده و درد آنها با اقدامات دیگر بهبود نیابد میتوان با خشک کردن مفصل درد آن را از بین برد.

خشک کردن مفصل انگشت در چه کسانی انجام میشود

 

در بعضی از انواع آرتریت ها مانند روماتیسم مفصلی و یا در استئوآرتریت ممکن است بعضی از مفاصل انگشت به حدی دچار تخریب و ساییدگی شوند که درد آنها برای بیمار غیر قابل تحمل بوده و این درد به درمان های معمولی جواب ندهد.

همچنین ممکن است این بیماری ها موجب تغییر شکل و دفرمیتی مفاصل انگشت و یا ناپایداری آنها شوند. این مشکلات را میتوان با خشک کردن مفصل مربوطه درمان کرد.

در عمل جراحی خشک کردن مفصل که به آن آرترودز Arthrodesis یا فیوژن Fusion هم میگویند دو استخوان در محل مفصل به یکدیگر جوش داده شده و در واقع تبدیل به یک استخوان میشوند. این عمل گرچه میتواند درد و تغییر شکل و ناپایداری مفصل را درمان کند ولی حرکات آن را کاملا از بین میبرد

 

 

                                 

.

سیر بیماری رماتیسم مفصلی چگونه است

از هر ده نفری که مبتلا به این بیماری هستند

 

   *  دو نفر از آنها فرم خفیف بیماری را داشته و میتوانند مانند افراد عادی دیگر زندگی کنند.

 

   * یک نفر از آنها بشدت ناتوان میشود.

 

  *  هفت نفر از آنها دچار بیماری با شدت متوسط میشوند. اینها باید تغییراتی را در روش زندگی خود بدهند ولی اگر بتوانند از ایجاد عوارض بیماری پیشگیری کنند طول عمر معمولی خواهند داشت.

معمولا بعد از گذشت ۱۲-۱۰ سال از شروع بیماری ۸۵ درصد از بیماران به نوعی حال کم یا زیاد دچار ناتوانی هایی میشوند. با این حال هر سالی که میگذرد با معرفی شدن داروهای جدیدتر این بیماران بهتر میتوانند زندگی کنند و مشکلات آنها کمتر میشود.

 

اینکه آیا بیمار مبتلا به روماتیسم مفصلی در سال های آینده مشکلات کمی یا زیادی خواهد داشت به عواملی وابسته است. شرایط زیر موجب میشود بیمار در آینده ناتوانی های بیشتری داشته باشد.

 

   * درگیر بودن بیش از ۲۰ مفصل

 

  *  مقداز بالای RF و CCP و CRP

 

   * وجود علائم خارج مفصلی

 

   * سن بالا

 

  *  زن بودن

 

   * سطح سواد کم در بیمار

 

 

                                 

درمان رماتیسم مفصلی دست چگونه است

در درمان این بیماری متخصص روماتولوژیست، فیزیوتراپی و ارتوپدی با یکدیگر همکاری میکنند. متخصص روماتولوژیست داروهایی به بیمار میدهد که با استفاده از آنها درد و تورم مفاصل بیمار کم شده و سرعت پیشرفت بیماری کند میشود.

 

متخصص فیزیوتراپی با استفاده از نرمش های خاص سعی میکند حرکات مفاصل را در حد قابل قبولی نگه دارد و همچنین با استفاده از بریس هایی مفاصل را در وضعیت های مناسب قرار داده تا درد کمتری داشته و کارآیی بهتری داشته باشند.

متخصص ارتوپد در صورت لزوم اعمل جراحی خاصی را انجام میدهد که مهمترین آنها عبارتند از

 

 *   خارج کردن برجستگی های زیر پوست که به آنها ندول Nodule میگویند به توسط عمل جراحی

 

  *  خارج کردن برجستگی های استخوانی و یا خارج کردن لایه سینوویال اطراف تاندون های دست . هر دو این عوامل میتوانند تاندون را تحت فشار قرار دهند

 

  *  درمان پارگی تاندون دست با پیوند تاندون یا جابجا کردن تاندون ها

 

  *  خارج کردن لایه سینوویال مفصل مبتلا

 

  *  آزاد کردن رباط عرضی مچ دست برای درمان علائم سندروم کانال کارپ

 

  *  در صورت تخریب شدید مفصلی جوش دادن استخوان های دو طرف مفصل در موارد خاص

   * در موارد آسیب شدید مفصل، تعویض آن با مفصل مصنوعی

 

 

                                 

روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید چگونه درمان میشود

آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی یک بیماری مزمن خود ایمنی است که بیشتر مفاصل کوچک دست را گرفتار میکند گرچه مفاصل بزرگ بدن مانند مفصل ران و زانو هم میتوانند در این بیماری دچار تخریب شوند.

 

در درمان این بیماری متخصص روماتولوژیست، فیزیوتراپی و ارتوپدی با یکدیگر همکاری میکنند. متخصص روماتولوژیست داروهایی به بیمار میدهد که با استفاده از آنها درد و تورم مفاصل بیمار کم شده و سرعت پیشرفت بیماری کند میشود.

 

متخصص فیزیوتراپی با استفاده از نرمش های خاص سعی میکند حرکات مفاصل را در حد قابل قبولی نگه دارد و همچنین با استفاده از بریس هایی مفاصل را در وضعیت های مناسب قرار داده تا درد کمتری داشته و کارآیی بهتری داشته باشند. متخصص ارتوپد هم در صورت لزوم اعمل جراحی خاصی را برای بیمار انجام میدهد تا کارایی مفصل بهتر شود.

 

هیچ معالجه قاطعی برای روماتیسم مفصلی وجود ندارد با این حال درمان هایی که پزشک انجام میدهد برای کاهش درد و مشکلات بیمار است.

 

مهمترین اهداف پزشک در درمان این بیماری عبارتند از

 

    *کم کردن فعالیت بیماری و بدنبال آن کاهش تخریب مفاصل

 

    * کاهش درد و محدودیت مفصل

 

    * کاهش ناتوانی هایی که به علت درد، آسیب مفصل یا تغییر شکل اندام ایجاد میشود

 

   *  درمان عوارض و مشکلات همراه بیماری

 

 

هدف اول درمان روماتیسم مفصلی

 

اولین و مهمترین هدف  درمان روماتیسم مفصلی کم کردن فعالیت بیماری و بدنبال آن کاهش تخریب مفاصل است. این هدف با انجام اقدامات زیر پیگیری میشود

 

داروهایی که مسیر بیماری را تا حدودی تغییر میدهند

 

به این داروها Disease-modifying antirheumatic drugs میگویند. این داروها هم موجب کاهش علائم بیماری شده و هم تا حدودی تخریب مفصلی را کم میکنند. این داروها با تاثیر روی واکنش های شیمیایی بدن موجب مهار روند التهاب در مفاصل میشوند.

 

مهم ترین این داروها عبارتند از متوترکسات methotrexate ، سولفاسالازین sulfasalazine ، طلا gold ، پنی سیلامین penicillamine ، لفلونومید leflunomide ، هیدروکی کلوروکین hydroxychloroquine ، آزاتیوپرین azathioprine ، سیکلوسپورین cyclosporine .

 

پزشک معالج معمولا چند تا از این داروها ( حداقل دو تا) را با هم برای درمان به بیمار تجویز میکند که در غالب اوقات متوترکسات یکی از آنها است. تاثیر این داروها روی درد و تورم سریع نیست و گاهی برای شروع تاثیر این داروها باید بمدت چند هفته و یا حتی چند ماه مصرف شوند پس حتی اگر با مصرف این داروها تغییر خاصی در بیمار ایجاد نشد وی نباید ناامید شده و دارو را قطع کند.

 

پزشک معالج برای مانیتور کردن بیماری معمولا از یک آزمایش خونی به نام CRP استفاده میکند. با شروع تاثیر داروها و کاهش التهاب، سطح CRP در خون کاهش پیدا میکند. پس از کنترل شدن بیماری با دارو، پزشک معالج معمولا درمان دارویی را تا آخر عمر بیمار ادامه میدهد البته ممکن است بعد از مدتی مقدار مصرف دارو را کمی کاهش دهد.

 

هر کدام از این داروها عوارض جانبی به همراه دارد. اگر بیمار به یکی از این داروها حساسیت داشته و یا عوارض جانبی دارو برای بیمار زیاد باشد پزشک معالج نوع دارو را تغییر میدهد.

 

بعضی از عوارض جانبی مصرف این داروها جدی و خطرناکند مانند آسیب به کبد یا کاهش سلول های خونساز. پزشک معالج بطور مرتب بیمار را تحت آزمایشات دوره ای قرار میدهد تا چنانچه عوارضی بروز کند قبل از شدید شدن تشخیص داده شده و دارو عوض شود.

 

داروهای Anti-TNF-alpha

 

این دسته از داروها نسبتا جدید هستند. TNF-alfa یا tumor necrotizing factor- alpha ماده ایست که در بدن بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی موجب بروز التهاب مفصلی میشود و این دسته دارویی اثر این ماده را در بدن مسدود کرده یا تغییر میدهند.

 

این داروها التهاب را کاهش داده و موجب کاهش آسیب مفصلی مشوند. مهمترین این داروها عبارتند از etanercept, infliximab, adalimumab and certolizumab . مشکلات این داروها یکی اینست که باید حتما بصورت تزریقی تجویز شوند و دیگر اینکه گران هستند

 

 

هدف دوم درمان روماتیسم مفصلی

 

دومین هدف درمان روماتیسم مفصلی کاهش درد و محدودیت حرکت مفصل است.

 

همانطور که گفته شد داروهای سری قبل به مدت زمان زیادی برای اثر کردن نیاز دارند پس بیماران نیاز به مصرف همزمان داروهایی دارند که سریعتر اثر کرده و درد و محدودیت حرکتی در مفاصل را زودتر کاهش دهد.

 

این داروها نمیتوانند سیر بیماری و یا پیشرفت آن و تخریب مفصلی را تغییر دهند و تنها موجب کاهش علائم بیمار بصورت کاهش درد و التهاب مفصل میشوند. این داروها سه دسته اند

 

Non-steroidal anti-inflammatories یا NSAIDs

 

به این داروها معمولا داروهای ضد التهابی هم میگویند. این داروها انواع متفاوتی داشته و قدرت و عوارض جانبی آنها با یکدیگر فرق دارد. پزشک معمولا برای هر بیمار چند تا از آنها را امتحان میکند تا ببیند کدامیک از انها برای بیمارش مناسب تر بوده و بیمار به آن پاسخ درمانی بهتری میدهد.

 

از عوارض شایع همه این داروها، مشکلات معده و در بعضی اوقات خونریزی گوارشی است. پس پزشک معالج معمولا همراه با این داروها، از داروهای محافظ معده هم استفاده میکند.

 

پس از اینکه تاثیر داروهای دسته قبل بعد از گذشت چند هفته شروع شد، ممکن است پزشک معالج مصرف این داروهای ضد التهابی را کاهش داده یا مصزف آنها را قطع کند. مهم ترین این داروها عبارتند از آسپرین، بروفن، سلکوکسیب، ایندومتاسین، دیکلوفناک، ناپروکسن،

 

استامینوفن و یا کدئین هم میتوانند درد بیمار را کاهش دهند ولی تاثیر ضد التهابی ندارند.

 

استروئیدها steroids یا داروهای حاوی کورتن

 

از استروئیدها هم معمولا در چند هفته اول که تاثیر داروهای گروه اول هنوز آغاز نشده است استفاده میشود. گاهی پزشک معالج این داروها را مستقیما در داخل مفصل ملتهب تزریق میکند.

 

متاسفانه مصرف طولانی مدت این داروها آثار جانبی مانند پوکی استخوان، چاقی، نازک شدن پوست، لاغر شدن عضلات و کم کردن قدرت ایمنی بدن و در نتیجه افزایش آمادگی بیمار به عفونت را در پی دارد.

 

هدف سوم درمان روماتیسم مفصلی

 

هدف سوم درمان روماتیسم مفصلی کاهش ناتوانی هایی که به علت درد، آسیب مفصل یا تغییر شکل اندام ایجاد میشود. این هدف یا توجه به موارد زیر مقدور است

 

  *  بیمار باید سعی کند تا حد امکان فعال باقی بماند. در این بیماری به علت درد مفاصل بیمار سعی میکند کمتر آنها را حرکت دهد و همین امر بتدریج موجب ضعیف شدن عضلات اطراف مفاصل میشود. نرمش مداوم میتواند موجب کاهش درد و بهبود کارایی مفاصل شود. شنا ورزش خوبی برای این بیماران است.

 

   * میتوان با تغییر در وسایل و ابزارهایی که در طول روز استفاده میشوند ناتوانی های بیمار را تا حدودی مرتفع کرد.

 

   * وقتی شکل مفصل خیلی تغییر میکند و مفصل دچار آسیب شدید میشود میتوان با عمل جراحی کارکرد آن را بهبود داد.

 

در بعضی موارد انواع خاصی از اعمال جراحی میتواند به بیمار کمک کرده و کارکرد اندام وی را بهتر کند. مهمترین آنها عبارتند از

 

  *  خارج کردن برجستگی های زیر پوست که به آنها ندول Nodule میگویند به توسط عمل جراحی

 

     *خارج کردن برجستگی های استخوانی و یا خارج کردن لایه سینوویال اطراف تاندون ها . هر دو این عوامل میتوانند تاندون را تحت فشار قرار دهند

 

  *  درمان پارگی تاندون با پیوند تاندون یا جابجا کردن تاندون ها

 

   * خارج کردن لایه سینوویال مفصل

 

   * آزاد کردن رباط عرضی مچ دست برای درمان علائم سندروم کانال کارپ

 

    *در صورت تخریب شدید مفصلی جوش دادن استخوان های دو طرف مفصل در موارد خاص

 

  *  در موارد آسیب شدید مفصل، تعویض آن با مفصل مصنوعی

 

 

هدف چهارم درمان روماتیسم مفصلی

 

هدف جهارم درمان روماتیسم مفصلی درمان عوارض و مشکلات همراه بیماری است.

 

پزشک معالج سعی میکند عوارض بیماری مانند مشکلات ریه، قلب، عروق خونی، کم خونی و مشکلات دیگر را درمان کند. بیمار مبتلا به روماتیسم مفصلی باید تا آنجا که ممکن است وزن خود را کاهش دهد، سیگار نکشد و فشار خون خود را کنترل کند.

 

اگر در این بیماران قند یا چربی خون بالا است باید این مشکلات به خوبی درمان شوند. این بیماران اگر سن بالای ۶۵ سال دارند یا داروهای ضعیف کننده سیستم ایمنی را مصرف میکنند باید هر سال از واکسن آنفلوانزا استفاده کنند. این بیماران نیاز به رژیم غدایی خاص دارند و بعضی از آنها باید از بریس های خاص برای کاهش حرکات مفصلی استفاده کنند.

 

مطالعات اخیر نشان داده است که رعایت بهداشت دهان و دندان و معالجه بیماری های احتمالی لثه میتواند موجب کاهش فعالیت بیماری شود

 

 

                                 

.